Ολοκαύτωμα

ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ:

ΕΝΑ ΑΛΗΘΙΝΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΕΤΡΕΛΑΪΚΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 86 ΧΡΟΝΙΑ!!!

Η συνεργασία για την γενοκτονία των Ελλήνων και των Αρμενίων της Εγγύς Ανατολής,… από τους Τούρκους, τους Άγγλους και τους Αμερικάνους, στον αγώνα δρόμου για την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων πετρελαίου της Μέσης Ανατολής από τους Άγγλους ή τους Αμερικάνους.

ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ… ΤΟΥΡΚΟΙ ΑΓΓΛΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ…

Από την Σμύρνη στο Ιράκ. Μετά; Τα πετρέλαια της Κύπρου;

Τιμή 3 ΕΥΡΩ

Χάρη Αριστείδου

Η Ελληνική και η Αγγλική έκδοση του πρώτου κεφαλαίου της «Μαύρης Βίβλου του Τουρκισμού».

Η Ελληνική έκδοση του δευτέρου κεφαλαίου της «Μαύρης Βίβλου του Τουρκισμού».

Το τρίτο κεφάλαιο της «Αντιτουρκικής Συμμαχίας»

Το τέταρτο κεφάλαιο της «Αντιτουρκικής Συμμαχίας»

Το πέμπτο κεφάλαιο της «Αντιτουρκικής Συμμαχίας»

Το έκτο κεφάλαιο της «Αντιτουρκικής Συμμαχίας»

Το έβδομο κεφάλαιο της «Αντιτουρκικής Συμμαχίας»

Το όγδοο κεφάλαιο της «Αντιτουρκικής Συμμαχίας»

Το ένατο κεφάλαιο της «Αντιτουρκικής Συμμαχίας»

Το δέκατο κεφάλαιο της «Αντιτουρκικής Συμμαχίας»

«Η συνεχιζόμενη αγγλική κατοχή της Κύπρου»

«Αναίμακτη εκδίκηση»

Εφημερίδα «ΚΑΘΑΡΑ ΧΕΡΙΑ»

Υπεύθυνος έκδοσης: Χάρης Αριστείδου

Τηλέφωνο: 99017040

Φεβρουάριος 2008.

Σταυραετού του Μαχαιρά, 50

4104, Άγιος Αθανάσιος

Λεμεσός, Νότιος Ελλάς (Κύπρος)

ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ

Το «ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ» κυκλοφορεί σε 4 χιλιάδες αντίτυπα.

Τα καθαρά κέρδη (απολογισμός σε επόμενο τεύχος) θα προσφερθούν για την ανέγερση μνημείου-μουσείου, για τις σφαγές που διέπραξαν οι τούρκοι και οι λεγόμενοι τουρκοκύπριοι κατά των Ελλήνων στην Κύπρο.

Απαραίτητα Ιστορικά «βοηθήματα» (Οδηγοί) για την καλύτερη κατανόηση του  κεφαλαίου «ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ» είναι η μελέτη δύο τουλάχιστον άλλων βιβλίων. Το πρώτο είναι «Η μάστιγα της Ασίας» του Γενικού Πρόξενου των Η.Π.Α. στην Σμύρνη, έκδοση του βιβλιοπωλείου της «ΕΣΤΙΑΣ» και το άλλο, το «ΣΜΥΡΝΗ 1922» της Marjorie Housepian Dobkin του εκδοτικού οίκου «ΔΗΛΟΣ».

Υπάρχει σχετικά μεγάλος αριθμός του πρώτου, του δεύτερου,  του τρίτου, του τέταρτου και του πέμπτου κεφαλαίου της «Μαύρης Βίβλου του Τουρκισμού» προς διάθεση στους ενδιαφερομένους. Κάθε τεύχος διατίθεται προς δύο ευρώ

Το έκτο, το έβδομο, το ένατο και το δέκατο κεφάλαιο της «Αντιτουρκικής Συμμαχίας» διατίθενται προς τρία ευρώ.

«Η συνεχιζόμενη αγγλική κατοχή της Κύπρου» διατίθεται επίσης προς τρία ευρώ.

Η «Αναίμακτη Εκδίκηση» διατίθεται επίσης προς τρία ευρώ.

Η εφημερίδα «ΚΑΘΑΡΑ ΧΕΡΙΑ» προσφέρεται δωρεάν.

Υπάρχει επίσης περιορισμένος αριθμός του όγδοου κεφαλαίου της «Μαύρης Βίβλου του Τουρκισμού» τεύχος «ΜΠΟΥΛΓΑΜΑΚ». Λόγω της άσεμνης και προκλητικής φωτογραφίας της Δήμητρας Λιάνη, συζύγου του Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, αποφασίσαμε να μην το βάλουμε στα περίπτερα για να μην ενοχλήσουμε τα παιδάκια. Για τον λόγο αυτό κυκλοφορήσαμε το όγδοο κεφάλαιο σε μικρότερο αριθμό (χίλια αντίτυπα). Διατίθεται προς δύο ευρώ.

ΜΕΡΙΚΕΣ ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ ΜΑΣ

ΕΙΣΗΓΗΣΗ: Να συσταθεί ένα Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο για το λεγόμενο τουρκικό κράτος, από «τούρκους» (στα χαρτιά) πολίτες (Ρωμιούς, Αρμένιους, Κούρδους κ.ά.), οι οποίοι μετανάστευσαν πριν χρόνια στην Ευρωπαϊκή Ένωση και είναι πλέον και Ευρωπαίοι Πολίτες, με έδρα την «Κωνσταντινούπολη» (Βυζάντιο), το Διγιάρμπακιρ, το Βαν κ.τ.λ., το οποίο να αξιολογεί την πρόοδο του λεγόμενου τουρκικού κράτους στον τομέα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κ.τ.λ. και κατά πόσο η πρόοδος αυτή συνάδει με τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό και την Ευρωπαϊκή Δημοκρατία.

ΕΙΣΗΓΗΣΗ: Να συσταθεί Ειδικό Δικαστήριο για τα συνεχιζόμενα εγκλήματα που διαπράττει το λεγόμενο τουρκικό κράτος και ο τουρκικός στρατός στην Κύπρο, στην Ίμβρο, στην Τένεδο, στην «Κωνσταντινούπολη» (Βυζάντιο), στην Χάλκη, στο Κουρδιστάν, στην Αλεξανδρέττα κ.ά.

ΕΙΣΗΓΗΣΗ: Οι συγγενείς των εκτελεσθέντων (από τον τουρκικό κατοχικό στρατό και τους τουρκο«κύπριους») αιχμαλώτων πολέμου και απαχθέντων αμάχων πολιτών, να προσφεύγουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και αλλού, κατά του λεγόμενου τουρκικού κράτους, όχι μόνο διότι δολοφόνησαν τους Ανθρώπους ΜΑΣ, αλλά και διότι το λεγόμενο τουρκικό κράτος, ενώ γνώριζε ότι είχαν εκτελεσθεί και που είναι θαμμένοι, βασάνιζε τους συγγενείς τους και τον λαό ΜΑΣ για δεκαετίες, αρνούμενο να υποδείξει τους τόπους ταφής των.

ΕΙΣΗΓΗΣΗ: Οι συγγενείς των εκτελεσθέντων (από τον τουρκικό κατοχικό στρατό και τους τουρκο«κύπριους») αιχμαλώτων πολέμου και απαχθέντων αμάχων πολιτών, οι οποίοι παραλαμβάνουν τα ιερά οστά τους για ταφή, να δικαιούνται ένα χρηματικό ποσό από την «Κυπριακή» «Δημοκρατία», για να μπορούν να απευθύνονται αυτοί, σε όποιο κέντρο ταυτοποίησης επιθυμούν, εντός και εκτός Κύπρου, ούτως ώστε να είναι σίγουροι, ότι τα οστά που παραλαμβάνουν είναι όντως του συγγενή τους, και όχι κάποια άλλα οστά π.χ. τούρκων, επειδή κάποιοι επείγονται να κλείσουν άρον άρον το θέμα των αιχμαλώτων πολέμου και των απαχθέντων αμάχων πολιτών, για να μπορέσουν πιο εύκολα να μας επιβάλουν κάποια προδοτική «λύση».

ΕΙΣΗΓΗΣΗ: Τον Φεβρουάριο του 2008 οι τούρκοι ξανάρχισαν τις προσπάθειες για κατασκευή ενός πυρηνικού σταθμού στην τουρκοκατεχόμενη Μικρασία ΜΑΣ, σε μια σεισμογενή περιοχή που οι ίδιοι ονομάζουν Άκουγιου, όχι πολύ μακριά από την Κύπρο. Υπάρχει ενδεχόμενο να προκαλέσουν σκόπιμα πυρηνικό ατύχημα (θυσιάζοντας ακόμα και κάποια εκατομμύρια τούρκους), το οποίο θα αποδώσουν σε λάθος για να πλήξουν την Κύπρο προκαλώντας πυρηνικό ολοκαύτωμα και αναγκάζοντας άλλες χιλιάδες Κύπριους που θα επιζήσουν να εγκαταλείψουν την μολυσμένη περιοχή της Κύπρου. Να γίνει διεθνής εκστρατεία για ενημέρωση, η οποία να αρχίζει από το διαδίκτυο και να φθάνει σε ανώτερα πολιτικά επίπεδα.

ΕΙΣΗΓΗΣΗ: Όσα βιβλία, άρθρα κ.τ.λ. αναφέρει στην πλούσια βιβλιογραφία που παραθέτει στο βιβλίο «ΣΜΥΡΝΗ 1922» η Marjorie Housepian Dobkin και δεν μεταφράστηκαν ήδη στην Ελληνική Γλώσσα, να μεταφρασθούν από κάποιο ερευνητικό κέντρο ή κάποιο φορέα. Να μεταφρασθούν επίσης στην Ελληνική Γλώσσα όσα σχετικά με το θέμα βιβλία και άρθρα…, είτε παρέλειψε να αναφέρει, είτε διέφυγαν της προσοχής της.

ΕΙΣΗΓΗΣΗ: Η Marjorie Housepian Dobkin στο βιβλίο της «ΣΜΥΡΝΗ 1922», εκδόσεις «ΔΗΛΟΣ», σελ. 197, γράφει τα εξής: «Και αυτοί οι άνθρωποι κολυμπάνε μέχρι τα πλοία… και τους σπρώχνουν πίσω. Από τα Αγγλικά πλοία τους ρίχνουν καυτό νερό. Δεν μπορούμε να το πιστέψουμε αλλά αυτά συμβαίνουν. Δεν πήραν αυτούς που κολυμπούσαν. Γύριζαν ταινία». Το Υπουργείο των Εξωτερικών να ζητήσει όλες τις ταινίες αυτές, τις οποίες γύριζαν τα πληρώματα των «συμμαχικών» πολεμικών, αγγλικών πλοίων, όταν οι στρατιώτες του μουσταφά κεμάλ και ο τουρκικός λαός έσφαζε σε «απόσταση βολής λίθου» γέροντες, γυναίκες και παιδιά.

ΕΙΣΗΓΗΣΗ: Ο George Horton στην εισαγωγή του βιβλίου του «Η μάστιγα της Ασίας» γράφει τα εξής: «Αν και κατά τη διάρκεια του μεγαλύτερου μέρους αυτής της περιόδου υπηρέτησα ως προξενικός υπάλληλος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, δεν έχω πλέον αυτή την ιδιότητα ούτε διατηρώ κανένα σύνδεσμο με την κυβέρνηση των Η.Π.Α. Έτσι, λοιπόν, τίποτε από όσα εκθέτω δεν έχει επίσημη χροιά ούτε και βασίζεται κατά κανένα τρόπο στα αρχεία ή τις πηγές πληροφοριών του State Department».

Σε σχόλιο της η μεταφράστρια του βιβλίου Β.Γ. Σολομωνίδου γράφει τα εξής: «Ο George Horton περίμενε τη συνταξιοδότηση του από τη διπλωματική υπηρεσία πριν δημοσιεύσει τη Μάστιγα της Ασίας για να αποφύγει τυχόν υπηρεσιακή ή και δικαστική δίωξη με την κατηγορία της δημοσιοποίησης απορρήτων».

Ακόμα και τότε ο Horton, δεσμευμένος, σαν πρώην διπλωμάτης, επειδή δεν τόλμησε να κοινοποιήσει επίσημες πληροφορίες που περιήλθαν σε γνώση του κατά την διάρκεια που υπηρετούσε στο διπλωματικό σώμα των Η.Π.Α., υιοθετεί ουσιαστικά, την ουσία των άρθρων που έγραψε ή αναφέρει κάποιος άλλος, στο κεφάλαιο «Ο Αιδεσιμότατος Ralph Harlow για τη Συνθήκη της Λωζάνης», για να υποβάλει στους ερευνητές να βρουν και να μελετήσουν αυτά τα άρθρα όπως: «Το βαρύ φορτίο της Βρετανίας στη Μεσοποταμία και το πετρέλαιο», «Οι παγκόσμιοι αγώνες δρόμου για το πετρέλαιο» κ.τ.λ., για να καταλάβουν, για πιο λόγο οι Η.Π.Α. και η Αγγλία επέτρεψαν στους τούρκους να σφάξουν χιλιάδες Έλληνες και Αρμένιους. Όλα αυτά τα άρθρα που αναφέρονται εδώ, θα πρέπει να συγκεντρωθούν και να εκδοθούν σε βιβλία, είτε από το Υπουργείο των Εξωτερικών, είτε από ερευνητικά κέντρα, αφενός για να μάθουν οι ενδιαφερόμενοι για πιο λόγο η Αγγλία και οι Η.Π.Α. επέτρεψαν στους τούρκους να σφάξουν χιλιάδες Έλληνες και Αρμένιους, αφετέρου σαν καμπανάκι κινδύνου, λόγω του ότι κοιτάσματα πετρελαίου που βρέθηκαν στον θαλάσσιο χώρο της Κύπρου, η Αγγλία δοκίμασε να τα καταλάβει, προσπαθώντας να μας πείσει να δεχθούμε το σχέδιο λύσης CIA-Λονδίνου-«ανάν».

ΕΙΣΗΓΗΣΗ: Να προβληθεί διεθνώς η γενοκτονία, την οποία διέπραξαν σε βάρος του Ελληνισμού το 1922 στην Μικρά Ασία οι τούρκοι, η Αγγλία και οι Η.Π.Α. χάριν των πετρελαϊκών και άλλων οικονομικών συμφερόντων και να καταγγέλλεται συνεχώς η συνεχιζόμενη ανθελληνική πολιτική της Αγγλίας και των Η.Π.Α. σε βάρος της Κύπρου και της υπόλοιπης Ελλάδας για να προλάβουμε νέα δεινά. 

ΕΙΣΗΓΗΣΗ: Όλα αυτά τα εγκλήματα τα οποία διέπραξαν, διαπράττουν και μεθοδεύουν η Αγγλία και οι Η.Π.Α. σε βάρος των Κυπρίων και γενικά των Ελλήνων και προς όφελος δικών τους οικονομικών συμφερόντων, πρέπει να καταγγέλλονται συνεχώς, από όλα τα επίσημα ή μη επίσημα βήματα… για να αποφύγομε νέες σφαγές και νέες «Μικρασιατικές» Καταστροφές.

ΕΙΣΗΓΗΣΗ: Το Ελληνικό Κράτος, οργανώσεις και ιδιώτες να προσφύγουν σε Διεθνή Δικαστήρια, ζητώντας την καταδίκη και απαιτώντας από τις Η.Π.Α., την Αγγλία… και το λεγόμενο τουρκικό κράτος, αποζημιώσεις για την γενοκτονία που διέπραξαν το 1922, σε βάρος των Ελλήνων της Μικράς Ασίας (Αποζημιώσεις ανάλογες με αυτές που πέτυχαν οι Εβραίοι και το λεγόμενο εβραϊκό κράτος, αλλά και οι Τσιγγάνοι για τα εγκλήματα που διέπραξαν σε βάρος τους οι Ναζί).

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

«…και ένας μεγάλος στόλος των σκύλων μας έχουν μπλόκον, οπούναι περίτου από τρεις μήνες, και μας πήραν όλα τα καράβια και μας κατακερμάτισαν όλο το εμπόριον και τζαλαπάτησαν την σημαίαν μας και πεθαίνουν της πείνας οι ανθρώποι των νησιών και εκείνοι οπούχουν τα καράβια τους γκιζερούν εις τους δρόμους και κλαίνε με μαύρα δάκρυα…» Απομνημονεύματα Μακρυγιάννη, σελ. 8, εκδόσεις ΩΡΟΡΑ. Ποιος ήταν αυτός ο «μεγάλος στόλος των σκύλων» που μας είχε «μπλόκο» τόσο καιρό, προκαλώντας τόση δυστυχία σε τόσους Έλληνες, όπως αναφέρει ο Μακρυγιάννης στην αρχή των απομνημονευμάτων του;

Ο Μακρυγιάννης όπως αναφέρει αρκετές φορές στα απομνημονεύματα του ήταν αγράμματος (και αυτό σαν αποτέλεσμα της καταραμένης τουρκικής κατοχής), για αυτό τον λόγο, όπως εξηγά, δεν μπορούσε να κρατήσει μια τάξη στα γραπτά του. Για να καταλάβει κάποιος, τι εννοεί με την σχετική αναφορά στην αρχή των απομνημονευμάτων του ο Μακρυγιάννης, πρέπει να φθάσει προς το τέλος (και αν θυμάται φυσικά τι έγραψε στην αρχή ο Μακρυγιάννης).

«Μίαν Λαμπρή καμπόσοι πολίτες, σύντροφοι του Κωλέτη και του Τζαβέλα, κι’ άλλοι από το μπαγιράκι του Κυργιακού πήγαν κι’ αλιμούργιαξαν το σπίτι ενού Οβραίου ξένου, ονομαζόμενου Πατζίφικου, και το καταχάλασαν· και κιντύνεψαν και οι άνθρωποι του σπιτιού και τρόμαξαν να σωθούνε. Η Κυβέρνηση δεν έλαβε καμμίαν πρόνοια. Αναφέρθη πολλάκις ο Οβραίος και μπορούσαν το πολύ με δεκαπέντε ως είκοσι χιλιάδες δραχμές να σβέσουνε αυτό το κακό. Όσες φορές αναφέρθη, τίποτας δεν έκαμαν. Ήταν και σούντιτος Άγγλος. Αναφέρθη ο πρέσβυς του, κι’ αυτός δεν εισακούστη. Ήταν κι’ άλλα παράπονα της Αγγλίας, κανένας δεν τους έδινε ακρόασιν. Ο Κωλέτης είχε τον Φίλιππα και τον Γκιζότη βοηθούς· κι’ ο Πισκατόρης τον δυνάμωνε εις της όρεξές του. Γίνεται η μεταβολή ’σ τη Γαλλία – πέθανε κι’ ο Κωλέτης πρωτύτερα – τότε ο Πάλμεστρον ετοιμάζει έναν σημαντικόν στόλο με βατζέλα, με φεργάδες, με μπρίκια και με στρατέματα κι’ ο Πάρκερ ναύαρχος κ’ έρχονται εις τον Περαιά κι’ Αμπελάκι και μας κάνουν στενόν μπλόκο με τον λόγον ότι ζημιώσαμεν τον Οβραίον και τον Φίνλεϋ – Άγγλος κάτοικος εις την Αθήνα, ’διοχτήτης και σύβουλος επαρχιακός· του πήραν έναν τόπον πλησίον εις το Παλάτι και δεν τον είχε αποζημιώση το δημόσιον. Και παίρνουν όλα τα εθνικά πλοία και τα εμπορικά· κι’ αφανίζουν το εμπόριον γενικώς και τους δυστυχισμένους τους νησιώτες. Βάσταξε ο μπλόκος μπαίνοντας ο Γενάρης τα 1850 ως τον Μάρτιον. Και μας έφκειασαν όλους νοικοκυραίους. Και φοβέριζαν σήμερα θα κινηθούν δια την πρωτεύουσα κι’ αύριο θα κινηθούν. Το κόμμα το Αγγλικόν αδύνατο· νέκρωσε από το μίσος των ανθρώπων. Κ’ ενώθη όλο το έθνος αναντίον τους…». Απομνημονεύματα Μακρυγιάννη, σελ. 423-424, εκδόσεις ΩΡΟΡΑ.

Εβδομήντα περίπου χρόνια πριν το Ολοκαύτωμα, τον πνιγμό και την σφαγή χιλιάδων Ελλήνων και Αρμενίων, γυναικών, παιδιών και γερόντων από τους τούρκους στην Σμύρνη, όπου ναυλοχούσε ο «συμμαχικός» αγγλικός… στόλος, οι άγγλοι δεν δίστασαν να πολιορκήσουν την Ελλάδα, προκαλώντας αφόρητη δυστυχία στους Έλληνες, επειδή απειλήθηκαν, όχι οι ζωές, αλλά οι περιουσίες ενός Οβραίου και ενός Άγγλου.

Στην σελίδα 140-141 του βιβλίου του «Η μάστιγα της Ασίας», ο Αμερικανός Γενικός Πρόξενος στη Σμύρνη George Horton έγραψε τα εξής: «Στην καταστροφή της Σμύρνης υπάρχει, όμως, ένα χαρακτηριστικό το οποίο δεν έχει προηγούμενο ούτε στην περίπτωση της Καρχηδόνας. Εκεί, δεν υπήρχε στόλος χριστιανικών πολεμικών πλοίων που να παρατηρεί μια σφαγή για την οποία υπεύθυνες ήταν οι κυβερνήσεις τους. Στη Καρχηδόνα δεν υπήρχαν αμερικανικά αντιτορπιλλικά… Μια κοινή διαταγή των διοικητών του συμμαχικού στόλου, ή έστω δύο από αυτούς, μια ακίνδυνη οβίδα που θα έπεφτε στην τουρκική συνοικία, θα έφερνε αμέσως τους Τούρκους στα λογικά τους…»

Τα ερωτήματα που τίθενται επιτακτικά  86 χρόνια μετά, είναι γιατί οι Άγγλοι, οι Αμερικανοί,… δεν εξέδωσαν αυτή την «κοινή διαταγή»; Γιατί οι Άγγλοι, οι Αμερικανοί,… δεν έριξαν «μια ακίνδυνη οβίδα που θα έπεφτε στην τουρκική συνοικία», για να σταματήσουν τις σφαγές και να εμποδίσουν την σφαγή χιλιάδων παιδιών, γυναικών και γερόντων από τον τουρκικό στρατό και τους τούρκους πολίτες;

Τις απαντήσεις δεν τις δίνει ευθέως στο βιβλίο του ο George Horton, διότι όπως γράφει στην σελίδα 180 στο κεφάλαιο «Η βρετανική συμβολή», «Δυστυχώς, κωλύομαι από την επίσημη ιδιότητά μου και δεν μπορώ να αναφέρω εδώ πολλά ενδιαφέροντα γεγονότα που συνδέονται με τη βρετανική συμβολή στην όλη ιστορία, επειδή περιήλθαν σε γνώση μου στη διάρκεια της διπλωματικής μου υπηρεσίας στη Σμύρνη…», ενώ στη σελίδα 181 στο κεφάλαιο «Τουρκική ερμηνεία της αμερικανικής συμπεριφοράς» γράφει τα εξής: «Με μεγάλο δισταγμό και θλίψη έρχομαι τώρα να γράψω για την ευθύνη μας, των Αμερικανών, στην καταστροφή των χριστιανών της Εγγύς Ανατολής. Είμαι και εδώ αναγκασμένος να περιοριστώ…».

Κάποια από αυτά τα οποία δεν μπορεί, σαν πρώην διπλωμάτης, να πει ευθέως, για να μην υποστεί διώξεις, τα λεει με έμμεσο τρόπο δια στόματος Ralph Harlow, στο κεφάλαιο «Ο Αιδεσιμότατος Ralph Harlow για τη Συνθήκη της Λωζάννης», όπου ο ερευνητής αναγνώστης παραπέμπεται σε μία σειρά από άρθρα τα οποία καλείται να βρει και να μελετήσει.

Έχω ρωτήσει δεκάδες φίλους, συγγενείς, γνωστούς, άτομα με κάποια ευαισθησία στα εθνικά θέματα, για πιο λόγο ο συμμαχικός αγγλικός,… και ο αμερικανικός πολεμικός στόλος, συνολικά 21 πολεμικά πλοία στο κόλπο της Σμύρνης, επέτρεψαν το Ολοκαύτωμα, τον πνιγμό και τις σφαγές χιλιάδων γυναικών και παιδιών στην προκυμαία της Σμύρνης, ενώ εάν εξέδιδαν μια «κοινή διαταγή», ή εάν έριχναν «μια ακίνδυνη οβίδα που θα έπεφτε στην τουρκική συνοικία», θα απέτρεπαν το Ολοκαύτωμα, τον πνιγμό και την σφαγή χιλιάδων γυναικών, παιδιών κ.ά. Κανένας δεν μπόρεσε να απαντήσει. Η καλύτερη απάντηση που πήρα, ένα μήνα μετά που είχα υποβάλει την ερώτηση, ήταν «για τα οικονομικά τους συμφέροντα». Σωστή απάντηση αλλά πολύ γενική.

Διαβάζοντας κάποιος το εξώφυλλο, είναι λογικό να διερωτηθεί, πως είναι δυνατόν να εμπλέκεται στην γενοκτονία η Αγγλία και η Αμερική, όταν είναι γνωστό ότι τις σφαγές τις διέπραξαν οι τούρκοι; Σίγουρα τις σφαγές, το τελευταίο στάδιο της γενοκτονίας δηλαδή, τις διέπραξαν οι τούρκοι. Για την γενοκτονία όμως των Ελλήνων και των Αρμενίων της Μικράς Ασίας το 1922, μαζί με τους τούρκους συνεργάστηκαν και οι Άγγλοι και οι Αμερικάνοι, ή πιο σωστά, για την γενοκτονία συνεργάσθηκε με τους τούρκους και η κυβέρνηση της Αγγλίας και η κυβέρνηση των Η.Π.Α.

Η Ιστορία έχει ως εξής: Μετά την ήττα της Γερμανίας… και της τουρκίας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι δόλιοι Άγγλοι, αντί να απαιτήσουν πλήρη αφοπλισμό του τουρκικού στρατού (λόγω της γενοκτονίας που διέπραξαν το 1915 σε βάρος των Αρμενίων και των σφαγών που διέπραξαν όλα αυτά τα χρόνια σε βάρος των Ελλήνων κ.ά.) επέτρεψαν στους τούρκους να διατηρήσουν για την ασφάλεια των συνόρων, ουσιαστικά όμως μόνο στον Καύκασο, μια στρατιά για να εμποδίσουν τυχόν προέλαση των Μπολσεβίκων στην Μικρά Ασία.

Για να είναι όμως σίγουροι, ότι θα μπορούσαν να εκμεταλλεύονται προς όφελος τους, τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής, τα οποία άρπαξαν από τους Άρπαγες τούρκους, χωρίς το κίνδυνο να υποστούν επίθεση από εκείνη την στρατιά του κιαζίμ καραμπεκίρ και να «χάσουν» και πάλι τα κοιτάσματα πετρελαίου της Μέσης Ανατολής, φρόντισαν να δημιουργήσουν το αντίπαλο δέος στην τουρκική στρατιά του κιαζίμ καραμπεκίρ, πείθοντας τον Ελευθέριο Βενιζέλο να στείλει τον Ελληνικό Στρατό στην Σμύρνη, για την προστασία του Ελληνικού πληθυσμού της περιοχής, ο οποίος υφίστατο άγριους διωγμούς από τους τούρκους. Με την ενέργεια τους αυτή, εστίασαν την προσοχή της τουρκικής στρατιάς του κιαζίμ καραμπεκίρ και στην συνέχεια του μουσταφά κεμάλ προς τον εκ δυσμάς Ελληνικό Κίνδυνο, την ίδια ώρα που αυτοί (οι Άγγλοι) ρουφούσαν ανενόχλητοι ουσιαστικά τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής.

Οι Άγγλοι ήθελαν τον Ελληνικό Στρατό να βρίσκεται καθηλωμένος στην περιοχή της Σμύρνης και να κινείται μόνο όταν οι ίδιοι οι Άγγλοι απειλούνταν από τους τούρκους. Όταν ο μουσταφά κεμάλ επιτέθηκε στον αγγλικό στρατό μέσα στη ζώνη των Δαρδανελίων, οι σύμμαχοι άγγλοι κ.ά. κάλεσαν και πάλι τον Ελευθέριο Βενιζέλο να στείλει τον Ελληνικό Στρατό από την περιοχή της Σμύρνης για να τους γλυτώσει. Ο Νίκολσον έγραψε: «Η Ελλάδα γλύτωσε τις Συμμαχικές θέσεις και στην Ασιατική και στην Ευρωπαϊκή Τουρκία». Στην συνέχεια οι «σύμμαχοι» Άγγλοι κ.ά. εμπόδισαν τον Ελληνικό Στρατό να προελάσει, «Έτσι την ενδεκάτη ώρα, ο Κεμάλ και οι στρατιώτες του γλύτωσαν από την καταστροφή», έγραψε ο Νίκολσον…

Στην συνέχεια οι Άτιμοι «σύμμαχοι» Άγγλοι, για να αποτρέψουν συμμαχία του μουσταφά κεμάλ με τους Μπολσεβίκους, κάτι που θα απειλούσε την παρουσία τους στα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής, εγκατέλειψαν τους Έλληνες… και επέτρεψαν στους τούρκους να κάψουν, να πνίξουν και να σφάξουν χιλιάδες γυναίκες και παιδιά στην προκυμαία της Σμύρνης, για να κερδίσουν την εύνοια των τούρκων στον αγώνα δρόμου για την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων πετρελαίου στην Μέση Ανατολή. Προηγουμένως ο Τσώρτσιλ σε υπόμνημα που έστειλε στον Λόυντ Τζωρτζ έγραφε τα εξής: «Οι Τούρκοι θα πέσουν στην αγκαλιά των Μπολσεβίκων. Η Μεσοποταμία θα αναστατωθεί σε αυτή την κρίσιμη περίοδο μείωσης του στρατού εκεί. Πιθανώς θα είναι αδύνατον να κρατηθούν η Μοσούλη και η Βαγδάτη χωρίς ισχυρό και πολυέξοδο στρατό εκεί».

Οι Έλληνες της Μικράς Ασίας υπήρξαν ίσως τα πρώτα θύματα παγκοσμίως των πετρελαϊκών συμφερόντων της Αγγλίας και της Αμερικής. Η σύγκρουση των πετρελαϊκών συμφερόντων μεταξύ της Αγγλίας και των Η.Π.Α. και η προσπάθεια για το ποια από τις δύο χώρες θα κερδίσει την εύνοια των τούρκων, όσον αφορά την εκμετάλλευση των πετρελαϊκών κοιτασμάτων της Μέσης Ανατολής, οδήγησε στη γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και στο Ολοκαύτωμα, τον πνιγμό και τις σφαγές, χιλιάδων Ελλήνων και Αρμενίων σε «απόσταση βολής λίθου» από τα «συμμαχικά» αγγλικά,… και αμερικανικά πλοία, των οποίων οι διοικητές, όπως γράφει στο βιβλίο του «Η μάστιγα της Ασίας», ο Αμερικανός Γενικός Πρόξενος στην Σμύρνη George Horton: «Μια κοινή διαταγή των διοικητών του συμμαχικού στόλου, ή έστω δύο από αυτούς, μια ακίνδυνη οβίδα που θα έπεφτε στην τουρκική συνοικία, θα έφερνε αμέσως τους Τούρκους στα λογικά τους…».

Οι σφαγές αυτές καθ’ εαυτές των Ελλήνων και των Αρμενίων το 1922, διαπράχθηκαν από τους πνευματικά καθυστερημένους και κτηνώδεις τουρκομόγγολους επιδρομείς. Στην γενοκτονία συνεργάστηκαν οι ακόμα και σήμερα φονιάδες των λαών, χάριν των πετρελαϊκών συμφερόντων (και όχι μόνο) Άγγλοι και Αμερικάνοι.

Η ίδια βρωμερή, άτιμη, γενοκτόνος πολιτική της Αγγλίας και των Η.Π.Α. συνεχίζεται μέχρι σήμερα στην Κύπρο… Το 1974, ο τουρκικός στρατός, τέλεια εξοπλισμένος με αμερικάνικα όπλα, εισέβαλε και πάλι στην Κύπρο. Έδιωξε από τα σπίτια τους 200.000 περίπου  Ανθρώπους ενώ έσφαξε και εσκότωσε άλλους 6.000 περίπου, με αμερικάνικα όπλα κατά παράβαση των αμερικανικής νομοθεσίας. Και όμως οι Η.Π.Α. και η Αγγλία εφαρμόζουν μέχρι σήμερα ειργμό (εμπάργκο) όπλων σε βάρος της Κύπρου, την ίδια ώρα που εξοπλίζουν τον τουρκικό στρατό, προετοιμάζοντας τον και πάλι για νέες σφαγές, για ένα νέο Ολοκαύτωμα.

Το σχέδιο «λύσης» «κόφι» (Λονδίνου-CIA-«Ανάν»), ή όπως άλλως πως θα ονομάζεται στο μέλλον, ήταν η τέλεια συνταγή για μία μεθοδευμένη νέα «Μικρασιατική» Καταστροφή, με την δική μας μάλιστα συγκατάθεση. Είναι τυχαίο, που η Αγγλία και οι Η.Π.Α. δεν ήθελαν καν να εγγυηθούν την «λύση», την οποία ήθελαν εμείς να δεχθούμε; Ήθελαν να μας «αυτοκτονήσουν», χωρίς οι ίδιοι να έχουν τουλάχιστον ιστορικά την ευθύνη για μία ακόμα γενοκτονία σε βάρος τους. Ταυτόχρονα με την συγκατάθεση την δική μας, οι Άγγλοι θα αποκτούσαν δικαίωμα εκμετάλλευσης κοιτασμάτων πετρελαίου, τα οποία βρίσκονται στον θαλάσσιο χώρο της Κύπρου.

GEORGE HORTON: ΦΙΛΕΛΛΗΝΑΣ; ΤΟΥΡΚΟΦΙΛΟΣ; Ή…

Είναι σημαντικό να ξεκαθαρίσουμε πριν μπούμε στην ουσία του θέματος μας, κατά πόσον ο George Horton ήταν Φιλέλληνας, τουρκόφιλος, ή κάτι άλλο.

Στην σελίδα 56 του βιβλίου του «Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», ο George Horton έγραψε τα εξής: «Η ζωντανή αυτή διήγηση σκιαγραφεί την αναλλοίωτη φύση και τον χαρακτήρα του Τούρκου, ο οποίος παρουσιάζεται ως πλάσμα άγριων παθών που ακόμη ζει στον καιρό του Ταμερλάνου και του Αττίλα του Ούνου. Γιατί ο Τούρκος αποτελεί πράγματι αναχρονισμό: συνεχίζει να λεηλατεί, να σκοτώνει, να βιάζει…». Εάν τα όσα έγραψε ο George Horton για την βρωμερότερη (τουλάχιστον στον πλανήτη γη) δυσωδία, που λέγεται τούρκος, τα έγραφε ένας Έλληνας, θα εθεωρείτο από τους Προδότες σαν Έλληνας Εθνικιστής ή έστω υπερβολικός. Ο George Horton όμως δεν ήταν Έλληνας, ήταν ο Γενικός Πρόξενος των Η.Π.Α. στην Σμύρνη και αυτόπτης μάρτυρας των σφαγών και του Ολοκαυτώματος κατοίκων της Σμύρνης από τους τούρκους. Όχι ο George Horton δεν ήταν τουρκόφιλος. 

Ας δούμε όμως, κατά πόσο ήταν Φιλέλληνας. Στον πρόλογο του βιβλίου του ο Christopher Woodhouse έγραψε τα εξής: «…Όπως προκύπτει από το βιβλίο του Horton, και ο ίδιος εθεωρείτο καλός φίλος των Τούρκων πριν από τις φρικαλεότητες που έγιναν στη Σμύρνη…» «Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», George Horton, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σελ. 14. Είναι ιστορικό αξίωμα ότι κανένας Έλληνας ή Φιλέλληνας, δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα και τουρκόφιλος.

Ο George Horton παραδέχθηκε τα εξής: «Γύρω στις έντεκα το πρωί της 9ης Σεπτεμβρίου 1922 ακούστηκαν κραυγές τρόμου. Βγαίνοντας στην πόρτα του Προξενίου, είδα ένα πλήθος πρόσφυγες, κυρίως γυναίκες, να εφορμούν με τρόμο στο κτίριο αναζητώντας άσυλο. Πολύ σωστά, οι δυο – τρεις ναύτες που είχαν αναλάβει την προστασία της προξενικής περιουσίας προσπαθούσαν να τους εμποδίσουν την είσοδο…» «Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», George Horton, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σελ. 119. Είναι δυνατόν ένας Έλληνας ή Φιλέλληνας να βλέπει γυναίκες, είτε αυτές είναι Ελληνίδες, είτε είναι Ινδές,… είτε είναι Κινέζες,… είτε είναι Αφρικανές,… «να εφορμούν με τρόμο στο κτίριο αναζητώντας άσυλο» και να γράφει ότι «πολύ σωστά, οι δύο – τρεις ναύτες που είχαν αναλάβει την προστασία της προξενικής περιουσίας προσπαθούσαν να τους εμποδίσουν την είσοδο»;

Πιο κάτω παραδέχθηκε τα εξής: «Μεγάλα σύννεφα καπνού είχαν αρχίσει πια να κυκλώνουν το Προξενείο. Το πλήθος στο δρόμο μπροστά στο κτίριο και εκείνο που βρισκόταν στην προκυμαία ήταν τώρα τόσο πυκνό, που ο επικεφαλής αξιωματικός της φρουράς του προξενείου με ειδοποίησε ότι, αν πέρναγαν ακόμη δέκα λεπτά, δε θα ήμουν σε θέση να διασχίσω τον κόσμο για να φτάσω στο πλοίο. Η ώρα είχε φτάσει για να εκκενώσω την παροικία μου, για να της βρω καταφύγιο σε κάποια χριστιανική χώρα και για να εξασφαλίσω τα μέσα για την προσωρινή της συντήρηση. Η κατάντια αυτών των ανθρώπων με είχε συγκινήσει βαθιά και ήμουν αποφασισμένος να τους εξασφαλίσω την ευγενέστερη, την πιο γενναιόδωρη και την πιο υπομονετική μεταχείριση. Φόρτωσα λοιπόν σε ένα αυτοκίνητο μερικά μπαούλα και μερικά δέματα χαλιών της θαυμάσιας συλλογής μου, τα οποία ήταν ήδη ευτυχώς συσκευασμένα, έτοιμα να βγουν από τις θήκες τους για τη χειμερινή χρήση, άρπαξα οτιδήποτε αγαπητό αντικείμενο βρήκα μπροστά μου και, με τη σύζυγό μου και έναν Έλληνα υπηρέτη, ξεκινήσαμε για την προκυμαία και το αντιτορπιλικό που περίμενε.

Οι αξιωματικοί του ναυτικού και οι άνδρες τους έδρασαν με εξαιρετική ικανότητα και, τόσο εγώ όσο και η σύζυγός μου, τύχαμε ευγενέστατης συμπεριφοράς. Στο αρκετά δύσκολο καθήκον τους να μας περάσουν ανάμεσα από το ξέφρενο πλήθος και να μας ανεβάσουν στην ατμάκατο, οι νεαροί Αμερικανοί πεζοναύτες αποδείχτηκαν ψύχραιμοι και αποτελεσματικοί. Υπήρχε μεγάλος κίνδυνος μήπως οι απελπισμένοι, κατατρομαγμένοι άνθρωποι που κατέκλυζαν την αποβάθρα χυμούσαν στην ατμάκατο και τη βούλιαζαν. Πράγματι, ένας πεζοναύτης χρειάστηκε να ρίξει στη θάλασσα κάποιον κατατρομαγμένο άνδρα που πήδηξε μέσα στο σκάφος μας. Αμέσως τον τράβηξαν έξω και απομακρύνθηκε ντροπιασμένος και καταμουσκεμένος. Αυτό το επεισόδιο συνέβηκε στην κατάλληλη, ψυχολογικά, στιγμή και, σε συνδυασμό με την αποφασιστική περιφρούρηση των ναυτών μας και ορισμένων Αμερικανών πολιτών, μας επέτρεψε να επιβιβαστούμε στην ατμάκατο και να φύγουμε.

Η τελευταία εικόνα από τη δύσμοιρη πόλη στο φως της μέρας χαράχτηκε στη μνήμη μου: τεράστια σύννεφα που ολοένα μεγάλωναν και ανέβαιναν στον ουρανό, μια στενή παραλία σκεπασμένη από ένα τεράστιο ανθρώπινο πλήθος με τη φωτιά στην πλάτη και τη θάλασσα μπροστά του, και, αγκυροβολημένος σε μικρή απόσταση, ένας ισχυρός στόλος από διασυμμαχικά πολεμικά πλοία να παρακολουθεί αμέτοχος.

Καθώς το καταδρομικό μας απομακρυνόταν από την τρομακτική σκηνή και έπεφτε το σκοτάδι, οι φλόγες – που μαίνονταν τώρα σε μια τεράστια έκταση – γινόντουσαν όλο και πιο λαμπερές, παρουσιάζοντας μια σκηνή απαίσιας και παράξενης ομορφιάς…» «Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», George Horton, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σελ. 138-139.  Είναι δυνατόν ένας Έλληνας ή Φιλέλληνας να ξέρει ότι μικρά Ελληνόπουλα,… σφάζονται από τους τούρκους και την ίδια ώρα αυτός να φορτώνει σ’ ένα αυτοκίνητο, μπαούλα και δέματα χαλιών και να «αρπάζει» αγαπητά του αντικείμενα; Αντί για αυτά όλα, γιατί δεν «άρπαξε» έναν τουλάχιστον ορφανό παιδάκι, που του έσφαξαν οι τούρκοι τους γονείς για να το υιοθετήσει; (όπως έκαμαν άλλοι).

Πώς είναι δυνατόν να έβλεπε «ομορφιά» σε εκείνες τις σατανικές φλόγες, οι οποίες έκαιγαν ανθρώπους και «φώτιζαν» τους τούρκους να σφάζουν παιδιά, γυναίκες;… Θα έβλεπε το παραμικρό ίχνος «…παράξενης ομορφιάς» σε εκείνη την «τεράστια έκταση» που μαίνονταν οι φλόγες, εάν κάπου εκεί μέσα βρισκόταν η μάνα του, ο πατέρας του, τα αδέλφια του ή κάποιοι Αμερικανοί;

Κάπου αλλού γράφει τα εξής: «…Ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος, μετά τις επιτυχείς εκστρατείες του στα Βαλκάνια, είχε γίνει αντικείμενο θεϊκής σχεδόν λατρείας για τους Έλληνες και οι Σύμμαχοι τον φοβόντουσαν. Στις 2 Δεκεμβρίου 1916, μια ομάδα από Γάλλους ναύτες προήλασε στην Αθήνα για να κατάσχει το στρατιωτικό υλικό που απαιτούσε η Αντάντ. Οι Έλληνες στρατιώτες πρόβαλαν αντίσταση και σκότωσαν έναν αριθμό Γάλλων ναυτών.

Επρόκειτο για μία ιδιαίτερα λυπηρή και ανόητη πράξη από ελληνικής πλευράς. Ήταν όμως ακόμη πιο ανόητο να σταλούν λίγοι ξένοι ναύτες σε μια πρωτεύουσα για να αποσπάσουν το πυροβολικό της και να περιμένουν πως οι κάτοικοι θα τους υποδεχόντουσαν με ανοιχτή αγκαλιά…» «Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», George Horton, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σελ. 174. Υπάρχει περίπτωση ένας Φιλέλληνας να χαρακτηρίσει σαν «ανόητη πράξη» την αντίσταση των Ελλήνων εναντίον οποιουδήποτε εισβολέα;

Κάπου αλλού γράφει τα εξής: «Την τρίτη και τελευταία επιστολή, γραμμένη στην τουρκική γλώσσα, την έλαβα στην Ουάσιγκτον στις 20 Αυγούστου 1923. Ανάμεσα σε αυτούς που την υπογράφουν, είναι ο Ilimdar Zade Edhem, Πρόεδρος της Ισλαμικής Επιτροπής Μεταναστεύσεων, και ο Hali Zeki, ιδιοκτήτης της πολύ γνωστής Shark Gazette.

Σε ολόκληρο το μακρύ διάστημα της παραμονής μου στην Εγγύς Ανατολή, και στο μέτρο που επέτρεπε η επίσημη θέση μου, η σταθερή πολιτική μου ήταν να διατηρώ φιλικές σχέσεις με όλους εκείνους που ίσως είχαν ανάγκη βοήθειας, ανεξάρτητα από τη φυλή ή τη θρησκεία τους.

30 Ιουλίου 1339 (τουρκική χρονολογία)

Από την τοποθέτηση της Αυτού Εξοχότητος του George Horton στη θέση του Γενικού Προξένου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής στη Σμύρνη, η Αυτού Εξοχότης κέρδισε τις καρδιές ολόκληρου του τουρκικού λαού με τη συμπάθεια και την καλή θέληση που η Εξοχότητά του έδειξε πάντα σε κάθε Τούρκο.

Κατά τη διάρκεια της ελληνικής κατοχής της χώρας μας, η Αυτού Εξοχότης ο κ. George Horton παρείχε πλήρη προστασία και ευγενική συμπεριφορά στους Τούρκους που απευθύνονταν σε αυτόν ζητώντας προστασία των δικαιωμάτων της ανθρώπινης ύπαρξης.

Θα θέλαμε λοιπόν να εκφράσουμε τις θερμότερες ευχαριστίες μας στην Αυτού Εξοχότητα τον κ. George Horton για όλο το ενδιαφέρον και τις ευγενικές υπηρεσίες που προσέφερε στο τουρκικό έθνος, υπηρεσίες οι οποίες γέννησαν στις καρδιές μας βαθιά και παντοτινή αγάπη για το τιμημένο έθνος του.

(υπογραφές)

Ilimdar Zade Edhem, Πρόεδρος της Ισλαμικής Επιτροπής Μεταναστεύσεων

Sahlebdji Zade Midhat, Έμπορος

Hussein Djemal, Φαρμακοποιός

Beshir Zade, Έμπορος

Ali Rifki

Mehmet Nourri, Έμπορος Ταπήτων

Hali Zeki, Ιδιοκτήτης Shark Gazette

Hassan Fewzi, Δικηγόρος

Shaih Kadri

Eyyub Sabri, Έμπορος

Mehmet Emin, Έμπορος

Mehmet Hamdi, Έμπορος

Kesreli Hadji Ali, Έμπορος καπνών

Berkeli Zade Hadji Bedriddin

Mkr. Ahmet

Kantardji Zade

Mustapha Nouriddin

Mehmet Zeki, Έμπορος Πίλων.

Θυμούμαι πάντα με αγάπη και στοργή τόσο τους υπογράφοντες την επιστολή, όσο και πολλούς άλλους Τούρκους που έτυχε να γνωρίσω προσωπικά. Τους εύχομαι κάθε καλό και με χαρά θα προσπαθήσω να τους φανώ χρήσιμος αν μου δοθεί ξανά η ευκαιρία.

…Η επιστολή των Τούρκων προκρίτων της Σμύρνης μου προωθήθηκε από τον κ. Rufus Lane, πρώην Αμερικανό Πρόξενο στη Σμύρνη, ο οποίος μου γράφει μεταξύ άλλων: «Θεώρησα ότι θα αποτελούσε ευχαρίστηση για σας να έχετε ως ενθύμιο της εδώ παραμονής σας λίγες  γραμμές από μερικούς Τούρκους φίλους σας, οι οποίοι επιβεβαιώνουν τη συμπάθειά τους στο πρόσωπό σας.» «Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», George Horton, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σελ. 243-245

Kάποιοι από αυτούς τους τούρκους, οι οποίοι ευχαριστούν τον George Horton για «τις ευγενικές υπηρεσίες που προσέφερε στο τουρκικό έθνος» και τους οποίους ο George Horton θυμάται «πάντα με αγάπη και στοργή…», όπως αποδεικνύει η μεταφράστρια του βιβλίου στην ελληνική γλώσσα, Β.Γ. Σολομωνίδου, σε σχόλιο της στις σελίδες 337-338, ήσαν φανατικοί τούρκοι, οι οποίοι ουσιαστικά με την εμπρηστική δημοσιογραφία τους, προετοίμασαν το έδαφος για να μπορέσει ο τουρκικός στρατός του μουσταφά κεμάλ και οι τούρκοι πολίτες που «συμβίωναν»  με τους Έλληνες και τους Αρμένιους στην Σμύρνη, να σφάξουν, να πνίξουν, να κάψουν… τους Έλληνες και τους Αρμένιους. Όχι, ο George Horton δεν ήταν Φιλέλληνας. 

Ο George Horton ήταν αυτό που παραδέχεται ο ίδιος:

«…Δεν είμαι ούτε «φιλέλληνας», ούτε «τουρκόφιλος», ούτε τίποτε άλλο εκτός από φιλοαμερικανός και φιλόχριστος…» «Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», George Horton, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σελ. 38.

ΟΙ ΣΦΑΓΕΣ ΠΡΙΝ ΤΟ 1919

Κάποιοι Προδότες και τα παπαγαλάκια τους, ισχυρίζονται, ότι αν ο Ελευθέριος Βενιζέλος δεν έστελλε τον Απελευθερωτικό Ελληνικό Στρατό στην τουρκοκατεχόμενη Μικρασία ΜΑΣ, τον Μάιο του 1919, οι τούρκοι δεν θα προχωρούσαν σε σφαγές κατά των Ελλήνων το 1922.

Είναι όμως ιστορικά παραδεκτό, ότι οι τουρκομόγγολοι, από την καταραμένη εκείνη ημέρα που εισέβαλαν από την Κεντρική Ασία στην Μικρασία ΜΑΣ, με την πρώτη «ευκαιρία» που τους δινόταν, ή που οι ίδιοι δημιουργούσαν, έσφαζαν αυτόχθονες Έλληνες (και όχι μόνο φυσικά).

Ας δούμε, τι έγραψαν σχετικά με κάποιες σφαγές πριν τον Μάιο του 1919, ξένοι διπλωμάτες, όπως ο Πρέσβης των Η.Π.Α. στην «Κωνσταντινούπολη» (Βυζάντιο) Henry Morgenthau στο βιβλίο του «Τα μυστικά του Βοσπόρου» και τι έγραψε ο Γενικός Πρόξενος των Η.Π.Α. στην Σμύρνη George Horton στο βιβλίο του «Η μάστιγα της Ασίας».

…Το μαρτύριο των Ελλήνων είχε δύο φάσεις. Η πρώτη εκτυλίχτηκε πριν από τον πόλεμο και η δεύτερη στις αρχές του 1915. Στη διάρκεια της πρώτης, οι επιχειρήσεις περιορίστηκαν στους Έλληνες των παραλίων της Μικράς Ασίας. Στην επόμενη εκτοπίστηκαν στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας χιλιάδες Έλληνες της Θράκης, της περιοχής γύρω από τη θάλασσα του Μαρμαρά, των Δαρδανελλίων, του Βοσπόρου και των παραλίων της Μαύρης Θάλασσας. Οι Έλληνες αυτοί υπέστησαν τα ίδια σχεδόν δεινά με τους Αρμένιους. Στην αρχή εντάχτηκαν στον τουρκικό στρατό, σχηματίζοντας τάγματα εργασίας για την διάνοιξη δρόμων στον Καύκασο και τις άλλες ζώνες πολεμικών επιχειρήσεων. Όπως και οι Αρμένιοι, έτσι και οι Έλληνες, που υπηρετούσαν στον οθωμανικό στρατό, πέθαιναν κατά χιλιάδες από την πείνα, τις στερήσεις και το κρύο. Έγιναν έρευνες για την ανακάλυψη κρυμμένων όπλων στα ελληνικά χωριά και οι κάτοικοι τους κακοποιήθηκαν και βασανίστηκαν όπως οι κάτοικοι των αρμενικών χωριών. Οι Τούρκοι επιχείρησαν να τους αναγκάσουν να ασπαστούν τον μωαμεθανισμό, έκλεισαν νεαρές Ελληνίδες στα χαρέμια, όπως τις Αρμένισσες, άρπαξαν μικρά Ελληνόπουλα και τα παρέδωσαν σε μωαμεθανικές οικογένειες…

«Τα μυστικά του Βοσπόρου», Henry Morgenthau, Πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη, εκδόσεις «Τροχαλία», σελ. 238-239

…Ο Μεγάλος Βεζίρης ήταν το ίδιο εχθρικός προς τους Αρμένιους, όπως και ο Ταλαάτ και ο Εμβέρ. Σύντομα ανακάλυψα ότι και η απλή μνεία του θέματος τον ερέθιζε. Προφανώς δεν επιθυμούσε να ταράσσεται η επιτηδευμένη ηρεμία του από τέτοια δυσάρεστα και ασήμαντα θέματα. Ο Μεγάλος Βεζίρης έδειξε αυτή τη στάση του, όταν ο Έλληνας επιτετραμμένος του μίλησε για την επέκταση των διωγμών κατά των Ελλήνων. Ο Σαϊντ Χαλίμ είπε ότι παρόμοιες ενέργειες έβλαπταν περισσότερο παρά ωφελούσαν τους Έλληνες. «Θα τους κάνουμε ακριβώς το αντίθετο από εκείνο που μας λένε», είπε ο Μεγάλος Βεζίρης…

«Τα μυστικά του Βοσπόρου», Henry Morgenthau, Πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη, εκδόσεις «Τροχαλία», σελ. 259

Η τελευταία πράξη στο τρομακτικό δράμα της εξόντωσης του χριστιανικού στοιχείου της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ήταν η πυρπόληση της Σμύρνης από τα στρατεύματα του Μουσταφά Κεμάλ. Η γενοκτονία της αρμενικής φυλής είχε σχεδόν ολοκληρωθεί στα χρόνια 1915 και 1916, οπότε είχαν καταστραφεί εντελώς κι όλες οι ευημερούσες και πολυπληθείς ελληνικές παροικίες, με μοναδική εξαίρεση τη Σμύρνη…

«Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», George Horton, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σελ. 108

…Έζησα για πολλά χρόνια στην Εγγύς Ανατολή – περίπου τριάντα, συνολικά – και, κατά τη διάρκεια της εκεί παραμονής μου, έγινα μάρτυρας της βαθμιαίας και συστηματικής εξόντωσης των χριστιανών και του χριστιανισμού από την περιοχή. Γι’ αυτό, θεωρώ πως είναι χρέος μου να διηγηθώ τη θλιβερή αυτή ιστορία και να ρίξω τους προβολείς στις πολιτικές αντιζηλίες ανάμεσα στις χώρες του δυτικού κόσμου,…

«Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», George Horton, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σελ. 27

…Βρέθηκα στη Σμύρνη τον Μάιο 1917, όταν η Τουρκία διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες, και – στα πλαίσια των επισήμων καθηκόντων μου – ήμουν αποδέκτης των προφορικών και γραπτών αναφορών Αμερικανών αυτοπτών μαρτύρων για τις κολοσσιαίες και απίστευτα φρικτές σφαγές εναντίον των Αρμενίων στα 1915-16. Μερικές από τις αναφορές αυτές δημοσιεύονται για πρώτη φορά εδώ. Ο ίδιος, όχι μόνο παρακολούθησα προσωπικά, αλλά και επαλήθευσα από άλλους μάρτυρες τη φρικαλέα μεταχείριση των χριστιανικών πληθυσμών στο βιλαέτι της Σμύρνης, τόσο κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πολέμου, όσο και πριν από την έκρηξή του…

«Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», George Horton, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σελ. 28

…Ένας τρίτος στόχος του βιβλίου είναι να αποδείξει ότι η καταστροφή της Σμύρνης δεν αποτελεί παρά την τελευταία πράξη του σταθερού προγράμματος εξόντωσης της χριστιανοσύνης από όλο το μήκος και το πλάτος της παλιάς Βυζαντινής Αυτοκρατορίας…

«Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», George Horton, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σελ. 29

…Καθώς η διήγησή μου εξελίσσεται και φτάνει στις σκοτεινές μέρες από το 1915 έως το 1922, μέρες κατά τις οποίες ολόκληρα έθνη εξοντώθηκαν με το τσεκούρι, το ρόπαλο και το μαχαίρι, και οι Τούρκοι βρήκαν επί τέλους την ευκαιρία να εκφράσουν τα μοχθηρά τους πάθη, θα δούμε ότι καμιά παρόμοια αποτελεσματική διαμαρτυρία δεν βγήκε από τα χείλη κανενός Ευρωπαίου ή Αμερικανού δημοσίου ανδρός…

«Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», George Horton, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σελ. 33

…Ας μη λησμονούμε ότι μόνο μετά τη διακήρυξη του Συντάγματος του 1908 πήρε την οριστική της μορφή η ιδεολογία «Η Τουρκία για τους Τούρκους». Μόνο το 1908 εξελίχτηκε το σχέδιο πραγμάτωσης του στόχου της με την τελική εξόντωση όλων των χριστιανικών πληθυσμών της αιματοβαμμένης αυτής χώρας…

«Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», George Horton, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σελ. 39

Οι σφαγές στη Φώκαια, 1914

Είναι εύκολο να συνταχθεί ένας πλήρης και τεκμηριωμένος απολογισμός των άγριων διωγμών που υπέστησαν οι χριστιανικοί πληθυσμοί της περιοχής της Σμύρνης το 1914. Νομίζω όμως ότι η παράθεση μερικών αποσπασμάτων από την έκθεση του Γάλλου αυτόπτη μάρτυρα Manciet, θα αρκέσει ως πρώτη εικόνα…

«Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», George Horton, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σελ. 54

…Παρέθεσα για πολλούς λόγους αυτό το απόσπασμα από την περιγραφή της καταστροφής της Φώκαιας το 1914 του αυτόπτη μάρτυρα κ. Manciet. Είναι αναγκαίο για την ολοκληρωμένη και τεκμηριωμένη εικόνα της τρομακτικής σταδιακής εξόντωσης των χριστιανών, που συνεχιζόταν στη Μικρά Ασία και την Οθωμανική Αυτοκρατορία επί πολλά χρόνια και που, τελικά, κορυφώθηκε μέσα στη φρίκη της καταστροφής της Σμύρνης. Η ζωντανή αυτή διήγηση σκιαγραφεί την αναλλοίωτη φύση και τον χαρακτήρα του Τούρκου, ο οποίος παρουσιάζεται ως πλάσμα άγριων παθών που ακόμη ζει στον καιρό του Ταμερλάνου και του Αττίλα του Ούνου. Γιατί ο Τούρκος αποτελεί πράγματι αναχρονισμό: συνεχίζει να λεηλατεί, να σκοτώνει, να βιάζει…  Το απόσπασμα αυτό είναι σημαντικό και γιατί διηγείται μία ιστορία που θυμίζει τα κατορθώματα του ίδιου του Μωάμεθ, αλλά και γιατί παρουσιάζει μία καθαρή εικόνα των γεγονότων που συνέβηκαν το 1914 σε όλη τη μικρασιατική ακτή και το εσωτερικό της. Χωρίς υπερβολή, τα γεγονότα αυτά είχαν αποτέλεσμα την προσωρινή καταστροφή ενός πολιτισμού σε πλήρη άνθηση και συνεχή πρόοδο. Ο πολιτισμός αυτός αποκαταστάθηκε βέβαια αργότερα, με την έλευση του ελληνικού στρατού, για να βυθιστεί σε απόλυτο σκοτάδι στα αιματοβαμμένα και ασελγή χέρια των οπαδών του Μουσταφά Κεμάλ…

«Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», George Horton, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σελ. 56

…Η θαλασσινή διαδρομή Αθηνών – Σμύρνης περνά ανάμεσα από την Εύβοια και την Άνδρο και ανάμεσα από τη Χίο και τη Μυτιλήνη, την αρχαία Λέσβο, περίφημη γενέτειρα της Σαπφούς, περιπλέει το μεγάλο ακρωτήρι του Καρά Μπουρνού και φθάνει στον Κόλπο του Έρμου. Στα αριστερά του κόλπου, βρίσκεται η αρχαία πόλη της Φώκαιας. Μια ομάδα αποίκων από τη Φώκαια ίδρυσε τη Μασσαλία της Γαλλίας πριν μερικές χιλιάδες χρόνια. Είναι αξιοσημείωτο ότι η σφαγή και εκτόπιση των κατοίκων της τον Ιούνιο του 1914 είχε προκαλέσει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και συμπόνοια στη σύγχρονη αυτή γαλλική πόλη…

«Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», George Horton, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σελ. 98-99

…Είδαμε σε προηγούμενα κεφάλαια με ποιες μεθόδους είχε εκδιωχθεί το ελληνικό στοιχείο από τα παράλια της Μικράς Ασίας στη διάρκεια του Μεγάλου Πολέμου. Περιγράψαμε με τι δολοφονίες και εκτοπισμούς καταστράφηκε ένας πολιτισμός που ανθούσε και εξελισσόταν ταχύτατα, πως καταστρέφονταν χωριά και υποστατικά…

«Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», George Horton, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σελ. 109

Η ελληνική απόβαση στη Σμύρνη, Μάιος 1919

Επέστρεψα στη Σμύρνη το 1919, λίγο μετά την απόβαση του ελληνικού στρατού στην πόλη. Καθώς το τουρκικό σχέδιο εξόντωσής τους βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη πριν από την άφιξη των ελληνικών δυνάμεων, οι χριστιανοί χωρικοί είχαν εκδιωχθεί από ολόκληρη την περιοχή, με μοναδική εξαίρεση την ίδια την πόλη της Σμύρνης. Πολλοί χριστιανοί της περιφέρειας είχαν σκοτωθεί, ενώ τα κτήματα και τα χωριά τους είχαν καταστραφεί. Όσοι επέζησαν, είχαν διασκορπιστεί στα νησιά και την ηπειρωτική Ελλάδα…

«Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», George Horton, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σελ. 76

…Έχω όμως ήδη πει αρκετά ώστε να πειστεί ο αναγνώστης ότι η εξόντωση των χριστιανών της Τουρκίας ήταν μια οργανωμένη σφαγή μεγάλης κλίμακας, η οποία βρισκόταν ήδη σε εξέλιξη πριν σταλεί ο ελληνικός στρατός στη Σμύρνη. Την είδαμε να βρίσκεται σε λειτουργία στις μέρες του Abdul Hamid «του Χασάπη», την είδαμε να εξελίσσεται και να οργανώνεται καλύτερα στις μέρες του Talaat και του Enver, των προοδευτικών πολιτικών αυτών ανδρών του «Συντάγματος». Θα τη δούμε να φτάνει στο φρικτό της τέλος στις μέρες του Μουσταφά Κεμάλ…

…Ωστόσο, το κομμάτι αυτό της διήγησης δεν μπορεί να ολοκληρωθεί αν αποσιωπήσω τη συστηματική εξόντωση των Ελλήνων και των Αρμενίων του Πόντου. Και εδώ, οι τουρκικές θηριωδίες εναντίον τους χαρακτηρίζονται από τη δίψα για κορεσμό των πιο χαμηλών παθών του ανθρώπου ή μάλλον του κτήνους… Όπως και να έχει το πράγμα, το σύνολο των συστηματικών σφαγών, των εκτοπισμών, της ληστείας και των βιασμών, που υπέστησαν οι χριστιανοί της άλλοτε εύπορης περιοχής της Μαύρης Θάλασσας, αποτελεί μία από τις μαύρες και βρομερές σελίδες, ακόμη και για την τουρκική ιστορία.

Και ιδού το αποτέλεσμα της συστηματικής εκστρατείας σφαγών, απαγχονισμών, εκτοπίσεων, εμπρησμών και βιασμών: οι ανθούσες κοινότητες της Αμάσσειας, της Καισάρειας, της Τραπεζούντας, της Χαλδαίας, της Ροδόπολης, της Κολώνειας, κέντρων ελληνικού πολιτισμού επί πολλές εκατοντάδες χρόνια, έχουν κυριολεκτικά εξολοθρευτεί. Τα θύματα ανέρχονται σε εκατοντάδες χιλιάδες και ανεβάζουν σε ενάμισι εκατομμύριο ψυχές τον συνολικό αριθμό των Αρμενίων και των Ελλήνων που εξοντώθηκαν…

«Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», George Horton, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σελ. 74-75

ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ: ΠΡΙΝ ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΦΑΓΕΣ ΤΟΥ 1922

…η συντριβή τους στους Βαλκανικούς Πολέμους άφησε το νέο καθεστώς υλικά και πολιτικά χρεωκοπημένο. Το Οθωμανικό Δημόσιο Χρέος, το οποίο αφορούσε τα αναξιοποίητα αποθέματα πετρελαίου και μεταλλευμάτων της Τουρκίας, βρισκόταν σταθερά στα νύχια των Δυτικών χρηματοδοτών…

ΣΜΥΡΝΗ 1922, Marjorie Housepian Dobkin, εκδόσεις «ΔΗΛΟΣ», σελ. 42

…τα συμφέροντα από το πετρέλαιο, των οποίων οι εκπρόσωποι κινούντο γύρω από την Μοσούλη, αποτελούσαν ένα συνονθύλευμα το οποίο περιελάμβανε την Βρετανική Κυβέρνηση, την Τράπεζα της Γερμανίας (Deutsche Bank), και την Royal Dutch Shell…

ΣΜΥΡΝΗ 1922, Marjorie Housepian Dobkin, εκδόσεις «ΔΗΛΟΣ», σελ. 43

…Οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι είχαν με συνοπτικές διαδικασίες συμφωνήσει, στις αρχές του πολέμου, ότι θα μοίραζαν την Τουρκία μεταξύ τους. Η Γαλλία εποφθαλμούσε την Συρία και την Κιλικία. Σε αντάλλαγμα είχε προσφέρει στην Βρετανία διευκολύνσεις εκεί όπου η Βρετανία επιθυμούσε περισσότερο – συγκεκριμένα εκεί όπου υπήρχε πετρέλαιο…

ΣΜΥΡΝΗ 1922, Marjorie Housepian Dobkin, εκδόσεις «ΔΗΛΟΣ», σελ. 57

…Επιπλέον, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες απέφυγαν να μπουν στον πόλεμο με την Τουρκία, ορισμένα ισχυρά εμπορικά συμφέροντα έβλεπαν με ζήλεια τα οικονομικά λάφυρα και επέμεναν οι Αμερικανοί να ασκήσουν την δική τους επιρροή στην διευθέτηση του Τουρκικού ζητήματος…

ΣΜΥΡΝΗ 1922, Marjorie Housepian Dobkin, εκδόσεις «ΔΗΛΟΣ», σελ. 58

…Στο τέλος, και μετά από πολλούς μήνες καθυστέρησης, μία νέα Αμερικανική ομάδα ανεπίσημα ονομαζόμενη (King-Crane) Commission (Επιτροπή των Κινγκ –Κρέιν (King-Crane)) έφυγε μόνη της. Ο Πρόεδρος Ουίλσον βρήκε τους κ.κ. Κινγκ και Κρέιν (Πρόεδρο του Κολλεγίου Όμπερλιν (Oberlin) και συνταξιούχο μεγαλο-υδραυλικό αντίστοιχα) απόλυτα κατάλληλους για την έρευνα στην Συρία μια και δεν ήξεραν τίποτα για τον χώρο, και συνεπώς θα έπρεπε να είναι αμερόληπτοι. Όπως αποδείχθηκε, ο Κρέιν έκανε λίγα  πράγματα πέρα από το να αποτρέψει την Επιτροπή να επισκεφθεί την Μεσοποταμία, υποστηρίζοντας ότι οι Ιρακινοί αναμφίβολα ευνοούσαν την Βρετανική κυριαρχία. (Σύμφωνα με τον Ουίλιαμ Γιέιλ (William Yale), ένα άλλο μέλος της Επιτροπής, «ο Κρέιν δεν είχε κανένα σκοπό να επιτρέψει στην Επιτροπή να πάει στο Ιράκ. Φαίνεται πιθανόν να μπήκε η ιδέα ότι οι Ιρακινοί ευνοούσαν τον Βρετανικό έλεγχο της Μεσοποταμίας στον κ. Κρέιν από εξέχοντες Βρετανούς στο Παρίσι».)…

…Η πρώτη πολιτική προτεραιότητα στην Γαλλία, την Ιταλία  και την Μεγάλη Βρετανία, και όχι λιγότερο τις Ηνωμένες Πολιτείες, ήταν «να επιστρέψουν τα παιδιά». Οι Βρετανοί, μόνοι τους, επωμίστηκαν το βάρος της Τουρκικής κατοχής όπως είχαν κάνει νωρίτερα με τις μάχες, και ο Λόυντ Τζωρτζ έσπευδε τώρα να ευχαριστήσει τους ψηφοφόρους του. «Τον Ιανουάριο του 1919», σημείωνε ο Τσώρτσιλ, «το Γραφείο Πολέμου είχε ακόμη στο εξωτερικό κάτω από τις διαταγές του σχεδόν τρία εκατομμύρια άνδρες. Τον Μάρτιο είχε δύο, και αυτά με ταχείς ρυθμούς αποστράτευσης. Έως τα μέσα του καλοκαιριού του 1919, εκτός από τις δυνάμεις στον Ρήνο, δεν είχαμε σχεδόν καθόλου στρατεύματα». Αλλά στην Ανατολή ήταν σαφώς οι κατακτητές και όχι οι κατακτημένοι αυτοί που είχαν υποστεί την φθορά από τον πόλεμο. Ενώ οι Βρετανικές δυνάμεις στις Οθωμανικές περιοχές έφθιναν, οι Τούρκοι προετοιμαζόντουσαν να πολεμήσουν όπως δεν το είχαν κάνει ποτέ πριν, για να αποφύγουν τις συνέπειες της ήττας τους…

ΣΜΥΡΝΗ 1922, Marjorie Housepian Dobkin, εκδόσεις «ΔΗΛΟΣ», σελ. 62-63

…το 1919, με την ενθάρρυνση ενός εξαιρετικά ισχυρού Εμπορικού Επιμελητηρίου των Ηνωμένων Πολιτειών, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ υιοθέτησε μία επιθετική πολιτική για λογαριασμό των Αμερικανικών επιχειρήσεων. Τα αποτελέσματα σε ορισμένους τομείς ήταν καταπληκτικά, όπως αποδεικνύει και η επίσημη ιστορία της Standard Oil Company (Νιου Τζέρσεϋ)… Το γεγονός ότι το Στέιτ Ντιπάρτμεντ άρχισε να προσφέρει την ενεργό συμπαράστασή του προς τους Αμερικανούς επιχειρηματίες στο εξωτερικό, δεν είναι μόνο υψίστης σημασίας σε αυτή την περίοδο της ιστορίας της Jersey Standard, αλλά είναι θεμελιώδης στην κατανόηση της Jersey Company σήμερα». Η μεγάλη αυτή τύχη σήμαινε πολλά. Η «πίτα» είχε τεράστια  σημασία. «Οι ευκαιρίες επέκτασης των Αμερικανικών συμφερόντων στην Εγγύς Ανατολή είναι πρακτικά απεριόριστες», ανακοίνωσε το Εμπορικό Επιμελητήριο των Ηνωμένων Πολιτειών για τις χώρες της ανατολικής Μεσογείου (Levant), το 1919…

ΣΜΥΡΝΗ 1922, Marjorie Housepian Dobkin, εκδόσεις «ΔΗΛΟΣ», σελ. 80-81

…Οι προσπάθειες του Ναυάρχου Μπρίστολ, ως Αμερικανού Υπάτου Αρμοστή στην Κωνσταντινούπολη και ανώτερου διπλωματικού των Ηνωμένων Πολιτειών στην Τουρκία, ήταν προς την κατεύθυνση της διατήρησης της καλής φήμης της χώρας του μεταξύ των Τούρκων…

…Ο Ναύαρχος αφιέρωνε μεγάλος μέρος του χρόνου του στο να πείσει πρόσωπα – κλειδιά στην ιεραποστολή να ενώσουν τις δυνάμεις τους με την επιχειρηματική κοινότητα. Εάν προσδοκούσαν να παραμείνουν στην Τουρκία, θα έπρεπε να συνειδητοποιήσουν, έλεγε, ότι «τα συμφέροντα τους εξαρτιόντουσαν κατά μέγα μέρος από τα συμφέροντα των δικών μας Αμερικανικών επιχειρήσεων». Ο Μπρίστολ ήταν ανένδοτα αντίθετος στην αποδοχή μιας Αμερικανικής εντολής (mandate) πάνω στην Αρμενία. Οι Ευρωπαίοι, έγραφε, «θα προσπαθήσουν να πάρουν μερίδιο από τα λάφυρα, και μετά να μας αναγκάσουν να πάρουμε την εντολή για την ονομαζόμενη Αρμενία. Αυτό… θα μας έδινε μία περιοχή ουσιαστικά έρημη, χωρίς φυσικές πλουτοπαραγωγικές πηγές και πρακτικά χωρίς σιδηροδρομική επικοινωνία ή πραγματικά λιμάνια. Για να χρησιμοποιήσω μία έκφραση της καθομιλουμένης «θα μας δώσουν τα σκάρτα»…

ΣΜΥΡΝΗ 1922, Marjorie Housepian Dobkin, εκδόσεις «ΔΗΛΟΣ», σελ. 82-83

…Οι Αμερικανοί δημοσιογράφοι δεν θα μπορούσαν να ελπίζουν να βρουν περισσότερα πέρα από την Κωνσταντινούπολη χωρίς τις ευλογίες του Υπάτου Αρμοστή τους, και ο Ύπατος Αρμοστής το ξεκαθάρισε ότι οι ευλογίες του εξαρτιόντουσαν από τις προσπάθειες τους «να προστατεύσουν τα συμφέροντά μου». Η πλειοψηφία δεν είχε άλλη επιλογή από το να συμφωνήσει. Χρειαζόντουσαν άδειες για να ταξιδέψουν στο εσωτερικό, σε μερικές περιοχές τα μόνα μέσα μεταφοράς ήταν τα Αμερικανικά αντιτορπιλλικά.

Κατά την μεταφορά των προμηθειών της βοήθειας στους πεινασμένους Αρμένιους στον Ρωσικό Καύκασο, αυτά τα αντιτορπιλλικά έκαναν δρομολόγια μεταξύ Κωνσταντινούπολης και Μπατούμ μεταφέροντας επιλεγμένους δημοσιογράφους, αξιωματούχους της υπηρεσίας πληροφοριών, Αμερικανούς επιχειρηματίες, και ερευνητές των κοιτασμάτων πετρελαίου. Ποτέ πριν το Ναυτικό δεν είχε χρησιμοποιηθεί τόσο πολύ για ειρηνικούς σκοπούς: «Το Ναυτικό όχι μόνον βοηθά τις εμπορικές εταιρίες μας να κλείσουν δουλειές, αλλά όταν παρουσιάζονται ευκαιρίες για τις επιχειρήσεις, ειδοποιούνται οι Αμερικανικές εταιρίες και ενημερώνονται πλήρως για το αντικείμενο», αποκάλυπτε μία πηγή του Ναυτικού. «Ένα αντιτορπιλλικό βρίσκεται συνεχώς στην Σαμψούντα, στην Τουρκία, για να φροντίζει τα Αμερικανικά συμφέροντα σχετικά με τον καπνό στο λιμάνι αυτό. Χρησιμοποιώντας τον ασύρματο των αντιτορπιλλικών στα Τουρκικά λιμάνια, στο Durazzo και αλλού, τα εμπορικά μηνύματα μετεδίδοντο χωρίς καθυστέρηση… Τα αντιτορπιλλικά έμπαιναν στα Τουρκικά λιμάνια με τους εμπορικούς «αντιπροσώπους» σαν κανονικούς επιβάτες και την πρύμνη τους γεμάτη με στοίβες από Αμερικανικά δείγματα. Ένα Αμερικανικό αντιτορπιλλικό έκανε ένα ειδικό ταξίδι με τριάντα κόμβους την ώρα για να μεταφέρει Αμερικανούς ερευνητές κοιτασμάτων πετρελαίου σε ένα νέο κοίτασμα».

Ο αγώνας για το πετρέλαιο – ο οποίος σύντομα έγινε πόλεμος για το πετρέλαιο, αν και ψυχρός – ήταν το πλέον κρίσιμο μέλημα του Μπρίστολ. Είχε αναλάβει τα καθήκοντά του στην Κωνσταντινούπολη καθώς οι Αμερικανικοί ηγετικοί κύκλοι άρχιζαν να καταλαβαίνουν ότι οι Βρετανοί τους είχαν ξεγελάσει, νικώντας άκοπα, με το να διακινδυνεύσουν τα αποθέματα πετρελαίου τα οποία δεν είχαν ακόμη αντληθεί, της Περσίας και της Μοσούλης (Μεσοποταμία) – μία ανακάλυψη τόσο θαυμαστή όσο του Αλαντίν – ενώ στις Ηνωμένες Πολιτείες τα εγχώρια αποθέματα πετρελαίου, τα οποία είχαν με υπεροψία θεωρηθεί ανεξάντλητα, δεν μπορούσαν, ανησυχητικά πια, να καλύψουν την γρήγορα αυξανόμενη ζήτηση. Το αυτοκίνητο είχε ήδη αρχίσει να δείχνει την δίψα του για το υγρό καύσιμο (και το Αμερικανικό κοινό την λαχτάρα του για το αυτοκίνητο), και υπήρχε ακόμη και το πλέον ζωτικό πρόβλημα του καυσίμου για τις βιομηχανικές μηχανές και για έναν νέο πετρελαιοκίνητο εμπορικό στόλο των Ηνωμένων Πολιτειών.

Μία γενεά πριν, μόνον μία χούφτα οραματιστών είχε προβλέψει την κυριαρχία του πετρελαίου. Κάποιος, ένας ευέξαπτος Βρετανός πλοίαρχος του ναυτικού, ονόματι Φίσερ (Fisher), την δεκαετία του 1880, είχε τόσο επίμονα προσκολληθεί στην πίστη του ότι το μέλλον του Βρετανικού ναυτικού βασιζόταν στην μετατροπή του κινούμενου με άνθρακα στόλου σε πετρελαιοκίνητο, ώστε οι σκεπτικιστές συνάδελφοί του τον είχαν βαφτίσει «ο πετρελαιομανιακός».  Η διορατικότητα του Φίσερ τέθηκε στην υπηρεσία της πατρίδας του όταν έγινε First Lord of the Admiralty (Αρχηγός Επιτελείου Ναυτικού), το 1904, και άρχισε να διαδίδει το «πιστεύω» του με σύντομα σημειώματα τα οποία έστρεψαν μερικούς σημαντικούς βιομηχάνους και πολιτικούς με το μέρος του. Είπε ο Φίσερ:

«Αποτελεί οικονομική σπατάλη καλού υλικού το να έχεις ανθρώπους να ψήνονται μέσα σε μια καυτή τρύπα φωτιάς για άχρηστη εργασία, και να χρησιμοποιείς τρακόσιους άνδρες, όταν μία δωδεκάδα περίπου θα έφθανε».

«Αποτελεί εγκληματική τρέλλα να επιτραπεί έστω ακόμη και μισό κιλό κάρβουνο πάνω σε ένα πολεμικό πλοίο».

Η πετρελαιομηχανή δεν παρείχε μόνον οικονομία χώρου και κόπου, αλλά, όπως αντελήφθη και ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, πολύ πριν γίνει επικεφαλής του Ναυαρχείου, παρείχε επίσης τεράστια ναυτικά πλεονεκτήματα σε καιρό πολέμου. Τα πετρελαιοκίνητα πλοία θα μπορούσαν να ταξιδεύουν γρηγορότερα, εφόσον το πετρέλαιο έδινε εβδομήντα τοις εκατό περισσότερη θερμότητα απ’ ό,τι το κάρβουνο, και ένας πετρελαιοκίνητος στόλος θα μπορούσε να ταξιδεύει για πενήντα επτά ημέρες χωρίς στάση για ανεφοδιασμό, σε αντίθεση με τις δεκατέσσερις ημέρες των πλοίων τα οποία κινούντο με κάρβουνο. Ο στόλος της Μεγάλης Βρετανίας υπερείχε γιατί κατείχε σταθμούς ανθράκευσης κατά μήκος των εμπορικών οδών του κόσμου όπου τα πλοία μπορούσαν να ανεφοδιαστούν μόνον με την άδειά της. Για τον ίδιο λόγο μπορούσε να χρεώνει χαμηλότερους ναύλους και να κτυπά τους αντιπάλους της στο παγκόσμιο εμπόριο. Αλλά από την στιγμή κατά την οποία τα πλοία άρχισαν να χρησιμοποιούν πετρέλαιο αντί για κάρβουνο, η ισορροπία μπορούσε να αλλάξει. Πριν από το τέλος του αιώνα, η Βρετανία δεν είχε σχεδόν καθόλου πετρέλαιο, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες έλεγχαν το ογδόντα τοις εκατό των παγκοσμίων αποθεμάτων.

Αντιλαμβανόμενος την κατάσταση, ο Τσώρτσιλ αποκάλυψε στην Βουλή των Κοινοτήτων το 1913 ένα τέχνασμα με το οποίο το Ναυαρχείο «θα γινόταν ο ιδιοκτήτης, ή εν πάση περιπτώσει ο ελεγκτής στην πηγή, τουλάχιστον ενός μέρους των αποθεμάτων πετρελαίου που χρειαζόμαστε».

Το 1914 η Βρετανική Κυβέρνηση απέκτησε την Anglo-Persian Oil Company (Αγγλο-Περσική Εταιρία Πετρελαίου), μία εταιρία, η οποία δημιουργήθηκε στις αρχές του νέου αιώνα, όταν κάποιος Ουίλιαμ ντ’ Αρσύ (William D’Arcy), ένας Εγγλέζος ερευνητής κοιτασμάτων, απέσπασε από τον Σάχη της Περσίας την υπόσχεση για τις Χίλιες και μια Νύχτες (πράγμα που απεδείχθη ότι δεν ήταν καθόλου παραμύθι αλλά ισοδυναμούσε με όλο το πετρέλαιο της Περσίας). Ο Ντ’ Αρσύ διεκδικούσε τα δικαιώματά του την ίδια περίπου εποχή – 1898- κατά την οποία ο Σουλτάνος Αβδούλ Χαμίντ υποσχόταν το πετρέλαιο της Μεσοποταμίας συγχρόνως στον Γερμανό Κάιζερ και έναν φιλικό Αμερικανό Ναύαρχο, τον Κόλμπυ Τσέστερ.

Τον Τσέστερ τον είχε στείλει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ να υποβάλει επίσημη διαμαρτυρία στον Χαμίντ και να απαιτήσει αποζημίωση, εκ μέρους του American Board of Missions (Αμερικανικού Συμβουλίου Ιεραποστολών) για ορισμένες ιδιοκτησίες, οι οποίες είχαν καταστραφεί κατά την διάρκεια της μεγάλης κλίμακας σφαγής των Αρμενίων, όμως κατά την διάρκεια της επίσκεψής του τροποποίησε την αποστολή του σημαντικά. Όπως αργότερα καμάρωνε ένας από τους επαγγελματικούς συνεργάτες του, ο Ναύαρχος ήξερε καλά ότι αυτές οι «άνευ σημασίας» απαιτήσεις της ιεραποστολής «ανακινούντο από ξένα συμφέροντα… ο Ναύαρχος Τσέστερ απέδειξε στον Αβδούλ Χαμίντ και στους Τούρκους αξιωματούχους ότι η Αμερικανική κυβέρνηση και ο Αμερικανικός λαός δεν είχαν την τάση, όπως άλλες χώρες, να επωφεληθούν από τις δικαιολογίες που προσέφεραν οι σφαγές του 1896… και άλλες παρόμοιες ενοχλητικές καταστάσεις, για να ληστέψουν την Τουρκική κυβέρνηση με διάφορους τρόπους». Έχοντας έτσι ολοκληρώσει την ανθρωπιστική του αποστολή, ο Ναύαρχος συνταξιοδοτήθηκε από το Ναυτικό και επέστρεψε στην Τουρκία με τις επίσημες ευχές του Εμπορικού Επιμελητηρίου των Ηνωμένων Πολιτειών γα να «ληστέψει» τον Σουλτάνο ο ίδιος, ή τουλάχιστον να εισπράξει την αμοιβή για την λεπτότητά του. Όχι λιγότερο πονηρός από τον Ναύαρχο, ο Χαμίντ μεγαλόψυχα προσέφερε στον Τσέστερ τα δικαιώματα εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων πετρελαίου της Μοσούλης και των εδαφών, τα οποία εξαπλώνονταν για χιλιάδες χιλιόμετρα κατά μήκος της διαδρομής της σιδηροδρομικής γραμμής Βερολίνου-Βαγδάτης, της οποίας η κατασκευή είχε μόλις αρχίσει, στην πραγματικότητα επρόκειτο για τα ίδια ακριβώς δικαιώματα, τα οποία προσέφερε συγχρόνως στον Γερμανό Κάιζερ. Μη έχοντας επίγνωση αυτού του καταπληκτικού συναγωνισμού, ο Τσέστερ επέστρεψε στην πατρίδα του ενθουσιασμένος, ξεκινώντας μία προσπάθεια ανακίνησης του ενδιαφέροντος μεταξύ των Αμερικανών επενδυτών.

Το 1912, τρία χρόνια μετά την πτώση του Χαμίντ, ήταν φανερό σε όλους, εκτός από τον Τσέστερ, ότι είχαν υπερισχύσει τα Γερμανικά συμφέροντα. Αυτά, με την βοήθεια του Σερ Έρνεστ Κάσελ (Sir Ernest Cassel) (γεννημένος Γερμανός, αν και Βρετανός υπήκοος) και ενός μεσάζοντα ονόματι Καλούστ Γκουλμπενκιάν (Calouste Gulbenkian), σχημάτισαν την Τουρκική Εταιρία Πετρελαίου (Turkish Petroleum Company), με συνεταίρους την Τράπεζα της Γερμανίας, την Royal Dutch Shell, και την Εθνική Τράπεζα της Τουρκίας (National Bank of Turkey), και με το μισό μερίδιο της Τουρκίας να προέρχεται από τον Κάσελ. Το 1914, μερικούς μόνον μήνες πριν από την έναρξη του πολέμου, η Αγγλο-Περσική εταιρία κρατικής ιδιοκτησίας πήρε το μερίδιο του Κάσελ στα Τουρκικά Πετρέλαια και εξαγόρασε το μερίδιο της Τουρκίας επίσης από την κυβέρνηση των Νεό-Τουρκων. Όταν ξέσπασε ο πόλεμος, η Βρετανία έκανε κατάσχεση του εταιρικού μεριδίου της Γερμανίας και το υποσχέθηκε στην Γαλλία. Έτσι, όταν τελείωσε ο πόλεμος, οι Βρετανοί, μαζί με τους Γάλλους και τους ουδέτερους Ολλανδούς είχαν γερό έλεγχο πάνω στη μεγαλύτερη ανακάλυψη της ιστορίας. Η Royal Dutch Shell ήταν ο μεγαλύτερος ανταγωνιστής της American Standard Oil.

«Οι Σύμμαχοι έπλεαν προς την νίκη πάνω σε ένα κύμα από πετρέλαιο», διακήρυσσε ο Λόρδος Κάρζον τον Νοέμβριο του 1918… Και ενώ η Αμερική είχε πεισματικά αρνηθεί να κηρύξει τον πόλεμο κατά της Τουρκίας, οι Βρετανοί είχαν κατευθύνει τις στρατιωτικές στρατηγικές τους προς το ανατολικό θέατρο, έχοντας σταθερά κατά νου τα κοιτάσματα του πετρελαίου. Οι φθίνουσες δυνάμεις τους στην Τουρκία είχαν τώρα συγκεντρωθεί σε τέτοιες περιοχές κλειδιά.

Καθώς η μεταφορά του πετρελαίου έκανε το καύσιμο απαγορευτικά ακριβό στην αγορά, ο γέρο – Τζον Ντ. Ροκφέλερ (John D. Rockefeller) ανακάλυψε κι αυτός χρυσωρυχείο ήδη μερικά χρόνια πριν, όταν είχε την ιδέα της εγκατάστασης αγωγών. Οι δραστηριότητες της Εταιρίας του Jersey Standard Company στο εξωτερικό κάλυπταν βασικά την μεταφορά και την διύληση του αργού πετρελαίου για λογαριασμό άλλων παραγωγών. Μόνον μετά τον πόλεμο, όταν πια υπήρχαν άφθονοι αγωγοί και δεξαμενόπλοια, η Standard Oil Company of New Jersey αφοσιώθηκε στο κυνήγι πηγών αργού πετρελαίου, οπουδήποτε υπήρχε πιθανότητα να βρεθούν, με αποτέλεσμα, όπως σημείωναν οι ιστορικοί, «όλες οι φάσεις των δραστηριοτήτων της Εταιρίας στο εξωτερικό, να εμπλέκονται στον ιστό των διεθνών και πολιτικών μηχανορραφιών».

…τον Ιούλιο του 1920, ήρθε η καταπληκτική αποκάλυψη ότι η Βρετανία και η Γαλλία είχαν, τον Απρίλιο του ίδιου χρόνου, υπογράψει μία συμφωνία στο Σαν Ρέμο, στην Ιταλία, μοιράζοντας μεταξύ τους τις πλούσιες σε πετρέλαιο Τουρκικές περιοχές… Μοιράζοντας την λεία, δεν είχαν αισθανθεί την υποχρέωση να συμβουλευθούν τις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς είχαν επιλέξει να μην μπουν στον πόλεμο εναντίον της Τουρκίας. Επιπλέον, είπαν οι Βρετανοί, αναφέροντας παραδείγματα από το Δυτικό Ημισφαίριο, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν άνοιγαν καμμία πόρτα οι ίδιες.

Η αποκάλυψη της Αγγλο-Γαλλικής συμφωνίας για το πετρέλαιο δημιούργησε δημόσια αναταραχή στις Ηνωμένες Πολιτείες,… Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ανέλαβε δράση και, έναν ολόκληρο χρόνο πριν από την διοίκηση του Χάρντινγκ (Harding) – με την διαβόητη μεροληψία του υπέρ των επιχειρήσεων  πετρελαίου – οι «ανοιχτές πόρτες» γίνονται ο επίσημος στόχος της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.

ΣΜΥΡΝΗ 1922, Marjorie Housepian Dobkin, εκδόσεις «ΔΗΛΟΣ», σελ. 87-93

Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟ 1922 ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΑΓΓΛΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΕΧΘΗΚΕ

ΕΝΑΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΗΣ

… Η τελευταία του έκθεση προς το State Department για τα γεγονότα της Σμύρνης γράφτηκε στην Αθήνα με ημερομηνία 27 Σεπτεμβρίου 1922 και αποτελεί σημαντικό ιστορικό ντοκουμέντο. Η έκθεση αυτή παρέμεινε απρόσιτη για τους μελετητές των αμερικανικών κρατικών αρχείων μέχρι το 1969 παρά το άνοιγμα των υπολοίπων σχετικών με το μικρασιατικό ζήτημα φακέλων δεκαεπτά χρόνια πριν. Στο κείμενο διαβάζουμε:

…Ένα θέαμα που ελπίζω να μην ξαναδώ ποτέ στη ζωή μου είναι εκείνο της σφαγής που έλαβε χώρα κάτω από το βλέμμα των Μεγάλων Δυνάμεων και με τη σιωπηρή αποδοχή τους… 

…Συνεχίζει, παράλληλα, και το συγγραφικό του έργο, εκδίδοντας το 1926 το Blight of Asia (Η μάστιγα της Ασίας), που προκάλεσε μεγάλο θόρυβο στις Η.Π.Α. Μάλιστα, τα αντίτυπά του εξαφανίστηκαν τόσο γρήγορα, που κυκλοφόρησε η φήμη ότι τα αγόραζε το State Department για να τα αποσύρει από την αγορά. Οι διπλωματικοί κύκλοι της Ουάσιγκτον το χαρακτήρισαν «ανάρμοστο και απρεπές». Αργότερα, οι Βρετανοί εκδότες, που είχαν αρχικά δεχτεί να εκδώσουν το βιβλίο στην Ευρώπη, απέσυραν την πρόταση με τη δικαιολογία ότι «το βρετανικό κοινό έχει τη στιγμή αυτή επικεντρώσει το ενδιαφέρον του στα πετρελαϊκά πράγματα της Μοσούλης και δεν θα θέλαμε να θέσουμε σε κυκλοφορία ένα βιβλίο που θα μπορούσε να προσβάλει τους Τούρκους»…

Βιογραφικό σημείωμα του George Horton από την Β.Γ. Σολομωνίδου.

«Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», George Horton, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σελ. 22-24

…Σε απάντηση της τηλεγραφικής μου επιμονής προς το State Department, έλαβα ένα σήμα που με πληροφορούσε ότι, λόγω ελλείψεως καταδρομικών, θα έστελναν στη Σμύρνη δύο αντιτορπιλικά για την προστασία της ζωής και της περιουσίας των Αμερικανών υπηκόων. Πράγματι, έφτασαν δύο μικρά αντιτορπιλικά. Έτσι, στη διάρκεια των φρικτών, επαίσχυντων και σπαραξικάρδιων σκηνών που ακολούθησαν, ναυτικές μονάδες της Μεγάλης Βρετανίας, της Ιταλίας, της Γαλλίας και των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν παρούσες στη Σμύρνη, αγκυροβολημένες σε απόσταση λίγων εκατοντάδων μέτρων ή και λιγότερο από τα σπίτια της προκυμαίας.

«Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», George Horton, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σελ. 118

…Στο μεταξύ, στην ίδια την πόλη της Σμύρνης, το κυνηγητό και η σφαγή των Αρμενίων με τσεκουριές, με ξυλοδαρμό ή με τουφεκισμό κατά ομάδες στην εξοχή, είχε δημιουργήσει αφάνταστο πανικό. Βοήθεια δε φαινόταν πουθενά στον ορίζοντα. Τα πολεμικά πλοία των μεγάλων δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένης της Αμερικής, δεν ήταν σε θέση να επέμβουν για διάφορους λόγους. Υπήρχαν μάλιστα περιπτώσεις ανθρώπων που, ενώ κατάφεραν με κάποιο τρόπο να φτάσουν στα πλοία, στάλθηκαν πίσω στην ακτή…

«Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», George Horton, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σελ. 130

…Η Δρ. Esther Lovejoy από τη Νέα Υόρκη που έχουμε ήδη αναφέρει, χρησιμοποιούσε μία έκφραση για να περιγράψει ορισμένους Αμερικανούς αυτόπτες μάρτυρες σε αυτές τις σκηνές των βασανισμών και των ανοσιουργημάτων. «Το μυαλό τους», έλεγε, «δεν έμοιαζε να συνειδητοποιεί αυτά που έβλεπαν τα μάτια τους». Αν, αντί για μυαλό, είχε χρησιμοποιήσει τη λέξη «καρδιά», θα ήταν πιο κοντά στην πραγματικότητα…

«Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», George Horton, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σελ. 113

Η τελευταία εικόνα από τη δύσμοιρη πόλη στο φως της μέρας χαράχτηκε στη μνήμη μου: τεράστια σύννεφα που ολοένα μεγάλωναν και ανέβαιναν στον ουρανό, μια στενή παραλία σκεπασμένη από ένα τεράστιο ανθρώπινο πλήθος με τη φωτιά στην πλάτη και τη θάλασσα μπροστά του, και, αγκυροβολημένος σε μικρή απόσταση, ένας ισχυρός στόλος από διασυμμαχικά πολεμικά πλοία να παρακολουθεί αμέτοχος…

«Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», George Horton, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σελ. 139

…Καθώς το καταδρομικό μας απομακρυνόταν από την τρομακτική σκηνή και έπεφτε το σκοτάδι, οι φλόγες – που μαίνονταν τώρα σε μια τεράστια έκταση – γινόντουσαν όλο και πιο λαμπερές, παρουσιάζοντας μια σκηνή απαίσιας και παράξενης ομορφιάς. Ιστορικοί και αρχαιολόγοι δηλώνουν ότι στα παγκόσμια χρονικά δεν υπάρχει παρά μόνο ένα γεγονός που μπορεί να συγκριθεί με την καταστροφή της Σμύρνης και του χριστιανικού πληθυσμού της από τους Τούρκους, ως προς την αγριότητα και την έκταση και ακόμη ως προς όλα τα στοιχεία του τρόμου, της σκληρότητας και του ανθρώπινου πόνου. Το γεγονός αυτό ήταν η καταστροφή της Καρχηδόνας από τους Ρωμαίους.

Οπωσδήποτε, στη Σμύρνη δεν έλειπε τίποτα από την ωμότητα, την αγριότητα, την ακολασία και όλη εκείνη τη μανία του ανθρώπινου πάθους που, όταν τους δοθεί η ευκαιρία, υποβιβάζουν το ανθρώπινο γένος σε ένα επίπεδο κατώτερο κι από του αγριότερου και αχρειότερου κτήνους. Γιατί, στη διάρκεια του σατανικού αυτού δράματος, οι Τούρκοι δεν σταμάτησαν ούτε στιγμή τις ληστείες και τους βιασμούς. Ακόμα και ο βιασμός μπορεί να γίνει κατανοητός ως παρόρμηση της φύσης, που είναι ίσως ακαταμάχητη όταν τα πάθη ξετρελαίνουν έναν λαό χαμηλού πνευματικού επιπέδου και κατώτερου πολιτισμού. Όμως, η επανειλημμένη απογύμνωση γυναικών και κοριτσιών δεν μπορεί να αποδοθεί ούτε σε θρησκευτική μανία ούτε σε κτηνώδη πάθη. Ένα από τα δυνατότερα συναισθήματα που πήρα μαζί μου από τη Σμύρνη ήταν το συναίσθημα της ντροπής γιατί ανήκα στο ανθρώπινο γένος.

Στην καταστροφή της Σμύρνης υπάρχει, όμως, ένα χαρακτηριστικό το οποίο δεν έχει προηγούμενο ούτε στην περίπτωση της Καρχηδόνας. Εκεί, δεν υπήρχε στόλος χριστιανικών πολεμικών πλοίων που να παρατηρεί μια σφαγή για την οποία υπεύθυνες ήταν οι κυβερνήσεις τους. Στην Καρχηδόνα δεν υπήρχαν αμερικανικά αντιτορπιλικά.

Οι Τούρκοι ήταν ελεύθεροι να κορέσουν το φυλετικό και θρησκευτικό τους πάθος για σφαγή, βιασμό και πλιάτσικο σε απόσταση βολής λίθου από τα συμμαχικά και αμερικανικά πολεμικά πλοία. Η ουδετερότητα που είχαν επιδείξει οι Σύμμαχοι μέχρι την πυρπόληση της Σμύρνης τους είχε δημιουργήσει την πεποίθηση ότι κανείς δεν επρόκειτο να επέμβει στο καταστροφικό έργο τους. Μια κοινή διαταγή των διοικητών του συμμαχικού στόλου, ή έστω δύο από αυτούς, μια ακίνδυνη οβίδα που θα έπεφτε στην τουρκική συνοικία, θα έφερνε αμέσως τους Τούρκους στα λογικά τους…

«Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», George Horton, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σελ. 139-141

…Αμερικανοί και άλλοι που ήταν στη Σμύρνη μου αφηγήθηκαν πολλές φορές το περιστατικό του ολοκαυτώματος μιας ομάδας κατοίκων της πόλης, ανδρών, γυναικών και παιδιών, που είχαν μαζευτεί πάνω σε μια μαούνα αραγμένη στο λιμάνι και σε πολύ μικρή απόσταση από την προβλήτα, με την ελπίδα ότι κάποια συμμαχική ή αμερικανική ατμάκατος θα τους ρυμουλκούσε σε κάποιο πλοίο και θα τους έσωζε. Οι Τούρκοι τους πέταξαν πετρέλαιο και τους έκαψαν ζωντανούς…

«Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», George Horton, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σελ. 145-146

…Διηγούνται ιστορίες φρίκης για την απανθράκωση αρρώστων στα νοσοκομεία και παιδιών στα σχολεία…

«Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», George Horton, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σελ. 147

Ένα άλλο απόσπασμα από το ίδιο άρθρο είναι ενδεικτικό του ότι οι άνδρες που υπηρετούσαν στα αντιτορπιλλικά δε συμμερίζονταν τα φιλικά προς τους Τούρκους αισθήματα των επικεφαλής αξιωματικών τους: «Μόλις μου διάβασαν το περιεχόμενο μιας επιστολής που έστειλε ένας από τους ναύτες μας, ο οποίος υπηρετεί σε ένα αμερικανικό αντιτορπιλλικό στη Σμύρνη. Διηγείται πως υποχρεώθηκε να στέκει ως απλός παρατηρητής ενώ οι βίαιοι Τούρκοι στρατιώτες άρπαζαν όμορφες χριστιανές κοπέλες που ωρύονταν καθώς τις τραβούσαν από τις μάνες τους και τις βίαζαν εκεί μπροστά, στην προκυμαία της Σμύρνης. Τους έβλεπε να πυροβολούν και να σκοτώνουν αβοήθητες γυναίκες με παιδιά στην αγκαλιά τους και να χτυπούν με τους υποκόπανους των τουφεκιών τους άοπλους άνδρες μέχρι θανάτου. Περιγράφει ακόμη την έντονη θλίψη του επειδή οι οδηγίες της κυβέρνησής μας ήταν τέτοιες, που τον ανάγκαζαν να παρακολουθεί αυτές τις θηριωδίες σαν ανίσχυρος θεατής»…

«Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», George Horton, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σελ. 206-207

…Καθώς ξετυλιγόταν αυτή η θλιβερή ιστορία, οι δυτικές δυνάμεις έδωσαν όπλα στους χριστιανούς για να τα χρησιμοποιήσουν εναντίον των προαιώνιων εχθρών τους και, στη συνέχεια, τους εγκατέλειψαν στην εκδίκηση των τελευταίων. Σε γενικές γραμμές τους άφησαν στην τύχη τους γιατί καμία Δύναμη δεν επιθυμούσε να θίξει τους Τούρκους, από τους οποίους αναμένονταν μεγάλα ωφέλη που, με τη σειρά τους, θα απολάμβαναν οι υπήκοοι της πιο τουρκόφιλης ανάμεσά τους. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έμειναν έξω από τον μακάβριο αυτόν συναγωνισμό.

«Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», George Horton, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σελ. 163

Η βρετανική συμβολή

Δυστυχώς, κωλύομαι από την επίσημη ιδιότητά μου και δεν μπορώ να αναφέρω εδώ πολλά ενδιαφέροντα γεγονότα που συνδέονται με τη βρετανική συμβολή στην όλη ιστορία, επειδή περιήλθαν σε γνώση μου στη διάρκεια της διπλωματικής μου υπηρεσίας στη Σμύρνη. Μπορώ όμως να πω, προς τιμήν της Μεγάλης Βρετανίας, ότι υπήρξαν στιγμές που παρά τρίχα θα συμπεριφερόταν σύμφωνα με τις καλύτερες παραδόσεις της. Ποτέ δεν έμαθα τι ήταν εκείνο που, την κρίσιμη στιγμή, την εμπόδιζε να συμπεριφερθεί όπως έπρεπε…

…Ωστόσο, παρ’ όλο που έφερε τη μεγαλύτερη ευθύνη για την απόβαση των Ελλήνων στη Μικρά Ασία, όπου οι τελευταίοι προάσπιζαν τα δικά της συμφέροντα, δεν τους προσέφερε καμία άλλη βοήθεια εκτός από τις απατηλές εκείνες ενθαρρύνσεις που τους οδήγησαν τελικά στην καταστροφή…

… Αν οι Έλληνες στρατιώτες δεν ήταν παρά εργαλεία των Βρετανών, όπως πίστευαν τόσο οι Ιταλοί όσο και οι Γάλλοι, τότε η εγκατάλειψή τους από τη Βρετανία σε στιγμές εσχάτου κινδύνου, σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί μέρος του «τίμιου παιχνιδιού». Η εγκατάλειψη αυτή συνεπάγεται πολύ βαρύτερες ευθύνες, ιδιαίτερα επειδή κατέστησε δυνατή τη φοβερή καταστροφή της Σμύρνης και της ενδοχώρας της…

«Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», George Horton, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σελ. 180

…Τα αμερικανικά συμφέροντα στη Σμύρνη είναι πολύ σημαντικά. Εκτός από την πανταχού παρούσα Standard Oil Company…

«Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», George Horton, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σελ. 103

Τουρκική ερμηνεία  της αμερικανικής συμπεριφοράς

Με μεγάλο δισταγμό και θλίψη έρχομαι τώρα να γράψω για την ευθύνη μας, των Αμερικανών, στην καταστροφή των χριστιανών της Εγγύς Ανατολής. Είμαι και εδώ αναγκασμένος να περιοριστώ στην έκθεση ορισμένων γεγονότων που γνωρίζει όλος ο κόσμος.

Οι μέρες και οι μήνες που προηγήθηκαν των τρομερών γεγονότων της Σμύρνης αντηχούσαν από το θόρυβο των συμβάσεων των Chester και της φιλοτουρκικής προπαγάνδας. Τα ενθουσιώδη φιλοτουρκικά άρθρα των Chester – πατέρα και υιού – είναι ακόμη νωπά στη μνήμη της κοινής γνώμης. Αλλά και άλλοι φιλότουρκοι και αντιχριστιανοί συγγραφείς είχαν βρει απασχόληση και, αναμφίβολα, μερικοί ανάμεσά τους εξοικονομούσαν με τον τρόπο αυτό τα έξοδά τους. Οι Τούρκοι είχαν πια αποκτήσει οικονομική άνεση. Ασχολούνταν τώρα με το ξεκοκάλισμα των περιουσιών των χριστιανών και είχαν στα χέρια τους τεράστια ποσά…

«Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», George Horton, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σελ. 181

…Μέσα σε όλο αυτό το μπέρδεμα των συγκρουόμενων συμφερόντων, στη διάρκεια του οποίου οι Τούρκοι συνέχιζαν να σφάζουν, ένα πράγμα κάνει εντύπωση στον προσεκτικό παρατηρητή: η διαύγεια και η διορατικότητα του John Bull και η ακρίβεια και η σταθερότητα των στόχων του. Ήξερε τι ήθελε και το πήρε. Υπάρχουν άφθονες πετρελαιοπηγές στο Maidan i Naftun, από όπου το πετρέλαιο διοχετεύεται στη Mukamra, κοντά στη Basra, πάνω στον Περσικό Κόλπο, όπου οι Βρετανοί είχαν αποβιβαστεί νωρίς στη διάρκεια του πολέμου. Υπάρχουν πλούσιες πετρελαιοπηγές στη Μοσούλη. Ο στρατηγός Townsend κατευθυνόταν εκεί όταν τον σταμάτησαν οι Τούρκοι στο Kut el Mara, αυτό όμως δεν σταμάτησε τον αγαπητό μας John. Τώρα βρίσκεται στη Μοσούλη, την οποία οι Τούρκοι θα ήθελαν να δώσουν στον Ναύαρχο Chester και τους υπόλοιπους…

«Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», George Horton, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σελ. 185

…Η διχόνοια ανάμεσα στον Δυτικό Κόσμο ήταν εκείνη που επέτρεψε στους Τούρκους να σαρώσουν τον χριστιανικό πολιτισμό από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, να κάψουν τη Σμύρνη και να σφάξουν τους κατοίκους της μπροστά στα μάτια ενός πανίσχυρου στόλου ευρωπαϊκών και αμερικανικών πολεμικών πλοίων…

«Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», George Horton, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σελ. 188

Η ιστορία των επιλεγόμενων «χριστιανικών εθνών» δεν είναι παρά μια μακριά σειρά αιματηρών πολέμων, προδοσίας, ληστείας, νυκτών του Αγίου Βαρθολομαίου, καθολικών που υπέστησαν μαρτύρια από διαμαρτυρόμενους, διωγμών και θανάτων επί της πυράς για τους αγίους και τις μάγισσες. Η δραματική κατάσταση ανάμεσα στα «χριστιανικά έθνη», η συγκυρία που επέτρεψε στους Τούρκους να κάψουν τη Σμύρνη και να βιάσουν και να σφάξουν τους κατοίκους της, αποτελεί τον κολοφώνα της ατιμίας και του αίσχους….

«Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», George Horton, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σελ. 221

…Στις τεράστιες εκτάσεις της επιφάνειας της γης που αναφέραμε ήδη ως αποκλειστικά μουσουλμανικές, θα πρέπει να προσθέσουμε τώρα τη Μικρά Ασία. Ήταν η τελευταία ελπίδα και το προπύργιο του χριστιανικού πολιτισμού στην Εγγύς Ανατολή,... Πρόσφατα όμως σαρώθηκε από τη φωτιά και τις σφαγές που έγιναν δυνατές με τη βοήθεια και τη συνενοχή των χριστιανικών δυνάμεων…

«Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», George Horton, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σελ. 215

Η πυρπόληση της Σμύρνης και οι σφαγές και οι βιαιοπραγίες εναντίον των χριστιανών κατοίκων της στο σωτήριο έτος 1922, κατέστησαν δυνατές χάρη στην αμοιβαία αντιζηλία και τα αντιμαχόμενα εμπορικά συμφέροντα ορισμένων χριστιανικών δυνάμεων και χάρη σε αυτή καθαυτή τη βοήθεια, ηθική και υλική, που πρόσφεραν οι δυνάμεις αυτές στους Τούρκους.

Οι Τούρκοι εξετέλεσαν τις τρομακτικές πράξεις τους εναντίον των χριστιανών και της ανθρωπότητας γενικότερα, με την πεποίθηση ότι δεν θα συναντούσαν όχι μόνον καμιά αντίδραση, αλλά ούτε και καμιά κριτική από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οδηγήθηκαν στην πεποίθηση αυτή από τη θορυβώδη τουρκόφιλη και αντιχριστιανική προπαγάνδα του αμερικανικού Τύπου, προπαγάνδα που διηύθυναν ορισμένοι κυνηγοί εκχωρήσεων εμπορικών συμφερόντων και άλλοι αρθρογράφοι με ανάλογα συμφέροντα.

Καμία ανακοίνωση που να εκδηλώνει φρίκη, διαμαρτυρία ή αποτροπιασμό, στο πνεύμα εκείνης του Gladstone, δεν έχει μέχρι στιγμής δοθεί στη δημοσιότητα από την αμερικανική επίσημη πλευρά, παρ’ όλο που οι Τούρκοι ξεπέρασαν αυτή τη φορά ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να φανταστεί ο Gladstone.

Οι Τούρκοι δεν θα πρέπει να ξανακερδίσουν την εμπιστοσύνη και το σεβασμό του πολιτισμένου κόσμου, μέχρι να μετανοήσουν ειλικρινά για τα εγκλήματά τους και να προβούν σε κάθε είδους επανόρθωση, στα μέτρα του δυνατού.

«Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», George Horton, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σελ. 247

ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΡΜΕΝΙΩΝ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ… ΤΟ 1922 ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΑΓΓΛΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ

Το λιμάνι της Σμύρνης, μία τέλεια ημισέληνος σαν αυτή που κοσμεί την Τουρκική σημαία, περιέκλειε μία εντυπωσιακή επίδειξη της Συμμαχικής δύναμης, την αυγή εκείνου του Σαββάτου, 9 Σεπτεμβρίου 1922. Εκτός από τα είκοσι ένα πολεμικά πλοία – δύο Βρετανικά θωρηκτά, τρία καταδρομικά, και έξη αντιτορπιλλικά, τρία Γαλλικά καταδρομικά και δύο αντιτορπιλλικά, ένα Ιταλικό καταδρομικό και ένα αντιτορπιλλικό, και τρία Αμερικανικά καταδρομικά…

ΣΜΥΡΝΗ 1922, Marjorie Housepian Dobkin, εκδόσεις «ΔΗΛΟΣ», σελ. 113

…Ο πατέρας της Ρόουζ είχε κουρείο στο προάστιο του Καρατάς. Την Παρασκευή, όταν σταμάτησαν και τα ιππήλατα τρόλεϋ και τα πορθμεία, τους ειδοποίησε ότι θα μείνει στο μαγαζί του μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα, και ζήτησε από την υπόλοιπη οικογένεια να καταφύγει στους γείτονες. Δεν ξανάκουσαν γι’ αυτόν. Την νύχτα της Δευτέρας, το πλήρωμα του Βρετανικού θωρηκτού Iron Duke παρακολούθησε την σφαγή στο Καρατάς με τα κιάλια…

ΣΜΥΡΝΗ 1922, Marjorie Housepian Dobkin, εκδόσεις «ΔΗΛΟΣ», σελ. 154

…Τα παραθυρόφυλλα στη μία άκρη πήραν φωτιά καθώς ο Σημαιοφόρος Γκέιλορντ (Gaylord) οδηγούσε ένα φορτηγό στην πίσω πύλη, με εντολές από τον Πλοίαρχο Χέμπορν να εγκαταλείψουν οι ναύτες το κτίριο και να συνοδεύσουν μόνον τους γνήσιους Αμερικάνους στις αποβάθρες…

ΣΜΥΡΝΗ 1922, Marjorie Housepian Dobkin, εκδόσεις «ΔΗΛΟΣ», σελ. 192

…Μια και ήταν δεινός κολυμβητής αποφάσισε να προσπαθήσει να φθάσει το κοντυνότερο πλοίο. Μήνες αργότερα, όταν ξανασυναντηθήκαμε στη Γαλλία, μας είπε ότι ήταν ένα Αγγλικό πλοίο. Όταν το έφθασε, οι ναύτες έριξαν καυτό νερό σ’ αυτόν και στους άλλους που περικύκλωναν το πλοίο παρακαλώντας να τους πάρουν απάνω. Έτσι, είχε πάει μακρύτερα, σε ένα Ιταλικό πλοίο. Οι Ιταλοί είχαν ανεβάσει απάνω όλους όσους είχαν καταφέρει να κολυμπήσουν τόσο μακρυά…

ΣΜΥΡΝΗ 1922, Marjorie Housepian Dobkin, εκδόσεις «ΔΗΛΟΣ», σελ. 195

… «Είναι σκοτεινά. Τον Σεπτέμβριο σκοτεινιάζει ήδη από τις έξι και μισή, επτά. Και αυτοί οι άνθρωποι κολυμπάνε μέχρι τα πλοία και τους φωτίζουν με τους προβολείς και τους σπρώχνουν πίσω. Από τα Αγγλικά πλοία τους ρίχνουν καυτό νερό. Δεν μπορούμε να το πιστέψουμε αλλά αυτά συμβαίνουν. Δεν πήραν αυτούς που κολυμπούσαν. Γύριζαν ταινία»…

Ο Υποκελευστής Τζέιμς Γουέμπστερ… …παρατήρησε ότι οι Τούρκοι είχαν βάλει φρουρούς στις άκρες της αποβάθρας για να εμποδίσουν τον κόσμο να φύγει. «Μου φάνηκε σαν να ήθελαν να τους κάψουν», έγραφε…

ΣΜΥΡΝΗ 1922, Marjorie Housepian Dobkin, εκδόσεις «ΔΗΛΟΣ», σελ. 197

…Το νερό ήταν γεμάτο με πτώματα, θυμάται. «Οι Τούρκοι περνούσαν μέσα από το πλήθος με τα σπαθιά τους, ληστεύοντας τους ανθρώπους, αρπάζοντας τα κορίτσια, κάνοντας ό,τι ήθελαν», είπε πρόσφατα. «Τα Γαλλικά, τα Αμερικανικά και τα Βρετανικά πλοία δεν έκαναν καμία κίνηση για να βοηθήσουν αυτούς τους ανθρώπους…

ΣΜΥΡΝΗ 1922, Marjorie Housepian Dobkin, εκδόσεις «ΔΗΛΟΣ», σελ. 204

…Πάνω στο Iron Duke ο Ταγματάρχης Άρθουρ Μάξουελ (Arthur Maxwell), του Βασιλικού Ναυτικού της Αυτού Μεγαλειότητος, παρακολουθώντας με τα κιάλια του, διέκρινε φιγούρες, οι οποίες άδειαζαν κάποιο υγρό ανάμεσα στους πρόσφυγες. Στην αρχή τους πήρε για πυροσβέστες, που προσπαθούσαν να σβήσουν την φωτιά, μετά κατάλαβε με τρόμο ότι κάθε φορά που εμφανίζονταν, οι φλόγες φούντωναν ξαφνικά. «Θεέ μου! Προσπαθούν να κάψουν τους πρόσφυγες!», φώναξε. Οι Βρετανοί πρόξενοι, οι οποίοι στεκόντουσαν δίπλα του, με τα πρόσωπα σταχτιά, συμφώνησαν.

Στο βόρειο άκρο της προκυμαίας, κοντά στο Point, οι Τούρκοι έριξαν κηροζίνη πάνω σε μία σχεδία γεμάτη κόσμο, η οποία προσπαθούσε να απομακρυνθεί στα ανοιχτά, και την μετέτρεψαν σε αναμμένη δάδα. Οι κραυγές «Καιγόμαστε! Καιγόμαστε!» έφθασαν το Γαλλικό πολεμικό πλοίο Jean Bart,… Η φύση του ολοκαυτώματος απέκλειε κάθε λέξη παρηγοριάς. Πάνω σε βάρκες, μαούνες και αυτοσχέδιες σχεδίες κάθε μεγέθους και περιγραφής, το ανθρώπινο φορτίο έπλεε από πλοίο σε πλοίο, με τα πρόσωπα ψηλά, τα χέρια απλωμένα σε μία σιωπηλή ικεσία. Καταστροφικά υπερπλήρεις, πολλές από αυτές αναποδογύριζαν…

ΣΜΥΡΝΗ 1922, Marjorie Housepian Dobkin, εκδόσεις «ΔΗΛΟΣ», σελ. 206

…Την Πέμπτη το απόγευμα ο Υποπλοίαρχος Μέριλ πήρε μία ομάδα από τρεις άνδρες σε ένα κοντινό προάστιο, «για να σώσουν τα δύο πόιντερ κουταβάκια ενός φίλου που μου τα είχε υποσχεθεί»…

ΣΜΥΡΝΗ 1922, Marjorie Housepian Dobkin, εκδόσεις «ΔΗΛΟΣ», σελ. 211

Σάββατο…Κυριακή…Δευτέρα… Η μυρωδιά της καμένης σάρκας πλανιόταν πάνω από τα ερείπια της Σμύρνης. Τηρώντας αυστηρή ουδετερότητα, τα πλοία εξακολουθούσαν να παραμένουν αγκυροβολημένα, άπρακτα, περιμένοντας εντολές…

ΣΜΥΡΝΗ 1922, Marjorie Housepian Dobkin, εκδόσεις «ΔΗΛΟΣ», σελ. 220

…Η Δρ. Λαβτζόυ είχε επισκεφθεί  την Σμύρνη πριν από τον πόλεμο. Τώρα η ερειπωμένη πόλη της θύμιζε τα δέντρα που είχε δει στο Μπέλοου Γουντ, «με όλα τα κλαδιά να λείπουν εκτός από ένα γυμνό κλαδί». Κοντά στο Point, όπου οι προβλήτες δημιουργούσαν μία μικρή δίνη σε ένα τρίγωνο τμήμα της ακτής, το νερό ήταν γεμάτο με τα τυμπανιασμένα πτώματα ζώων και ανθρώπων, και ανέδυε τα αέρια της αποσύνθεσης. Οι Αμερικανοί επιχειρηματίες κρατούσαν τις μύτες τους καθώς έμπαιναν στο νέο προξενείο τους,…

ΣΜΥΡΝΗ 1922, Marjorie Housepian Dobkin, εκδόσεις «ΔΗΛΟΣ», σελ. 223

…Το U.S.S. Lawrence, με επιβάτες αξιωματούχους της Standard Oil Company από την Κωνσταντινούπολη, έφθασε στην Σμύρνη αργά το πρωί της Πέμπτης, πήγε κατευθείαν στις εγκαταστάσεις της Εταιρίας, οι οποίες είχαν γλυτώσει, και κατέλαβε την θέση του στην αποβάθρα της Standard Oil. Οι ναύτες αποβιβάστηκαν για μία ακόμη φορά για να προστατεύσουν τον θύλακα. Από το κατάστρωμά του, το πλήρωμα παρακολουθούσε το Τουρκικό ιππικό να κυνηγά τους πρόσφυγες και να τους σκοτώνει στην παραλία. Το κυνηγητό συνεχίστηκε και αφού έπεσε η νύχτα…

ΣΜΥΡΝΗ 1922, Marjorie Housepian Dobkin, εκδόσεις «ΔΗΛΟΣ», σελ. 210

ΜΕΤΑ ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΦΑΓΕΣ, ΤΟ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ

…Πιο ευχάριστα νέα από την Σμύρνη έφθασαν στον Μπρίστολ αργότερα εκείνη την ημέρα. Ο Τζον Κλέιτον είχε επιστρέψει στην πόλη όπου ο Κεμάλ του είχε παραχωρήσει μία συνέντευξη, κατά την οποία είχε ρωτήσει τον Τούρκο ηγέτη σχετικά με τα δικαιώματα στο πετρέλαιο της Μεσοποταμίας. «Εξοχώτατε», είχε πει ο Κλέιτον, «όσοι μελέτησαν το πετρελαϊκό πρόβλημα και τις επιπτώσεις του στη διεθνή πολιτική αντιλαμβάνονται ότι η Μεγάλη Βρετανία πρέπει να έχει πρόσβαση σε μεγάλα αποθέματα πετρελαίου ή να σταματήσει να αποτελεί μία παγκόσμια δύναμη κύριας σημασίας. Έτσι, στο μυαλό μου, το πρόβλημα των περιοχών των πετρελαιοπηγών στην Μεσοποταμία έχει σίγουρα μεγαλύτερη σοβαρότητα απ’ ό,τι η Κωνσταντινούπολη, και πιθανώς την ίδια σημασία με τα Στενά. Θα θέλατε να εκφράσετε την στάση της Τουρκικής Εθνικιστικής κυβέρνησης ως προς τις Βρετανικές απαιτήσεις στα πετρέλαια της Μεσοποταμίας;»

Η απάντηση του Κεμάλ ήταν σίγουρα ενθαρρυντική για την Αμερικανική θέση. «Όλες οι εν λόγω περιοχές», είπε, «ανήκουν στην επαρχία της Μοσούλης, η οποία αποτελεί μέρος της επικράτειας του Εθνικιστικού Συμφώνου. Το μεγαλύτερο τμήμα αυτής της περιοχής είναι Τουρκικό. Δεν νομίζω ότι είναι απαραίτητη η κατοχή αυτών των εδαφών για την εκμετάλλευση των πετρελαίων της περιοχής αυτής. Για παράδειγμα, δεν υπάρχει αντίρρηση για την εκμετάλλευση από τους Αμερικανούς των πετρελαίων στην Τουρκία, καθώς οι Αμερικανοί δεν έχουν πολιτικές φιλοδοξίες στην χώρα μας…

ΣΜΥΡΝΗ 1922, Marjorie Housepian Dobkin, εκδόσεις «ΔΗΛΟΣ», σελ. 239-240

…Κανένα δημοσίευμα δεν ξεσήκωσε τέτοια ανησυχία στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ όπως το βιβλίο του Έντουαρντ Χέιλ Μπήρσταντ (Edward Hale Bierstadt), The Great Betrayal (Η Μεγάλη Προδοσία). Ο συγγραφέας (είχε διατελέσει executive secretary της επιτροπής εκτάκτου ανάγκης, η οποία προώθησε ένα ειδικό νομοσχέδιο για τους πρόσφυγες μέσω του Κονγκρέσσου, μετά την φωτιά) κατήγγειλε ότι η πολιτική «του Αμερικανικού οικονομικού ιμπεριαλισμού» του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, και οι εξαιρετικά περιοριστικές διαταγές του Μπρίστολ συνεισέφεραν στην καταστροφή της Σμύρνης. Πριν ακόμη από την έκδοση του, το 1924, κομμάτια του βιβλίου του Μπήρσταντ στην The Christian Herald προκάλεσαν τέτοια έκρηξη οργισμένων επιστολών στο γραφείο της Εγγύς Ανατολής, ώστε ο Άλεν Ντάλες, ανίκανος να αντικρούσει επισήμως τις κατά μέτωπο κατηγορίες, στράφηκε στην αναζήτηση προσωπικών μαρτυριών. Χρειάστηκε να συγκρατήσουν ένα ενθουσιώδη εθελοντή, έναν κ. Ουίλιαμ Τ. Έλις (William T. Ellis), ο οποίος συστηνόταν ως «πατριώτης και συγγραφέας για λογαριασμό της The Christian Herald». «Εάν τύχαινε οι κατηγορίες του κ. Μπήρσταντ εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών να είναι αληθινές», είχε γράψει ο Έλις στο πρόχειρο σχέδιο μίας διάψευσης την οποία είχε υποβάλει στον Ντιούλς για έγκριση, «ειλικρινά αξίζουμε την μοίρα που είχαν τα Σόδομα και τα Γόμορα»…

ΣΜΥΡΝΗ 1922, Marjorie Housepian Dobkin, εκδόσεις «ΔΗΛΟΣ», σελ. 272-273

…Στα παρασκήνια, ο Secretary of State (Υπουργός Εξωτερικών), Χιούγκς (ένας πρώην διευθυντής της Standard Oil Company, ο οποίος θα επέστρεφε στην δουλειά του μετά την θητεία του για την πατρίδα), δούλεψε σκληρά για λογαριασμό της εταιρίας για πολλά χρόνια. Το φθινόπωρο του 1922 οι Βρετανοί είχαν αρχίσει να αντιλαμβάνονται ότι «ήταν καλύτερα να δώσουν στους Αμερικανούς ένα μερίδιο της Turkish Petroleum Company παρά να διακινδυνεύσουν να τους αφήσουν ελεύθερους να ανταγωνίζονται για τις εκχωρήσεις…»

Για να αξιοποιήσει την υποστήριξη του Στέιτ Ντιπάρτμεντ στην διείσδυση στην Μοσούλη χωρίς να διακινδυνεύσει την κριτική των αντίπαλων εταιριών, η Standard Oil απρόθυμα ένωσε τις δυνάμεις της με ορισμένες διακεκριμένες Αμερικανικές εταιρίες όπως την Sinclair, την Texas και την Gulf. «Πιστεύω ότι θα είναι απαραίτητο να έχουμε και κάποια άλλα συμφέροντα, όπου, τουλάχιστον ένα μέρος θα πρέπει να είναι εκτός θυγατρικών», έγραφε ο Σάντλερ, διευθυντής της Standard Oil, στον Τήγκλ, πρόεδρο της Standard Oil, τον Σεπτέμβριο του 1921. «Νομίζω επίσης ότι θα πρέπει να επιλέξουμε προσεκτικά τους συνεργάτες μας και να κρατήσουμε την λίστα όσο το δυνατόν πιο περιορισμένη». Κάτω από αυτές τις συνθήκες κανένας από τους εντολείς δεν έπρεπε να ανησυχεί εάν μία τέτοια μετοχική εταιρία (joint corporate venture) παραβίαζε τους νόμους αντιτράστ ή για το ότι οι «ανοικτές θύρες» ήταν ερμητικά κλειστές.

Τα πλούσια σε πετρέλαιο εδάφη της Μεσοποταμίας βρίσκονταν αυτή την εποχή κάτω από την στρατιωτική κατοχή των Βρετανών. Με μία πονηρή κίνηση, οι Βρετανοί είχαν τοποθετήσει τον Αύγουστο του 1921 ως κυβερνήτη της περιοχής τον Φεϊζάλ, όταν οι Γάλλοι τον εξεδίωξαν από τη Συρία. Με την ενθάρρυνση των Βρετανών, ο Φεϊζάλ απαιτούσε τώρα αυτά τα εδάφη – το Ιράκ – ως ανεξάρτητα από την Τουρκία…

ΣΜΥΡΝΗ 1922, Marjorie Housepian Dobkin, εκδόσεις «ΔΗΛΟΣ», σελ. 267-268

…Η Standard Oil και οι υπόλοιποι συμμέτοχοί της, συμμαχώντας τώρα με την Βρετανική Turkish Petroleum, τα πήγαν καλύτερα. Το 1924 η Κοινωνία των Εθνών έδωσε στην Βρετανία την επίσημη εντολή πάνω στο Ιράκ, και το 1926 δόθηκε στην χώρα η ανεξαρτησία της σε μία περιοχή η οποία περιελάμβανε και την Μοσούλη, με τους Βρετανούς να διατηρούν στρατιωτικές βάσεις στην χώρα…

ΣΜΥΡΝΗ 1922, Marjorie Housepian Dobkin, εκδόσεις «ΔΗΛΟΣ», σελ. 268

…Τουλάχιστον ένας ιεραπόστολος είχε απολυθεί. Επιστρέφοντας από την Σμύρνη, μία εβδομάδα πριν από την φωτιά, ο Σ. Ραλφ Χάρλοου, ένας από τους καθηγητές του Διεθνούς Κολλεγίου, είχε δώσει μία συνέντευξη στους New York Times, στην οποία κατήγγειλε την Αμερικανική πολιτική και προέβλεπε ότι θα οδηγούσε σε καταστροφή για τις μειονότητες της Τουρκίας. Συνέχισε να μιλά ανοικτά και μετά την καταστροφή της Σμύρνης. «Μου ζήτησαν να σωπάσω», είπε αργότερα…

ΣΜΥΡΝΗ 1922, Marjorie Housepian Dobkin, εκδόσεις «ΔΗΛΟΣ», σελ. 269

…Η ροή της ιστορίας από το 1922 δείχνει ότι τα τελικά θύματα μπορεί να είναι αυτοί οι οποίοι παραπλανούν τους εαυτούς τους.

ΣΜΥΡΝΗ 1922, Marjorie Housepian Dobkin, εκδόσεις «ΔΗΛΟΣ», σελ. 279

Καληνύκτα Ιράκ. Ποιοι  έχουν σειρά; Σε ποια περιοχή της Γκάνα βρίσκεται τώρα ο «επιδιαιτητής» στο Κυπριακό Ζήτημα Κόφι Ανάν, του οποίου ο γιος κατηγορήθηκε για οικονομικές ατασθαλίες στο Ιράκ την ίδια εποχή που ο πα τέρας Ανάν ασχολείτο με το Κυπριακό Ζήτημα;

«Ο ΠΟΙΜΗΝ Ο ΚΑΛΟΣ»

Μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος

Αρνήθηκε να εγκαταλείψει το ποίμνιο του για να σωθεί

«Το πλήθος έπεσε πάνω στον Χρυσόστομο με τραχειές στριγγλιές και τον έσυρε στον δρόμο μέχρις ότου έφθασαν το κουρείο…

Ξερίζωσαν τα γένια του Ιεράρχη, του έβγαλαν τα μάτια με μαχαίρια, και του έκοψαν τα αυτιά, τη μύτη και τα χέρια».

«ΣΜΥΡΝΗ 1922», Marjorie Housepian Dobkin, εκδόσεις «ΔΗΛΟΣ», σελ. 149

Αιωνία η μνήμη σου Χρυσόστομε Σμύρνης

Άξιε Ρωμιέ Φιλέλληνα.

KEIMENO OΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟΥ:

ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΟΥΡΚΟΙ, ΑΓΓΛΟΙ, ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ,…

Στην καταστροφή της Σμύρνης υπάρχει, όμως, ένα χαρακτηριστικό το οποίο δεν έχει προηγούμενο ούτε στην περίπτωση της Καρχηδόνας. Εκεί, δεν υπήρχε στόλος χριστιανικών πολεμικών πλοίων που να παρατηρεί μια σφαγή για την οποία υπεύθυνες ήταν οι κυβερνήσεις τους. Στην Καρχηδόνα δεν υπήρχαν αμερικανικά αντιτορπιλικά…

Μια κοινή διαταγή των διοικητών του συμμαχικού στόλου, ή έστω δύο από αυτούς, μια ακίνδυνη οβίδα που θα έπεφτε στην τουρκική συνοικία, θα έφερνε αμέσως τους Τούρκους στα λογικά τους…

«Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», George Horton, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σελ. 140-141

…Αμερικανοί και άλλοι που ήταν στη Σμύρνη μου αφηγήθηκαν πολλές φορές το περιστατικό του ολοκαυτώματος μιας ομάδας κατοίκων της πόλης, ανδρών, γυναικών και παιδιών, που είχαν μαζευτεί πάνω σε μια μαούνα αραγμένη στο λιμάνι και σε πολύ μικρή απόσταση από την προβλήτα, με την ελπίδα ότι κάποια συμμαχική ή αμερικανική ατμάκατος θα τους ρυμουλκούσε σε κάποιο πλοίο και θα τους έσωζε. Οι Τούρκοι τους πέταξαν πετρέλαιο και τους έκαψαν ζωντανούς…

«Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», George Horton, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σελ. 145-146

…Διηγούνται ιστορίες φρίκης για την απανθράκωση αρρώστων στα νοσοκομεία και παιδιών στα σχολεία…

«Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», George Horton, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», σελ. 147

 …Μια και ήταν δεινός κολυμβητής αποφάσισε να προσπαθήσει να φθάσει το κοντυνότερο πλοίο. Μήνες αργότερα, όταν ξανασυναντηθήκαμε στη Γαλλία, μας είπε ότι ήταν ένα Αγγλικό πλοίο. Όταν το έφθασε, οι ναύτες έριξαν καυτό νερό σ’ αυτόν και στους άλλους που περικύκλωναν το πλοίο παρακαλώντας να τους πάρουν απάνω. Έτσι, είχε πάει μακρύτερα, σε ένα Ιταλικό πλοίο. Οι Ιταλοί είχαν ανεβάσει απάνω όλους όσους είχαν καταφέρει να κολυμπήσουν τόσο μακρυά…

ΣΜΥΡΝΗ 1922, Marjorie Housepian Dobkin, εκδόσεις «ΔΗΛΟΣ», σελ. 195

…Την Πέμπτη το απόγευμα ο Υποπλοίαρχος Μέριλ πήρε μία ομάδα από τρεις άνδρες σε ένα κοντινό προάστιο, «για να σώσουν τα δύο πόιντερ κουταβάκια ενός φίλου που μου τα είχε υποσχεθεί»…

ΣΜΥΡΝΗ 1922, Marjorie Housepian Dobkin, εκδόσεις «ΔΗΛΟΣ», σελ. 211