Αντιτουρκική Συμμαχία

Δημοσιεύτηκε από Χάρης Αριστείδου  · 2 λ.  

 ·

28.10.2021

 

Έτσι κερδίσαμε την Λευτεριά μας ρε Προδότες

 

Εικοστό τέταρτο...

 

Ο Ζ. Μανζάρ ήλθε στην Ελλάδα με το γαλλικό εκστρατευτικό σώμα του Στρατηγού Μαιζών, που καθάρισε την Πελοπόννησο μας από τις ορδές του Ιμπραίμη. Επιστρέφοντας στην Γαλλία έγραψε ένα σχετικό βιβλίο, το οποίο ονομάστηκε στα ελληνικά << ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΟΡΙΑ >>, εκδόσεις << ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ >> 20, μετάφραση Γ. Τσουκαλά.

 

Στην σελίδα 91 γράφει τα εξής << Κάθε μέρα βλέπαμε να κατεβαίνουν από τα βουνά τους, αυτούς τους δυστυχισμένους Έλληνες, που από πολλά χρόνια δεν είχαν άλλο άσυλο, άλλη τροφή, άλλα ρούχα, κι επομένως κι άλλα ήθη από των πιο άγριων ζώων, ανάμεσα στα οποία ήσαν αναγκασμένοι να ζουν. Το πρώτο που χρειάζονταν ήταν να βρούνε την ελευθερία, που η στέρηση της τους είχε κάνει να μοιάζουν πιο πολύ με ζώα παρά με ανθρώπους. >>

 

Στην σελίδα 161 γράφει τα εξής << Σε μιά από τις καλύβες, όπου είχε την καλοσύνη να μας οδηγήση ο νεαρός Πλατύκας, μου έδειξε ένα παιδί, ηλικίας εφτά χρονών περίπου. Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας του Μεσολογγίου, το δυστυχισμένο αυτό είχε μείνει πολλές μέρες συνέχεια πάνω στους προμαχώνες βοηθώντας τον πατέρα του στο γέμισμα του κανονιού, που τα βλήματα του ενοχλούσαν τους πολιορκητάς. Κρατώντας το αναμμένο φυτήλι, σ ένα νεύμα του πατέρα του, το πλησίαζε στη μπαρούτη, που η έκρηξη της εσκορπιζε μακριά τον όλεθρο και το θάνατο. Κοιτούσε στα μάτια τον πατέρα του, ανυπομονώντας να τον ιδή να του κάνη αυτό το νεύμα, που αργούσε πολύ κατά τη γνώμη του. Ήτανε τότε δυόμισυ χρονών περίπου. Αναγκάστηκαν να το αποσπάσουν απ αυτό το κανόνι, που δεν ήθελε να το εγκαταλείψη. Δεν είχε αντιληφθή πως δεν είχε πατέρα. Ο ανελέητος θάνατος τον είχε χτυπήσει. >>