Καταζητείται

ΠΡΟΣΟΧΗ!

Στις εσωτερικές σελίδες υπάρχουν φωτογραφίες και κείμενα αυστηρώς ακατάλληλα για ψυχολογικώς ασταθή άτομα.

WANTED

GESUCHT

Η ΜΑΥΡΗ ΒΙΒΛΟΣ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΙΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΓΡΑΜΜΕΝΗ ΜΕ ΑΙΜΑ

ΑΝΤΙΤΟΥΡΚΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ

ΧΑΡΗ ΑΡΙΣΤΕΙΔΟΥ

Μέλους της «Διεθνούς Αμνηστίας»

Υπεύθυνος έκδοσης: Χάρης Αριστείδου

Τηλέφωνο: (25) 722703

Τηλεομοιότυπο: (25) 356056

Σταυραετού του Μαχαιρά 50

Άγιος Αθανάσιος

Λεμεσός, Νότιος Ελλάς (Κύπρος)

Φιλολογική επιμέλεια – διορθώσεις:

Τριαντάφυλος Καπελάρης - Δικηγόρος

Ανδρέας Μακρίδης - Φιλόλογος

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ

Η έκδοση του τέταρτου κεφαλαίου της «Μαύρης Βίβλου του Τουρκισμού», κεφάλαιο «Ραούφ Ντενκτάς – Μπουλέντ Ετζιεβίτ» κυκλοφορεί σε 4 χιλιάδες αντίτυπα.

Τα καθαρά κέρδη (απολογισμός σε επόμενο τεύχος) θα προσφερθούν κατά το εν δεύτερο για ερευνητικές αποστολές,  που θα αποσκοπούν στην ανεύρεση ζώντων αιχμαλώτων πολέμου και απαχθέντων αμάχων πολιτών. Το άλλο εν δεύτερο των κερδών θα προσφερθεί για την ανέγερση μνημείων – μουσείων των ολοκαυτωμάτων και των γενοκτονιών που διέπραξαν οι Τούρκοι, κατά των ιστορικών λαών της περιοχής: Ελλήνων, Αρμενίων, Κούρδων, Ασσυρίων, Μαρωνιτών, Αράβων κλπ.

Γλωσσάριο

Κατά την απομαγνητοφώνηση, αντιγραφή και συγγραφή του παρόντος, παρέμειναν λέξεις, εκφράσεις και έννοιες, οι οποίες αν και λανθασμένες κατά βάθος, δυστυχώς επικρατούν σήμερα στην αντίληψη του μέσου πολίτη. Γνωρίζοντας ότι για αυτή τη συγκεκριμένη έκδοση, τυχόν επιμονή μου στην καθαρότητα των εννοιών θα προκαλούσε σύγχυση στο μέσο έλληνα αναγνώστη, αλλά και στους ξένους, οι οποίοι θα διαβάσουν τα μεταφρασμένα κείμενα, θεώρησα αναγκαίο να παραμερίσω τα οποιαδήποτε συναισθήματα, αφήνοντας τα κείμενα ως είχαν.

c Χάρης Αριστείδου, ΛΕΜΕΣΟΣ, Οκτώβριος 1999. Επιτρέπεται και επιβάλλεται η καθοιονδήποτε τρόπο αναδημοσίευση και αναπαραγωγή, αποσπασματικά ή περιληπτικά, χωρίς την προηγούμενη γραπτή εξουσιοδότηση του εκδότη, όλων των κειμένων της έκδοσης αυτής.

ISSN 1450-0329

ΟΙ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΙ ΜΑΣ ΖΟΥΝ

Πριν λίγους μήνες, τον Δεκέμβριο του 1998, μία ανταπόκριση (ΑΠΕ – Ρόιτερ) από τη Σεούλ έλεγε μεταξύ άλλων τα εξής: «Δύο Νοτιοκορεάτες, που για σχεδόν μισό αιώνα θεωρούνταν νεκροί (είχαν καταχωρηθεί  ως πεσόντες στον πόλεμο της Κορέας) απέδρασαν από τη φυλακή στην οποία βρίσκονταν στη Βόρεια Κορέα, και επέστρεψαν στη πατρίδα τους.

            Ο 67χρονος Κιμ Μποκ Κι και ο 71χρονος Παρκ Ντονγκ Ιλ, επέστρεψαν στη πατρίδα τους, όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση για τον Εθνικό Προγραμματισμό Ασφαλείας. Τόσα χρόνια ο Κιμ και ο Παρκ υποχρεώνονταν σε καταναγκαστική εργασία σε ανθρακωρυχεία στη Βόρεια Κορέα, ενώ το Υπουργείο Άμυνας της Νότιας Κορέας τους είχε καταχωρήσει μεταξύ των χιλιάδων νεκρών του πολέμου του 1953-55».

            Σύμφωνα με το Δημόσιο Νόμο 103-372, το Αμερικανικό Υπουργείο Εξωτερικών επέλεξε τον αφυπηρετήσαντα πρέσβη Ρόμπερτ Σ. Ντίλλον να διευθύνει μια έρευνα για την τύχη  αμερικανών πολιτών αγνοουμένων από την Κύπρο από το 1974 και τον πρώην Διευθυντή Ασφαλείας του Αμερικανικού Υπουργείου Εξωτερικών Έντουαρτ Λη ΙΙ, για να υπηρετήσει ως Αρχιερευνητής αυτής της προσπάθειας.

            Στην Έκθεση Ντίλλον υπάρχει μεταξύ άλλων η εξής χαρακτηριστική αναφορά: «…Νωρίς το 1975 ο Γεώργιος Παπαλεοντίου δήλωσε σε ένα πρώην κάτοικο της Άσσιας στη Λευκωσία, ότι τον Οκτώβρη του 1974 καθώς εγκατέλειπε τις φυλακές της Αμάσειας στην Τουρκία για επαναπατρισμό στην Κύπρο, άκουσε τη φωνή ενός ανδρός να φωνάζει από κάτω από το έδαφος: «Είμαι ο Λεόντιος Λεοντίου από την Άσσια. Είμαι εδώ με τον γαμβρό μου. Δεν μας παίρνουν μαζί σας».

            Η ομάδα πήρε απ’ ευθείας συνέντευξη από τον Παπαλεοντίου δυο φορές και μίλησε μαζί του στο τηλέφωνο αρκετές φορές. Σ’ αυτές τις συνεντεύξεις ο Παπαλεοντίου επανέλαβε την ιστορία του επίμονα, και έμενε σ’ αυτή κατά τα τελευταία 23 χρόνια….

            Η τουρκική κυβέρνηση αρνήθηκε να αποδεχθεί αίτηση του Πρέσβη Ντίλλον να επισκεφθεί τη φυλακή…»

ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ

Στους 1619 «αγνοούμενους» (αιχμάλωτους πολέμου και απαχθέντες άμαχους πολίτες).

Στα εκατομμύρια Ανθρώπων (Έλληνες, Αρμένιους, Άραβες, Κούρδους…) ανυπεράσπιστα θύματα, τα οποία σφαγιάστηκαν από πάνοπλους ανθρωπόμορφους τούρκους μετά από φρικτά βασανιστήρια.

Στις χιλιάδες των παιδιών, των οποίων οι Τούρκοι κτυπούσαν τα κεφάλια τους στους βράχους μέχρι να πεταχτούν τα μυαλά τους έξω.

ΕΙΣΗΓΗΣΗ

Εφ’ όσον η Γαλλική Εθνοσυνέλευση, η Βελγική Γερουσία κλπ. αναγνώρισαν και καταδίκασαν πρόσφατα την Γενοκτονία των Αρμενίων από τους Τούρκους, τα δεσμευμένα κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την Τουρκία λόγω καταπάτησης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κλπ., να μοιραστούν στα θύματα των τουρκικών θηριωδιών, Έλληνες (Κύπριους, Πόντιους, Ίωνες, Ίμβριους, Τενέδιους, Θρακιώτες, Κωνσταντινουπολίτες κλπ), Αρμένιους, Κούρδους, Ασσύριους, Άραβες… χωρίς αυτό να σημαίνει φυσικά ότι παραγράφεται το Έγκλημα ούτε και ότι έστω και μία Ανθρώπινη ζωή αξίζει όσον όλος ο θησαυρός του κόσμου.

Οι Τούρκοι ετοιμάζονται να καταλάβουν και την υπόλοιπη Κύπρο. Απαιτούμε:

Στράτευση Ελληνίδων – Παλλαϊκή Άμυνα – Μεραρχία στην Κύπρο σήμερα.

Αύριο Αδελφέ, ίσως, θα είναι αργά.

Έλληνες μην ξεχνάτε, ότι ο κακός Δαίμονας της Κύπρου είναι οι Άγγλοι.

Ενέπλεξαν σκόπιμα στην πρόσφατη ιστορία τον τουρκικό παράγοντα εφαρμόζοντας το «διαίρει και βασίλευε».

Αντίθετα εμείς πρέπει να αντιπαρατάξουμε το «εν τη ενώσει η ισχύς»

ή ακόμη καλύτερα το εν Ενώσει η ισχύς.

Εάν, ω Συνέλλην, 25 χρόνια μετά, διερωτηθείς, γιατί παρόμοια έντυπα δεν εξέδωσε το τοπικό καθεστώς, του οποίου οι αρμόδιες υπηρεσίες διαχειρίζονται πολλά εκατομμύρια, για να τα φτιάξουν με τα μέσα και τους υπαλλήλους που διαθέτουν, πολύ καλύτερα από αυτό, ενισχύοντας έτσι τον Αγώνα της εξωτερικής αλλά και της εσωτερικής Διαφώτισης, η απάντηση είναι απλή:

«…Αν σφίγγεις το χέρι Δολοφόνων δεν έχεις ηθική θέση»

Χάρολντ Πίντερ (Μέλος της «Διεθνούς Αμνηστίας»), εφημερίδα «Αλήθεια», 19/5/1999

            «Οι αγνοούμενοι Ελληνοκύπριοι που είχαν συλληφθεί αιχμάλωτοι κατά την επέλαση του Αττίλα το 1974, παραδόθηκαν απ’ τον Τουρκικό στρατό σε παραστρατιωτικούς Τουρκοκύπριους «μαχητές», οι οποίοι τους εκτέλεσαν όλους!»

Ραούφ Ντενκτάς, Τούρκος (γενίτσαρος),  29 Φεβρουαρίου 1996

Η Κυβέρνηση «δεν προτίθεται στο παρόν στάδιο να κηρύξει τον Ντενκτάς ως εγκληματία πολέμου τόσο για το θέμα των αγνοουμένων όσο και για τα άλλα εγκλήματα κατά της Κύπρου».

Γιαννάκης Κασουλίδης, εκπρόσωπος του Κυβερνήτη, 4/3/1996

Ένα μόλις μήνα μετά την δολοφονία των Ηρωομαρτύρων μας Τάσου Ισαάκ (11/8/96) και Σολωμού Σολωμού (14/8/96) και συγκεκριμένα στις 19/9/1996 ο τότε τοπικός Υπουργός Εξωτερικών του Γλαύκου Κληρίδη, Αλέκος Μιχαηλίδης δήλωνε από την τηλεόραση του Ρ.Ι.Κ. τα εξής: «στόχος μας δεν είναι να εκθέσουμε την Τουρκία γατί αυτό δεν οδηγεί πουθενά».

Στις 9/3/99, ο Υπουργός Εξωτερικών της Αρμενίας Βαρτάν Οσκανιάν, ευρισκόμενος στην Κύπρο, υποστήριξε ότι θα πρέπει με κάθε ευκαιρία, η Τουρκία να εκτίθεται διεθνώς για τις συνεχείς παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου σε βάρος των γειτόνων της, επισημαίνοντας επίσης την ανάγκη να υπάρξει συντονισμός Κύπρου – Αρμενίας και άλλων προς την κατεύθυνση αυτή.

«Ο Χάρτιγκ έφυγε, αλλά άφησε τα σκυλιά του πίσω για να σας κυβερνούν».

Σαράντος Καργάκος.

ΡΑΟΥΦ  ΝΤΕΝΚΤΑΣ – ΠΙΝΟΣΕΤ

Στις 14/11/1998 ο τοπικός βουλευτής του ΑΚΕΛ Γιαννάκης Θωμά συζητούσε στο ραδιοφωνικό σταθμό «Άστρα» με τον Προεδρικό Επίτροπο  Μανώλη Χριστοφίδη. Με τηλεφωνική παρέμβαση έθεσα δύο ερωτήσεις. Ακολουθεί η απομαγνητοφωνημένη συνομιλία.

Χάρης Αριστείδου: Έχω πρώτα απ’ όλα να κάνω ένα σχόλιο ότι μία αλήθεια που ακούστηκε σήμερα είναι ότι δυστυχώς, λέω δυστυχώς, δεν υπάρχει Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα αλλά Ενιαίο Άγριο Δούλεμα.

Έχω και δύο ερωτήσεις, αφού απαντηθεί η πρώτη, θα ήθελα να ρωτήσω και τους δύο κατά πόσο συμφωνείτε μαζί μου, ότι ο πλέον ευνοούμενος πολίτης αυτής της λεγόμενης «Κυπριακής» «Δημοκρατίας», όπου θέλετε βάζετε εισαγωγικά, είναι ο εγκληματίας Ραούφ Ντενκτάς;

Γιαννάκης Θωμά: Αυτή είναι η πρώτη ερώτηση έτσι;

Χάρης Αριστείδου: Η πρώτη ερώτηση, όταν απαντηθεί θα συνεχίσω και με την δεύτερη.

Γιαννάκης Θωμά: Κύριε Χριστοφίδη.

Μανώλης Χριστοφίδης: (Σιγή) Μπορεί να, μπορεί να προχωρήσει στην δεύτερη, η σιωπή μας είναι… αι… αι….

Χάρης Αριστείδου: Εύγλωττη.

Μανώλης Χριστοφίδης: Είναι εύγλωττη.

Χάρης Αριστείδου: Ναι, το αντιλαμβάνομαι, διότι βλέπομε να ζητούν την σύλληψη του Βιντζηλαίου, χαιρόμαστε όταν συλλαμβάνεται ο εγκληματίας Πινοσέτ στην Αγγλία, και για αυτόν τον Εγκληματία, που λέγεται Ραούφ Ντενκτάς, αυτόν τον Αρχιδολοφόνο, ο οποίος πρωτοστάτησε στην τουρκανταρσία, σε ομολογία του στην συνέντευξη Σιδερά, ισχυρίστηκε, ομολόγησε ότι δεν υπάρχουν αιχμάλωτοι πολέμου εν ζωή, κανένας, μα κανένας δεν ζητά την σύλληψη του και ακόμα και οι ίδιοι οι Άγγλοι, μετά τη σύλληψη του Πινοσέτ, μας είπαν ότι και για τον Ντενκτάς αν ζητούσατε να τύχει της ίδιας μεταχείρισης θα τύχαινε. Και ερωτώ, επαναλαμβάνω την πρώτη ερώτηση: είναι αυτός ο Εγκληματίας, ο Ραούφ Ντενκτάς ο πλέον ευνοούμενος πολίτης αυτής της λεγόμενης «Κυπριακής» «Δημοκρατίας»;

Γιαννάκης Θωμά: Το λοιπόν, έχουν τεθεί οι ερωτήσεις, κύριε Χριστοφίδη.

Μανώλης Χριστοφίδης: Ο…ο…ο…ο Ραούφ Ντενκτάς είναι ο ηγέτης της τουρκοκυπριακής κοινότητας, ε…ε…ε… τον δέχονται τα Ηνωμένα Έθνη στις συνομιλίες να εκπροσωπεί την τουρκοκυπριακή κοινότητα και ε…ε… γνωρίζουμε όλοι, ότι αυτές οι συνομιλίες γίνονται με βάση τις κοινότητες.

Χάρης Αριστείδου: Γιατί δεν ζητήσατε τη σύλληψη του και τη προσαγωγή του σε Διεθνές Δικαστήριο σαν εγκληματίας πολέμου;

Μανώλης Χριστοφίδης: Αυτό είναι η δική σας άποψη.

Χάρης Αριστείδου: Ρωτώ, έγινε κάτι τέτοιο; Μπορεί να λανθάνομαι.

Μανώλης Χριστοφίδης: Ε… είναι η δική σας άποψη.

Χάρης Αριστείδου: Γιατί δεν ζητήσατε την σύλληψη του; Ρωτώ.

Μανώλης Χριστοφίδης: Ε… όταν, όταν θα είσαι εσύ εξουσία να…α…α…α…κάμεις ανακοίνωση ότι θα κάμεις αυτήν την κίνηση και να…α…α…α… αναλάβεις τις ευθύνες σου.

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Όπως καμιά χώρα και κανένα έθνος δεν υμνήθηκε από ξένους όσο η Ελλάδα και ο Ελληνισμός έτσι και κανένα «έθνος» (Εταιρεία Δολοφόνων) δεν αναθεματίστηκε από ξένους όσον οι Τούρκοι.

Οδοδείκτης των Ελλήνων ο Μεγαλέξανδρος. Κανένας άλλος δεν έκτισε μέχρι σήμερα περισσότερες πόλεις και κανενός άλλου δεν φέρουν το όνομα τόσες δεκάδες ανά την υφήλιο πόλεις. (Αλεξάνδρεια, Αλεξανδρούπολη, Αλεξανδρέττα κλπ.)

Οδοδείκτης των Τούρκων ο Αττίλας, κανένας άλλος δεν κατέστρεψε τόσες πόλεις όσον αυτός. Φυσικά καμιά Ανθρώπινη πόλη δεν φέρει το όνομα του. Το όνομα Χίτλερ, Στάλιν, Αττίλας, Τσένγκις Χαν, Έρμπακαν, Ετζιεβίτ και Ντενκτάς σε πόλεις μόνον ο Διάβολος δίνει στην Κόλαση.

Στο παρόν κεφάλαιο της ΜΑΥΡΗΣ ΒΙΒΛΟΥ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΙΣΜΟΥ – ΑΝΤΙΤΟΥΡΚΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ συγκεντρώσαμε ορισμένα αποφθέγματα ξένων (Ανθρωπιστών, Φιλοσόφων, Ιστορικών, Πολιτικών κ.ά.) για το τι σημαίνει Ελλάδα και Έλληνας και ορισμένα αναθέματα για το τι σημαίνει Τούρκος.

ΕΛΛΑΔΑ – ΕΛΛΗΝΑΣ – ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

«Ελήλυθεν η ώρα, ίνα δοξασθή ο υιός του ανθρώπου»

                                                ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ    (Όταν τον ειδοποίησαν ότι Έλληνες ήθελαν να τον δουν)

«Ότι είναι ο νους και η καρδιά για τον άνθρωπο, είναι η Ελλάδα για την ανθρωπότητα»

ΓΚΑΙΤΕ

«Κλείσε στην καρδιά σου την Ελλάδα και θα νιώσεις κάθε είδους μεγαλείο»

ΝΤΙΝΤΟ

«Όπως τα άνθη στολίζουν τη γη και οι αστέρες τον ουρανό, έτσι και η Ελλάς κοσμεί την οικουμένη»

HERDER

«Την ηγεμονίαν του πολιτισμού της ανθρωπότητος έχει το ελληνικόν έθνος!»

ΒΙΛΑΜΟΒΙΤΣ

«Στ’ αλήθεια, έχομε ανακαλύψει  τίποτε, ο,τιδήποτε, στη μεταφυσική, στη λογική, στην κοσμογονία, έπειτα από τους αρχαίους Έλληνες; Ότι έχομε κάμει, όλο – όλο, είναι ότι αναπτύξαμε τη μιά ή την άλλη θεωρία τους. Η φιλοσοφία του Βάκωνος βρίσκεται σε δυο μόνο γραμμές του Αριστοτέλη. Όλη η ατομική θεωρία υπάρχει στο Δημόκριτο. Όσο για τον Ηράκλειτο διετύπωσε μόνος αυτός – και με πόση συντομία – τρία από τα πιο ξακουστά συστήματα μας. Ο «περί υπάρξεως αγών» βγαίνει κατ’ ευθείαν από το δικό του «πόλεμος πατήρ πάντων». Η ταυτότης των αντιθέσεων του Εγέλου είναι ίδιο με το «τα εναντία ταυτά» του Ηρακλείτου»

ΖΑΝ ΡΙΣΠΕΝ, Γάλλος ακαδημαϊκός.

«Καταραμένε Έλληνα, τα βρήκες όλα, φιλοσοφία, γεωμετρία, φυσική, αστρονομία, τίποτε δεν άφησες για μας»

SCHILLER, Ιατροφιλόσοφος

«Όταν η κοιτίδα του ευγενεστέρου πολιτισμού που εγνώρισε η ανθρωπότης, η χώρα που της οφείλομε ό,τι καθιστά την ζωή ανώτερη και ωραιότερη, υφίσταται τέτοια επίθεση, η θέση όλων των αληθινών Ανθρώπων είναι στο πλευρό της»

MAKENZΥ ΚΙΝΓΚ, Πρωθυπουργός του Καναδά

«Κι’ αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα θεία είν’ η δάφνη, μια φορά κανείς πεθαίνει»

ΜΙΣΤΡΑΛ

«Το να κάνει κανένας τη γλώσσα εθνικό σύμβολο και παντιέρα στην Ενωμένη Ευρώπη, νομίζω ότι είναι ολίγον ντεμοντέ…  Νομίζω αυτός ο εθνικιστικός σοβινισμός δεν πρέπει να υπάρχει μέσα σε ευρωπαϊκές διαστάσεις».

Γλαύκος  Κληρίδης, Πρόεδρος της λεγόμενης «Κυρίαρχης»,  «Ανεξάρτητης», «Κυπριακής» «Δημοκρατίας», Μάιος 1994, αναφερόμενος στην Ελληνική γλώσσα

«Το να μιλάει κανείς για ενωμένη Ευρώπη χωρίς Ελληνική γλώσσα είναι σαν να μιλούν με ένα τυφλό για χρώματα. Δεν μπορεί να επέλθει μία νέα αναγέννηση εάν δεν πάμε στις πηγές. Εννοούμε σαφώς την Ελληνική γλώσσα, την οποία ευρίσκομε μερικώς σε όλες τις γλώσσες του κόσμου με την μορφή των επιστημονικών και τεχνικών όρων αλλά και λέξεων της πνευματικής ζωής, ακόμη και της καθημερινής ομιλίας, αποτελεί την γλώσσα γεννήτορα των Ευρωπαϊκών γλωσσών».

FEDERICO SAGREDO,   Πρύτανης της Βασιλικής ακαδημίας των Βάσκων

«Το μίσος των Τούρκων κατά των Ελλήνων  δεν είχε όρια. Οι διωγμοί οδήγησαν στο θάνατο πολλές χιλιάδες Ελλήνων και παρέδωσαν στο πυρ πολλές δεκάδες ανθούσες πόλεις και χωριά».

H. Stuermer, Γερμανός, στο βιβλίο του «Deux Ans de Guerre a Con/ple 1915-1917»

ΤΟ ΜΙΣΟΣ

Εφ’ όσον  υπάρχει στον κόσμο ο πρόστυχος Έλληνας

Μα τον Αλλάχ δε μου φεύγει αυτό το μίσος

Όσο στέκομαι και τον βλέπω απέναντί μου σα σκυλί

Μα τον Αλλάχ δε μου φεύγει αυτό το μίσος

Χίλια κεφάλια από Γκιαούρηδες δε μπορούν να μου

ξεπλύνουν αυτό το μίσος.

Μοναδικός σκοπός μου είναι η εκδίκηση

Όταν έρθει η σειρά μου να πάω στο πεδίο της μάχης

Σε μια μέρα θα σφάξω χίλιους Γκιαούρηδες

Μα τον Αλλάχ δε μου φεύγει αυτό το μίσος

Χίλια κεφάλια από Γκιαούρηδες δεν μπορούν να μου

ξεπλύνουν αυτό το μίσος.

Να έλυωνα με πέτρα το κεφάλι τριάντα χιλιάδων απ’ αυτούς

Να πετούσα εκατό χιλιάδες πτώματα στο ποτάμι

Μα τον Αλλάχ δε μου φεύγει αυτό μίσος

Χίλια κεφάλια από Γκιαούρηδες δεν μπορούν να μου

ξεπλύνουν αυτό το μίσος.

Όλος ο κόσμος ξέρει την διαφορά του Τούρκου και συντρίβει

το κεφάλι του Έλληνα.

Να έκαιγα τα κεφάλια πέντε-έξι χιλιάδων απ’ αυτούς

Μα τον Αλλάχ δεν μου φεύγει αυτό το μίσος

Χίλια κεφάλια από Γκιαούρηδες δεν μπορούν να

ξεπλύνουν αυτό το μίσος

Να τρυπούσα με τη λόγχη μου σαράντα χιλιάδες και ογδόντα

χιλιάδες απ’ αυτούς

και να τους έστελνα στο διάβολο

Και να κρεμούσα εκατό χιλιάδες απ’ αυτούς

Μα τον Αλλάχ δεν μου φεύγει αυτό το μίσος

Χίλια κεφάλια από Γκιαούρηδες δεν μπορούν να μου

ξεπλύνουν αυτό το μίσος.

τουρκική «ποίηση»

Δημοσιεύτηκε στην τουρκική εφημερίδα «Hurriyet» στις 18 Ιουλίου 1974, δύο μέρες πριν την τουρκική εισβολή στην Κύπρο.

«Η κτηνωδία και η ταχύτητα αποτελούν την ισχύ μας… Προς το παρόν έχω στείλει στην Ανατολή μόνο τις μονάδες των Νεκροκεφαλών με διαταγές να σκοτώσουν χωρίς οίκτο ή έλεος όλους τους άνδρες, τις γυναίκες και τα παιδιά… Ποιος μιλά σήμερα για εξολόθρευση των Αρμενίων;»

Adolf Hitler, 22 Απριλίου 1939, Obersalzberg

«Κύριος σκοπός της Τουρκίας, όταν μπούμε στην ΕΟΚ, θα είναι ο εξισλαμισμός της Χριστιανοσύνης».

Σαράζ Σετ, Τούρκος Υφυπουργός Προεδρίας και Θρησκευμάτων, 9/11/1989

«Και μόνο που ακούω ότι η Τουρκία θέλει να εισέλθει στην Ε.Ε. με πιάνει στομαχόπονος».

Σόϊμπλε, σε συνέδριο στο Βερολίνο.

«… Εάν η τιμή ή τα συμφέροντα του Τουρκικού Έθνους απειληθούν, θα συντρίψουμε το κεφάλι του εχθρού».

Σαντί Ιρμάκ, τούρκος Πρωθυπουργός, 17/1/1975

«Όταν σκοτώναμε 30 άτομα στις επιχειρήσεις παίρναμε δώρο. Σε μας το όριο ήταν 30 κεφάλια… Ύστερα από τη δημοσίευση διαφόρων φωτογραφιών στις εφημερίδες με κομμένα τα κεφάλια, οι αξιωματικοί απαγόρευσαν τη φωτογράφηση των νεκρών. Τις φωτογραφίες τις βγάζουν μόνο για το Γενικό Επιτελείο Εθνικής Άμυνας. Όποιος έπαιρνε απολυτήριο περνούσε από αυστηρό έλεγχο. Του έπαιρναν τις φωτογραφίες και οποιοδήποτε άλλο στοιχείο ενώ βρισκόταν υπό παρακολούθηση για ένα μικρό χρονικό διάστημα».

Τούρκος αξιωματικός, C.C., συνέντευξη του στην τουρκική εφημερίδα «Evrensel», 5 Φεβρουαρίου 1996.

«Η μεσαιωνική βαρβαρότητα που φανερώνουν οι φωτογραφίες αυτές θα προκαλέσουν βαθύ αποτροπιασμό σε όλους».

Πωλίν Γκρην, Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Ομάδας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

«Θα επιστρατευθούμε από ηλικίας 7-70 ετών, για να διασώσουμε τα εδάφη μας. Δεν είναι δυνατόν να ανεχθούμε τόσον εξευτελισμό. Η Κύπρος δε μοιάζει με εδάφη που μας αφαίρεσαν με δολοπλοκίες. Η Κύπρος είναι για μας ζήτημα τιμής και γοήτρου. Θα πολεμήσουμε όλοι, νέοι και γέροι. Θα πολεμήσουμε με όπλα και μαχαίρια. Θα πέσουν 30 εκατομμύρια Τούρκοι αλλά δεν θα δούμε την ελληνική σημαία να κυματίζει στην Κύπρο. Το μαχαίρι έφτασε στο κόκκαλο.

Μας λέγουν να προσέχουμε μήπως κηρυχθεί πόλεμος, που θα ήταν δυνατό να οδηγήσει σε παγκόσμιο πόλεμο. Ας οδηγήσει. Ποιόν ενδιαφέρει; Όταν εγώ χάσω εκείνο που είναι δικό μου, ας βουλιάξει και ο κόσμος. Ανάθεμα αν η τύχη αυτής της χώρας πρόκειται να εξαρτηθεί από την ψήφο τεσσάρων ξεβράκωτων νέγρων…»

Κύριο άρθρο της «Μιλλιέτ», 21/12/1965

«Οι προηγούμενες τουρκικές κυβερνήσεις κοιμήθηκαν ήσυχες, έχοντας γυρισμένη την πλάτη τους στο Αιγαίο.

Οι Έλληνες βρίσκοντας ελεύθερο το πεδίο μεταχειρίστηκαν τον θαλάσσιο, υποθαλάσσιο, ακόμα και εναέριο χώρο, σαν να ήταν λίμνη τους.

Οι τουρκικές κυβερνήσεις δεν συνειδητοποίησαν την κατάσταση και τώρα που το κατάλαβαν ακόμα δεν έβγαλαν άχνα.

Και όχι μόνο αυτό, αλλά υπέγραψαν και συμφωνία που αφήνει στους Έλληνες τον έλεγχο του εναέριου χώρου.

Η Τουρκία υπέγραψε ακόμη το 1958 συμφωνία, σύμφωνα  με την οποία και τη νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα. Δεν διαμαρτυρήθηκε, ούτε έκανε έγκαιρα τις απαραίτητες ενέργειες.  Έτσι, κοιμίζοντας την Τουρκία, οι Έλληνες χοροπήδαγαν στο Αιγαίο, θεωρώντας το λίμνη τους. Και δικαιολογημένα το πίστεψαν.

Τελικά οι τουρκικές κυβερνήσεις ξύπνησαν όταν μια μέρα βρέθηκε στην Θάσο πετρέλαιο.

Μετά την επιχείρηση της Κύπρου, συνειδητοποιήσαμε ότι δεν έχουμε αφήσει στους Έλληνες μόνο τον υποθαλάσσιο χώρο αλλά και – χωρίς να το καταλάβουμε – τον εναέριο.

Δεν χρειάζεται να μπούμε σε λεπτομέρειες για να δείξουμε ότι αυτές οι παραλείψεις δημιούργησαν μεγάλες αδικίες σε βάρος της Τουρκίας.

Με μία ματιά στον χάρτη μπορεί κανείς να καταλάβει ότι η ηγεμονία των Ελλήνων στο Αιγαίο δεν στηρίζεται σε κανένα δίκαιο.

Αυτή η κατάσταση πρέπει να αλλάξει και φαίνεται ότι θα αλλάξει. Αυτό είναι δεδομένο. Το θέμα είναι αν αυτό θα γίνει με το καλό ή θα χρειαστεί βία. Αυτή είναι η ουσία του θέματος».

Αμπντί Ιπεκτσί, εφημερίδα «Milliyet», 21/8/1976

Ο Αμπντί Ιπεκτσί ήταν σύμβουλος του Ετζιεβίτ και αρχισυντάκτης της τουρκικής εφημερίδας «Milliyet». Εις μνήμη του θεσμοθετήθηκε το λεγόμενο βραβείο Ελληνο-τουρκικής «φιλίας». (sic! ή ασιχτίρ!)

«Η τουρκοκυπριακή πλευρά θα δαγκώσει την ελληνοκυπριακή με τα μυτερά της δόντια, μέχρι το κόκαλο, για να συνέλθουν οι Έλληνες».

Τουρκοκυπριακή εφημερίδα «Γιενί Ντουζέν», 29/7/1987

            «Δε θα έλθει η ημέρα  της κρίσεως εφόσον δεν θα έχουν κερδηθεί νίκες εναντίον των Τούρκων, των οποίων τα χαρακτηριστικά είναι μάτια μικρά, τεταμένα προς τ’ αυτιά, με πρόσωπο κόκκινο, μύτη μικρή πλακωτή και με έκφραση προσώπου κτηνώδη».

Μωάμεθ, Άραβας, θεμελιωτής και προφήτης του Ισλάμ.

«Όταν ο Τούρκος πεινάει ασχολείται με την κλοπή και την αρπαγή».

Μωάμεθ, Άραβας, θεμελιωτής και προφήτης του Ισλάμ.

            «Οι Τούρκοι γεννήθηκαν μόνο και μόνο για να επιτίθενται σαν τα άγρια ζώα εναντίον κάθε λαού και έθνους για ν’ αρπάξουν και να επιβιώσουν».

Al Mukaffa, Άραβας, ο μεγαλύτερος σοφός του Ισλάμ, στο βιβλίο του «Durrat Alyatima»

            «Η θεωρία των αξιών του Τούρκου δεν είναι διόλου ευχάριστη. Είναι μια φυλή που ενσπείρει τη φρίκη και όσο και αν η εξωτερική όψη έχει ανθρώπινη παράσταση, η εσωτερική του δομή δεν διαφέρει από ένα κτήνος: είναι ένας άγριος λύκος. Ακόμη και η ιδιότης ενός λύκου που είναι αιματοχυσία, η αγριότητα, η οργή και η σκληρότητα δεν μπορεί να ξεπεράσει την ιδιότητα ενός Τούρκου.

            Όπως ένα θηρίο, ένα αρπακτικό πουλί, κυνηγά και συλλαμβάνει το θήραμά του με τα αρπακτικά νύχια και το ράμφος του και το κομματιάζει, έτσι και ο Τούρκος ακόμη περισσότερο άγρια συμπεριφέρεται προς το θύμα του».

Saadi, Πέρσης, ο πλέον διάσημος ποιητής του Ισλαμικού κόσμου, στον πρόλογο του βιβλίου του «Gulistan»

            «Οι Τούρκοι έχουν καρδιά από πέτρα, σκληρή ψυχή, στερούμενοι και της παραμικρής λεπτότητος ως προς τους τρόπους».

Nasraddin Tusi

            «… ο Τούρκος είναι σκληρόκαρδος, απαίσιος και κυνικός… Όπου πατήσει το πόδι του ο τόπος ξηραίνεται».

Gunayn, Άραβας, συγγραφέας και ιστορικός

            «Ξηραίνεται ο τόπος όπου πατεί ο Τούρκος και δεν γνωρίζει αυτός τι σημαίνει έλεος και πόνος».

Alaaddin Ata Malik Muhammed Guvayni, διάσημος  Άραβας πολιτικός, στο βιβλίο του:  «The History of the World Conquerors»

            «Ο τόπος από τον οποίο θα περάσει ο Τούρκος ερημώνεται και μεταβάλλεται σε ερείπια. Ο μεγαλύτερος εχθρός όλου του Αραβικού κόσμου, από του περσικού κόλπου ως την εσχατιά του πορθμού του Γιβραλτάρ, είναι ο Τούρκος».

Ibn Tulun, Άραβας ιστορικός

            «…Με την κατάληψη των Μουσουλμανικών χωρών της λεκάνης της Μεσογείου από τους Τούρκους, διακόπηκε η επαφή του Ισλάμ με τον δυτικό κόσμο και έτσι σταμάτησε τελείως η εξέλιξη του πολιτισμού σ’ αυτές. Η κατάκτηση των χωρών αυτών ήταν περισσότερο επιζήμια από την κατάληψη, κατά το μεσαίωνα, της Ευρώπης από τους βαρβάρους Τούρκους και η καταστροφή του πολιτισμού ακόμη περισσότερον επικίνδυνη.

            Η Ευρώπη παρ’ όλα αυτά πλεονεκτούσε, γιατί δεν στερήθηκε διόλου το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα, αλλά οι κάτω από τον Τουρκικό ζυγό μουσουλμανικές χώρες έχασαν τελείως την επαφή τους με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό που είχε βαθειά ενστερνισθεί η Δύση, και που είχε ανάγκη όλος ο πολιτισμένος κόσμος».

Taha Huseyin, Αιγύπτιος, στο βιβλίο του: «The Future of Culture in Egypt», 1938.

            «…προδότες, αχάριστοι, αγνώμονες, σκληρόκαρδοι άνθρωποι, ασταθείς στον χαρακτήρα, υπόδειγμα υπανθρώπων, που δεν μπορείς να τους εμπιστευθείς σε τίποτα. Ενώ οι Έλληνες και οι Αιθίοπες είναι άνθρωποι σοβαροί και σταθεροί στο λόγο και στις συναλλαγές τους. Οι Τούρκοι προδίδουν όταν πρόκειται να καθέξουν μια εξέχουσα θέση ή ν’ αποκτήσουν υλικής φύσης αγαθά, όπως το χρήμα...

Οι Τούρκοι παρά την φαινομενική τους απλοχεριά και την εξωτερική απατηλή τους εμφάνιση, είναι κατά κύριο λόγο προδότες και αχάριστοι, σκληρόκαρδοι και δεν αποδίδουν καμμιά σημασία στα συμφέροντα των ανθρώπων που συναλλάσσονται με αυτούς, αποβλέποντας αποκλειστικά στο δικό τους συμφέρον».

Ablah-i Jelali, Άραβας φιλόσοφος

Jani Muhammed, Άραβας ηθικολόγος 

«Την ημέρα όπου η νήσος (Κύπρος) θα επανέλθει εις τον πραγματικόν της ιδιοκτήτη, την Τουρκίαν, η πλειοψηφία θα περιέλθει και πάλι εις ημάς. Η νήσος θα αιματοκυλισθεί, και η πλειοψηφία σας, δια την οποίαν τόσον κομπάζετε, θα γίνει μειοψηφία!».

Τουρκική εφημερίδα «Χουριέτ», 15/10/1953

            «…Οι περιγραφές των σφαγών, που έχω στα χέρια μου, προέρχονται από διάφορες πηγές…

            …Δεν υπάρχει στην ιστορία παράδειγμα σφαγής σαν κι αυτή, που διαπράχτηκε στο χώρο από τα περσο-τουρκικά σύνορα ως τη Προποντίδα…

            …Δεν υπάρχει σελίδα της ιστορίας – τουλάχιστον όχι από την εποχή του Ταμερλάνου και μετά – που ν’ αφηγείται μια τόσο φρικιαστική και μεγάλης έκτασης σφαγή…»

Αποσπάσματα από το επίσημο κείμενο ενός λόγου τον οποίο είχε εκφωνήσει ο λόρδος James Bryce, στη Βουλή των Λόρδων στις 6 Οκτωβρίου 1915.

«Την εποχή εκείνη μόλις είχα επιστρέψει από τη Μικρά Ασία, όπου είχα δει με τα μάτια μου τις τρομερές εκτοπίσεις κατά μήκος της σιδηροδρομικής γραμμής της Βαγδάτης και ήμουν σε θέση να δώσω στον Πρόεδρο πληροφορίες από πρώτο χέρι σχετικά με τις φοβερές αγριότητες που λάμβαναν χώρα. Μου έκανε αρκετές ερωτήσεις και κούναγε συνεχώς το κεφάλι του λέγοντας «τρομερό, τρομερό, τρομερό».

Ύστερα, με μια ανήσυχη έκφραση στο πρόσωπο, μου είπε: «Κύριε Harlow, αναπολώντας την εποχή της προεδρίας μου, αισθάνομαι πως η μεγαλύτερη παράλειψή μου ήταν το γεγονός ότι, όταν συνέβη η φρικτή σφαγή των Αδάνων, η κυβέρνησή μου δεν έλαβε κανένα μέτρο σε απάντηση αυτής της ύβρεως κατά του πολιτισμού».

«Outlook», 25 Οκτωβρίου 1922. Συζήτηση του Ιεραπόστολου Ralph Harlow  με τον πρόεδρο των Η.Π.Α. Ρούζβελτ.

            «Μοσούλη, Μεσοποταμία, 18 Οκτωβρίου (Ταχυδρομικώς μέσω Καίρου). Σε ένα χωριό που βρίσκεται στην όμορφη όαση Zakho, στη βιβλική περιοχή πάνω στα βρετανοτουρκικά σύνορα, μέσα σε ένα ήρεμο περιβάλλον, βρήκα σήμερα τους μάρτυρες μιας φοβερής τραγωδίας που τόσο μουσουλμάνοι Άραβες, όσο και χριστιανοί μου ζήτησαν να διηγηθώ στον χριστιανικό κόσμο.

            Είναι η ιστορία του εκτοπισμού των οκτώ χιλιάδων χριστιανών της Χαλδαίας από την περιοχή των συνόρων, της πορείας τους προς το εσωτερικό της Τουρκίας, του τρόπου με τον οποίο οι Τούρκοι δολοφόνησαν τους άνδρες, βίασαν τις γυναίκες και πέταξαν τα μωρά στις χαράδρες. Είναι μια ιστορία με βάσανα και μαρτύρια τέτοια, που όμοιά τους δεν έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια. Για τη γνησιότητα κάθε λέξης που αναφέρεται εδώ, έχουν ορκιστεί πάνω στη Βίβλο προεστοί χωριών και οι ιερείς τους. Επίσης, τα λεγόμενά τους έχουν επιβεβαιωθεί από τον πνευματικό τους πατέρα, τον Αρχιεπίσκοπο Τιμόθεο».

George Seldes, εφημερίδα  «Washington Post», 25  Οκτωβρίου 1925.

           

«Ο Άραβας επιδεικνύει τον ανδρισμό του όταν υπερασπίζεται τον φιλοξενούμενό του, θέτοντας σε κίνδυνο ακόμη και τη ζωή του, και όταν υποτάσσεται στις αντιξοότητες της ζωής, στις απογοητεύσεις και στη δυστυχία με την πιο υπομονετική εγκαρτέρηση. Τα προτερήματα του οίκτου και  της ευγνωμοσύνης είναι εκείνα που τον διακρίνουν από τον Τούρκο. Ο Τούρκος είναι σκληρός, ο Άραβας έχει πιο καλοσυνάτη ιδιοσυγκρασία. Ευσπλαχνίζεται και υποστηρίζει τον κάθε δυστυχισμένο και ποτέ δεν ξεχνά τη γενναιοδωρία που του έδειξε κάποιος, έστω και εχθρός».

Buckhardt

«Οι γνωστικοί μουσουλμάνοι, αντί να εμπλέκονται στην υπεράσπιση ενός συστήματος που καταδικάζεται και από την ιστορία αλλά και από τη σύγχρονη εμπειρία, θα πρέπει να πάψουν να θεωρούν τους Τούρκους ως «προπύργιο του Ισλάμ» και να τους δουν ως μελανό σημείο του πολιτισμού τους, έκπτωση από τη δόξα των επιφανών χαλίφηδων, αίσχος και αδυναμία που πρέπει πια να πάψουν να ανέχονται».

Αιδεσιμότατος William Barry (1849-1930)

«Το να προσπαθείς να εκπολιτίσεις την Τουρκία, δίνοντας ατμόπλοια και σιδηροδρόμους, εκπαιδεύοντας το στρατό και το στόλο της, δεν σημαίνει ότι επεκτείνεις τον πολιτισμό στην Ανατολή, αλλά ότι εισάγεις την βαρβαρότητα στη Δύση. Μελλοντικοί Ιμπραήμηδες μπορούν να οδηγήσουν το μέλλον μας στην εποχή του Καρόλου Μαρτέλ».

CHATEAUBRIAND, Γάλλος συγγραφέας και διπλωμάτης, «Memories».

«…η Ρόδος θα μπορούσε να γίνει μια δεύτερη Κύπρος».

Δήλωση του Τούρκου, κυβερνητικού εκπροσώπου στο Associated Press (1/4/1975)

            «…Ποιοί είναι οι έμποροι στην Τουρκία; Φυσικά, όχι οι Τούρκοι. Όταν ζούσαν ακόμα στην πρωτόγονη κατάσταση των νομάδων, το εμπόριό τους ήταν η λεηλασία των καραβανιών. Σήμερα, που είναι λίγο περισσότερο πολιτισμένοι, το εμπόριό τους είναι η είσπραξη των πιο αυθαίρετων και πιο βαριών φόρων. Οι Έλληνες, οι Αρμένιοι, οι Σλάβοι και οι Δυτικοί, εγκαταστημένοι στα μεγάλα ναυτικά λιμάνια τους, κρατούν όλο το εμπόριο και δεν έχουν φυσικά, τον παραμικρό λόγο να είναι υποχρεωμένοι στους τούρκους μπέηδες και πασάδες για τις διευκολύνσεις, που τους προσφέρουν. Ακόμα και να διωχτούν από την Ευρώπη όλοι οι Τούρκοι, το εμπόριο δεν θα βλαφτεί. Και η πρόοδος, όσον αφορά τον πολιτισμό γενικά; Ποιός τον εξαπλώνει σε όλες τις περιοχές της Ευρωπαϊκής Τουρκίας; Όχι οι Τούρκοι. Είναι λίγοι και διασκορπισμένοι παντού, εκτός από την Κωνσταντινούπολη και δύο ή τρεις αγροτικές περιοχές. Σε όλες τις πόλεις, και σε όλα τα εμπορικά κέντρα, η ελληνική και η σλάβικη αστική τάξη είναι το πραγματικό στήριγμα κάθε είδους πολιτισμού, που αναπτύχθηκε πραγματικά στην χώρα. Αυτό το κομμάτι του πληθυσμού μεγαλώνει συνέχεια το πλούτος του και την επιρροή του, ενώ οι Τούρκοι, όλο και περισσότερο πετιούνται σε δεύτερο επίπεδο. Αν δεν είχαν το μονοπώλιο της κυβέρνησης και του στρατού, δεν θ’ αργούσαν να εξαφανιστούν. Μα το μονοπώλιο αυτό θα γίνει αδύνατο στο μέλλον, και η δύναμή τους θα γίνει αδυναμία, εκτός απ’ την περίπτωση που θα μπει κάποιο εμπόδιο στην πρόοδο. Είναι αναντίρρητο, πως πρέπει να τελειώνουμε πια μ’ αυτούς…»

Karl Marx, «Το τουρκικό πρόβλημα», εφημερίδα «Τρίμπιουν» 19 Απριλίου 1853

            «…Η Τουρκία είναι σάπια και θα είναι όλο και περισσότερο, όσο θα διαρκεί το σημερινό σύστημα της ευρωπαϊκής ισορροπίας και της διατήρησης του STATUS QUO. Και παρά τα συνέδρια, τα πρωτόκολλα και τα τελεσίγραφα, θα συνεισφέρει κάθε χρόνο, για λόγου της, στις διπλωματικές δυσκολίες και τα διεθνή εμπόδια, όπως οποιοδήποτε σώμα σε αποσύνθεση που μολύνει το περιβάλλον του με ανθρακούχο υδρογόνο και άλλα αρωματικά αέρια…

 Ο Τούρκος είναι, ανάλογα με τις περιπτώσεις και τον τόπο, εργάτης, καλλιεργητής, μικρογαιοκτήμονας, έμπορος, φεουδάρχης στο χαμηλότερο και πιο βάρβαρο στάδιο της φεουδαρχίας, υπάλληλος ή στρατιώτης. Μα, σε όλες αυτές τις κοινωνικές θέσεις, ανήκει στην προνομιούχα θρησκεία και στο προνομιούχο έθνος. Μόνο αυτός έχει το δικαίωμα να οπλοφορεί, ενώ και ο υψηλότερα τοποθετημένος χριστιανός, αν συναντήσει τον πιο ταπεινό των μωαμεθανών, πρέπει να του παραχωρήσει την προτεραιότητα. Στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη, οι ευγενείς σλαβικής καταγωγής αποδέχτηκαν τον Ισλαμισμό, ενώ η λαϊκή μάζα παρέμεινε χριστιανή. Στην επαρχία αυτή, κατά συνέπεια, η κυριαρχούσα θρησκεία και η κυριαρχούσα τάξη ταυτίζονται και ο μωαμεθανός της Βοσνίας πορεύεται μαζί με τους ομοθρήσκους του, τουρκικής καταγωγής.

            Η κύρια δύναμη του τουρκικού πληθυσμού στην Ευρώπη, αν εξαιρεθούν οι, πάντοτε έτοιμες να επέμβουν, δυνάμεις στην Ασία, αποτελείται από τον όχλο της Κωνσταντινούπολης και μερικών άλλων μεγάλων πόλεων. Ο όχλος αυτός είναι κυρίως τουρκικής καταγωγής, και έστω κι αν κερδίζει το ψωμί του κυρίως δουλεύοντας σε χριστιανούς καπιταλίστες, κρατάει ζηλότυπα την υποτιθέμενη ανωτερότητά του και την προφανή ατιμωρησία του για όλες τις υπερβολές, που το ισλαμικό προνόμιο του επιτρέπει να πραγματοποιεί, εναντίον των χριστιανών. Όλος ο κόσμος ξέρει πως, σε κάθε αξιόλογο πραξικόπημα, πρέπει, με την δωροδοκία και την κολακεία, να κερδηθεί ο όχλος αυτός, που, εκτός από μερικές αποικισμένες περιοχές, αποτελεί την μεγάλη μάζα του τουρκικού πληθυσμού της Ευρώπης. Και γρήγορα ή αργά, θα επιβληθεί σίγουρα η απόλυτη αναγκαιότητα ν’ απολεφτερωθεί η ήπειρός μας από την κυριαρχία ενός όχλου, που σε σύγκριση με αυτόν οι πληβείοι της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ήσαν ένα σύνολο ηρώων και γνωστικών…»

Karl Marx, εφημερίδα «Τρίμπιουν» 7 Απριλίου 1853

«Αυτή η διαδρομή δεν θα σβήσει από τη μνήμη μου σε όλη μου τη ζωή. Σε μία διαδρομή 30 βερστίων συναντούσαμε συνεχώς πτώματα. Μόνον εγώ μέτρησα 58. Σχεδόν όλα έφεραν ίχνη βίας. Σε ένα σημείο ήρθαμε αντιμέτωποι με το πτώμα ενός όμορφου κοριτσιού. Την είχαν αποκεφαλίσει και τοποθέτησαν το κεφάλι της δίπλα στο χέρι της. Σε ένα άλλο σημείο υπήρχε άλλο ένα πτώμα ενός πολύ όμορφου κοριτσιού: ήταν 7 έως 8 χρόνων, ξανθό, με γυμνά τα πόδια του και στο σώμα του υπήρχε μόνο ένα παλιό πουκάμισο. Από ότι κατάλαβα το κοριτσάκι είχε κλάψει, έχωσε το πρόσωπο του στο χώμα και καρφώθηκε εκεί από την ξιφολόγχη των στρατιωτών».

Φρούντζε, αυτόπτης μάρτυρας,  πρώτος Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου της Ε.Σ.Σ.Δ.

Οι φωτογραφίες είναι από την Ανατολική Ρωμυλία. Το βουλγαρικό κομμουνιστικό καθεστώς, επέδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην συντήρηση Μνημείων Ολοκαυτώματος, στα οποία καταδεικνύεται με ποιούς τρόπους οι Τούρκοι σφάγιαζαν τους Αυτόχθονες Έλληνες αλλά και τους Βούλγαρους.

Στην Κύπρο, το ζυριχικό καθεστώς, εγκαινίασε πρόσφατα το δεύτερο ταχυδρομικό μουσείο.

«… Δεν έχουμε ξεχάσει τα λόγια του Ε. Παπαϊωάννου σε μια τελετή για το ελληνικό «ΟΧΙ». Είχε πει τότε: «Ακολουθώντας τα βήματα των προγόνων μας θα απελευθερώσουμε την Κύπρο».

Αχμέτ Ουνάλ, τουρκική εφημερίδα «Αβρούπα» 29/3/1998

«…η απελευθέρωση των λαών αυτών από την Τουρκία θα σήμαινε μια μεγάλη πρόοδο στη διεθνή πολιτική ζωή… Η απόσπαση των υπόδουλων χωρών από την Τουρκία θα ήταν μια πρόοδος προς τη σοσιαλιστική εξέλιξη… Το να υποστηρίζεις την ενότητα της Τουρκίας σημαίνει να δουλεύεις για τις μεγάλες δυνάμεις και τη δυτική διπλωματία… Η Τουρκία δεν μπορεί να αναγεννηθεί σαν σύνολο…».

«…Εμείς πρέπει να υποστηρίξουμε την απελευθέρωση των υποδούλων και όχι τη διατήρηση της ενότητας της Τουρκίας. Τη διαδικασία αποσύνθεσης της Τουρκίας θα πρέπει να την αποδεκτούμε και να εκδηλώσουμε στους αγώνες για αυτοδιάθεση την απεριόριστη συμπάθειά μας».

Ρόζα Λούξεμπουργκ, εφημερίδα των εργατών της Σαξωνίας, Νοέμβριος 1896

            «…Όσοι θέλουν να στηρίξουν σήμερα την δημοκρατική ιδέα στην Ευρώπη, οφείλουν να χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα που έχουν στην διάθεσή τους για να ευνοήσουν την ανάπτυξη, στα υποτελή στην Τουρκία χριστιανικά κράτη, της βιομηχανίας, της δημόσιας εκπαίδευσης, της νομιμότητας, του ενστίκτου της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας. Η μελλοντική κρίση και η πρόοδος της ανθρωπότητας είναι πολύ στενά δεμένες με αυτό. Αν θέλει κανείς να δρέψει καρπούς, πρέπει να δώσει μεγάλη προσοχή στην προετοιμασία και στην σπορά».

Karl Marx, εφημερίδα “Τρίμπιουν”, 21 Απριλίου 1853

            Ο Ένγκελς μιλάει ακόμα πιο βίαια για την «παλιά αστική βλακεία» του συνόλου της Τουρκίας:

            «Ας συνεχιστεί λίγο ακόμα η κωμωδία αυτή, και τούτοι οι κύριοι θα υποχρεωθούν να προστρέξουν σε άλλα επιχειρήματα και να καταλάβουν πως μόνο μια ηπειρωτική επανάσταση μπορεί να τερματίσει την δυσκολότατη αυτή κατάσταση. Και, με τον καιρό, και οι πιο μαλακοί φιλισταίοι θα πρέπει να λάβουν υπ’ όψη τους πως δεν υπάρχει λύση δίχως την επανάσταση αυτή».

            Αυτές οι θεμελιώδεις ιδέες έχουν αναλυθεί, συχνά λέξη με λέξη, στα άρθρα της Τρίμπιουν. Για λύπηση του Ούρκχαρτ, οι δύο φίλοι ήταν σύμφωνοι να πολεμήσουν την «παλιά αστική βλακεία». Στην ερώτηση «τι θ’ απογίνει η Ευρωπαϊκή Τουρκία», ερώτηση που ο Μαρξ θεωρούσε μπερδεμένη, ο Ένγκελς απαντούσε στο άρθρο του: «Τι θ’ απογίνει η Ευρωπαϊκή Τουρκία;»

Ν. Ριαζάνωφ,  (KARL MARX, OEUVRES POLITIQUES, TOME ΙΙΙ, LΑ QUESTION D’ ORIENT)

Ο Ν. Ριαζάνωφ, στον πρόλογο του βιβλίου του, αναφέρει ότι τα συγκεκριμένα άρθρα, τα οποία αποδίδονται στον Karl Marx, θα μπορούσαν να είχαν γραφτεί και από τον στενό του συνεργάτη F. Engels.

            «Έχοντας την άδεια να λεηλατήσουν, οι στρατιώτες συνωστίζονταν στην πόλη καταχαρούμενοι, κι εκεί, συλλαμβάνοντας τ’ αφεντικά και τις οικογένειές τους, έκαναν τους δυστυχισμένους άπιστους να χύσουν μαύρο δάκρυ».

Seaddedin, Τούρκος ιστορικός γράφοντας  για τη πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1453.

            Εκπλήρωσε  μεγάλο τάμα και επιθυμία

            Ναμάζ απογευματινό εις την Αγιά Σοφία

            Η Ισταμπούλ είν Τουρκική απ’ την ημέρα κείνη

            και δεν θα γίνει αλλουνού, μα τουρκική θα μείνει.

Ναζίμ Χικμέτ, τούρκος «ποιητής»

«Σκέφτηκα τι λυπηρό πράγμα ήταν το γεγονός, ότι αυτός ο μεγάλος Χριστιανός Ηγεμών της Ανατολής (ο αυτοκράτορας Μανουήλ) αναγκάστηκε, πιεζόμενος από τους άπιστους, να επισκεφθεί τα μακρινά νησιά της Δύσεως, για να ζητήσει βοήθεια για την αντιμετώπιση των βαρβάρων. Θεέ μου! Τι έγινε η παλιά δόξα της Ρώμης;»

Adam Usk, άγγλος Ιστορικός του 18ου αιώνα

«Υπάρχουν τρεις κατηγορίες λαών και φυλών ως προς τον ανθρώπινο πολιτισμό:

Οι θετικοί, που συμβάλλουν στην εξέλιξη του… 

Οι ουδέτεροι, που δεν επιδρούν…  

Και αυτοί που παίζουν αρνητικό και καταστροφικό ρόλο στην πορεία του… Σ’ αυτήν την κατηγορία ανήκουν οι Μογγόλοι, οι Ούννοι και οι Τούρκοι…»

Nikolai Danilevsky

«Η νέα Ρώμη του Αυγούστου Κωνσταντίνου πέρασε στην εξουσία μιας ορδής τυχοδιωκτών της Ανατολής, Τουρανών από καταγωγή και νοθογενών από την πολυγαμία. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη νίκη που κέρδισε ποτέ η Ασία στη διαμάχη της με την Ευρώπη. Επί πολλές δεκαετίες μετά την άλωση, υπήρχε πιθανότητα να καταστραφούν όλοι οι καρποί του Μαραθώνα από την Ανατολή.

            Κάτω από την εξουσία των νέων της ηγεμόνων, η Κωνσταντινούπολη προοριζόταν να καταντήσει η πιο ξεπεσμένη πρωτεύουσα στην Ευρώπη, ανίκανη να συνεισφέρει την παραμικρή αξία στην ιστορία της ανθρώπινης φυλής. Μετά το 1453, η Βασιλίδα των Πόλεων δεν δημιούργησε κανένα έργο τέχνης, καμιά λογοτεχνία, ούτε καν κάποια χειροτεχνία, κάτι τέλος πάντων που ο κόσμος θα διατηρούσε με ευχαρίστηση. Όσο μακρυά μπορεί να δει το ανθρώπινο βλέμμα, η άλωσή της υπήρξε για την ανθρωπότητα μια συμφορά χωρίς σχεδόν κανένα αντισταθμιστικό πλεονέκτημα. Αντίθετα, το πιο πασιφανές αποτέλεσμα της κατάκτησης, ένα αποτέλεσμα που έπληξε όλους τους υπηκόους της αυτοκρατορίας, είναι η φτώχια που έφερε η κακή διοίκηση. Μεγάλες εκτάσεις αφέθηκαν ακαλλιέργητες. Παραγωγικοί τομείς χάθηκαν. Ορυχεία ξεχάστηκαν. Εμπόριο και συναλλαγές έπαψαν σχεδόν να υπάρχουν. Ο πληθυσμός μειώθηκε. Το πιο πλούσιο κράτος της Ευρώπης κατάντησε να είναι το φτωχότερο. Η πιο πολιτισμένη χώρα έγινε η πιο βάρβαρη. Η αποθάρρυνση του κατακτημένου λαού και των Εκκλησιών του δεν ήταν λιγότερο καταστροφική από ό,τι η ζημιά των υλικών του  συμφερόντων. Οι χριστιανοί αποκαρδιώθηκαν. Η σωματική τους αντοχή μειώθηκε».

Sir Edwin Pears, δικηγόρος, μέλος  του Ευρωπαϊκού Δικηγορικού Συλλόγου της Κωνσταντινούπολης και ανταποκριτής βρεττανικών εφημερίδων

Έγραψε τα εξής βιβλία:

«The Fall of Constantinople, being the Story of the Fourth Crusade”,

“The Destruction of the Greek Empire”, “Turkey and its People”,

“Forty Years in Constantinople”, “Abdul Hamid”.

«Η Τουρκία, μετά τους προγόνους της Μογγόλους και Ούννους έχει αναδειχθεί, σε διϊστορικό ταραξία της Δύσης».

G. Challand, αρμόδιος σε θέματα γεωστρατηγικής

«Κηλιδώθηκε η αμερικανική σημαία. Οι αξιωματικοί του ναυτικού θεώρησαν τιμητικό να τους υποδεκτεί στο κατάστρωμα ο βάρβαρος ναύαρχος μιας βάρβαρης χώρας, και κολακευτήκαμε επειδή ήπιαμε καφέδες και καπνίσαμε τσιμπούκια με τους Μακελλάρηδες της Χίου των Ψαρρών και του Μεσολογγίου».

Αμερικανική εφημερίδα «States» (Νέας Υόρκης)

«Ορδαί λαού νομάδος και βαρβάρου, καταστρέψασαι δια πυρός και μαχαίρας την ωραιοτέραν χριστιανικής γην, επέτυχον να καταλάβουν την αρχήν. Οι βάρβαροι αυτοί είναι κοινοί εχθροί ολοκλήρου της Ευρώπης, την οποίαν επανειλημμένως απεπειράθησαν να ερημώσουν, μόνον δε η έλλειψις ικανής ισχύος τους ανεχαίτισεν. Εξ άλλου, αντί να μιμηθούν τον πολιτισμόν των γειτόνων χριστιανικών λαών, παρέσχον και πάλιν εις τον κόσμον τα απεχθέστερα παραδείγματα βαρβαρότητος και απανθρωπότητος. Οι Έλληνες τουναντίον είναι κλάδος εκ των πλέον ευυπολήπτων της ευρωπαϊκής οικογενείας, όντες ιδιαιτέρως αξιαγάπητοι λόγω της πνευματικής οφειλής ην η λοιπή Ευρώπη έχει έναντι αυτών και χάρις εις την οποίαν οι Ευρωπαίοι οφείλουν την σημερινήν υπεροχήν των εν συγκρίσει προς τους άλλους λαούς…»

Αλέξανδρος Έβερετ, αμερικανός.

«Η αυταπάρνηση κι οι θυσίες των αγωνιζομένων Ελλήνων είναι γεγονός που χαρακτηρίζει και πάλι τον μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων αγώνα, που δεν είναι πόλεμος μεταξύ βαρβάρων δεσποτών και όχι λιγότερο βαρβάρων δούλων, αλλ’ αγώνας μεταξύ σκληρών και βαρβάρων κυρίαρχων αφ’ ενός και ενός λαού αφ’ ετέρου, του οποίου ο πλούτος, με κόπο αποκτώμενος και η ίδια του υπόσταση αφιερώνονται στη συλλογή βιβλιοθηκών, την εκτύπωση και διάδοση βιβλίων, την καλλιτέρευση της παιδείας, και αυτή, τη στιγμή που το αίμα των ομογενών τους ρέει άφθονο στη Χίο κάτω από την τουρκική μάχαιρα, που γυναίκες και παρθένοι, κατά χιλιάδες σέρνονται στη δουλεία, ασθενείς και γέροι καίονται ζωντανοί…»

Εδουάρδος Έβερετ, αμερικανός, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ

 

«…Είναι αδύνατο να βλέπη κανείς τας ταλαιπωρίας που διέρχεται η Ελλάς, χωρίς να συγκινηθή βαθύτατα. Το όνομά της Ελλάδος γεμίζει τον νου και την καρδιά με τα υψηλότερα και ευγενέστερα αισθήματα. Η εξαιρετική επιτηδειότης και η λεπτότης εις τα τέχνας, η ηρωϊκή ευγένεια εις τας πράξεις, ο αγνός πατριωτισμός, ο ενθουσιώδης ζήλος και η αφοσίωσις προς την ελευθερίαν, ενώνονται με τας αναμνήσεις μας από την αρχαίαν Ελλάδα. Η αφάνεια της χώρας αυτής, επί τόσον πολλούς χρόνους, κάτω από τον σκοτεινό ζυγό που την επίεζε, είχε βαθειά λυπήσει τα γενναιόφρονα πνεύματα του παρελθόντος. Ήτο συνεπώς φυσικόν, η νέα εμφάνισις του Λαού αυτού, εις τον αρχικό του χαρακτήρα, αγωνιζομένου δια την ελευθερία του, να διεγείρη τον ενθουσιασμό και την συμπάθεια παντού εις τας Ηνωμένας Πολιτείας. Υπάρχει δε ισχυρή ελπίς ότι ο Λαός αυτός θα επανακτήση την ελευθερία του και την ίση θέση του με τα υπόλοιπα έθνη εις τον κόσμον…»

Τζέιμς Μονρόε, Πρόεδρος της Αμερικής, 4 Δεκεμβρίου 1822

Συμπάθεια προς τους Έλληνας

«…Η εξάλειψις του τουρκικού δεσποτισμού από των ακτών και των νήσων της Μεσογείου θαλάσσης δικαίως έχει θεωρηθή ως το πλέον άξιον τέρμα συμφωνίας και συνασπισμού μεταξύ των πολιτισμένων δυνάμεων από οιονδήποτε άλλο, όπερ έχει μέχρι τούδε προκαλέσει την κοινήν των προσοχή. Η ύπαρξις αυτού του δεσποτισμού έχει περιαγάγη εις κατάστασιν καταστροφής μερικάς από τας πλέον ευφόρους χώρας της υδρογείου και έχει αφανίσει το εμπόριον, όπερ άλλως ηδύνατο να είχε διατηρηθή. Έχει ως επακόλουθον τας βαρυτέρας των ύβρεων και προσβολών επί της αξιοπρεπείας των πολιτειών και της ελευθερίας των πολιτών των. Η διατήρησις μιας ισχυράς ναυτικής δυνάμεως, πολυδαπάνων προξενείων, επονειδίστων φόρων υποτελείας, δουλείας και πολέμου, υπήρξαν αλληλοδιαδόχως μεταξύ των κακών συνεπειών της ανόμου αυτής δεσποτείας, από την οποίαν έχει υποφέρει ο πολιτισμένος κόσμος και από της οποίας η δική μας επίσης χώρα δεν έχει εξαιρεθή.

Είναι τελείως προφανές, ότι η δημιουργία ενός νέου ελευθέρου κράτους εν  τη Μεσογείω, αποτελουμένου όχι μόνον από τα ακτάς της Νοτίου Ελλάδος, αλλά και από τας νήσους, ιδιατέρως δε την Κρήτην και την Κύπρον θα απετέλει μίαν ισχυράν αναχαίτησιν εναντίον των υπό της Πύλης βαρβαρικώς εξηρτημένων χωρών εις εκείνας τας θαλάσσας και θα διηυκόλυνε και αυτήν την εμπορικήν επιχειρηματικότητα, ήτις τώρα ευρίσκει τον δρόμον της εις ένα μόνον λιμένα της Ευρωπαϊκής ή Ασιατικής Τουρκίας…»

Υπόμνημα των κατοίκων της Βοστώνης προς τη Γερουσία και τη Βουλή των Ηνωμένων Πολιτειών, 1824

            «Στην Κύπρο εκτελούμε μια συγκεκριμένη αποστολή: Να την μετατρέψουμε σε πατρίδα μας».

Σαμπρί Ιχσάν Τσαγλαγιανγκίλ, Τούρκος υπουργός εξωτερικών,1980

Οι ρεματιές, τα δάση πάνω στα βουνά

                        μαζί με τους σταυρούς τ’ ολέθρου που θ’ αφήσω

                        για πάντα θα μιλούν στον κόσμο για καλά

                        «Οι Τούρκοι πέρασαν» Να τι αφήσαν πίσω.

Ενίς - Αβνί Μπέη, τούρκος «ποιητής»

«Αυτό που επακολούθησε μοιάζει με σφαγή σε μικρή κλίμακα, αν συγκριθεί με το μακελειό των Αρμενίων στα 1915-16. Ήταν όμως αρκετό για να παραλύσει τη δύναμη που επέτρεπε στον Disraeli να προστατεύει τους Τούρκους. Συνολικά, φαίνεται πως (το 1876) σφαγειάστηκαν  περί τις δώδεκα χιλιάδες χριστιανοί. Από τους επτά χιλιάδες κατοίκους της ευημερούσας πόλης του Batal, φαίνεται πως αφανίστηκαν οι πέντε χιλιάδες. Βέβαια, οι σφαγείς δεν φείσθηκαν ούτε της ηλικίας, ούτε του φύλου των θυμάτων τους, ενώ, αντίθετα, βιασμοί και προδοσίες συμπλήρωναν τον κατάλογο των σατανικών πράξεων...»

William Stearns Davis: «A Short History of the Near East». Καθηγητής της μεσαιωνικής και σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα

( το πιο πάνω απόσπασμα αναφέρεται στις σφαγές Βουλγάρων από Τούρκους)

«Ας απομακρύνουν τώρα οι Τούρκοι τις ασχημίες τους με τον μόνο δυνατό τρόπο, δηλαδή με το να φύγουν οι ίδιοι. Οι Ζαπτιέδες τους και οι Μουντίριδές τους, οι Μπιμπασίδες και οι Γιουσμπασίδες τους, οι Καϊμακάμιδες και οι Πασάδες τους, όλοι μαζί με τους μπόγους και τα μπογαλάκια τους θα αδειάσουν, ελπίζω, την επαρχία που κατέστρεψαν και βεβήλωσαν. Αυτή η ολοκληρωτική αποτίναξη, η υπερευλογημένη απελευθέρωση, είναι η μόνη επανόρθωση που μπορούμε να προσφέρουμε στους ατέλειωτους σωρούς των νεκρών, στους βιασμούς των μανάδων, των παρθένων και των παιδιών αδιακρίτως. Στην ιδέα του πολιτισμού που περιφρονήθηκε και ντροπιάστηκε. Στους νόμους του Θεού, ή του Αλλάχ αν προτιμάτε. Στο συναίσθημα όλου του ανθρώπινου γένους. Δεν υπάρχει εγκληματίας στις φυλακές της Ευρώπης, δεν υπάρχει εγκληματίας στα νησιά της Νότιας Θάλασσας που δεν θα εξαγριωνόταν ακούγοντας τη διήγηση όσων διαπράχτηκαν, όσων ερευνήθηκαν όταν ήταν πλέον πολύ αργά, όσων παραμένουν χωρίς εκδίκηση και αφήνουν πίσω τους όλα τα βδελυρά και θηριώδη πάθη που τα προκάλεσαν. Τα ίδια πάθη είναι δυνατό να ξεπηδήσουν πάλι από το μουσκεμένο με αίμα χώμα που αναδίδει μυρωδιά θανάτου σε μια νέα δολοφονική συγκομιδή, κι από τον αέρα που έχει μολυνθεί με κάθε δυνατή πράξη εγκλήματος και ντροπής. Το γεγονός ότι τέτοια αίσχη μπόρεσαν να διαπραχτούν έστω και μία φορά αποτελεί ανάθεμα για τη μερίδα του γένους μας που τα διέπραξε. Όμως, αν αφήσουμε ανοιχτή την πόρτα έστω και στην παραμικρή πιθανότητα επανάληψής τους, θα σκορπίσουμε το ανάθεμα αυτό σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Όσο κι αν ψάξουμε στα παγκόσμια χρονικά, δεν νομίζω ότι θα μπορέσουμε να βρούμε ένα τόσο χτυπητό παράδειγμα σατανικής κατάχρησης της εξουσίας την οποία θεμελίωσε ο Θεός για την τιμωρία αυτών που κάνουν το κακό και την ενθάρρυνση των αγαθών. Καμιά κυβέρνηση ποτέ δεν αμάρτησε τόσο πολύ, καμιά δεν αποδείχτηκε τόσο αδιόρθωτη στην αμαρτία ή τόσο ανίκανη να αναμορφωθεί».

William Gladstone, (1809-1898), σκωτικής καταγωγής Πρωθυπουργός της Βρετανίας, στο έντυπο το οποίο εξέδωσε με τίτλο «Bulgarian Horrors and the Question of the East»

            «Ο Τούρκος είναι ο μόνος αφέντης αυτής της χώρας. Αυτοί που δεν είναι γνήσιοι Τούρκοι έχουν ένα και μοναδικό δικαίωμα σ’ αυτή τη χώρα: Το δικαίωμα να είναι υπηρέτες, το δικαίωμα να είναι σκλάβοι».

Τούρκος Υπουργός Δικαιοσύνης, 30 Σεπτεμβρίου 1930, τουρκική εφημερίδα «Μιλλιέτ»

Τούρκοι είμαστε αιώνες τώρα. Δεν είν’ ψέμμα,

ότι Τούρκοι θε να μείνωμε παντοτεινά.

Τ’ όνομά μας έγραψε η ιστορία μ’ αίμα.

Πάλι αν θα χρειασθεί, θε να γραφεί ξανά.

                                                τουρκική «ποίηση»

            «Μία σφαγή προαναγγελόταν με σάλπιγγες και τελείωνε με πομπές. Συνοδευόμενη από τις προσευχές των μουλάδων και των μουεζίνιδων, οι οποίοι από τους μιναρέδες εκλιπαρούσαν την ευλογία του Αλλάχ, η σφαγή πραγματοποιείτο με θαυμαστή τάξη σύμφωνα με ένα καλοφτιαγμένο σχέδιο…

            …Οι Τουρκάλες ερέθιζαν τους ήρωές τους βγάζοντας τις λαρυγγώδεις στριγγλιές της πολεμικής κραυγής, της Zilghit, και καταπνίγοντας την απελπισία των θυμάτων τους τραγουδώντας τα γαμήλια τραγούδια τους. Ένα είδος άγριας, καννιβαλικής διάθεσης έπιανε το πλήθος…. οι άγριοι δεν φείσθηκαν ούτε τα παιδιά».

Ιεραπόστολος, αυτόπτης μάρτυρας, Richter Julius “A History of Protestant Missions in the Near East”

«Προσεύχομαι στο Θεό να λυτρώσει τον κόσμο από τον Διάβολο, την πανούκλα και τον Τούρκο».

Μαρτίνος Λούθηρος, 16ος αιώνας, Θεμελιωτής της Ευαγγελικής Εκκλησίας των Διαμαρτυρομένων Χριστιανών

«Η βάρβαρη δύναμη, που για αιώνες κάθεται στην καρδιά του Παλαιού Κόσμου, έχει κάτω από την κτηνώδη πυγμή της τις πιο διάσημες χώρες της κλασικής και θρησκευτικής αρχαιότητας καθώς και πολλές από τις πιο παραγωγικές και πιο όμορφες περιοχές της γης. Χωρίς να έχει δική της ιστορία, έχει κληρονομήσει τα ιστορικά ονόματα της Κωνσταντινούπολης, της Νίκαιας, της Νικομήδειας, της Καισάρειας, των Ιεροσολύμων, της Δαμασκού, της Νινευί και της Βαβυλώνας, της Μέκκας και της Βαγδάτης, της Αντιόχειας και της Αλεξάνδρειας, παίρνοντας έτσι στην κατοχή της, χωρίς επίγνωση, το ήμισυ της παγκόσμιας ιστορίας».

Ο Newman περιγράφει επίσης τους Τούρκους ως τον «μεγαλύτερο αντίχριστο ανάμεσα στις φυλές της ανθρωπότητας».

Καρδινάλιος John Henry Newman (1801-1890)

«Οι σημερινοί Τούρκοι είναι ακριβώς οι ίδιοι με εκείνους που ακολουθούσαν το Μωάμεθ τον Πορθητή όταν περνούσε τις πύλες της Κωνσταντινούπολης στις 29 Μαίου 1453. Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από το ότι, ακόμα και σήμερα, οι Τούρκοι δε διαφέρουν καθόλου από εκείνους που ο Gladstone κατήγγειλε για τις θηριωδίες εναντίον των Βουλγάρων το 1876. Όσοι χτίζουν ελπίδες πάνω σε ευσεβείς πόθους για το αντίθετο, θα διαψευστούν. Θα απογοητευτούν οικτρά αν συνάψουν συνθήκες ή επενδύσουν μεγάλα χρηματικά ποσά, βασιζόμενοι στην τρέχουσα αντίληψη της Δύσης για τον χαρακτήρα της Ανατολής…

… Στους πέντε αιώνες που μεσολάβησαν δεν άλλαξε τίποτε. Ο Τούρκος δεν άλλαξε ούτε στο χαρακτήρα ούτε στις μεθόδους του».

George Horton, Γενικός Πρόξενος των Η.Π.Α. στην Σμύρνη, στο βιβλίο του «Η μάστιγα της Ασίας»

«Ας μου επιτραπεί να σκιαγραφήσω συνοπτικά και με αδρές γραμμές τι ήταν στο παρελθόν η τουρκική φυλή και τι είναι σήμερα. Το πρόβλημα δεν είναι ο ίδιος ο μουσουλμανισμός, αλλά ο μουσουλμανισμός σε συνδυασμό με τον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα μιας φυλής. Δεν πρόκειται για τους πράους μουσουλμάνους της Ινδίας, τους ιπποτικούς Σαλαδίνους της Συρίας ή τους πολιτισμένους Μαυριτανούς της Ισπανίας. Από τη μαύρη μέρα που πρωτομπήκαν στην Ευρώπη, οι Τούρκοι αποδείκτηκαν στο σύνολό τους ο πλέον αντι-ανθρωπιστικός τύπος της ανθρωπότητας. Οπουδήποτε κι αν πήγαν, μια φαρδιά κηλίδα αίματος ακολούθησε το πέρασμά τους. Όπου απλώθηκε η κυριαρχία τους, εξαφανίστηκε ο πολιτισμός».

William Gladstone, διετέλεσε τρεις φορές Πρωθυπουργός της Βρετανίας

«Κανείς Αρμένιος δεν μπορεί να είναι φίλος μας μετά από όσα  τους κάναμε».

Δήλωση του τότε «Μπουλέντ Ετζιεβίτ», τούρκου αρχιδολοφόνου Ταλαάτ  στον Αμερικανό Πρέσβη Morgenthau

Η Κύπρος ξέρομε πως είναι τουρκική

το λέει κι ιστορία. Σύντομα θα πάρωμ’ όλα

τ’ Αιγαίου τα νησιά στην εύθετη στιγμή

και την πατρίδα τ’ Αττατούρκ Θεσσαλονίκη.

                                    τουρκική «ποίηση»

«…Προχωρώντας από τα Kadma στο Χαλέπι, έγινα μάρτυρας των χειρότερων σκηνών όλης της διαδρομής. Εδώ οι άνθρωποι άρχιζαν πια να χάνουν τα λογικά τους από τη φοβερή ζέστη και την έλλειψη νερού. Προσπέρασα αρκετούς οι οποίοι ήταν πεσμένοι στο έδαφος και κυριολεκτικά πέθαιναν από τη δίψα. Μια γυναίκα που βοήθησα ήταν σε αξιοθρήνητη κατάσταση, αναίσθητη από τη δίψα και την εξάντληση. Λίγο πιο κάτω, είδα δυο νέες κοπέλες που είχαν εξαντληθεί τόσο πολύ, ώστε κατέρρευσαν στο δρόμο και έμεναν ξαπλωμένες εκεί, με τα ήδη πρησμένα πρόσωπά τους να καίγονται από τον ήλιο…

…Αρκετοί Τούρκοι, με τους οποίους μίλησα, μου είπαν χωρίς υπεκφυγές ότι ο απώτερος στόχος των εκτοπισμών είναι η εξόντωση της αρμενικής φυλής…»

Walter M. Geddes, Αμερικανός αυτόπτης μάρτυρας.

«…Τα πιο πρόσφατα χρόνια, η βαρβαρότητα των διωγμών αυτών κατατάραξε τη συνείδηση της ανθρωπότητας. Στη δεκαετία του ογδόντα είχαμε τις βουλγαρικές θηριωδίες. Στη δεκαετία του ενενήντα ήρθαν οι διωγμοί των Αρμενίων. Το 1909 τα Άδανα αντιλαλούσαν από το θρήνο αμέτρητων γυναικών και βάφτηκαν κόκκινα από το αίμα των χιλιάδων που σφάχτηκαν.

            Μετά από κάθε διωγμό, οι Τούρκοι αποκαταστάθηκαν στην εξουσία. Μετά από κάθε διωγμό αποσπάστηκαν μακροσκελείς υποσχέσεις καλής συμπεριφοράς προς τους χριστιανούς υπηκόους τους.

            Ανάμεσα στα 1915 και στα 1918, έλαβαν χώρα τέτοιες θηριωδίες που ο κόσμος μας δεν έβρισκε ούτε τα συναισθήματα ούτε τη συνείδηση για να τις κατανοήσει, παρ’ όλο που είχε προηγηθεί η φρίκη από τις ωμότητες του πρόσφατου παρελθόντος. Όσοι είμαστε παρόντες στη χώρα εκείνη την εποχή, όσοι είδαμε αυτά τα πράγματα με τα μάτια μας, δεν έχουμε διηγηθεί ούτε τη μισή αλήθεια για τις σκοτεινές εκείνες ώρες. Τα συμμαχικά έθνη ορκίστηκαν σε ό,τι είχαν πιο ιερό, στους σταυρούς των νεκρών τους, ότι αυτά τα πράγματα δεν θα ήταν πια δυνατό να ξανασυμβούν. Ένα εκατομμύριο πεντακόσιες χιλιάδες είναι η συντηρητική εκτίμηση των ζωών που χάθηκαν μέσα στην ακολασία και τα βασανιστήρια…»

Αιδεσιμότατος Δρ. S. Ralph Harlow (1885-1968). Ιεραπόστολος και αργότερα καθηγητής λογοτεχνίας της Βίβλου και Συγκριτικής Θρησκειολογίας στο κολλέγιο  Smith της Μασσαχουσέτης.

            «Οι τουρκικές αγριότητες του Μπιτλίς είναι απερίγραπτες. Αφού έσφαξαν όλο τον άρρενα πληθυσμό της περιοχής, οι Τούρκοι συγκέντρωσαν 9.000 γυναίκες και παιδιά από τα γύρω χωριά και τους οδήγησαν στην όχθη του Τίγρη, τους τουφέκισαν κι έρριξαν τα 9.000 πτώματα στον ποταμό…»

Εφημερίδα «Νόβογιε Βριέμια» της Πετρούπολης.

            «Σύμφωνα με τα τελευταία νέα 4.000 Σύροι και 100 Αρμένιοι πέθαναν μόνο από ασθένειες στις ιεραποστολές τους τελευταίους 5 μήνες. Όλα τα χωριά της γύρω περιφέρειας μ’ εξαίρεση 2-3, λεηλατήθηκαν και πυρπολήθηκαν. Είκοσι χιλιάδες Χριστιανοί σφάχτηκαν στην Ούρμια και τα περίχωρά της. Πολλές εκκλησιές καταστράφηκαν και πυρπολήθηκαν και το ίδιο και πολλά σπίτια στην πόλη».

Απόσπασμα επιστολής γερμανών ιεραποστόλων, μελών της «Deutsche Orient Mision» η οποία δημοσιεύθηκε στην Ολλανδική εφημερίδα «Ντε Νώυε Ροτερντάμσε Κουράντ» στις 18 Οκτωβρίου 1915.

            «Αυτά τα υπολείμματα του πρώην Κόμματος των Νεο-Τούρκων, που θα έπρεπε να κληθούν να απολογηθούν για τις ζωές εκατομμυρίων χριστιανών υπηκόων μας που αδίστακτα εκδιώχθηκαν μαζικά από τις εστίες τους και σφαγιάσθησαν».

Δήλωση – παραδοχή του Μουσταφά Κεμάλ σε συνέντευξη του στον δημοσιογράφο Emil Hildebrand της «Los Angeles Examiner» την 1η Αυγούστου 1926.

Μέριασ’ Έβρο άσε να διαβώ

στους εχθρούς μας χώρα έμεινε πολλή.

Ο στρατός μας θέλει να εκδικηθεί

Άσε μ’ Έβρο, θέλω να διαβώ.

                                    τουρκική «ποίηση»

            «… Τον Φεβρουάριο του 1915 η κατάσταση ήταν ήδη ώριμη. Ως εκ τούτου, η σχετική απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής – του Κομιτάτου – ανάγεται πιθανότατα σ’ εκείνη την περίοδο ή στα τέλη του Ιανουαρίου, καθώς χρειάζονταν τουλάχιστον δύο μήνες για να προετοιμαστεί η εκτέλεση ενός παρόμοιου διαβολικού σχεδίου. Μέσα στην ατμόσφαιρα του άγχους, που είχε δημιουργήσει η απειλή κατά των Δαρδανελλίων και ο φόβος απομόνωσης της Τουρκίας, αυτό το σχέδιο θα συνέβαλλε στην αντιμετώπιση της ηττοπάθειας του τουρκικού πληθυσμού, διοχετεύοντας την επιθετικότητα του λαού κατά της αρμενικής μειονότητας και επιρρίπτοντας στην τελευταία όλες τις ευθύνες».

 Υβ Τερνόν, («The Armenians, History of a Genocide», New York, 1981, σελ. 197).

«Στο μεταξύ, από την ημέρα που ανέβηκε στο θρόνο ο Abdul Hamid, κάθε λίγα χρόνια οργανώνεται και μία επίσημη σφαγή των Αρμενίων. Το 1895 χάθηκαν εκατό χιλιάδες. Στο Van το 1908 και στα Άδανα και σε άλλα μέρη της Κιλικίας το 1909, δολοφονήθηκαν πάνω από τριάντα χιλιάδες. Η τελευταία και μεγαλύτερη από τις τραγωδίες αυτές, συνέβηκε το 1915.  Σφαγές και εκτοπίσεις οργανώθηκαν την άνοιξη του 1915 με πολύ συγκεκριμένο σύστημα, το οποίο οι στρατιώτες εφάρμοζαν από πόλη σε πόλη. Πρώτα συγκέντρωναν τους νέους άνδρες στο διοικητήριο κάθε χωριού, τους οδηγούσαν εν πομπή στα χωράφια και τους σκότωναν. Ύστερα από λίγες μέρες, εκτόπιζαν τις γυναίκες, τους γέρους και τα παιδιά σε αυτό που ο Talaat ονόμαζε «Αγροτικές Αποικίες»… Τους υποχρέωναν να βαδίζουν με τα πόδια, κάτω από τον καυτό ήλιο, τους απογύμνωναν από τα ρούχα τους και από τα ελάχιστα αντικείμενα που κουβαλούσαν, τους έσπρωχναν με ξιφολόγχες όταν βραδυπορούσαν ενώ, παράλληλα, η πείνα, ο τύφος και η δυσεντερία άφηναν χιλιάδες  νεκρούς στη διαδρομή κτλ. κτλ.».

Απόσπασμα από την έκθεση της «Harbord Mission» η οποία δημοσιεύτηκε από την Αμερικανική Εταιρεία για τη Διεθνή Συμφιλίωση τον Ιούνιο του 1920.

            «Η τελική κίνηση των Νεοτούρκων δεν ήταν καθόλου νεωτερισμός. Την είχαν δοκιμάσει σε μικρογραφία πριν μερικά χρόνια, όταν το «Κομιτάτο Ένωση και Πρόοδος» είχε αντικαταστήσει το καθεστώς του σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ στην Κωνσταντινούπολη και βάλθηκαν να καταπολεμήσουν τα δεινά της πόλης. Η μεγαλύτερη πληγή ήταν η στρατιά των αδέσποτων σκύλων που η ανοχή των προηγούμενων γενεών τους είχε επιτρέψει να εγκατασταθούν στους δρόμους της πόλης, τρεφόμενοι με τα σκουπίδια που οι διάφορες δημοτικές αρχές δεν ήταν σε θέση να περιμαζέψουν. Οι Νεότουρκοι αντιμετώπισαν με ταχύτητα και αποτελεσματικότητα το πρόβλημα που δημιουργούσαν αυτοί οι ανεπιθύμητοι κάτοικοι της πόλης. Τους συγκέντρωσαν σε πλοία και τους ξεφόρτωσαν σ’ ένα ερημονήσι της Θάλασσας του Μαρμαρά, όπου το πρόβλημα λύθηκε με το θάνατο των ζώων από την πείνα. Όταν ο Εμβέρ και οι φίλοι του σκέφτονταν την περασμένη άνοιξη το πρόβλημα των Αρμενίων, δεν ξεχνούσαν αυτό το επιτυχημένο προηγούμενο…

… Το ν’ αφεθούν να πεθάνουν από την πείνα σαν τους αδέσποτους σκύλους της Κωνσταντινούπολης, αυτή ήταν τύχη την οποία επιφύλασσαν στους Αρμενίους που είχαν αναγκαστεί να βαδίσουν επίπονα για πολλές εκατοντάδες μίλια…»

Professor Arnold Toynbee

            «Δεν υπάρχει πλέον Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας γιατί Έλληνες και Τούρκοι δεν μπορούν να ζήσουν μαζί. Το Κυπριακό σύνταγμα είναι νεκρό».

Φαζίλ Κιουτσούκ, Τούρκος αντιπρόεδρος της «Κυπριακής» «Δημοκρατίας», εφημερίδα «New York Times» (31/12/1963)

«Δεν έχουμε βλέψεις στο έδαφος άλλης χώρας, αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να βγάλουμε τα μάτια αυτών που έχουν βλέψεις στα δικά μας εδάφη».

Μεσούτ Γιλμάζ, τούρκος Πρωθυπουργός, Οκτώβριος 1996

Αυτός ο Κούρδος είχε βλέψεις για ένα ελεύθερο Κουρδιστάν. Οι Τούρκοι του έβγαλαν τα μάτια.

Πάρ’ το Πενταδάκτυλο. Χαλάλι ναν το αίμα

που θα χύσεις για πατρίδα. Χτύπα γιε μου χτύπα

με το αίμα των εχθρών μας να γεμίσεις ρέμμα

Έλληνα αισχρέ, μη φύγεις λιγ’ αν έχεις τσίπα.

                                                τουρκική «ποίηση»

            «…Επί αιώνες οι Τούρκοι κακομεταχειρίζονταν με ασύλληπτη βαρβαρότητα τους Αρμένιους και τους άλλους υποτελείς τους λαούς. Ωστόσο οι μέθοδοί τους υπήρξαν πάντα χοντροκομμένες, αδέξιες και εμπειρικές. Ήταν εξαιρετικοί στο να σπάζουν τα κεφάλια των Αρμενίων με ρόπαλα, κάτι που αποτελεί σαφή ένδειξη των βάναυσων και πρωτόγονων μεθόδων που χρησιμοποιούσαν στο αρμενικό πρόβλημα. Έχουν κατανοήσει τη χρησιμότητα του φόνου αλλά δεν κατέχουν τις λεπτές αποχρώσεις της τέχνης του φόνου. Ωστόσο, η διαδικασία, που εφαρμόστηκε το 1915, φανέρωνε έναν εντελώς νέο τρόπο σκέψης. Η καινοφανής ιδέα δεν ήταν άλλη από την εκτόπιση. Στα πεντακόσια χρόνια της κυριαρχίας τους οι Τούρκοι επινόησαν αναρίθμητους τρόπους βασανισμού των χριστιανών υπηκόων τους, ουδέποτε όμως πέρασε από το μυαλό τους να τους μετακινήσουν από τις εστίες, όπου ζούσαν για χιλιάδες χρόνια, και να τους μεταφέρουν εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά στην έρημο…»

Henry Morgenthau (1856-1946), Πρέσβυς των Η.Π.Α. στην Κωνσταντινούπολη. Στο βιβλίο του «Τα μυστικά του Βοσπόρου»

            «…Η εκτόπιση δεν ήταν τίποτε άλλο από μια νέα μέθοδο εξόντωσης. Διατάζοντας την εκτόπιση, οι τουρκικές αρχές υπέγραφαν τη θανατική καταδίκη ενός ολόκληρου λαού. Οι κυβερνήσεις της Τουρκίας το καταλάβαιναν πολύ καλά αυτό και δεν έκαναν καμία προσπάθεια να μου το αποκρύψουν στις μεταξύ μας συνομιλίες τους...»

Henry Morgenthau

«…Ας αρκέσει να πούμε εδώ ότι, εκτός από τους μαζικούς φόνους που επαναλαμβάνονταν τακτικά σε μεγάλη κλίμακα, το σχέδιο ομαδικής εξόντωσης με το βασανιστήριο του αργού θανάτου που επέφερε η εκτόπιση είναι το πιο σατανικό που έχουν συλλάβει ποτέ διεφθαρμένα και σατανικά μυαλά…»

George Horton

            «…Μακρά παρατήρηση με έχει πείσει πως ο Τούρκος είναι ανίκανος να διακυβερνήσει χριστιανικούς πληθυσμούς. Μπορεί στο παρελθόν μερικές χριστιανικές εθνότητες κάτω από τη διοίκηση του παλαιού Τουρκικού καθεστώτος να πρόκοψαν παρ’ όλες τις αναρίθμητες σφαγές που αποτελούν κηλίδα στην τουρκική ιστορία, αλλά η πολιτική του Νεότουρκου θα καταστήσει τη διαβίωση του χριστιανικού πληθυσμού αδύνατη…»

George Horton

«Στο έδαφος σου υπάρχει 400 ετών αίμα Μεχμετζίκ μου

            Στην ανδρία σου είναι η τιμή μου

Το δίκαιό μου βρήκε τώρα τη θέση του στην Κύπρο

Στα δώδεκα κράτη πρέπει ν’ ακούσουν τη φωνή μας

Οι απερίσκεπτοι πρέπει να συνέλθουν από την απερισκεψία τους.

Ο κόσμος όλος πρέπει να ευλογήσει την άποψή μας.

Η Κύπρος κέρδισε το δικαίωμα της ανεξαρτησίας.

Ξερριζώσαμε με τα δόντια τους επιτιθέμενους.

Μερικούς απ’ αυτούς τους ρίξαμε στη θάλασσα.

Τη μέρα εκείνη σηκώσαμε σημαία στα τείχη.

Κύπρο μου, ήταν χαλύβδινο το χέρι που κρατούσε σπαθί.

Η Κύπρος είναι γραμμένη στην ιστορία μας, το ξέρουμε.

Τα νησιά του Αιγαίου θα τα πάρουμε, όλα.

Τότε ας ξεκινήσουμε για τη γενέτειρα του Ατατούρκ,

                                                                        τη Θεσσαλονίκη.

Αυτό σημαίνει πως φυσάει ένας πολύ ευνοϊκός άνεμος,

                                                                        Κύπρο μου».

Απόσπασμα από το «ποίημα» του Τούρκου Μουσά Κορκμάζ.

            «Προτιμώ να τα αποκαλώ νησιά του Αιγαίου και όχι Ελληνικά νησιά».

Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ, εφημερίδα «Χουριέτ», 9/8/1976

Το ψαρί μου άλογο το κάνω γω να τρέχει

                        παίζω με αυτό στην ίσια πεδιάδα

                        Εκατό χιλιάδες Έλληνες μαζί κι αν έλθουν

                        θε να τους ποδοπατήσω μ’ αγριάδα.

                                                                        τουρκική «ποίηση»

«Ήμουν δώδεκα χρονών και βρισκόμουν μαζί με τη μητέρα μου. Μας ανάγκαζαν να περπατούμε με το μαστίγιο και δεν είχαμε νερό. Έκανε πολλή ζέστη και πολλές από την ομάδα μας πέθαιναν από τη δίψα. Μας ανάγκαζαν να περπατάμε με το μαστίγιο, ούτε και ξέρω πόσες μέρες και νύχτες κι εβδομάδες , ώσπου φτάσαμε στην αραβική έρημο. Οι αδελφές μου και το μωρό πέθαναν στη διαδρομή. Πήγαμε σε μια πόλη, ούτε το όνομα της δε θυμάμαι. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι πτώματα, όλα κατακρεουργημένα. Μας ανάγκαζαν να περπατάμε απάνω τους…»

Από το βιβλίο της Dr.Mabel Elliot, “Beginning Again at Ararat”.Η Dr. Mabel Elliot υπηρέτησε σαν γιατρός στην Εγγύς Ανατολή  από το 1918 μέχρι το 1924.

            «…Όσοι δεν έχουν εμπειρία της ερήμου δεν μπορούν να φανταστούν τα μαρτύρια που επιφυλάσσει ένα παρόμοιο ταξίδι σε μια διάσπαρτη από λόφους έρημο και τι σημαίνει να βαδίζεις ασταμάτητα μέσα στους άγριους βράχους χωρίς την παραμικρή σκιά και να σου απαγορεύουν να σβήσεις τη βασανιστική δίψα σου στα λασπωμένα νερά του Ευφράτη που διέρχεται από την περιοχή…»

Φρόυλαϊν Μπεατρίς Ρόνερ, από τη Βασιλεία της Ελβετίας, εφημερίδα «Ζονενάουφγκαντ» (όργανο του Γερμανικού Συνδέσμου Βοηθείας του Έργου Χριστιανικής Φιλανθρωπίας στην Ανατολή).

«…Τον Ιανουάριο του 1916, άρχισαν οι εκτοπίσεις των Ελλήνων από την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας. Περνούσαν από τη Μερζιφούντα κατά χιλιάδες, κάνοντας το μεγαλύτερο μέρος του τριήμερου ταξιδιού με τα πόδια, μέσα στο χιόνι και τη λάσπη του χειμώνα. Χιλιάδες κατέρρεαν στο δρόμο από την εξάντληση κι άλλοι έφταναν στη Μερζιφούντα σε ομάδες κατά πενήντα, εκατό και πεντακόσιους, πάντα με τη συνοδεία Τούρκων χωροφυλάκων. Την επομένη της άφιξής τους, οι δυστυχείς πρόσφυγες ξανάπαιρναν το δρόμο και, έτσι, η εξόντωσή τους με την οδοιπορία ήταν ακόμη πιο ριζική από τη σφαγή που είχαν υποστεί οι Αρμένιοι.

            Στην καρδιά του χειμώνα του 1917, άρχισε δεύτερο κύμα εκτοπίσεων των Αρμενίων από τις ακτές της Μαύρης Θάλασσας. Όσοι εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, υπέστησαν την ίδια μεταχείριση.

            Στις 16 Μαίου, δεκαπέντε Αμερικανοί, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, υποχρεώθηκαν να αφήσουν τα σπίτια και τις περιουσίες τους για το ίδιο μακρύ ταξίδι. Την ημέρα αυτή, οι αμερικανικές εγκαταστάσεις κυριεύτηκαν από Τούρκους στρατιώτες και τα κτίρια επιτάχτηκαν για κεντρικό νοσοκομείο…

            … Η συμπεριφορά προς τους Αμερικανούς και τις αμερικανικές ιδιοκτησίες σε ολόκληρη την Τουρκία ήταν όμοια με αυτή που αντιμετώπισαν οι Αμερικανοί της Μερζιφούντας. Τα σχολεία και τα κολλέγια στο Σίβας, την Καισάρεια, το Χαρπούτ, το Αιντάμπ και αλλού έκλεισαν και, στο μεγαλύτερο μέρος τους, οι Αμερικανοί που εργάζονταν σε αυτά διώχτηκαν από τη χώρα. Μετά την Ανακωχή, η ίδια συμπεριφορά συνεχίστηκε σε ολόκληρο το εσωτερικό. Δεν δόθηκε άδεια να ανοίξουν τα σχολεία και ιδιοκτησίες αξίας πολλών χιλιάδων δολλαρίων εξακολουθούν να κατέχονται από τους Τούρκους».

Αιδεσιμότατος Dana K. Getchsell, στέλεχος της αμερικανικής ιεραποστολής στην Τουρκία και εκπρόσωπος της «Near East Relief».

            «Η μοναδική πραγματική επιχείρηση και απασχόληση των Τούρκων ήταν και είναι ο πόλεμος».

Sir Valentine Chirol (1852-1929), Foreign Office (1872-76), Διευθυντής του Τμήματος Εξωτερικών Ειδήσεων των Times του Λονδίνου (1899-1912)

«… σε όποια χώρα εγκαθιδρύθηκε τουρκική κυριαρχία σημειώθηκε μείωσις της υλικής ευημερίας και υποβάθμισης του πολιτισμού».

Κλεμανσώ, Πρωθυπουργός της Γαλλίας

            «Η Παγκόσμια ιστορία δεν έχει άλλο παράδειγμα τόσο απεχθών εγκλημάτων».

Κλεμανσώ, Πρωθυπουργός της Γαλλίας

            «Εάν είναι θέλημα Θεού να ηττηθούμε, πρέπει να βάλουμε φωτιά σε όλα τα σπίτια μας, σε όλη την περιουσία μας, πρέπει να μετατρέψουμε την χώρα σε ερείπια, ν’ αφήσουμε μία άδεια έρημο».

Μουσταφά Κεμάλ, στο βιβλίο του λόρδου Kinross: Ataturk. Νέα Υόρκη, 1965

«Ο Κεμάλ εόρτασε το θρίαμβό του με τη μεταβολή της Σμύρνης σε τέφρα και με την τεράστια σφαγή του εκεί χριστιανικού πληθυσμού».

Απομνημονεύματα Τσόρτσιλ

Τους ρίξαμε στη θάλασσα

                        Ναι! ήταν το εικόσι δυο.

                                                            Ναζίμ Χικμέτ, τούρκος «ποιητής»

Η ΣΜΥΡΝΗ ΚΑΙΓΕΤΑΙ, 14 ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΙ

1.000 ΕΣΦΑΓΗΣΑΝ ΚΑΘΩΣ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΕΒΑΛΑΝ ΦΩΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ

Ο ΚΕΜΑΛ ΑΠΕΙΛΕΙ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ

ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΗΚΕ ΤΟ ΠΡΟΞΕΝΕΙΟ ΜΑΣ

Πρωτοσέλιδη κύρια είδηση της εφημερίδας «New York Times», 15ης Σεπτεμβρίου 1922.

            ΕΡΕΙΠΙΑ Η ΣΜΥΡΝΗ

Πρωτοσέλιδη κύρια είδηση της εφημερίδας «New York Times», 16ης Σεπτεμβρίου 1922.

            Η ΣΜΥΡΝΗ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ, ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΣΦΑΓΕΣ.

Πρωτοσέλιδη κύρια είδηση της εφημερίδας «New York Times», 17ης Σεπτεμβρίου 1922.

            «Στεκόμουν όλο το απόγευμα μπροστά από την πύλη. Έπρεπε να χρησιμοποιώ τον υποκόπανο του όπλου μου για να κρατώ τον κόσμο μακρυά από την πόρτα, καθώς η φωτιά πλησίαζε συνεχώς. Αλλά ξέραμε ότι εάν τους αφήναμε να βγουν, οι Τούρκοι θα τους σκότωναν όλους».

Αμερικανός Υποκελευστής James Webster, εφημερίδα «Omaha Evening World-Herald»,10 Οκτωβρίου 1922.

            «…Λίγο μετά το μεσημέρι, ο Στρατηγός Νουρεντίν κάλεσε τον Έλληνα Μητροπολίτη. Οι δύο είχαν συναντηθεί κατά την διάρκεια των πρώτων μηνών της Ελληνικής κατοχής, και καθώς πλησίασε τον Στρατηγό στην αίθουσα συσκέψεων στο Konak , ο Χρυσόστομος άπλωσε το χέρι για να τον χαιρετήσει. Ο Νουρεντίν έφτυσε, δηλώνοντας ότι δεν θα άγγιζε αυτό το βρωμερό χέρι. Έδειξε ένα ντοσιέ ανοικτό πάνω στο γραφείο του. Με βάση αυτές τις ένορκες κατηγορίες, είπε, ένα επαναστατικό δικαστήριο στην Άγκυρα είχε ήδη καταδικάσει τον Χρυσόστομο σε θάνατο. «Δεν μένει τίποτα άλλο από το να βγάλει και ο λαός την ετυμηγορία του», φώναξε. «Τώρα εξαφανίσου από μπροστά μου!»

            Ο Ιεράρχης κατέβαινε αργά τα σκαλοπάτια του Konak, όταν ο Στρατηγός εμφανίστηκε στον εξώστη και φώναξε στον όχλο που περίμενε: «Φερθείτε του όπως του αξίζει!». Το πλήθος έπεσε πάνω στον Χρυσόστομο με τραχειές στριγγλιές και τον έσυρε στον δρόμο μέχρις ότου έφθασαν το κουρείο, όπου ο Ισμαήλ, ο Εβραίος ιδιοκτήτης, κρυφοκοίταζε νευρικά από την πόρτα. Κάποιος έσπρωξε τον κουρέα στο πλάι, άρπαξε ένα λευκό πανί και το έδεσε γύρο από τον λαιμό του Χρυσοστόμου, φωνάζοντας, «Ας τον ξυρίσουμε!»

            Ξερρίζωσαν τα γένια του Ιεράρχη, του έβγαλαν τα μάτια με μαχαίρια, και του έκοψαν τα αυτιά, τη μύτη και τα χέρια. Μια ντουζίνα Γάλλοι πεζοναύτες, οι οποίοι είχαν συνοδεύσει τον Χρυσόστομο στο σπίτι του  κυβερνήτη στέκονταν ευρισκόμενοι εκτός εαυτού. Πολλοί από αυτούς πήδηξαν ενστικτωδώς μπροστά για να επέμβουν, αλλά ο υπεύθυνος αξιωματικός τους απαγόρευσε να κινηθούν. «Είχε το χέρι του πάνω  στο όπλο του, αν και έτρεμε και ο ίδιος», είπε ένας από τους άνδρες αργότερα, «έτσι δεν τολμήσαμε να σηκώσουμε τα δικά μας. Αποτελείωσαν τον Χρυσόστομο εκεί μπροστά στα μάτια μας».

            “SMYRNA 1922 The Destruction of a City”, Marjorie Housepian Dobkin

«Πάνω απ’ όλα οι Τούρκοι εκτιμούν τη δύναμη και όσο βίαια αυτή εκφράζεται, τόσο καλύτερα τους αρέσει, την κατανοούν και εκτιμούν αυτούς που τη διαχειρίζονται».

Ελιάχου Σάσσον, Εβραίος διπλωμάτης

            «Σκοπός μας είναι η Δυτική Θράκη να παραμείνει στα Τουρκικά χέρια σαν ενιαίο σύνολο, και σε κατάλληλο χρόνο, μόλις βρεθεί ευκαιρία, να ενωθεί με την Μητέρα Πατρίδα. Εμείς δεν μπορούμε να δεχθούμε την απαλλοτρίωση του Τουρκικού αυτού τμήματος. Οι αδελφοί μας της Δυτικής Θράκης, σαν πρώτο βήμα, πρέπει να αγωνιστούν για να κερδίσουν την αυτονομία και την ανεξαρτησία της Δυτικής Θράκης».

Μουσταφά Κεμάλ

Γιε μου έχομε εχθρούς στην Κύπρο, κι ειν δική μας

Πάρε την Κερύνεια. Των Ελλήνων κόψ’ τα πόδια

κάνε τους να δοκιμάσουνε την δύναμή μας

τσάκισε την άμυνά τους. Σπάσ’ την σαν νάν ρόδια.

                                                τουρκική «ποίηση»

            «Εκτός από την βρωμερή Τούρκικη συνοικία, η Σμύρνη δεν υπάρχει πια. Το πρόβλημα των μειονοτήτων λύθηκε εδώ για πάντα. Καμμία αμφιβολία δεν υπάρχει για την προέλευση της φωτιάς…. Τον δαυλό τον έριξαν οι Τούρκοι τακτικοί στρατιώτες».

John Clayton, αμερικανός δημοσιογράφος, αυτόπτης μάρτυρας.

            «Ένα έγκλημα που θα σημαδεύει τους Τούρκους για πάντα έγινε χθες, όταν Τούρκοι στρατιώτες, αφού ολοκλήρωσαν το πλιάτσικο, πυρπόλησαν την πόλη».

Constantine Brown, αμερικανός δημοσιογράφος, αυτόπτης μάρτυρας.

            «…Κάθε μορφή δραστηριότητας στην Τουρκία του παρελθόντος αναπτύχθηκε από μη-Τούρκους. Η μοναδική δραστηριότητα που κρατούσαν αποκλειστικά για τους εαυτούς τους οι Τούρκοι ήταν ο στρατός. Χωρίς δισταγμό, καταδικάζουν σε θάνατο κάθε εμπορική ή βιομηχανική δραστηριότητα στην οποία είναι ανίκανοι να επιτύχουν οι ίδιοι…

            … Αν ο Θεός δεν κάνει το θαύμα του να δωρίσει στους Τούρκους ταλέντα που δεν είχαν ποτέ, σύντομα η Μικρά Ασία θα μεταβληθεί σε μια έρημο μέσα στην καρδιά του μεσογειακού πολιτισμού».

1925, Gazetta del Popolo του Τορίνου.

«Ο εικοστός αιώνας είναι γεμάτος από φρικιαστικές πράξεις. Σήμερα οι φρικιαστικές πράξεις βρίσκουν μια τόσο μεγάλη δημοσιότητα, ώστε είναι εύκολο να ξεχάσει κανείς μια απ’ τις πιο πρόσφατες και πιο τρομερές, την καταστροφή και τις σφαγές της Σμύρνης του 1922. Και δεν ήταν αυτή η μόνη του αιώνα, γιατί, όπως μας υπενθυμίζει ο George Horton  με το τόσο εύγλωττο βιβλίο του The Blight of Asia, είχαν λάβει χώρα και νωρίτερα σφαγές Ελλήνων κατοίκων της Φώκαιας και Αρμενίων σε όλη την έκταση της Μικράς Ασίας.

Το να θέλουμε να υπενθυμίσουμε στους ανθρώπους τα φρικιαστικά αυτά γεγονότα δεν οφείλεται σε προκατάληψη εναντίον των Τούρκων. Οι Τούρκοι πολύ εύκολα πιστεύουν  ότι οι λαοί της Δύσης είναι προκατειλημμένοι εναντίον τους, γιατί αυτοί δεν είναι Χριστιανοί ή γιατί η κλασική παιδεία προδιαθέτει τους Ευρωπαίους και τους Αμερικανούς ευνοϊκά υπέρ των Ελλήνων. Στην πραγματικότητα όμως δεν υπάρχει μια τέτοια προκατάληψη».

Christopher Woodhouse

«…Το πλιάτσικο επεκτάθηκε και οι βαρβαρότητες αυξήθηκαν. Στην αρχή, οι κύριοι ένοχοι ήταν Τούρκοι πολίτες, κάτοικοι της πόλης. Εγώ ο ίδιος τους είδα οπλισμένους με τουφέκια να παρακολουθούν τα παράθυρα των χριστιανών, έτοιμοι να πυροβολήσουν κάθε κεφάλι που πρόβαλε. Έμοιαζαν με κυνηγούς που είχαν στήσει καρτέρι και καραδοκούσαν τη λεία τους. Αυτό όμως που μου έκανε αλησμόνητη εντύπωση ήταν η έκφραση στα πρόσωπά τους. Ήταν μια έκφραση βαρβαρότητας και έκστασης που είχε και κάποιο στοιχείο θρησκευτικής έξαρσης. Η έξαρση αυτή, κάθε άλλο παρά όμορφη, αντικατόπτριζε τη λατρεία των δυνάμεων του σκότους. Εκείνες τις στιγμές συνειδητοποίησα τη ματαιότητα όλου του ιεραποστολικού έργου και της προσπάθειας προσηλυτισμού των μουσουλμάνων. Στα πρόσωπα τους είδα επίσης την πλήρη πεποίθηση στον απόλυτο θρίαμβο της πλάνης και στο δόγμα του φόνου και της ασπλαχνίας. Τα χλωμά, συσπασμένα εκείνα πρόσωπα, που πάνω τους έμοιαζε να λάμπει το άχρωμο φως της κόλασης, είχαν κάτι το απέραντα θλιβερό…»

George Horton

«…Γιατί, στη διάρκεια του σατανικού αυτού δράματος, οι Τούρκοι δεν σταμάτησαν ούτε στιγμή τις ληστείες και τους βιασμούς. Ακόμα και ο βιασμός μπορεί να γίνει κατανοητός ως παρόρμηση της φύσης, που είναι ίσως ακαταμάχητη όταν τα πάθη ξετρελαίνουν έναν λαό χαμηλού πνευματικού επιπέδου και κατώτερου πολιτισμού…»

George Horton

«Yikin, Kirin, giavourdour» (Σπάστε, γκρεμίστε είναι γκιαούρης)

            «Kahrolsun giavourlar» (Ανάθεμα στους γκιαούρηδες)

            «Bugun maliniz, yarin Kafaniz» (Σήμερα το βιος σας, αύριο το κεφάλι σας)

Στο ένα χέρι πιάνει το μαχαίρι

και είναι έτοιμος να σε χτυπήσει

να μη φοβάσαι διόλου στρατιώτη

θα πάρωμε την Κύπρο δεν θ’ αργήσει.

                                                τουρκική «ποίηση»

            «Είναι καλό που δεν αναμείχτηκε το κόμμα μας στα γεγονότα αυτά, όμως οι εκδηλώσεις αυτές ήταν πολύ καλά οργανωμένη εθνική ενέργεια και ωφέλιμη για να καθαρίσει η χώρα μας από το ελληνικό στοιχείο που είναι ένας βραχνάς».

Ισμέτ Ινονού, αρχηγός Τουρκικής αντιπολίτευσης (Λαϊκού Κόμματος), 9 Σεπτεμβρίου 1955

«Η οργάνωσις, η γνωστή υπό τον τίτλον «Η Κύπρος είναι Τουρκική», ώπλισε τους κακούργους, τους εξηρέθιζε και τους διηύθυνε κατά την φρικώδη εκείνην νύκτα… Η εξόρμησις έγινε κατόπιν αδείας του υπουργού των Εσωτερικών… Αι ελληνικαί περιουσίαι κατεστράφησαν τελείως. Όλα τα καταστήματα ελεηλατήθησαν… Τον ιερέα Χρύσανθον ετύφλωσαν. Τον Μητροπολίτη Δέρικον τον έσυραν εις ένα σάκκον. Γυναίκες περί τας 200 εβίασαν…

…Πραγματικά την 6η – 7η Σεπτεμβρίου 1955 στην Κωνσταντινούπολη και Σμύρνη πραγματοποιήθηκαν πολύ σοβαρά γεγονότα. Έγιναν επιθέσεις εναντίον της ζωής, των περιουσιών, των τιμών των φιλήσυχων και πράων πολιτών…».

Απόσπασμα από ομιλία του Ισμέτ Ινονού στην συνεδρίαση της τουρκικής Βουλής στις 12 Σεπτεμβρίου 1955

            «Τη νύκτα αυτή η Κωνσταντινούπολη μετατράπηκε σε τόπο της Αποκάλυψης. Δεν υπάρχουν λέξεις, ούτε συγκρίσεις που να μπορούν να δώσουν μια εικόνα της φρίκης».

Ελβετική εφημερίδα «Α-Ζ», 15/9/1955

            «Ο ιερέας της εκκλησίας του Γενή Μαχαλά, αφού γυμνώθηκε, δέθηκε σ’ ένα φορτηγό αυτοκίνητο που τον γυρνούσε στους δρόμους όπου το πλήθος τον έφτυνε. Απ’ όσα είδα και άκουσα δεν μου μένει καμμιά αμφιβολία ότι η επίθεση του Τουρκικού όχλου κατά των ελληνικών περιουσιών είχε προμελετηθεί και προετοιμαστεί με επιμέλεια. Η φωτιά που σάρωσε την Πόλη άναψε σε εκατό διαφορετικά σημεία την ίδια ακριβώς ώρα. Ο όχλος καθοδηγείτο από ειδικά άτομα που υποδείκνυαν ποια καταστήματα και ποια σπίτια έπρεπε να καταστραφούν και ποια έπρεπε να μείνουν άθικτα, συνεπώς καθοδηγείτο από ψύχραιμους εγκέφαλους που χειραγωγούσαν τις πράξεις του με σταθερό, προμελετημένο και αντικειμενικό σκοπό. Με μια ταχύτατη προσπάθεια οι Τούρκοι για να κατευνάσουν τον αγανακτισμένο από την πρωτοφανή αυτή αγριότητα, κόσμο, επέρριψαν όλη την ευθύνη στους κομμουνιστές. Μπορώ να διαβεβαιώσω πως δεν υπάρχει ούτε κόκκος αλήθειας στον ισχυρισμό αυτό. Επί δέκα ολόκληρα χρόνια τώρα η Τουρκία καυχάται πως δεν έχει κομμουνιστές, και δεν έχει πράγματι. Πως λοιπόν, μέσα σε μια νύκτα, ξεπήδησε ολόκληρο πλήθος απ’ αυτούς για να προκαλέσει τόσες καταστροφές, με την ανοχή μάλιστα των αστυνομικών αρχών;»

Εφημερίδα «Daily Mail», 14 Σεπτεμβρίου 1955, δημοσιογράφος Νόελ Μπάρπερ

«καθ’ όλη τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Τουρκία υπήρξε ένας μη – εμπόλεμος αλλά όχι απλός θεατής. Με μόνη τη διπλωματία της, διατήρησε την εδαφική της ακεραιότητα έναντι τόσο της Ναζιστικής Γερμανίας, όσο και της Σοβιετικής Ένωσης. Καθ’ όλην τη διάρκεια του πολέμου, η τουρκική διπλωματία υπήρξε ένα λαμπρό επίτευγμα, με όλα τα μέτρα εκτός εκείνων της εντιμότητας και της ηθικής ακεραιότητας. Μόνο τριάντα χρόνια αργότερα, όταν εισέβαλε στην Κύπρο, οι Τούρκοι αποκάλυψαν ότι δεν έμειναν ικανοποιημένοι από τα κέρδη που τους είχε αποφέρει η διπλωματία τους».

Από το βιβλίο του Φρανκ Βέμπερ: «Ο επιτήδειος ουδέτερος».

            «Δηλώνω απερίφραστα ότι στην Τουρκία δεν υπάρχουν Κούρδοι, αλλά μόνο Τούρκοι. Όλοι όσοι ζουν πάνω σ’ αυτά τα εδάφη είναι Τούρκοι. Είναι υποχρεωμένοι να είναι Τούρκοι!»

Γιλντιρίμ Ακμπουλούτ, Τούρκος Πρωθυπουργός, 31 Ιουλίου 1990

Σ’ όποιον με πειθώ δεν ησυχάζει

πρέπει να τ’ ασκήσεις βία

φρόνιμος να είναι για να μάθει

Η φιλία του Έλληνα να λείπει.

Μίσος έχω δίχως τέλος

Πρέπει απ’ τη Θράκη μας να φύγει.

                                                τουρκική «ποίηση»

            «…Από την άλλη οι Τούρκοι, με την παραδοσιακή αποστροφή τους για τους χριστιανούς και το φυσικό τους ένστικτο της κακομεταχείρισης όσων βρίσκονται αβοήθητοι στην εξουσία τους...».

Henry Morgenthau

            «…Η στάση της είναι μια ακόμη απόδειξη του πόσο διεστραμμένος είναι ο τουρκικός τρόπος σκέψης…»

Henry Morgenthau

            «…Έπαιρνα καθημερινά αναφορές από τους Αμερικανούς πρόξενους και ιεραπόστολους σχετικά με το θέμα των εκτελέσεων. Μερικές λεπτομέρειες των αναφορών θα μου μείνουν αλησμόνητες. Στην Άγκυρα, όλοι οι άντρες από δεκαπέντε ως εξήντα ετών συνελήφθησαν, δέθηκαν ανά τέσσερις και οδηγήθηκαν στον δρόμο προς την Καισάρεια. Αφού περπάτησαν 5-6 ώρες, έφτασαν σε μια απομονωμένη κοιλάδα, όπου τους επιτέθηκαν συμμορίες Τούρκων χωρικών οπλισμένων με ρόπαλα, σφυριά, τσεκούρια, δρεπάνια τσουγκράνες και πριόνια. Τα όργανα αυτά ήταν ανώτερα από τα κανόνια και τα τουφέκια, έλεγαν με ικανοποίηση οι αρχές, γιατί όχι μόνο παρέτειναν την αγωνία των θυμάτων, αλλά γινόταν και οικονομία πυρίτιδας και φυσιγγίων…»

Henry Morgenthau. Πρέσβυς των Η.Π.Α. στην Κωνσταντινούπολη.

            «…Η στάση της κυβέρνησης απέναντι στους χριστιανούς υπηκόους της απεικονίζεται σε ορισμένους κανονισμούς, που περιόριζαν την ελευθερία των τελευταίων. Οι χριστιανοί δεν είχαν το δικαίωμα να ζουν σε περίοπτα οικήματα, οι εκκλησίες τους δεν έπρεπε να έχουν καμπαναριά. Δεν έπρεπε να κυκλοφορούν έφιπποι στην πόλη, γιατί αυτό ήταν αποκλειστικό προνόμιο του ευγενούς μουσουλμάνου. Ο Τούρκος είχε το δικαίωμα να δοκιμάσει την κόψη του σπαθιού του στο λαιμό οποιουδήποτε χριστιανού.

            Φανταστείτε την κυβέρνηση ενός μεγάλου κράτους να τηρεί τέτοια στάση απέναντι σε πολλά εκατομμύρια υπηκόους της για χρόνια και χρόνια. Οι Τούρκοι ζούσαν επί αιώνες σαν παράσιτα εις βάρος αυτών των καταπιεσμένων φιλόπονων λαών. Τους φορολογούσαν μέχρις αφανισμού, έκλεβαν τις πιο όμορφες κόρες τους και τις έκλειναν στα χαρέμια, άρπαζαν τα μικρά τους αγόρια και τα μεγάλωναν σαν μουσουλμάνους στρατιώτες.  Δεν σκοπεύω να περιγράψω εδώ την τρομερή υποτέλεια και καταπίεση που συνεχίστηκε για πέντε αιώνες. Σκοπός μου είναι απλώς να υπογραμμίσω την έμφυτη στάση του μουσουλμάνου Τούρκου απέναντι στους λαούς με διαφορετική καταγωγή και θρησκεία. Οι μη μουσουλμάνοι δεν είναι ανθρώπινα πλάσματα με δικαιώματα αλλά απλώς ιδιοκτησία των κυρίων τους και τους επιτρέπεται να ζουν μόνον εφόσον υπηρετούν τα συμφέροντα των τελευταίων, εξοντώνονται όπως αλύπητα, όταν παύουν να είναι χρήσιμοι. Αυτή η στάση επιτείνεται από την ολοκληρωτική αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή και από μια έντονη ευχαρίστηση στην πρόκληση σωματικών βασάνων, που συχνά είναι γνωρίσματα των πρωτόγονων λαών.

            Αυτά ήταν τα πνευματικά χαρακτηριστικά των Τούρκων την εποχή της μεγάλης στρατιωτικής ακμής τους. Πιο πρόσφατα η στάση τους απέναντι στους ξένους και τους υποτελείς τους λαούς είχε αλλάξει επιφανειακά…»

Henry Morgenthau. Στο βιβλίο του: «Τα μυστικά του Βοσπόρου»

            «…Ο Τούρκος είναι ουσιαστικά θρασύδειλος. Είναι γενναίος σαν λιοντάρι όταν τα πράγματα έρχονται, όπως τα θέλει, αλλά δουλόφρων, χαμερπής και λιγόψυχος, όταν του τυχαίνουν αναποδιές…»

Henry Morgenthau.

«Τούρκοι διαβήκαν. Χαλασμός. Θάνατος πέρα ως πέρα…»

Βίκτωρ Ουγκώ, στο ποίημα του «Το Ελληνόπουλο»

            «Στο Αιγαίο πρέπει ν’ ακολουθήσουμε αναγκαστικά δυναμική πολιτική. Οι συνθήκες σήμερα είναι διαφορετικές από τις συνθήκες του 1923. Η δύναμη της Τουρκίας έχει μεγαλώσει. Η Κύπρος αποτελεί το πρώτο βήμα για το Αιγαίο!»

Εζεμπέλ, τούρκος Υπουργός των Εξωτερικών,  22 Ιανουαρίου 1975.

Θα  περάσω, ότι και να λες.

Θα θερίσω με το ξίφος τον εχθρό!

κι’ απ τα ματωμένα σου νερά θα πιώ.

Δος μου διάβα Έβρο, τώρα θες.

                                    τουρκική «ποίηση»

«Οι Γότθοι μπορεί να λεηλάτησαν την Ιταλία, όμως βγήκαν εξαγνισμένοι από τις φλόγες που οι ίδιοι είχαν ανάψει. Οι Σάξωνες σάρωσαν τη Βρεττανία, αλλά η μουσική της κέλτικης καρδιάς, τους μαλάκωσε την τραχιά τους φύση. Οι Βησιγότθοι και οι Φράγκοι, οι Έρουλοι και οι Βάνδαλοι έσβησαν την αγριάδα τους με το ίδιο το φως του πολιτισμού που είχαν αγωνιστεί να αφανίσουν. Ακόμα και οι αγριότατοι Τάταροι από την έρημο της Σκυθίας ένιωσαν οίκτο και μαλάκωσαν μέσα στις ψάθινες σκηνές τους. Αντίθετα, οι Τούρκοι, οπουδήποτε κι αν έφτασε το γιαταγάνι τους, εξευτέλισαν, μόλυναν και συκοφάντησαν, προξενώντας την τελική καταστροφή του Ρωμαϊκού και του Λατινικού πολιτισμού, ωσότου, όταν όλα πια είχαν αφανιστεί, ξάπλωσαν ικανοποιημένοι από τις θηριωδίες τους κι έπεσαν σε έναν λήθαργο απελπιστικού ξεχαρβαλώματος».

Butler, Ιστορικός.

            «…Μοναδικός σκοπός για τον οποίο επιμένω σ’ αυτά τα φρικιαστικά γεγονότα είναι ότι χωρίς αυτές τις λεπτομέρειες το αγγλόφωνο αναγνωστικό κοινό δεν θα μπορούσε να σχηματίσει ακριβή ιδέα για το έθνος που αποκαλούμε Τούρκους. Έχω παραλείψει τις πιο φρικτές λεπτομέρειες γιατί μια πλήρης εξιστόρηση των σαδιστικών οργίων, θύματα των οποίων υπήρξαν οι Αρμένιοι, άντρες και γυναίκες, δεν θα ήταν δυνατό να δημοσιευτεί στην Αμερική. Εγκλήματα που μόνο το πιο διεστραμμένο ένστικτο μπορεί να φανταστεί, μέθοδοι βασανισμού, που μόνο η πιο μοχθηρή φαντασία μπορεί να συλλάβει, έπλητταν καθημερινά αυτόν τον άτυχο λαό.

            Είμαι πεπεισμένος ότι η παγκόσμια ιστορία δεν έχει να επιδείξει πιο φρικτό επεισόδιο. Οι μεγάλοι διωγμοί του παρελθόντος φαίνονται σχεδόν ασήμαντοι, όταν συγκριθούν με τα μαρτύρια του αρμένικου λαού το 1915. Η σφαγή των Αλβιγείων κατά τις αρχές του 13ου  αιώνα θεωρήθηκε σαν ένα από τα πιο θλιβερά επεισόδια της ιστορίας, γιατί σ’  αυτήν χάθηκαν εξήντα χιλιάδες άνθρωποι. Τα θύματα της νύχτας του Αγίου Βαρθολομαίου ήταν περίπου τριάντα χιλιάδες. Ο Σικελικός Εσπερινός, που θεωρήθηκε σαν ένα κλασικό επεισόδιο δαιμονικού φανατισμού, προκάλεσε το θάνατο οκτώ χιλιάδων ατόμων. Τόμοι ολόκληροι έχουν γραφτεί για την Ιερή Εξέταση στην Ισπανία την εποχή του Τορκουεμάδα. Κι όμως στη διάρκεια των δεκαοκτώ ετών της παντοδυναμίας του, ο τελευταίος δεν έστειλε στο θάνατο παρά μόνο οκτώ χιλιάδες αιρετικούς…»

Henry Morgenthau. Πρέσβυς των Η.Π.Α. στην Κωνσταντινούπολη. Στο βιβλίο του  «Τα μυστικά του Βοσπόρου»

            «Η θάλασσα του Αιγαίου ανήκει σε μας, αυτό πρέπει να το καταλάβουν όλοι!»

Τούρκος Πρωθυπουργός Ιρμάκ, 18 Ιανουαρίου 1975

Πού είσαστε σπαθάτοι του Τσακά του μπέη

στη Χιό μας πρέπει ν’ ακουστεί και πάλι

Ένας είν’ ο Αλλάχ και δόξα του μεγάλη

Λεβέντες άντρες δυνατοί κι ωραίοι.

                                    τουρκική «ποίηση»

«Πολύ θα ήθελα να μπορούσαμε να δηλώσουμε ότι οι ειδήσεις για τις θηριωδίες των Τούρκων είναι αβάσιμες, ή, τουλάχιστον, ότι έχουν μεγαλοποιηθεί. Κάτι τέτοιο θα διευκόλυνε τη θέση μας, αλλά, δυστυχώς, έστω κι αν οι ειδήσεις προέρχονται από προκατειλημμένες πηγές, δεν έχουν διαψευστεί και φοβούμαι πως ούτε και είναι δυνατό να διαψευστούν. Για τους χριστιανούς της χώρας μας δεν αποτελεί ικανοποιητική απάντηση να πούμε ότι οι Έλληνες και οι Αρμένιοι είναι εξίσου ένοχοι. Έστω και αν κάτι τέτοιο είναι αλήθεια, μας ρωτούν αν οι χριστιανοί είναι κατακριτέοι μετά από όσα έχουν τραβήξει στα χέρια των Τούρκων».

Allen Dulles (1893-1969), υπεύθυνος του Τμήματος Υποθέσεων Εγγύς Ανατολής του State Department από τον Απρίλιο του 1921 μέχρι και τον Απρίλιο του 1926.  Αργότερα υποδιευθυντής και διευθυντής της C.I.A.

«Βρήκαμε μία γριά γυναίκα πεσμένη στο δρόμο, σχεδόν παράλυτη από τα χτυπήματα. Είχε δυο μεγάλες πληγές στο κεφάλι από υποκόπανο τουφεκιού, της είχαν κόψει τα χέρια και το πρόσωπό της ήταν πρησμένο από τις κακουχίες.

            Μια νεαρή κοπέλα, αντί να την ευχαριστήσουν που παρέδωσε όλα της τα χρήματα, τη γέμισαν μαχαιριές στα χέρια και στα νεφρά. Ένας αδύναμος γέρος έφαγε ένα τόσο άγριο χτύπημα από τουφέκι, που του έπεσαν τα δάχτυλα του αριστερού χεριού του.

            Την επόμενη ημέρα άρχισαν να φτάνουν στην πόλη οικογένειες που είχαν κρυφτεί στα βουνά. Όλες είχαν υποστεί επιθέσεις. Ανάμεσά τους ήταν μια γυναίκα που είδε τους Τούρκους να σκοτώνουν μπροστά της τον άντρα, τον αδελφό και τα τρία παιδιά της.

            Αυτή τη στιγμή πληροφορούμαστε μία φρικιαστική λεπτομέρεια. Δολοφονήθηκε ένας γέρος παράλυτος, ο οποίος κειτόταν αβοήθητος στο κρεβάτι του την ώρα που μπήκαν μέσα στο δωμάτιό τους οι ληστές.

            Η Σμύρνη μας έστειλε στρατό για να αποκαταστήσει την τάξη. Καθώς οι στρατιώτες κυκλοφορούσαν στους δρόμους, πήραμε μια γεύση του είδους της τάξης που θα αποκαθιστούσαν: συνέχισαν προσωπικά τη λεηλασία της Φώκαιας.

            Κάναμε ένα γύρο για να επιθεωρήσουμε την πόλη. Η λαφυραγώγηση είχε ολοκληρωθεί. Οι πόρτες των σπιτιών είχαν γκρεμιστεί όλες και ό,τι δεν είχαν μπορέσει να πάρουν μαζί τους οι ληστές, το είχαν καταστρέψει. Η Φώκαια μεταμορφώθηκε με μιάς από τόπο μεγάλης δραστηριότητας, σε μια πόλη-νεκροταφείο.

            Μας έφεραν μια γυναίκα ετοιμοθάνατη. Είχε βιαστεί από δεκαεπτά Τούρκους. Επίσης, είχαν αρπάξει στα βουνά ένα κορίτσι δεκάξι χρονών, αφού σκότωσαν τον πατέρα  και τη μητέρα του μπροστά στα μάτια του. Όπως στους πιο βάρβαρους καιρούς, είχαμε πια γνωρίσει τα πέντε χαρακτηριστικά της δήωσης μιας πόλης: κλοπή, λεηλασία, πυρκαγιά, φόνος, βιασμός.

            Ήταν ολοφάνερο ότι επρόκειτο για οργανωμένη επίθεση με αποκλειστικό στόχο να ξεριζωθούν από τη μικρασιατική ακτή οι ραγιάδες ή χριστιανοί οθωμανοί.

            Είναι αδιανόητο ότι όλοι αυτοί οι ληστές μπορούσαν να έχουν στην κατοχή τους τόσα όπλα, εκτός κι αν κάποιος τους τα είχε προσφέρει. Από την πλευρά τους, οι χριστιανοί της Φώκαιας δεν έκαναν την παραμικρή προσπάθεια να αμυνθούν. Έτσι, αυτό που ακολούθησε ήταν καθαρή σφαγή...»

Manciet, Γάλλος αυτόπτης μάρτυρας.

            «…Ο Τούρκος είναι φυλή που δεν ενδιαφέρεται για τις τέχνες της ειρήνης και δεν ξέρει τίποτε άλλο από τον πόλεμο και την κατάκτηση. Είναι αδύνατο για κείνον να απόσχει από πολεμικές επιχειρήσεις. Οποιαδήποτε σχέδια στηρίζονται πάνω στις υποσχέσεις του ή σε οποιεσδήποτε διαφορετικές υποθέσεις είναι καταδικασμένα να οδηγήσουν σε απογοήτευση και πολιτικοί που σχεδιάζουν οποιοδήποτε σχέδιο για το μέλλον πάνω σε οποιαδήποτε διαφορετική βάση, κτίζουν πάνω σε σαθρό θεμέλιο…»

George Horton, Γενικός Πρόξενος των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής στην Σμύρνη, 27 Σεπτεμβρίου 1922

«…Αυτό καθαυτό το γεγονός ότι, είκοσι αιώνες μετά Χριστόν, ένας μικρός και οπισθοδρομικός λαός σαν τους Τούρκους μπόρεσε να διαπράξει τέτοια εγκλήματα κατά του πολιτισμού και της προόδου της ανθρωπότητας, θα έπρεπε να υποχρεώσει κάθε σκεπτόμενο λαό να σταθεί και να σκεφθεί…

…οι πράξεις των Τούρκων αποτελούν τόσο μεγάλη προσβολή κατά της ανθρωπότητας, ώστε δεν επιτρέπεται να παραβλέπονται, με αποτέλεσμα να παρεμποδίζεται η αποκάλυψη της αλήθειας. Υποστηρίζει ακόμη ότι τα υψηλά ιδανικά αξίζουν πολύ περισσότερο από το πετρέλαιο και τους σιδηροδρόμους και ότι οι Τούρκοι δεν πρέπει να γίνουν δεκτοί στην κοινωνία των εντίμων εθνών ωσότου επιδείξουν ειλικρινή μετάνοια για τα εγκλήματά τους.

Η συμφιλίωση με την Τουρκία κάτω από οποιουσδήποτε άλλους όρους σίγουρα δημιουργεί την υποψία ιδιοτέλειας, αν όχι και συνενοχής…»

James Watson Gerard (1867-1951). Δικαστής του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Νέας Υόρκης, Πρέσβυς των Η.Π.Α. στη Γερμανία.

Όταν πίσω, μακριά στην Τουρκία

οι λαοί αλληλοκτυπιούνται

στέκεται κανείς στο παράθυρο,

αδειάζει το ποτηράκι του

και κοιτάζει κάτω στον ποταμό

να γλιστρούν τα πολύχρωμα πλοία.

Μετά επιστρέφει το βράδυ

ευτυχής στο σπίτι

και ευλογεί την Ειρήνη και

τους ειρηνικούς καιρούς

GOETHE

Η ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΤΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΕΝΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ

ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ

…Εναπόκειται στον ίδιο τον Ελληνισμό, στους προοδευτικούς και δημοκρατικούς πατριώτες να αντιδράσουν ενάντια σ’ αυτή τη διαδικασία του «ρεαλιστικού» ξεπουλήματος και της παράδοσης της Κύπρου στους Τούρκους. Γιατί ο τουρκικός επεκτατισμός είναι τέρας αχόρταγο. Όλοι γνωρίζουν ότι ταΐζοντας το ανοίγει περισσότερο η όρεξη του… 

Στις 25 Αυγούστου 1999, η κυπριακή εφημερίδα «Απογευματινή» δημοσίευσε στην σελίδα 4 το εξής κείμενο:

Ενώ στις 2 Σεπτεμβρίου 1999, η κυπριακή εφημερίδα «Σημερινή» δημοσίευσε τα εξής:

«Το νησί ουδέποτε υπήρξε Ελληνικό στην Ιστορία του. Ανήκε στους Ενετούς και μετά το κατέλαβαν οι Οθωμανοί. Αργότερα ήρθε η Βρεττανική διοίκηση. Πιστεύω ότι ήταν κατά την Οθωμανική περίοδο και αργότερα, υπό τους Βρεττανούς, που Έλληνες μετανάστευσαν στο νησί. Όπως είπα, αν θέλει κανείς να ονομάσει το νησί κάτι, είναι πιο Τούρκικο παρά Ελληνικό. Για πολλές εκατονταετηρίδες ήταν υπό Οθωμανική διοίκηση».

Τούρκος (γενίτσαρος) Πρόεδρος, Τουργκούτ Οζάλ, εφημερίδα «Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν», 2/6/1986

«Η κωμική δήλωση του Τούρκου Πρωθυπουργού, ότι οι Έλληνες εγκαταστάθηκαν στην Κύπρο κατά την διάρκεια της οθωμανικής και βρετανικής κατοχής, θα μπορούσε να παραβλεφθεί, ως οφειλόμενη στην ιστορική άγνοια, εάν δεν αποτελούσε μέρος μιας συστηματικής προσπάθειας των τουρκικών Αρχών να παραπλανήσουν τη γνώμη της Δύσης. Οι τρεις αιώνες της τουρκικής κατοχής στην ελληνική Κύπρο είναι σταγόνες στον ωκεανό σε σύγκριση με τα χίλια χρόνια της χριστιανικής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, που προηγήθηκαν και τις δυο χιλιάδες χρόνια πριν από το Χριστό.

Πολύ σύντομα οι τουρκικές Αρχές θα αρχίσουν να ισχυρίζονται ότι οι Μίνωες έφθασαν στην Κρήτη μετά την εισβολή των Ναζί το 1941».

Κλαούντιο Σίντρα Εσκενάζι, Ιστορικός, εφημερίδα «Χέραλντ Τρίμπιουν», 16/6/1986

ΤΡΑΓΩΔΙΑ Ή ΠΡΟΔΟΣΙΑ, ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΙ ΚΑΙ ΕΧΘΡΟΙ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

«Οι Τ/κ βρίσκονται σε πολύ δεινότερη θέση από τους Ε/κ. Στην πρόσφατη ιστορία της Κύπρου αυτοί υπήρξαν τα θύματα, αυτοί υπέφεραν περισσότερο… Διδάσκω την τουρκική γλώσσα στους Ελληνοκύπριους. Μεταφέρω μέσα από τα μαθήματα μου την κουλτούρα των Τουρκοκυπρίων και νομίζω ότι αυτό μπορεί να βοηθήσει στην συμφιλίωση. Οι φοιτητές μου ακούνε πράγματα που δεν έχουν τη δυνατότητα να ακούσουν αλλού…»

Νεσιέ Γιασίν, Τουρκάλλα, σε συνέντευξη της στην εφημερίδα «Χαραυγή» στις 24/5/1998

«η κατάκτηση του νησιού από την Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1571 και η εγκατάσταση ενός μουσουλμανικού πληθυσμού εμπλούτισε τη μωσαϊκή εικόνα της Κύπρου… Στην Κύπρο πριν το 1821 δεν υπήρχε ελληνικό στοιχείο, και το ελληνικό απελευθερωτικό κίνημα του 1821 γέννησε και τον εθνικισμό της χριστιανικής μπουρζουαζίας της Κύπρου, που αφού ανακήρυξε τον εαυτό της ελληνικό, επέμενε στον αγώνα για ένωση με το ελληνικό εθνικό κράτος».

Kizilyurek Niyazi, Τούρκος, από το βιβλίο του «Ολική Κύπρος»

Ο παραχαράκτης αυτός της Ιστορίας, ζει στις ελεύθερες περιοχές της Κύπρου, και «διδάσκει» στο πανεπιστήμιο Κύπρου.

Υπενθυμίζουμε, τι είπε ο Αγωνιστής Θεόφιλος Γεωργιάδης σε διάλεξη – συζήτηση, λίγους μήνες πριν την δολοφονία του, από πράκτορες των Τουρκικών Μυστικών Υπηρεσιών:

ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΑΚΡΙΔΗΣ: Πριν να μπούμε στο διάλογο ο οποίος πρέπει να μας πάρει ώρα και θα είναι και δυναμικός, να ευχαριστήσουμε τον Θεόφιλο  που τόσο δυναμικά, αλλά και εμπεριστατωμένα μας έδωσε μιαν ανάλυση της Τουρκίας. Να πω και γω ότι πράγματι τον τελευταίο καιρό και μεις ξυπνήσαμε, ως εκ τούτου δημιουργήθηκαν και τμήματα τουρκολογίας στο Πανεπιστήμιο.

ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ: Χωρίς να σημαίνει ότι το τμήμα στο Πανεπιστήμιο είναι αυτό που θα έπρεπε  να ήταν, αντίθετα θα βγάζει θαυμαστές του Κεμάλ Ατατούρκ.

ΧΑΡΗΣ ΑΡΙΣΤΕΙΔΟΥ: Ηγείται Τούρκος του τμήματος.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΑΚΡΙΔΗΣ: Εν πάση περιπτώσει η φιλοσοφία του σκεπτικού αυτού είναι ότι, για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τον κατακτητή μας ή τον εχθρό μας, πρέπει πρώτα να τον γνωρίσουμε πολύ καλά ιστορικά, στρατιωτικά και πολιτιστικά. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι προς αυτή την κατεύθυνση θα προχωρήσει και το τμήμα Τουρκολογίας.

ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ: Θα σας απογοητεύσω και στο σημείο αυτό, το Τμήμα Τουρκικής Φιλολογίας δεν είναι Τουρκολογίας και είναι λανθασμένο στην Κύπρο όταν λέμε Τουρκολόγος. Τουρκολόγος είναι αυτός ο οποίος κάνει αυτό που κάνω εγώ. Αναλύει την Τουρκία. Έχει επικρατήσει στην Κύπρο η εντύπωση ότι όποιος μαθαίνει τουρκικά είναι Τουρκολόγος. Το Πανεπιστήμιο βγάζει φιλόλογους, όπως βγάζει φιλόλογους της αγγλικής γλώσσας, όπως βγάζει της γαλλικής και οποιασδήποτε άλλης γλώσσας, βγάζει φιλόλογους της τουρκικής γλώσσας με το σκεπτικό σε κάποια φάση να διδακτούν τουρκικά και να μας μπασταρδέψουν ακόμα περισσότερο, ας μου επιτραπεί η έκφραση, δημιουργώντας κάποιους ανθρώπους οι οποίοι θα θαυμάζουν τον τουρκικό πολιτισμό, όπως σας τον ανέπτυξα προηγουμένως και θα τον προωθούν σαν 5η φάλαγγα. Χωρίς καν όμως να το συνειδητοποιήσουν οι φοιτητές. Οι φοιτητές μαθαίνουν αυτά που τους διδάσκουν. Και θα τους διδάσκουν τις μεταρρυθμίσεις του Ατατούρκ, οι οποίες είναι μια ρατσιστική ιδεολογία και στηρίζεται στο σφαγιασμό των λαών. Και θα λένε «Ζήτω ο Ατατούρκ», ο οποίος αν ζούσε μερικά ακόμα χρόνια, μαζί με τον Βενιζέλο θα έκαναν την ελληνοτουρκική φιλία. Ασχέτως αν στηρίζεται στη γενοκτονία ενάμισι εκατομμυρίου Αρμενίων και ενός εκατομμυρίου Ελλήνων της Μικράς Ασίας.

Στις 15 Φεβρουαρίου 1999 συνελήφθη μετά από προδοσία ο αρχηγός του Κουρδικού Εργατικού Κόμματος ΡΚΚ Αμπντουλάχ Οτζαλάν.

Στις 25 Φεβρουαρίου 1999 η εφημερίδα «Αλήθεια» είχε στην σελίδα 4, την εξής φωτογραφία.

Η φωτογραφία είναι από τις αντικατοχικές εκδηλώσεις του 1993, οι οποίες ανάγκασαν το Δημοτικό Συμβούλιο Λεμεσού να μην προσφέρει το λεγόμενο χρυσό κλειδί της πόλεως στην αγγλίδα βασίλισσα της αγχόνης.

Δηλώνουμε  ότι και στο μέλλον, εφ’ όσον μας το επιτρέπει η ψυχική και σωματική μας υγεία, θα αντιδράσουμε παρομοίως εάν ο οποιοσδήποτε τουρκόψυχος, πιλότος καλαμιών, για να πάρει μισό Nobel «Ειρήνης», προσκαλέσει παρόμοια μεγαλοκαθάρματα στις ελεύθερες περιοχές, όπως ο Ντενκτάς ή ο Ετζιεβίτ, για να του προσφέρει χρυσά κλειδιά ή οτιδήποτε άλλο.

Στις 13 Μαρτίου 1999 η εφημερίδα «Αλήθεια» δημοσίευσε πρωτοσέλιδα κείμενο με τον τίτλο:

Στις 16 Μαρτίου 1999 η εφημερίδα «Αλήθεια» δημοσίευσε πρωτοσέλιδα κείμενο με τον τίτλο:

Ενώ στην σελίδα 11 της 16ης Μαρτίου 1999 δημοσίευσε ανυπόγραφο κείμενο κάτω από τον τίτλο «Στο φως οι δύο Καταθέσεις», το οποίο τελείωνε ως εξής:

Την επόμενη ημέρα, 17 Μαρτίου 1999, η μεγαλύτερη σε κυκλοφορία τουρκική εφημερίδα στην προς το παρόν τουρκοκατεχόμενη Κύπρος ΜΑΣ, «KIBRIS», επικαλούμενη την ελληνόγλωσση εφημερίδα «Αλήθεια» (Alithia Gasetesi) αναδημοσίευσε την σχετική αναφορά:

Εάν το κείμενο της 16ης Μαρτίου 1999 ήταν υπογεγραμμένο, την ευθύνη πρωτίστως θα την καταλογίζαμε στο δημοσιογραφίδιο. Επειδή όμως το κείμενο ήταν ανυπόγραφο, την ευθύνη την καταλογίζομε στην Διεύθυνση της εφημερίδας, το δε κείμενο το θεωρούμε παραγγελιά.

Λόγω του περιορισμένου χώρου της έκδοσης αυτής, δεν θα ασχοληθούμε τώρα με την κλαδοφόρα μάλλα, την οποία παράγουν τα παράλια ιχθυοτροφεία τσιπούρας στον ποταμό του Λιοπετρίου – Ξυλοφάγου, αλλά ούτε και με την κίτρινη μάλλα την οποία παράγει το ιχθυοτροφείο χάννων στην ενδοχώρα (Λευκωσία).

Δεν θα δώσουμε, τον ορισμό του προικοθήρα  στην σημερινή κοινωνία, ούτε θα ασχοληθούμε με δικαστικές αποφάσεις για πρακτορεύσεις τουρκικών συμφερόντων, αλλά ούτε και με εκβιασμούς προς εμπόρους όπλων. Επιφυλασσόμαστε για το μέλλον.

Βρισκόμαστε σε πόλεμο με τούρκους και τουρκόψυχους.

Εδώ περιφρονούμε τα τουρκικά θρασίμια.

Θα ορρωδήσουμε μπροστά στα τουρκόψυχα ψοφίμια;

Η «ΑΝΤΙΤΟΥΡΚΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ» προκειμένου να υπενθυμίσει στην Παγκόσμια κοινή γνώμη και την κοινότητα του Διαδυκτίου (Internet) τα βασανιστήρια στα οποία υποβάλλουν τους Λαούς οι Τούρκοι, δημιούργησε ειδική σελίδα με τίτλο «Welcome in Turkey».

Η σελίδα διαδυκτίου είναι:

http://www.geocities.com/CapitolHill/Congress/1205

Λέξη κλειδί (μεταξύ άλλων) «Turkey Holydays»

Η σελίδα αυτή αντιμετωπίστηκε ευνοϊκά από κάθε Άνθρωπο ο οποίος την σχολίασε.

Εκνεύρισε όμως Τούρκους και Τουρκόψυχους.

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Απολογισμός του πρώτου κεφαλαίου της «Μαύρης Βίβλου του Τουρκισμού».

Ελληνική έκδοση.

Το πρώτο κεφάλαιο της «Μαύρης Βίβλου του Τουρκισμού», τυπώθηκε σε 4 χιλιάδες αντίτυπα στην Ελληνική γλώσσα. Τα κυριότερα τυπογραφικά έξοδα ήταν 1.200 λίρες. Από αυτές τις 4.000 σχετικά μικρό μέρος  προσφέρθηκε δωρεάν (πάντα στα πλαίσια της Διαφώτισης) σε συνέδρια και εκδηλώσεις που έλαβαν χώραν στην Κύπρο. Συγκεκριμένα: Σε Συνέδριο που διοργάνωσε η «Ένωση Ασκούμενων και Νέων Δικηγόρων Αθηνών» στη Λευκωσία τον Ιούνιο του 1997 προσφέρθηκαν 43 αντίτυπα δωρεάν. Στο Παγκόσμιο Συνέδριο Αποδήμων Κυπρίων που έλαβεν χώραν στη Λευκωσία τον Αύγουστο του 1997 προσφέρθηκαν 40 αντίτυπα δωρεάν. Επίσης στο οδόφραγμα της Κερύνειας (Λήδρα Πάλας) προσφέρθηκαν 212 αντίτυπα δωρεάν. Σε διαδήλωση που έγινε για την Κερύνεια (1997) προσφέρθηκαν 17 αντίτυπα δωρεάν. Στην Πορεία προς Μόρφου (10/1997) προσφέρθηκαν 10 αντίτυπα δωρεάν. Στο μνημόσυνο του Στρατηγού Γεώργιου Γρίβα Διγενή (1/1998) προσφέρθηκαν 45 αντίτυπα δωρεάν, 18 αντίτυπα προσφέρθηκαν δωρεάν στην «Γενική Συνέλευση» της Διεθνούς Αμνηστίας, η οποία έλαβεν χώραν στη Λευκωσία στις 8/7/98, 3 αντίτυπα προσφέρθηκαν δωρεάν σε διεθνές Συνέδριο το οποίο έλαβεν χώραν στη Λεμεσό στις 3/10/98 με θέμα: «Τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και η Ευρωπαϊκή Ένωση», το οποίο διοργάνωσε ο «Διεθνής Σύνδεσμος για την προάσπιση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην Κύπρο» και η Διεύθυνση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Περίπου 40 αντίτυπα τοποθετήθηκαν στις δημοσιογραφικές θυρίδες, που βρίσκονται στο Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών, ενώ άλλα 222 αντίτυπα προσφέρθηκαν σε διάφορα άτομα δωρεάν. Στην υπόλοιπη Ελλάδα στάληκαν 235 αντίτυπα. Στο εξωτερικό στάληκαν 27 αντίτυπα. Μέσω του πρακτορείου Τύπου «ΚΡΟΝΟΣ» πουλήθηκαν 576 αντίτυπα. Το πρακτορείο προσέφερε το 10% των χρημάτων που δικαιούτο και παρέδωσε 460 λίρες. Αφαίρεσε δηλαδή μόνο το 20% που δικαιούνται οι περιπτεριούχοι. Από διανομή χέρι με χέρι μεταξύ φίλων και γνωστών εισπράχθηκαν 960 λίρες. Συνολικές εισπράξεις 1.420 λίρες.

Υπερκαλύφθηκαν ήδη τα κυριότερα τυπογραφικά έξοδα (1.200 λίρες), ενώ καλύφθηκαν ήδη μερικώς και τα έξοδα της αγγλικής έκδοσης του πρώτου κεφαλαίου της «Μαύρης Βίβλου του Τουρκισμού».

Το πρώτο κεφάλαιο της «Μαύρης Βίβλου του Τουρκισμού» εκδόθηκε σε 1.000 αντίτυπα και στην αγγλική γλώσσα με τίτλο «THE BLACK GUINNESS BOOK OF RECORDS». Τα κυριότερα τυπογραφικά έξοδα έχουν ως εξής: Δακτυλογράφηση κειμένων εντύπου £24.40. Σελιδοποίηση και διορθώσεις £100 τυπογραφείο £560. Από αυτά τα 1000 αντίτυπα, σχετικά μικρό μέρος, προσφέρθηκε δωρεάν (πάντα στα πλαίσια της Διαφώτισης).

Συγκεκριμένα στο Διεθνές Συνέδριο «Πολιτικό Ισλάμ και Δύση που έλαβεν χώραν τον Αύγουστο του 1997 στη Λευκωσία, προσφέρθηκαν στους ξένους διπλωμάτες, οι οποίοι κατέκλυσαν το Συνέδριο, 260 αντίτυπα δωρεάν.

Στην πορεία προς Μόρφου που πραγματοποιήθηκε τον ίδιο μήνα προσφέρθηκαν 30 αντίτυπα δωρεάν στους ξένους βουλευτές, δημάρχους κλπ., που έλαβαν μέρος στην αντικατοχική πορεία. Σε συμπόσιο στο οποίο αναλύθηκαν θέματα για την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Κύπρο και την Τουρκία, το οποίο έλαβεν χώραν το Μάιο του 1998 στο Ιντερκόλεϊτς προσφέρθηκαν σε ξένους πρέσβεις και άλλους 100 αντίτυπα δωρεάν.

Στο Συνέδριο Αποδήμου Ελληνισμού, το οποίο έλαβεν χώραν στη Λευκωσία στις 24/8/98 προσφέρθηκαν 6 αντίτυπα δωρεάν. Σε Διεθνές Συνέδριο, το οποίο έλαβεν χώραν στη Λεμεσό στις 3/10/98 με θέμα: «Τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και η Ευρωπαϊκή Ένωση», το οποίο διοργάνωσε ο «Διεθνής Σύνδεσμος για την προάσπιση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην Κύπρο» και η Διεύθυνση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του Συμβουλίου της Ευρώπης προσφέρθηκαν 12 αντίτυπα δωρεάν.

Στην πορεία προς Μόρφου, η οποία πραγματοποιήθηκε στις 11/10/98 προσφέρθηκαν 9 αντίτυπα δωρεάν στους ξένους βουλευτές, δημάρχους κλπ. Στο κατοχικό οδόφραγμα της Κερύνειας προσφέρθηκαν 174 δωρεάν. Στο εξωτερικό αποστάληκαν 37 αντίτυπα. Προσφέρθηκαν σε διάφορα άτομα 34 αντίτυπα, ενώ από πωλήσεις εισπράχθηκαν £72.

Απολογισμός του δευτέρου κεφαλαίου της «Μαύρης Βίβλου του Τουρκισμού».

Το δεύτερο κεφάλαιο της «Μαύρης Βίβλου του Τουρκισμού» τυπώθηκε σε 4 χιλιάδες αντίτυπα στην Ελληνική γλώσσα. Τα κυριότερα έξοδα ήταν τα εξής: Δακτυλογράφηση κειμένων £73.80. Τυπογραφείο £1.570 (£20 η εγγυητική, £1.530 η εκτύπωση, £20 η μεταφορά των περιοδικών) £60 για τα βασικότερα έξοδα μετακίνησης, διακίνησης, περιτυλίγματα περιοδικού £13.75.

Από αυτές τις 4.000 σχετικά μικρό μέρος προσφέρθηκε δωρεάν (πάντα στα πλαίσια της Διαφώτισης) σε συνέδρια και εκδηλώσεις που έλαβαν χώραν στην Κύπρο.

Συγκεκριμένα: Στις 12/8/98 προσφέρθηκαν 9 αντίτυπα σε μέλη θιάσου που ήρθαν με το αρματαγωγό «Σάμος» στην Κύπρο. Στο Συνέδριο Απόδημου Ελληνισμού, το οποίο έλαβεν χώραν στις 24/8/98 προσφέρθηκαν 20 αντίτυπα δωρεάν.

Σε Διεθνές Συνέδριο με θέμα «Τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και η Ευρωπαϊκή Ένωση», το οποίο διοργάνωσε στις 3/10/98 ο «Διεθνής Σύνδεσμος για την προάσπιση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην Κύπρο» και η Διεύθυνση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του Συμβουλίου της Ευρώπης προσφέρθηκαν 5 δωρεάν.

Στο κατοχικό οδόφραγμα της Κερύνειας προσφέρθηκαν 76 δωρεάν. Στην υπόλοιπη Ελλάδα στάλησαν 94 αντίτυπα. Στο εξωτερικό στάληκαν 10 αντίτυπα. Προσφέρθηκαν σε διάφορα άτομα 119 αντίτυπα.

Από διανομή χέρι με χέρι μεταξύ φίλων και γνωστών εισπράχθηκαν 456 λίρες. Μέσω του πρακτορείου διανομής Τύπου «ΚΡΟΝΟΣ» πουλήθηκαν 1.114 αντίτυπα. Το πρακτορείο κράτησε τελικά το 25% των χρημάτων και παρέδωσε 836 λίρες (835.50). Συνολικές εισπράξεις 1.292 λίρες.

Απολογισμός του τρίτου κεφαλαίου της «Μαύρης Βίβλου του Τουρκισμού».

Το τρίτο κεφάλαιο της «Μαύρης Βίβλου του Τουρκισμού» τυπώθηκε σε 4 χιλιάδες αντίτυπα στην Ελληνική γλώσσα. Χωρίς να λογαριάσουμε τις εργατοώρες (οι οποίες δεν εξαργυρώνονται με τίποτε άλλο παρά μόνο με το θετικό αποτέλεσμα, ένα δηλαδή γλυκύ Ελληνικό καφεδάκι σε ένα καφενείο (Ελληνικό εννοείται) από ένα ψήστη (Έλληνα φυσικά) σε ένα καθαρό πλέον λιμανάκι της Κερύνειας ΜΑΣ)  και την καθημερινή αγορά εφημερίδων και άλλων ενημερωτικών εντύπων, τα κυριότερα έξοδα ήταν τα εξής: απομαγνητοφώνηση και δακτυλογράφηση κειμένων 128 λίρες. Τυπογραφείο 1.717 λίρες. Για τα βασικότερα έξοδα μετακίνησης, διακίνησης 55 λίρες. Περιτυλίγματα περιοδικού 19 λίρες.

Από αυτές τις 4.000 αντίτυπα, 7 προσφέρθηκαν στις 16/1/1999 σε εκδήλωση Κερυνιωτών, 2 προσφέρθηκαν στο οδόφραγμα της Κερύνειας. Στην υπόλοιπη Ελλάδα στάλησαν 47 αντίτυπα. Προσφέρθηκαν σε διάφορα άτομα 65 αντίτυπα. Από διανομή χέρι με χέρι, μεταξύ φίλων και γνωστών εισπράχθηκαν 241 λίρες. Μέσω του πρακτορείου διανομής Τύπου «ΚΡΟΝΟΣ» πουλήθηκαν 831 αντίτυπα. Το πρακτορείο κράτησε το 25% των χρημάτων και παρέδωσε £623.25. Συνολικές εισπράξεις £864.25.

Παρακαλούνται όσοι διαθέτουν τεκμήρια, στοιχεία, φωτογραφίες, μαρτυρίες και ο,τιδήποτε άλλο (ανθρώπων που επέζησαν ή παιδιών τους, συγγενών κλπ.) καταμαρτυρεί τα εγκλήματα των Τούρκων κατά τη διάρκεια των διαφόρων ολοκαυτωμάτων – γενοκτονιών (κατά των Ελλήνων, Αρμενίων, Ασσυρίων, Αράβων, Κούρδων κλπ.) να επικοινωνήσουν μαζί μας στο τηλέφωνο 00357 –5 – 722703. Θα τα χρειαστούμε (αντίγραφα κλπ), για να ενισχύσουμε το Μνημείο - Μουσείο των τουρκικών θηριωδιών.

Η Ελληνική έκδοση του πρώτου κεφαλαίου της «Μαύρης Βίβλου του Τουρκισμού».

Η Αγγλική έκδοση του πρώτου κεφαλαίου της «Μαύρης Βίβλου του Τουρκισμού».

Η Ελληνική έκδοση του δευτέρου κεφαλαίου της «Μαύρης Βίβλου του Τουρκισμού».

Υπάρχει σχετικά μεγάλος αριθμός του πρώτου, του δευτέρου και του τρίτου κεφαλαίου της «Μαύρης Βίβλου του Τουρκισμού» προς διάθεση στους ενδιαφερομένους.

Ενδείκνυνται για τη ΔΙΑΦΩΤΙΣΗ τόσον εντός όσον και εκτός Ελλάδος. Όσοι ενδιαφέρονται και έχουν τη δυνατότητα να ενημερώσουν ξένους παράγοντες και απλούς πολίτες στις χώρες που ζουν, αλλά και για να υπενθυμίσουν στις νεότερες γενιές των Ελλήνων που ζουν εκεί, ορισμένα μόνο από τα εγκλήματα που διέπραξαν και διαπράττουν καθημερινά οι Τούρκοι ας επικοινωνήσουν με τον Ιατρό Χάρη Αριστείδου.

Κάθε τεύχος διατίθεται προς μία λίρα (£1).

Έτσι παρουσίασε το γνωστό Αθηναϊκό περιοδικό «ΕΛΛΟΠΙΑ», το τρίτο κεφάλαιο της «ΑΝΤΙΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ»

Το περιοδικό «ΕΛΛΟΠΙΑ», κυκλοφορεί, στην Κύπρο και την υπόλοιπη Ελλάδα, ασχολείται δε κυρίως με τα εθνικά θέματα.

Οι ενδιαφερόμενοι, μπορούν να επικοινωνήσουν με τον ποδηλάτη Μιχάλη Λοΐζου στο τηλέφωνο 05 – 585980.

Μια φωτογραφία 1000 λέξεις

Ποιος μέτρησε τους λυγμούς;

Μια φωτογραφία 1000 λέξεις

Ποιος μέτρησε τα δάκρυα;

Μια φωτογραφία 1000 λέξεις

Ποιος μέτρησε τον πόνο;

Μια φωτογραφία 1000 λέξεις

Ποιος μέτρησε τη θλίψη;