ΚΩΔΙΚΑΣ ΣΩΚΡΑΤΗ

Υπεύθυνος έκδοσης: Χάρης Αριστείδου

Τηλέφωνο: 99017040

Σταυραετού του Μαχαιρά 50

4104, Άγιος Αθανάσιος

Λεμεσός, Νότιος Ελλάς (Κύπρος)

Χάρης Αριστείδου, Λεμεσός, Σεπτέμβριος 2011

Επιτρέπεται η καθ’  οιονδήποτε τρόπο αναδημοσίευση και αναπαραγωγή, αποσπασματικά ή περιληπτικά (είτε εξ ολοκλήρου, ως έχει φυσικά), χωρίς προηγούμενη γραπτή εξουσιοδότηση του εκδότη, όλων των κειμένων της έκδοσης αυτής, όπως και όλων των προηγούμενων εκδόσεων.

Κώδικας Σωκράτη

Η έκδοση του κεφαλαίου « Κώδικας Σωκράτη » κυκλοφορεί σε 3 χιλιάδες αντίτυπα. Τα καθαρά κέρδη (απολογισμός σε επόμενο τεύχος) θα προσφερθούν για την ανέγερση μνημείου – μουσείου, για τις σφαγές που διέπραξαν οι τούρκοι και οι τουρκο«κύπριοι» κατά των Ελλήνων στην Κύπρο.

Υπάρχει σχετικά μεγάλος αριθμός του πρώτου, του δεύτερου, του τρίτου, του τέταρτου και του πέμπτου κεφαλαίου της «Μαύρης Βίβλου του Τουρκισμού» προς διάθεση στους ενδιαφερομένους. Κάθε τεύχος διατίθεται προς δύο ευρώ. (€2).

Το έκτο, το έβδομο, το ένατο και το δέκατο κεφάλαιο της «Αντιτουρκικής Συμμαχίας» διατίθενται προς τρία ευρώ. (€3).

Το «Ολοκαύτωμα»  διατίθεται επίσης προς τρία ευρώ. (€3).

Η «Ομοσπονδία. Το τσιμέντωμα της προδοσίας» επίσης τρία ευρώ (€3).

«Η συνεχιζόμενη αγγλική κατοχή της Κύπρου» διατίθεται επίσης προς τρία ευρώ. (€3).

Η «Αναίμακτη Εκδίκηση» διατίθεται επίσης προς τρία ευρώ. (€3).

Το «Μολών Λαβέ Εβραιοσιωνιστή Γιαχβέ» επίσης τρία ευρώ. (€3).

Η «Ελλάδα μου Θρησκεία μου», επίσης τρία ευρώ. (€3).

Το «Ευχαριστώ» επίσης τρία ευρώ. (€3).

Το «Μέγιστη Ιδέα», επίσης τρία ευρώ. (€3)

Το «Αν αρνηθώ…», επίσης τρία ευρώ. (€3)

Η εφημερίδα «Καθαρά Χέρια» προσφέρεται δωρεάν.

Υπάρχει επίσης περιορισμένος αριθμός του όγδοου κεφαλαίου της «Μαύρης Βίβλου του Τουρκισμού» τεύχος «ΜΠΟΥΛΓΑΜΑΚ». Λόγω της άσεμνης και προκλητικής φωτογραφίας της Δήμητρας Λιάνη, συζύγου του Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, αποφασίσαμε να μην το βάλουμε στα περίπτερα για να μην ενοχλήσουμε τα παιδάκια. Για τον λόγο αυτό κυκλοφορήσαμε το όγδοο κεφάλαιο σε μικρότερο αριθμό (χίλια αντίτυπα). Διατίθεται προς δύο ευρώ. (€2).

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

«Περί ορθότητος ονομάτων δει πρώτον μαθείν»

Πρόδικος ο Κείος

Χωρίς τις λέξεις δεν θα υπήρχε ο σημερινός ανθρώπινος πολιτισμός. Πόσοι άνθρωποι μπορούν να αντιληφθούν άραγε την ουσία της ερώτησης: «Πώς οι πρωτόγονοι άνθρωποι εμπνεύστηκαν... και δημιούργησαν από το «μηδέν» τις πρώτες πρωτόγονες λέξεις;».

Σίγουρα οι πρώτες λέξεις δεν προέκυψαν από το μηδέν. Εντελώς στην αρχή οι άνθρωποι ή οι πρόγονοι τους, για όσους δέχονται τη θεωρία της εξέλιξης, χρησιμοποιούσαν άναρθρες κραυγές, όπως οι ανεκπαίδευτοι κωφάλαλοι σήμερα. Στη συνέχεια κάποιοι από αυτούς τους ήχους χρησιμοποιήθηκαν με τον τρόπο που η γάτα π.χ. χρησιμοποιεί διαφορετικούς ήχους για να καλέσει τα μικρά της όταν επιστρέφει και διαφορετικούς όταν πεινά... ή όταν απειλείται... Την περαιτέρω εξέλιξη της γλώσσας την αναλύει ο Σωκράτης στο βιβλίο του Πλάτωνα «ΚΡΑΤΥΛΟΣ (ή περί ορθότητος ονομάτων)» ...

Σίγουρα χωρίς τις λέξεις, οι άνθρωποι δεν θα είχαμε αναπτύξει αυτού του επιπέδου τον πολιτισμό. Οι λέξεις και οι γνώσεις που καταγράφουμε στο χαρτί και παραμένουν σαν μνήμη για τις επόμενες γενιές συνέβαλαν τα μέγιστα στο πολιτισμό μας. Η Ιστορία αρχίζει από εκείνο το χρονικό σημείο που εμφανίζεται η γραφή. Η περίοδος πριν την ανακάλυψη της γραφής ονομάζεται προϊστορία. Χωρίς τα δάκτυλα δεν θα υπήρχε γραφή και κατά συνέπεια δεν θα υπήρχε διαιώνιση των γνώσεων. Θα ζούσαμε μαζί με τα δελφίνια στη περίοδο της προϊστορίας. Για τα δελφίνια υπάρχει η θεωρία ότι έχουν υψηλότερο βαθμό νοημοσύνης από τον άνθρωπο, αλλά δεν μπόρεσαν να αναπτύξουν πολιτισμό, διότι δεν έχουν δάκτυλα. Χωρίς την Γλώσσα (λέξεις) όμως, θα είμασταν ίσως όπως τα πουλιά που παρατηρώντας το ένα το άλλο, μαθαίνουν κάποια περιορισμένα πράγματα, όπως π.χ. χρησιμοποιώντας το ράμφος τους για εργαλείο, να κτίζουν τη φωλιά τους.

Ο τίτλος του παρόντος «Κώδικας Σωκράτη», δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Ο Κώδικας είναι παλαιότερος. Ο ίδιος ο Σωκράτης παραδέχεται, ότι τα άκουσε από άλλους. Στη σελίδα 153 του βιβλίου «Κρατύλος» ο Σωκράτης λέει τα εξής: «Άκουσε^. και για τα υπόλοιπα άλλωστε ίσως σ’ εξαπατήσω ότι τα λέω χωρίς να τα έχω ακούσει από αλλού». Η ορθή ονομασία για την εργασία αυτή είναι: «Ο Κώδικας που αναφέρει ο Σωκράτης και διέσωσε ο Πλάτωνας».

Το όνομα «Κρατύλος» μου ήταν οικείο από την γυμνασιακή ηλικία. Άκουσα τον Τάκη Αριστείδου να μου μιλά για το βιβλίο αυτό και την ετυμολογία των λέξεων δεκάδες φορές. Αυτός με εμβολίασε και κατά της ανεμοβλογιάς και κατά της τουρκικής  Ευλογιάς (Πανούκλας)... και με το «ασυναίσθητο» πλέον ψάξιμο των λέξεων , που έχει την ρίζα του, όχι σε ένα «χόμπι», αλλά στην Απεριόριστη Αγάπη της «Λυτρωμένης» και Αλύτρωτης Ελλάδας. Από τότε γνώριζα, ότι θα ερχόταν η μέρα, που θα χωνόμουν κυριολεκτικά μέσα σε αυτό το Θησαυρό – Αποθέτη της Παγκόσμιας πλέον Ελληνικής Σοφίας, τον οποίο προσφέρει τώρα σε χαμηλές τιμές, ο εκδοτικός οίκος «Κάκτος»: Όμηρος... Ησίοδος... Πλάτωνας... Αριστοτέλης...

Η πιο εντυπωσιακή όμως, σε σχέση με το νεαρό της ηλικίας, ετυμολογία λέξης που είχα ακούσει τότε, ήταν από τον δικηγόρο Γιώργο Κάϊζερ. Όπως καθόμασταν γύρω από την φωτιά, γύρισε και με ρώτησε: «Η λέξη «σσιηπέττος*» ξέρεις πόθεν βγαίνει;». «Όϊ» του απάντησα. «Από το ισχυπετώ. Πετώ με ισχύ» μου εξήγησε.

Σημ.*: Έτσι λέμε το κυνηγετικό όπλο στην Κύπρο.

Ο σπόρος ερίφθει, το έδαφος ήταν γόνιμο και φιλό«ξενο» για καθετί Ελληνικό. Το υπόβαθρο και η προπαίδεια υπήρχαν. Τα σχετικά ζώπυρα σιγόκαιαν...

Η ιδέα για την εργασία αυτή, ξεκίνησε τον Απρίλιο του 2009, όταν πήγα στην Πανέμορφη Λευκάδα για μιαν ειδική αναγνώριση εδάφους και για να γράψω ένα βιβλίο για το νησί αυτό. Χρόνια πριν, όταν είχα πρωτοπάει, άκουσα για κάποιο Γερμανό συνεργάτη του Σλίμαν, που υιοθέτησε τις θεωρίες κάποιων Ελλήνων και διέθεσε πολλά χρόνια από τη ζωή του, κόπους και χρήματα για αρχαιολογικές ανασκαφές, προκειμένου να αποδείξει ότι η Ιθάκη του Οδυσσέα δεν είναι το σημερινό Θιάκι αλλά η Λευκάδα. Στις αποσκευές μου είχα την «θεογονία» του Ησίοδου και τον «Κρατύλο» του Πλάτωνα...

Ίσως επειδή είναι (για μένα τουλάχιστον) το πιο ευκολονόητο γράμμα (λόγω και της απέραντης αγάπης και σχέσης που έχω με την Ελληνική Φύση), το πρώτο που συνειδητοποίησα μετά τη μελέτη του «Κρατύλου», ήταν η άμεση σχέση πολλές φορές, του σημαντικότατου γράμματος «ρω» (Ρ) με την ουσία της λέξης «ροή». Ακολούθησαν κάποιοι φυσιολατρικοί και αλληγορικοί στίχοι στο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ».

Στη συνέχεια άρχισα να μελετώ την «Θεογονία» του Ησίοδου, προσπαθώντας να ερμηνεύσω – αποκωδικοποιήσω κάποια μυθολογικά ονόματα, από το πλήθος ονομάτων που αναφέρονται από τον «αντίπαλο» (αντίπαλο ποιητικό δέος) του Ομήρου, Ησίοδο...

Επιστρέφοντας στην Κύπρο πρόσεξα πάνω σε κάτι στοίβες από βιβλία πάνω σε ένα τραπεζάκι, μπροστά από το κρεβάτι του Τάκη Αριστείδου, να προεξέχει ένα βιβλίο που έγραφε «Ομηρικό Λεξικό». Έμεινα έκπληκτος. Το πήρα, το φυλλομέτρησα για λίγα μόνο δευτερόλεπτα και το έκλεισα. «Αυτό θα το χρειαστώ κάποτε» είπα στον Τάκη Αριστείδου. Είχα άλλες προτεραιότητες... «Αυτό θα το χρειαστώ σύντομα», του είπα αρκετούς μήνες αργότερα... Από τα μέσα Ιουλίου του 2011 μέχρι τα μέσα Σεπτεμβρίου του ιδίου χρόνου (οπόταν αναγκαστικά έβαλα τουλάχιστον προσωρινά τελεία λόγω των τουρκικών απειλών και των πολιτικών εξελίξεων στο κυπριακό) είχε γίνει ο αχώριστος σύντροφος μου, από τις πέντε το πρωί μέχρι τις πέντε το απόγευμα. Αυτή η μετά υποχρεωτικών διαλειμμάτων συντροφιά, θα διαρκέσει υπό κανονικάς συνθήκας μιαν ολόκληρη ζωή...

Οι περισσότεροι άνθρωποι στον λεγόμενο πολιτισμένο κόσμο «γνωρίζουν» τον Σωκράτη σαν ένα μεγάλο φιλόσοφο, έστω και αν δεν γνωρίζουν κανένα έργο του Πλάτωνα... Ο Σωκράτης όμως δεν ήταν μόνο ένας Φιλόσοφος, αλλά είναι ο Πατέρας της Επιστήμης της Γλωσσολογίας. Ο Σωκράτης δεν ονομάζεται Πατέρας της Φιλοσοφίας, ίσως διότι προηγήθηκαν οι Προσωκρατικοί. Μπορεί όμως να ονομάζεται Πατέρας της Παγκόσμιας Γλωσσολογίας.

Το γράμμα «ρω» (Ρ) της ροής π.χ. στο οποίο δίνει ιδιαίτερη έμφαση ο Σωκράτης, δεν υπάρχει μόνο στο «τρέχω» και στην λέξη «όμβρος» (βροχή)... αλλά και στο «run»... και στο «rain» και στο «rennen»... και στο «regnen»... Το γράμμα «νυ» (Ν) π.χ. δεν υπάρχει μόνο στο «ένδον» και στο «εντός», αλλά και στο «in» και στο «innen»...

Γνωρίζω αρκετούς φιλόλογους, οι οποίοι αν και είναι άριστοι όσον αφορά τη διδακτέα ύλη, δεν είχαν ακούσει ποτέ το όνομα «Κρατύλος». Οι Γερμανοί χρησιμοποιούν για αυτούς που είναι άριστοι όσον αφορά την εργασία τους, αλλά δεν γνωρίζουν σχεδόν τίποτε άλλο, τον όρο «Fachidiot», αντίστοιχο του οποίου δεν βρήκα στην Ελληνική Γλώσσα. Ίσως «επαΐωνβλαξ» ή «ηλιθιομορφωμένος»... Στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουν μεγάλη ευθύνη και οι ίδιοι οι φιλόλογοι που δεν έχουν ψάξει... αλλά και η πανεπιστημιακή τους σχολή, όπως και το Υπουργείο Παιδείας. Πώς είναι δυνατόν οι φιλόλογοι που καθοδηγούν και προτρέπουν τα παιδιά στη μελέτη εξωσχολικών βιβλίων, οι ίδιοι να μην έχουν μελετήσει το σημαντικότερο ίσως βιβλίο της παγκόσμιας φιλολογίας;

Μου φαίνεται Αδιανόητο, να υπάρχουν Ιστορικοί… Αρχαιολόγοι... Φιλόλογοι... Επιθεωρητές μέσης εκπαίδευσης, που να μην έχουν μελετήσει τον «Κρατύλο» του Πλάτωνα. Το να μην γνωρίζει σήμερα ένας γιατρός τον Ιπποκράτη είναι κωμικό, το να μην γνωρίζει όμως ένας φιλόλογος σήμερα, και «χθες» και αύριο και πάντα τον «Κρατύλο» του Πλάτωνα είναι Τραγικώτατο.

Ο «Κρατύλος» του Πλάτωνα είναι ίσως το σπουδαιότερο βιβλίο της Παγκόσμιας Φιλολογίας και το σημαντικότερο ίσως της Παγκόσμιας Γλωσσολογίας. Είναι το βιβλίο-κλειδί, που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την ετυμολογία και την εις βάθος ερμηνεία των λέξεων. Ο «Κρατύλος» του Πλάτωνα είναι ο Κώδικας που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την ερμηνεία των ονομάτων της Ελληνικής «μυθολογίας», αλλά είναι και ένα εργαλείο για την επιστήμη της Αρχαιολογίας...

Ο «Κρατύλος» του Πλάτωνα θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία... Μαζί με το «ομηρικό λεξικό» θα μπορούσαν ίσως από μόνα τους, να καλύψουν το μεγαλύτερο μέρος του μαθήματος των αρχαίων Ελληνικών, κάνοντας το δύσκολο αλλά σημαντικότατο αυτό μάθημα, ένα από τα πιο ευχάριστα για τους μαθητές μάθημα.

Πόσων εκατοντάδων λέξεων άραγε η ασφαλής ετυμολογία χάθηκε, επειδή «το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν»; Εάν ο Σωκράτης μιλούσε περισσότερο, ίσως να είχαμε σήμερα την ασφαλή ετυμολογία εκατοντάδων λέξεων, την οποίαν πριν 2,500 περίπου χρόνια παρέλειψε να αναφέρει, διότι θεώρησε είτε ότι ήταν ευνόητη, είτε ότι ήταν γνωστή στους συνομιλητές του. Πόσα άλλα από όσα γνώριζε, δυστυχώς δεν τα έχουμε σήμερα, διότι απλώς ξέχασε να τα αναφέρει σε εκείνη τη συζήτηση που είχε με τον Κρατύλο και τον Ερμογένη; Το ότι ο Σωκράτης δεν άφησε συγγραφικό έργο, το θεωρώ «Έγκλημα κατά του Πολιτισμού». Ευτυχώς που έδρασε ο Πλάτωνας.

Δυόμιση χιλιάδες περίπου χρόνια μετά την συγγραφή του βιβλίου «Κρατύλος ή περί ορθότητος ονομάτων» από τον Πλάτωνα, το έδαφος όσον αφορά την ερμηνεία της Ελληνικής «μυθολογίας», αλλά και πολλών πανάρχαιων λέξεων, με την βοήθεια της ερμηνείας των γραμμάτων που τις σχηματίζουν, όπως την παρέδωσε ο Πατέρας της Ευρωπαϊκής τουλάχιστον Γλωσσολογίας, Σωκράτης, είναι ουσιαστικά παρθένο. Αυτοί που θα προσπαθήσουν να αποκωδικοποιήσουν με αυτό τον τρόπο, θα γευτούν τη χαρά να αποκωδικοποιήσουν αρκετά, άλλα σωστά και άλλα λανθασμένα... Αξίζει πραγματικά ο κάθε βιβλιόφιλος να μελετήσει τον «Κρατύλο» του Πλάτωνα και αυτήν την «Διαλυτική» (Αναλυτική), διευρυμένη εις βάθος ετυμολογία των αρχαιοτάτων λέξεων, για να αντιληφθεί την αρχέγονη σημασία τους.

Ο «Κρατύλος» του Πλάτωνα είναι η μουσική κλείδα που θα μπορούσε να βοηθήσει τα μέγιστα στην «αποκρυπτογράφηση» - Ερμηνεία ακόμα και των δυσκολότερων Ελληνικών Πατερικών κειμένων, όπως είναι η «Θεογονία» του Ησίοδου.

Βλέποντας με ο Τάκης Αριστείδου να εργάζομαι καθημερινά για ώρες με το «ομηρικό λεξικό» του Κώστα Παπαγεωργίου, με ρώτησε γιατί χρησιμοποιώ μόνο το σχετικά μικρό αυτό λεξικό και όχι το μεγάλο των Liddell –Scott*.

Σημ.*: «Μέγα Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσης» των Henry G. Liddell-Robert Scott, Εκδοτικός οίκος «Ι. Σιδέρης».  

Του απάντησα ότι για την εργασία που κάνω, ο Σωκράτης λέει: «Γνωρίζεις ότι μόνο το αρχαίο όνομα φανερώνει τη σκέψη του ονοματοθέτη;» («Κρατύλος», σελ. 167).

Αξιολογώτατο και σημαντικώτατο το λεξικό «Liddell-Scott», σε αυτό όμως δεν υπάρχουν μόνο τα αρχαιότερα ονόματα (λέξεις δηλαδή) αλλά και εκατοντάδων χρόνων άλλα μεταγενέστερα. Στο «ομηρικό λεξικό» του Κώστα Παπαγεωργίου, εκδόσεις «ΕΝΤΟΣ», βρίσκεις αποκλειστικά εκείνες τις προομηρικές λέξεις που χρησιμοποιούνται στην «Ιλιάδα» και στην «Οδύσσεια». Η «Ιλιάδα» και η «Οδύσσεια» θεωρούνται από τα αρχαιότερα κείμενα του Ευρωπαϊκού γραπτού λόγου, εάν όχι τα αρχαιότερα. Κατά συνέπεια εκεί πρέπει να αναζητηθούν οι αρχαιότερες λέξεις που θα μας καθοδηγήσουν στις μεταγενέστερες, αλλά ίσως και στην αρχέγονη ρίζα των προομηρικών λέξεων.

Στη σελίδα 19 του βιβλίου «Ο Χαιρέκακος...», είχα γράψει ότι «Εάν με ρωτήσει κάποιος ποιο είναι το καλύτερο βιβλίο που έχω μελετήσει μέχρι σήμερα, σίγουρα, χωρίς δεύτερη σκέψη μέσα στην πρώτη πεντάδα, θα είναι ο «Κρατύλος ή περί ορθότητος ονομάτων του Πλάτωνα». Σίγουρα μέσα στην πρώτη δεκάδα θα τοποθετούσα και το «ομηρικό λεξικό» του Κώστα Παπαγεωργίου. Ο δε συνδυασμός των δύο, σου προσφέρει ένα μεθυστικό της Ψυχής νέκταρ, ανώτατης ποιότητας.

Παρά τις διαφωνίες που έχω σε κάποια για μένα σημαντικά, π.χ. Εθνολογικά λάθη, όπως π.χ. η αναφορά σε προέλληνες αντί για Πρωτοέλληνες*, θεωρώ το «ομηρικό λεξικό» του Κώστα Παπαγεωργίου ένα βιβλίο θησαυρό, το οποίο αξίζει να έχει κάθε Ερευνητής και Μελετητής της Ελληνικής Σοφίας... «μυθολογίας»... Φιλολογίας...

Ένα επόμενο λεξικό που πρέπει να γίνει, είναι αφού χρονολογηθούν και ταξινομηθούν κατά αρχαιότητα τα αρχαία κείμενα π.χ. «Ιλιάδα», «Οδύσσεια»,... «Ορφικοί Ύμνοι»,... «Θεογονία»,... «Κρατύλος»,... κ.τ.λ. (χωρίς να σημαίνει ότι η προαναφερθείσα σειρά είναι η ορθή) να περάσουν στον ηλεκτρονικό υπολογιστή, για να ξέρουμε πολύ εύκολα, πότε (περίπου) και πού πρωτοχρησιμοποιήθηκε (τουλάχιστον από αυτά που διασώθηκαν) η κάθε λέξη, π.χ. η λέξη «Παράδεισος» και η λέξη «Κόλαση». Εάν γνωρίζουμε πότε περίπου πρωτοχρησιμοποιήθηκαν είναι πολύ πιο εύκολο να βρούμε ή να υποθέσουμε από ποιες προγενέστερες λέξεις προέκυψαν.

Σημ.*: Ποιος είναι αυτός που μπορεί να αποδείξει σήμερα, ότι στο γενετικό μου κώδικα, έχω περισσότερα γονίδια π.χ. Δωριέων και όχι Πελασγών; Ποιος είναι αυτός που μπορεί να αποδείξει σήμερα ότι στο γενετικό μου κώδικα έχω περισσότερα Πρωτοαρκαδικά και όχι Πρωτοκυπριακά γονίδια; Αυτό που μετρά πρωτίστως είναι η Ψυχή και το Πνεύμα. Ποιοι είναι τελικά περισσότερο Έλληνες; Εκείνοι οι Ευρωπαίοι που αρνήθηκαν να κτίσουν «ταμπούρια» στο Πέτα, απαντώντας στους Αρματολούς που τους προέτρεπαν, ότι δεν τα χρειάζονται, διότι έχουν τα στήθη τους, ή ο Προδότης Τουρκοκαπετάνιος Γώγος Μπακόλας, τον οποίο ο στρατηγός Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματα του επαινεί, επειδή τον είχε καπετάνιο πριν τουρκέψει, την ίδια ώρα που εξυβρίζει (για προσωπικούς – κομματικούς λόγους) Χυδαιότατα και Άδικα, τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και πλήθος άλλων Απροσκύνητων Αγωνιστών; ...

Ο τίτλος «ομηρικό λεξικό» που έδωσε ο Κώστας Παπαγεωργίου στην σημαντικώτατη εργασία του, μπορεί να γίνει αποδεκτός «ποιητική αδεία». Ο Πατέρας της Ποίησης Όμηρος, σαν ποιητής, ίσως έπλασε κάποιες λέξεις, αλλά σίγουρα όχι το σύνολο του λεξιλογίου που χρησιμοποιεί, διότι τότε δεν θα τον καταλάμβαινε κανένας. Ορθότερος τίτλος κατά την άποψή μου της πολυτιμώτατης εργασίας του Κώστα Παπαγεωργίου, θα ήταν «Πρωτοελληνικό Λεξικό», διότι και η «Ιλιάδα» και η «Οδύσσεια» είναι γραμμένες σε μια ζωντανή γλώσσα που χρησιμοποιείτο για εκατοντάδες (ίσως και χιλιάδες) χρόνια πριν γεννηθεί ο Ποιητής και όχι σε μια γλώσσα «εσπεράντο» που δημιούργησε ο ίδιος ο Ποιητής.

Θα δώσω ένα παράδειγμα που αποδεικνύει την σπουδαιότητα του «ομηρικού λεξικού», μια σπουδαιότητα που μάλλον δεν αντιλήφθηκε ούτε ο Κώστας Παπαγεωργίου, ο οποίος έβαλε τις λέξεις της «Ιλιάδας» και της «Οδύσσειας» κατά αλφαβητική σειρά, ερμηνεύοντας και την σημασία τους, ίσως με την βοήθεια άλλων λεξικών όπως του μεγάλου των Liddell-Scott, ίσως και με την βοήθεια διαφόρων «μεταφράσεων» (αποδόσεων στην καθαρεύουσα ή στη δημοτική γλώσσα της «Ιλιάδας» και της «Οδύσσειας»). Πολλοί διερωτήθηκαν κατά καιρούς, από πού προέρχεται και τί σημαίνει η λέξη «Κένταυρος». Την προομηρική αυτή λέξη την βρίσκουμε τελευταία στη σελίδα 328 του «ομηρικού λεξικού» του Κώστα Παπαγεωργίου για την οποία διαβάζουμε μεταξύ άλλων τα εξής: «Κένταυροι, οι (Α268): Άγριο έθνος θεσσαλικό, ανάμεσα στο Πήλιο και την Όσσα... Οι Κένταυροι, κατά τη μυθολογία, ήταν άγρια τέρατα, κατά το άνω μισό άνθρωποι και κατά το μισό κάτω ίπποι». Ο συγγραφέας δεν λέει όμως, από που προέρχεται η λέξη, όπως κάνει για άλλες περιπτώσεις. Η τέταρτη όμως λέξη, μετά την λέξη «Κένταυροι» στην σελίδα 329 είναι η λέξη «κέντωρ», για την οποία διαβάζουμε τα εξής: «κέντωρ, ο (κεντήτωρ-κεντέω*) = κεντών, ο κεντητής, ο ηνίοχος, έπειτα δε = ο ταχύς, ο δεξιός, ο ιππεύς».

Σημ.*: Εδώ π.χ. αναφέρεται από που προέρχεται η λέξη «κέντωρ», ενώ στην λέξη «Κένταυροι» όχι.

Η λέξη «Κένταυρος», ίσως προέκυψε από τη λέξη «κέντωρ» που σημαίνει «ιππεύς». Οι Κένταυροι, ίσως ήσαν οι Πρωτοέλληνες εκείνοι, που πριν χιλιάδες χρόνια, κατάφεραν να δαμάσουν και να χρησιμοποιήσουν τα άλογα. Το όνομα «Κένταυροι» ίσως προέκυψε από την λέξη «κέντωρ» με ανάλογο τρόπο που από την λέξη «ίππος» προέκυψαν οι «ιππείς» της προομηρικής εποχής αλλά και οι «ιππότες» (έφιπποι ευγενείς) του Μεσαίωνα... Οι άλλοι πρωτόγονοι άνθρωποι (πριν χιλιάδες χρόνια) που έβλεπαν για πρώτη φορά έφιππους ανθρώπους να επιδράμουν στους καταυλισμούς τους, θα τους θεωρούσαν μονοκόμματα τέρατα και θα έτρεχαν πανικοβλημένοι να κρυφτούν.

Η ακριβέστερη καταγωγή του ονόματος «Κένταυρος», ίσως είναι από τις λέξεις «κέντωρ» και «ρώομαι» που σημαίνει κινούμαι ταχέως ή από τις λέξεις «κέντωρ» και «ρέω».

Και αν ακόμα η υπόθεσή μου για την προέλευση του ονόματος «Κένταυρος» είναι λανθασμένη, με την κατ’ αλφαβητική σειρά ταξινόμηση των λέξεων που έχει κάνει στο «ομηρικό λεξικό» του ο Κώστας Παπαγεωργίου, θα μπορέσουμε να βρούμε τη ρίζα δεκάδων άλλων λέξεων...

Δεν μέτρησα πόσες φορές έγραψα σε αυτή την εργασία τη λέξη «ίσως». Ίσως να έπρεπε να τη χρησιμοποιήσω ακόμα περισσότερες. Ίσως να είναι και όλες οι υποθέσεις μου λανθασμένες, καθ’ ότι δεν είμαι επαΐων. Ας αποφανθούν οι Επαΐοντες, οι εκλεκτοί των φιλολόγων... γλωσσολόγοι, οι χειρουργοί... των λέξεων, οι οποίοι έχουν τις γνώσεις όπως οι ορθοπεδικοί, οι οποίοι σπάζουν ένα κόκκαλο που έθρεψε σε λάθος τόπο και το αποκαθιστούν στην ορθή του θέση.

Θεωρώ τον «Κρατύλο» του Πλάτωνα, ένα χρησιμότατο οδηγό, του οποίου η μελέτη οδηγεί στην εις βάθος ερμηνεία πολλών λέξεων, αλλά ταυτόχρονα και στην αποκάλυψη αρχαίων τοποθεσιών, στην ερμηνεία πανάρχαιων τοπωνυμίων και στην αποκωδικοποίηση ονομάτων της Ελληνικής «μυθολογίας».

Με την βοήθεια της ερμηνείας των γραμμάτων που δίνει ο Σωκράτης, π.χ. ότι το γράμμα «ρω» (Ρ) συμβολίζει την κίνηση (την ροή δηλαδή), μπορούμε να ανακαλύψουμε την ερμηνεία άλλων γραμμάτων, των οποίων την σημασία, είτε δεν την γνώριζε ο Σωκράτης, είτε παρέλειψε να την αναφέρει, στην σημασία των οποίων όμως μπορούμε να καταλήξουμε σήμερα συμπερασματικά, έχοντας στα χέρια μας ένα σπουδαίο γλωσσολογικό όπλο, το οποίο δεν διέθετε τότε ο Σωκράτης, όπως είναι το «ομηρικό λεξικό» του Κώστα Παπαγεωργίου. Στο «ομηρικό λεξικό» του Κώστα Παπαγεωργίου βρίσκονται συγκεντρωμένες αρμονικά στη σειρά κατά αλφαβητική σειρά, πανάρχαιες Προομηρικές λέξεις της «Ιλιάδας» και της «Οδύσσειας», που είτε αρχίζουν, είτε έχουν κάπου στο εσωτερικό της λέξης, π.χ. το γράμμα «πι» (Π) στο οποίο δεν αναφέρεται ο Σωκράτης, σε σχέση με την γνωστή σημασία των γραμμάτων «ρω» (Ρ), «νυ» (Ν), «ιώτα» (Ι), «άλφα» (Α), «ήτα» (Η)... κ.τ.λ.

Ήθελα να επεκτείνω την εργασία αυτή. Ήθελα επίσης να ψάξω μέσα στα λεξικά της Κυπριακής Τοπολαλιάς και με βοηθό το «ομηρικό λεξικό» του Κώστα Παπαγεωργίου να βρω λέξεις,  όχι απλώς αρχαίες Ελληνικές αλλά Πανάρχαιες Προομηρικές, Πρωτοελληνικές, αδιάψευστες συνηγόρους αφενός της Κύπριδος που έφερε ειρηνικά το κυματάκι και το αεράκι, παράλληλα αδιάψευστες κατηγόρους αφετέρου, της κάθε αρσενικής ή θηλυκής Αϊσιέ που επιβάλλει την παρουσία της, είτε με την λόγχη του Λαλά Μουσταφά, είτε με τις ναπάλμ του Αττίλα. Οι εξελίξεις όμως στο Κυπριακό Ζήτημα σε σχέση με το πολυπολιτισμικό ξεπούλημα της Κύπριδος, με ανάγκασαν να περιορίσω (προς το παρόν τουλάχιστον) την εργασία αυτή. Από τις εκατόν σαράντα (140) περίπου εργασίες πάνω στις οποίες εργάζομαι, θεωρώ το συμπλήρωμα του βιβλίου «Κώδικας Σωκράτη», μεταξύ των είκοσι (20) σημαντικότερων στις οποίες εγώ δίνω προτεραιότητα.

Ίσως δεν γίνει αμέσως κατανοητό απ’ όλους, όσους θελήσουν να διαβάσουν το βιβλίο «Κρατύλος (ή περί ορθότητος ονομάτων)» του Πλάτωνα, τι ακριβώς εννοεί ο Σωκράτης όταν μιλά για ονόματα. Ο Σωκράτης δεν εννοεί μόνο αυτά τα οποία εμείς σήμερα ονομάζουμε «ονόματα», αλλά εννοεί αυτά τα οποία εμείς σήμερα λέμε «λέξεις».

Η σχεδόν συνεχής αναφορά μου στις σελίδες του βιβλίου «Κρατύλος», αφορά το βιβλίο του Πλάτωνα «Κρατύλος (ή περί ορθότητος ονομάτων)» των εκδόσεων «Κάκτος», Αρχαία Ελληνική Γραμματεία «ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ», αριθμός 179, Πρώτη Έκδοση 1994. Διεύθυνση: Πανεπιστημίου 46, Αθήνα 106 78. Τηλ. 38.40.524 - 38.44.458.

Παρά τις κάποιες διαφορές* μου με την «φιλολογική ομάδα κάκτου», η οποία «υπογράφει» την εισαγωγή....

Σημ.*: Θεωρώ π.χ. Άτοπη... και Δόλια την αναφορά στον Κλήμη τον Αλεξανδρινό (σελ. 18)... διότι σημασία έχει τι λέει ο Πλάτωνας, τι λέει ο Σωκράτης, αν αποδεικνύεται κάτι...και όχι οτιδήποτε ισχυρίζεται ατεκμηρίωτα οποιοσδήποτε εξακόσια περίπου χρόνια μετά... Αυτό το θεωρώ πισώπλατη μαχαιριά και παραχάραξη της Ιστορίας που μάλλον έγινε για ιδεοληπτικούς λόγους, εν αγνοία μάλλον του Εκδότη και των περισσότερων μελών της φιλολογικής ομάδας του «Κάκτου»...

όσοι έχουν την οικονομική ευχέρεια, αξίζει πραγματικά να ενισχύσουν την εκδοτική προσφορά του «Κάκτου». Έναντι ελαχίστων χρημάτων μπορούν να αποκτήσουν ένα πραγματικό Ελληνικό Θησαυρό.

Σωκράτη σε Ευχαριστώ που Ερμήνευσες

Κρατύλε σε Ευχαριστώ που Αμφισβήτησες

Ερμογένη σε Ευχαριστώ που Προβληματίστηκες

Πλάτωνα σε Ευχαριστώ περισσότερο απ’ όλους διότι τα Διέσωσες

Το γράμμα «κάππα» (Κ) της δύναμης που συγκρατεί

Όσον αφορά το γράμμα «κάππα» (Κ), στην σελίδα 151 του βιβλίου «Κρατύλός», ο Σωκράτης λέει τα εξής: «...με πρόσθεση, για λόγους ευφωνικούς, της δύναμης του κάππα.» Ενώ ο Σωκράτης στη σελίδα 157 του βιβλίου «Κρατύλος», αναλύει ωραία την λέξη «κακία», λέγοντας: «Επειδή τα πράγματα κινούνται, οτιδήποτε «κακώς ιόν» (που κινείται άσχημα), θα μπορούσε να είναι «κακία».». Και πιο κάτω «Αυτό φαίνεται ότι φανερώνει η κακή κίνηση, τη μετ’ εμποδίων και δυσκολιών πορεία,...», όσον αφορά όμως την λέξη «κακό» («Κρατύλος», σελ. 159) απαντώντας στον Ερμογένη λέει τα εξής: «Λίγο περίεργο μου φαίνεται το όνομα και δύσκολο να το εξηγήσω. Θα δοκιμάσω όμως και σ’ αυτό εκείνη τη μέθοδο... Την παραδοχή πως και τούτο είναι βαρβαρικό.»

Ίσως όμως η λέξη «κακό» να μην είναι βαρβαρική. Σίγουρα η δύναμη του κάππα στην οποία αναφέρθηκε και παραδέχεται ο Σωκράτης δεν περιορίζεται μόνο σε λόγους ευφωνικούς. Εάν είναι σωστή η υπόθεσή μου, ότι το γράμμα «κάππα» (Κ) είναι το ιδιαίτερο γράμμα της λέξης «κακία» (και όχι μόνο), που αρκετές φορές χαρακτηρίζει ότι εμποδίζει τον ομαλό και απρόσκοπτο ρουν, «τη μετ’ εμποδίων και δυσκολιών πορεία,...» τότε η λέξη «κακό», αυτό που εμποδίζει το «καλό»*, αναλύωντας την σε «κάππα» (Κ), «άλφα» (Α), «κάππα» (Κ), «όμικρον» (Ο), είναι Ελληνικότατη και σημαίνει αυτό που εμποδίζει την μεγάλη («Το άλφα πάλι το έβαλε στο «μέγα»…», «Κρατύλος» σελ. 193) την συνεχόμενη δηλαδή και αρμονική («όμικρον», «Κρατύλος», σελ. 161) κίνηση...

Σημ.*: η οποία λέξη «καλό», «Δημιουργήθηκε από την αρμονία και την έκταση του ο.» («Κρατύλος», σελ. 159 και 161).

Εάν είναι ορθή η παρατήρηση μου για το «κακό» και γενικότερα ότι το ίδιο το γράμμα «κάππα» (Κ) μέσα σε μια λέξη αρκετές φορές είναι τροχοπέδη π.χ. του «ρω» (Ρ) της κίνησης, του «ρω» της ροής, του «ρω» της ζωής, όπως π.χ. στη λέξη «νεκρός» ή «νέκυς» (νεκρός), ή ακόμα στην επίσης προομηρική λέξη «κηρ»* που σημαίνει μεταξύ άλλων «η μοίρα του θανάτου, η θεά του θανάτου προσωποποιημένη», αλλά ακόμα και «όλεθρος, καταστροφή» (ότι δεν κινείται-ρέει, καταστρέφεται),

Σημ.*: Ίσως από τη λέξη «κηρ» βγαίνει και η «κίρρωσις… του ήπατος» και η λέξη «κερί».

τότε έχουμε στα χέρια μας ακόμα ένα γράμμα-εργαλείο, με την βοήθεια του οποίου μπορούμε να προχωρήσουμε και να αποκρυπτογραφήσουμε λέξεις που περιέχουν το γράμμα «κάππα» (Κ), αλλά και σε συνδυασμό με άλλα γράμματα των οποίων την σημασία ερμηνεύει ο Σωκράτης, όπως π.χ. το γράμμα «ρω» (Ρ) και το γράμμα «νυ» (Ν), μπορούμε να προσπαθήσουμε να εξιχνιάσουμε συμπερασματικά... και την σημασία άλλων γραμμάτων, την οποία δεν αναφέρει ο Σωκράτης.

Είναι λογικό να υποθέσει κάποιος ότι και η λέξη «καλό» έχει το γράμμα «κάππα» (Κ), αλλά έχει ακριβώς την αντίθετη σημασία από το «κακό». Ορθό, αντί του δεύτερου όμως «κάππα», έχει το γράμμα «λάβδα» (Λ), το οποίο εκτός του ότι είναι γράμμα κίνησης, επιπλέον σύμφωνα με τον Σωκράτη, ο ονοματοθέτης, το χρησιμοποίησε και στο «ολισθαίνειν»... ίσως και από μια κατάσταση.

Για την «αποκρυπτογράφηση» κάποιων λέξεων και την ερμηνεία των γραμμάτων, ίσως υπάρχουν λέξεις κλειδιά. Π.χ. για το «ρω» (Ρ) της κίνησης η λέξη ροή, για το «λάβδα» (Λ) ίσως το «ολισθαίνειν», για το «θήτα» (Θ) ίσως το «θέω»,  που σημαίνει τρέχω.

Ο Σωκράτης στη σελίδα 151 του βιβλίου «Κρατύλος», μιλά για τη δύναμη του κάππα, δεν αναφέρει όμως πάνω σε ποια βασική λέξη στηρίζεται αυτή η δύναμη του κάππα. Το γράμμα «ρω» (Ρ) π.χ  γέννησε τη λέξη «ροή» και η ροή είναι η βασική λέξη που χαρακτηρίζει την κίνηση, την ζωή και τη ροή του «ρω» (Ρ).

Ίσως η λέξη ή έστω μια λέξη η οποία χαρακτηρίζει κυρίως το γράμμα «κάππα» (Κ), είναι η λέξη «κακία», για την οποία ο Σωκράτης στο βιβλίο «Κρατύλος», σελ. 157, λέει τα εξής: «Επειδή τα πράγματα κινούνται, οτιδήποτε «κακώς ιόν» (που κινείται άσχημα), θα μπορούσε να είναι «κακία».». Εάν η υπόθεση μου είναι ορθή και υπάρχει πραγματικά αυτή η σχέση μεταξύ της λέξης «κακία» και του γράμματος «κάππα» (Κ), τότε λέξεις που αρχίζουν ή έχουν το γράμμα «κάππα» (Κ) και δείχνουν μια κακή, αρνητική κίνηση όπως π.χ. το ρήμα «καίω», προέρχονται ίσως άμεσα ή έμμεσα από την λέξη κακία.

Η προομηρική λέξη «κάλος» σημαίνει καραβόσκοινο, το παλαμάρι. Το δεύτερο συνθετικό (αλς-αλός) σημαίνει θάλασσα, με το γράμμα «κάππα» (Κ) μπροστά «κάλος» σημαίνει το ον (σχοινί) που εμποδίζει τον απόπλουν του πλοίου. Ο κάλος μάλιστα, που βγάζουν κάποιοι άνθρωποι στο πέλμα του ποδιού και εμποδίζει την άνετη κίνηση τους, ίσως να προέρχεται από την προομηρική λέξη «κάλος», όπως επίσης και η έκφραση «έχει κάλο στο μυαλό», με τη σημασία ότι, έχει δεμένα τα μυαλά του, άρα δε μπορεί να σκεφτεί ορθά. Φυσικά η έκφραση αυτή μπορεί να προέρχεται άμεσα και από τον κάλο του πέλματος με την σημασία ότι είναι ευαιρέθηστος. Εδώ χρειάζεται έρευνα. Εάν η έκφραση «κάλος στο μυαλό» υπάρχει και στα αρχαία κείμενα, έχει άμεση σχέση με το παλαμάρι και σημαίνει δεμένα μυαλά. Εάν η έκφραση «κάλος στο μυαλό» πρωτοχρησιμοποιήθηκε μόλις πριν από π.χ. 50 χρόνια, τότε έχει άμεση σχέση με τον κάλλο του πέλματος.

Η ηχητικά ευτράπελος λέξη «κάμηλος» της Καινής Διαθήκης από την γνωστή περικοπή και όπου «κάμηλος» σημαίνει το καραβόσκοινο, το παλαμάρι, ίσως προέρχεται επίσης από την προομηρική λέξη «κάλος», είτε μετά από εκφυλισμό της λέξης στο πέρασμα του χρόνου, είτε μετά από παρείσφρηση του αρνητικού μορίου «μη», το οποίο ουσιαστικά αντικατέστησε τη σημασία του γράμματος «κάππα» (Κ), όταν το γράμμα «κάππα» (Κ), στο πέρασμα των αιώνων απώλεσε την αρχική του σημασία να υποδηλοί αφεαυτού τροχοπέδη μιας κατάστασης.

Από την προομηρική λέξη «κάλος» ίσως βγαίνει και το όνομα της Νύμφης Καλυψώ, θυγατέρας του Ωκεανού και της Τηθύος, η οποία για εφτά χρόνια εμπόδιζε (κάππα) τον απόπλουν του Οδυσσέα. Μπορεί τρίχα από μ... να τραβά καράβι, για να περιοριστεί όμως ένας Οδυσσέας χρειάζεται παλαμάρι.

Από την λέξη «αλς» που σημαίνει «θάλασσα» αλλά και «αλάτι», βγαίνει και η λέξη «άλας» (το αλάτι) και «αλυκή». Οι λέξεις γιαλός, αιγιαλός, περιγιάλι, μάλλον προέρχονται από την προομηρική λέξη «αλς» που σημαίνει θάλασσα. Η προομηρική λέξη «αλιεύς» και όλα τα σημερινά παράγωγά της προέκυψαν επίσης από την λέξη «αλς» που σημαίνει θάλασσα.

Η προομηρική λέξη «αιγιαλός» που σημαίνει ακτή, παραλία, γιαλός, ακρογιάλι, ίσως προέκυψε ετυμολογικά από τη λέξη «αία» που σημαίνει γη και την λέξη «αλς» που σημαίνει θάλασσα και φανερώνει αυτή τη θάλασσα που είναι κοντά στη γη, το ακρογιάλι δηλαδή.

Εάν οι προομηρικές λέξεις «αιγιαλός», «Αιγιαλός», «Αιγαί» (παράλια πόλη της Αχαΐας) προέρχονται από την βασικότατη λέξη και σημαντικότατη ρίζα άλλων λέξεων «άλς», τότε ίσως και το Αιγαίο (Πέλαγος) να προέρχεται από την λέξη «αλς» και αντί της μέχρι σήμερα επικρατούσης απόψεως,  ότι το Αιγαίο Πέλαγος πήρε το όνομά του από τον πατέρα του Θησέα, ο οποίος ρίχτηκε στη θάλασσα, επειδή ο ήρωας ξέχασε να σηκώσει τα άσπρα πανιά, να συνέβη ακριβώς το αντίθετο, ο Αιγέας να πήρε το όνομά του από το Αιγαίο Πέλαγος σαν παρωνύμιο, παρατσούκλι, (σύμφωνα και με τα όσα λέει ο Σωκράτης στο βιβλίο «Κρατύλος» στις σελίδες 97 και 99 για τον Ορέστη και τον Αγαμέμνονα) όταν ο πατέρας του Θησέα ρίχτηκε από το κρημνώδες Σούνιο στον αιγιαλό και σκοτώθηκε. Από την προομηρική λέξη «αλς» που σημαίνει θάλασσα, προέκυψε ίσως και η «Αλάσια», ένα αρχαιότατο όνομα της Κύπρου, όπως ίσως επίσης και η «Άλασσα», το όνομα ενός χωριού της Κύπρου (και αρχαιολογικού χώρου), το οποίο βρίσκεται στην σύγκληση δυο μεγάλων χειμάρρων, του Κρυού και του Κούρι. Το γράμμα «σίγμα» (Σ) σύμφωνα με τον Κρατύλο («Κρατύλος» σελ. 217) φανερώνει κίνηση. Ίσως η λέξη «Άλασσα» να έχει την σημασία της λέξης «άλαδε» που σημαίνει προς την θάλασσα. Το γράμμα «άλφα» (Α) της λέξης ίσως συμβολίζει την σχετικά μεγάλη ροή των χειμάρρων. «Το άλφα πάλι το έβαλε στο «μέγα»...» (Σωκράτης, «Κρατύλος» σελ. 193)

Η προομηρική λέξη «αλήτης» που σημαίνει μεταξύ άλλων πλάνης, τυχοδιώκτης, βγαίνει από τη λέξη «άλη» που σημαίνει πλάνη, περιπλάνηση. Η λέξη «άλη» ίσως προέρχεται επίσης από την λέξη «άλς» που σημαίνει θάλασσα, διότι εκείνη την εποχή, οι περιπλανώμενοι τυχοδιώκτες ... προτιμούσαν ειδικά για τα μεγάλων αποστάσεων ταξίδια τους, λόγω ανυπαρξίας οδικού δικτύου... τις καθαρές ανοικτές θαλάσσιες «οδούς», τις οποίες μπορούσαν να διασχίζουν, συγκριτικά με τις σχεδόν ανύπαρκτες χερσαίες οδούς με μεγαλύτερη ταχύτητα. Ίσως λόγω αυτής της μεγαλύτερης ταχύτητας να προέκυψε από την λέξη «αλς» η λέξη «θάλασσα» (εάν είναι όντως μεταγενέστερη, διότι και η λέξη θάλασσα είναι προομηρική) προσθέτοντας στην λέξη «αλς», το χαρακτηριστικό για την ταχύτητα γράμμα «θήτα» (Θ) («θέω» σημαίνει τρέχω) και το γράμμα «σίγμα» (Σ) το οποίο σύμφωνα με τον Κρατύλο, φανερώνει κίνηση.

Το Αρχαιότατο (Προομηρικό) ρήμα «κάμνω» σημαίνει μεταξύ άλλων κουράζομαι. Όταν κάποιος κουράζεται, μειώνεται και η απόδοση (κίνηση, ροή) του. Το Αρχαιοκυπριακό (Αρχαιοελληνικό δηλαδή) «επόκαμα», που σημαίνει κουράστηκα, πρέπει να βγαίνει από το Αρχαιότατο Προομηρικό «κάμνω».

Οι προομηρικές λέξεις «καρ», «κάρη», αλλά και «καρσίν» σημαίνουν «κεφαλή». Ίσως οι τούρκοι ονόμασαν τον αντικρυστό χορό «καρτζιηλαμά», υιοθετώντας κάποιαν ελληνική λέξη που προέρχεται από την προομηρική λέξη «καρσίν» (όπως π.χ. πήραν το «τεφτέρι» - τετράδιο -, από την ελληνική «διφθέρα» και τόσες άλλες).

Η λέξη «καρούμπαλο» ίσως προέρχεται από την προομηρική λέξη «κάρ» που σημαίνει κεφαλή και την λέξη «ρούμπαλο» που είναι ο καρπός που κάνει το έλατο.

Η προομηρική λέξη «καρ» σημαίνει όπως ήδη αναφέραμε κεφάλι (κάρα). «Το άλφα πάλι το έβαλε στο «μέγα»...» λέει ο Σωκράτης («Κρατύλος» σελ. 193). Συμβολίζει ίσως το ανάστημα του ζωντανού – όρθιου ανθρώπου. Η λέξη «κηρ», όπως επίσης ήδη προαναφέραμε, σημαίνει μεταξύ άλλων «η μοίρα του θανάτου» και συνεχίζει ο Σωκράτης «... και το ήτα στο «μήκος»...» είναι αυτό που λέμε σήμερα «άπλωσε στο έδαφος φαρδύς πλατύς».

Ο συνδυασμός των γραμμάτων «νυ» (Ν), «κάππα» (Κ) και «ρω» (Ρ) της προομηρικής λέξης «νεκρός», συμβολίζουν ίσως μια (νεκρή) κατάσταση όταν καθηλωθεί (Κ) η εσωτερική (Ν), Ροή (Ρ) του όντος. «... με το νι, ονόμασε με τούτο το «ένδον» και το «εντός», σαν να ήθελε με τα γράμματα να μιμηθεί τις ενέργειες.» λέει ο Σωκράτης («Κρατύλος» σελ. 193)

Μέσα από το «ομηρικό λεξικό» του Κώστα Παπαγεωργίου, μπορεί κάποιος να βρει σωρεία λέξων που περιέχουν το γράμμα «κάππα» (Κ) και οι οποίες εμποδίζουν τον ομαλό και απρόσκοπτο ρουν («τη μετ’ εμποδίων και δυσκολιών πορεία,...») ή ακόμα και να καθηλώνουν εντελώς το «ρω» (Ρ) της ροής και την κίνηση. Π.χ. «κάγκανος-ον (από κάποιο θέμα που έχει την έννοια του ξηραίνειν»...» (εμποδίζει την ροή-ζωή του δέντρου...), «καθέζομαι... = καθίζω, βάζω τον εαυτόν μου να καθίσει...», «καθεύδω...=κοιμούμαι...», «κάθημαι...=κάθημαι...μένω,...», «καίριος...= κρίσιμος, επικίνδυνος...», «κάλπις, η = η στάμνα...», «κάμπτω... = κάμπτω», «κάπετος... = τάφρος...» (εμποδίζει την επιθετική κίνηση), «κληίς... = το κλειδί... ο σύρτης της θύρας... η παραμάνα....», «κλιντήρ... = το ανάκλιντρο, η πολυθρόνα...», «κόρος... = ο κόρος, ο χορτασμός,...», «κρημνός... = τόπος απότομος...», «κρεμάννυμι... = κρεμώ ... μένω κρεμασμένος...», «κτείνω.... = φονεύω, σκοτώνω...», «κώμα... = ύπνος βαθύς...» και σωρεία άλλων λέξεων μέσα στις οποίες φαίνεται πολύ ευδιάκριτα το γράμμα «κάππα» (Κ) να δυσκολεύει ή να καθηλώνει την κίνηση, αλλά και άλλες λέξεις οι οποίες χρειάζονται μεγαλύτερη προσπάθεια για να γίνει αυτή η υπόθεση κατανοητή, όπως π.χ. η λέξη «κτερεΐζω... = θάπτω τα ανήκοντα στο νεκρό…».

Σημαντικότατη είναι ίσως η λέξη «Κύκλωψ». Το προομηρικό ρήμα «οράω» σημαίνει βλέπω, παρατηρώ, αντιλαμβάνομαι. Το πρώτο γράμμα το «όμικρον» (Ο), χαρακτηρίζει την αρμονία (την σφαιρική όραση), το δεύτερο γράμμα το «ρω» (Ρ) την υγιή ροή, το τρίτο γράμμα, το «άλφα» (Α), το μέγα (το μεγάλο, το ευδιάκριτο). Οράω σημαίνει βλέπω καλά. Το πρώτο συνθετικό της προομηρικής λέξης «κύκλωψ» ίσως προέρχεται, από το ρήμα «κυκάω» που σημαίνει ανακατώνω, ταράσσω και το δεύτερο συνθετικό από το ρήμα «οράω». «Κύκλωψ» λοιπόν ίσως να σημαίνει, αυτός που έχει «ανακατωμένη», ταραγμένη (προβληματική) όραση. Κάποιοι Έλληνες Εθνικιστές που έλαβαν μέρος στην Αντιτουρκική Επανάσταση της Ελληνικής Φυλής το 1821, στα απομνημονεύματά τους αποκαλούν τους Αιγύπτιους εισβολείς που έφερε μαζί του ο σατράπης του σουλτάνου Ιμπραήμ, «στραβαραπάδες», ίσως διότι πρόσεξαν, ότι κάποιοι από αυτούς είχαν ελαττωματική όραση, επειδή η Αίγυπτος μέχρι σήμερα μαστίζεται από ένα μικρόβιο (χλαμύδιο) που προκαλεί την νόσο του τραχώματος και μειωμένη όραση στους πάσχοντες εκείθεν του Αιγαίου Αιγύπτιους. Οι μονόφθαλμοι Κύκλωπες της Οδύσσειας, ίσως ήσαν άνθρωποι με μειωμένη όραση, όπως και η κάθοδος του Οδυσσέα στον Άδη ήταν απλώς οι παραισθήσεις που είχε ο Οδυσσέας μετά τους καθαρμούς του και μετά την ειδική διατροφή που του πρόσφεραν οι ιερείς στο νεκρομαντείο...

Στο «ομηρικό λεξικό» του Κώστα Παπαγεωργίου διαβάζουμε για τους Κιμμέριους τα εξής: «Μυθικός λαός, που κατοικούσε στα πέρατα της Γης και του Ωκεανού, στην είσοδο του Άδη, που ο ήλιος δεν τους φώτιζε καθόλου. Ιστορικά οι Κιμμέριοι ήταν λαός που κατοικούσε στις χώρες που βρίσκονταν βόρεια της Μαύρης Θάλασσας.» Κάποιοι μεταγενέστεροι ερευνητές τοποθετούν τους Κιμμέριους στην περιοχή της ομιχλώδους Αχερουσίας λίμνης, όπου και η μυθολογική είσοδος στον Άδη (ουσιαστικά ένα νεκρομαντείο, στο οποίο οι ιερείς μετά την κατάλληλη διατροφή, που πρόσφεραν στους προσκυνητές και την χρήση ίσως ψυχεδελικών ουσιών, αλλά και με ψυχολογική υποβολή, προκαλούσαν σε κάποιους προσκυνητές την εντύπωση, ότι πήγαν στον Άδη, μίλησαν με τους γνωστούς τους και επέστρεψαν...)

Στη σελίδα 167 του βιβλίου «Κρατύλος» ο Σωκράτης λέει τα εξής: «... Γνωρίζεις πως οι πρόγονοί μας χρησιμοποιούσαν πολύ το γιώτα... Σήμερα λοιπόν αντί του γιώτα είναι σε χρήση το ήτα ή το ε... Για παράδειγμα, οι πιο αρχαίοι έλεγαν την ημέρα «ιμέρα», ... Γνωρίζεις ότι μόνο το αρχαίο όνομα φανερώνει τη σκέψη του ονοματοθέτη; Επειδή το φως ερχόταν από το σκοτάδι, στους ανθρώπους που ήταν χαρούμενοι και «ιμείρουσιν» (το ποθούσαν), για τον λόγο τούτο την ονόμασαν «ιμέρα».»

Εάν η υπόθεση που έκανα για το γράμμα «κάππα» (Κ) είναι ορθή, οι Κιμμέριοι ήταν αυτός ο  λαός, στον οποίο το ποθούμενο φως της ημέρας εμποδιζόταν να φτάσει.

Η λέξη «κοπετός» που σημαίνει μέγας θρήνος με στηθοκοπήματα, ίσως προέρχεται από την προομηρική λέξη «κωκύω» που σημαίνει θρηνώ. Κωκυτός είναι ένα χαροποτάμι που χύνεται στον Αχέροντα αλλά και ο θρήνος.

«Κάρησος...: Ποταμός της Τρωάδας που πηγάζει από την Ίδη και χύνεται στον Αίσηπο.» και όχι με απευθείας ροή στη θάλασσα.

Η προομηρική λέξη «κρήνη» που σημαίνει πηγή, βρύση, διαθέτει τα γνωστής ερμηνείας γράμματα «ρω» (Ρ), «νυ» (Ν) και «ήτα» (Η) και θα μπορούσε με τη βοήθεια της ερμηνείας που δίνει ο Σωκράτη για τα γράμματα αυτά, να διαβαστεί, σαν μια σε μήκος «ήτα» (Η) εσωτερική (στα πετρώματα της γης) ροή (νερού) «ρω» (Ρ), η οποία όμως τερματίζει «κάππα» (Κ) την εσωτερική ροή της στο σημείο που βρίσκεται η κρήνη-βρύση.

Ενώ πολλές λέξεις που σημαίνουν θόρυβο διαθέτουν το γράμμα «ρω» (Ρ), διότι η κίνηση, η ροή, προκαλεί συνήθως θόρυβο*, η προομηρική λέξη «κωφός» σημαίνει αμβλύς, χωρίς ήχο, άηχος, αναίσθητος.

Σημ.*: Ρόθιος = θορυβώδης, πολυτάραχος. Ροίβδος = κρότος. Ροιζέω = σφυρίζω. Ροίζος = το σφύριγμα. Ροχθέω = μουγκρίζω (επί κυμάτων). Χρόμαδος = ο τριγμός. Καρκαίρω = αντηχώ. Κελαρύζω = ηχώ, αποδίδω ήχο (επί ήχου ύδατος το οποίο ρέει ήρεμα) μουρμουρίζω κ.α, όπως κρότος, τριγμός, ηχηρός, κραυγή, κρωγμός, στριγγός, συριγμός, ψίθυρος.

Ίσως αυτή η δύναμη του κάππα στην οποία αναφέρεται ο Σωκράτης να αποτυπώνεται εντονότερα στις προομηρικές λέξεις «κίκυς» που σημαίνει η ρώμη, η ισχύς, η ενεργητικότητα, η δύναμη και «κράτος» ή «κάρτος» που σημαίνει η ισχύς, η δύναμη, ενώ στην μεταγενέστερη ίσως εξέλιξη της γλώσσας το προομηρικό «κρατέω» που σημαίνει ισχύω, επικρατώ, έγινε κρατώ και συγκρατώ, που σημαίνει εμποδίζω την ροή των όντων. Ίσως από το προομηρικό «κρατέω» που σημαίνει ισχύω, επικρατώ, να βγήκε και η «Κράταιις», η μητέρα της Σκύλλας, του φοβερού θαλασσινού τέρατος της Οδύσσειας που εμπόδισε την απρόσκοπτη ροή του Οδυσσέα και των συντρόφων του. Ίσως αυτή η δύναμη του κάππα στην οποία αναφέρθηκε ο Σωκράτης, να έγκειται στο ότι εμποδίζει την κίνηση, την ροή. Η δύναμη του γράμματος «κάππα» (Κ) αναχαιτίζει, συγκρατεί την κίνηση, τη ροή του γράμματος «ρω» (Ρ) και όχι μόνο.

Στη σελίδα 91 του βιβλίου «Κρατύλος» ο Σοφός Σωκράτης αναφερόμενος στα ονόματα του γιου του Έκτορα και στον ίδιο τον Έκτορα μας λέει τα εξής: «Ή το γιατί μας το λέει πολύ ωραία ο ίδιος; Λέει δηλαδή* γιατί μόνος την πόλη έσωζε και τα μακρά τείχη. Γι’ αυτό λοιπόν είναι σωστό να ονομάζουν τον γιο του σωτήρα της πόλης «Αστυάνακτα», άνακτα δηλαδή αυτού το οποίο έσωζε ο πατέρας του, σύμφωνα με τον Όμηρο.»

Σημ.*: Εννοεί τον Όμηρο.

Εάν η υπόθεση μου για το γράμμα «κάππα» (Κ) είναι ορθή, τότε το όνομα «Έκτωρ» σε σχέση με αυτό που λέει ο Όμηρος, «γιατί μόνος την πόλη έσωζε και τα μακρά τείχη» και σε σχέση με την ερμηνεία των γραμμάτων «ρω» (Ρ) και «ταύ» (Τ) (... η γλώσσα... με το ταυ αντιστέκεται, φαίνεται ότι θεώρησε τη δύναμή τους χρήσιμη για τη δήλωση... της «στάσεως».» («Κρατύλος» σελ. 193), σημαίνει «αυτός που εμποδίζει και αντιστέκεται στην ροή (προέλαση των εχθρών)».

Κάππα και Ρω του Βασιλιά μας Κόδρου

Ο Κόδρος με τη θυσία του καθήλωσε την ροή της Ιστορίας

«ίστησι τον ρούν», «Κρατύλος» (σελ. 225)

Κέρκυρα, Κρήτη, Κύπρος,... συγκρατούν τον ρουν της θάλασσας

Κάππα της Κύπρου και των Κυθήρων

Κάππα της Κυθηρόθεν Κύπριδος

Κάππα που περιορίζει τον ρουν των αιδοίων του Κρόνου σε Ελληνικές καθαρές θάλασσες.

Κάππα όμως και της κάθε Κόπρου του Αυγείου… που εμποδίζει αιώνες τώρα την καθαρή των πραγμάτων ροή

Και ρω των επί καθήκοντι Ηρακλειδών.

Εάν η υπόθεσή μου για το γράμμα «κάππα» (Κ) είναι ορθή, τότε ο Κρόνος δεν συμβολίζει τον Χρόνο όπως κάποιοι πιστεύαμε μέχρι σήμερα, αλλά ίσως εκείνη την περίοδο (κατάσταση) που καθήλωνε τη ροή (γέννηση) του χρόνου, «καταπίνοντας τα παιδιά του». Αυτή την «περίοδο» (κατάσταση) που υπήρχε προτού δημιουργηθεί ζωή στη γη... Χωρίς ζωή (ροή) δεν υπάρχει ή έστω δεν έχει σημασία ουσιαστικά ο χρόνος.

Στην σελίδα 332 του «ομηρικού λεξικού» του, ο Κώστας Παπαγεωργίου γράφει για τον Κινύρα τα εξής: «Κινύρης, ο (Λ20): Ο πρώτος βασιλιάς της Κύπρου και πρώτος ιερέας της Αφροδίτης, γενάρχης του ιερατικού γένους των Κινυραδών, φερόμενος και ως ιδρυτής της Πάφου. Ο Κινύρας δώρισε στον Αγαμέμνωνα τον περίφημο θώρακα, να τον θυμάται σα φίλο, όταν έμαθε τη μεγάλη είδηση ότι οι Αχαιοί ήταν να ταξιδέψουν με τα καράβια τους στην Τροία. Το όνομα Κινύρας θεωρείται παράγωγο της φοινικικής λέξης Kinnor, που σημαίνει άρπα (μουσικό όργανο)».

Ο συντάκτης του κειμένου αυτού δεν μας λέει όμως από ποιους «θεωρείται παράγωγο της φοινικικής λέξης...» Στις σελίδες 97 και 99 του βιβλίου «Κρατύλος – ή περί ορθότητος ονομάτων», ο Σωκράτης μας λέει για το όνομα του Αγαμέμνωνα τα εξής: «Κατά πάσα πιθανότητα δηλαδή ο «Αγαμέμνων» είναι τέτοιος που να καταπονείται και να υπομένει, ολοκληρώνοντας αυτά που πιστεύει με την ανδρεία του. Απόδειξη των παραπάνω η πολύχρονη παραμονή και η υπομονετικότητα του ίδιου και των στρατιωτών του στην Τροία. Το ότι ήταν «αγαστός» (θαυμαστός) για την «επιμονή» του ο άνθρωπος αυτός το φανερώνει το όνομα «Αγαμέμνων».».

Εάν είναι σωστή η άποψη του Σωκράτη, τότε έχουμε μια σημαντική αποκάλυψη, ότι δηλαδή το όνομα Αγαμέμνων δεν είναι το όνομα που είχε ο βασιλιάς των Μυκηνών όταν ξεκινούσε για την Τρωική Εκστρατεία, αλλά αυτό το οποίο του δόθηκε κατά ή μετά την εκστρατεία σαν παρωνύμιον (παρατσούκλι) για την συγκεκριμένη του δράση, το οποίο και «εκτόπισε» το όνομα (π.χ. Ατρεΐδης) που είχε πριν. Όπως π.χ. το αρχικό όνομα του Πλάτωνα ήταν Αριστοκλής, «πήρε όμως την προσωνυμία Πλάτων εξαιτίας του πλατιού του στέρνου και μετώπου – κι αυτή τελικά έμεινε ως όνομά του» («Κρατύλος» σελ. 13)

Άλλη παρόμοια περίπτωση παρωνυμίου (παρατσουκλιού) που εκτόπισε μάλλον το παιδικό όνομα επικρατώντας και την αναφέρει ο Σωκράτης στο βιβλίο «Κρατύλος», είναι η περίπτωση του Τάνταλου. Λέει σχετικά ο Σωκράτης στις σελίδες 99 και 101: «Σχετικά τώρα με τον Τάνταλο, ο καθένας θα μπορούσε να καταλάβει πως το όνομα του έχει δοθεί σωστά και σύμφωνα με τη φύση του, αν αληθεύουν όσα αναφέρονται γι’ αυτόν... Οι πολλές και φοβερές δυστυχίες που του συνέβησαν στη ζωή του, ... και, όταν πέθανε εκείνος και πήγε στον Άδη, η «ταλάντευση» της πέτρας πάνω από το κεφάλι του, δείχνει ότι το όνομά του είναι σωστό. Σαν κάποιος δηλαδή να ήθελε να τον ονομάσει «ταλάντατον» (δυστυχέστατον), αλλά έκρυψε το αληθινό όνομα και τον είπε αντ’ αυτού «Τάνταλο». Τέτοιο όνομα φαίνεται ότι του εξασφάλισε η τύχη της φήμης του.»

Βλέπουμε ότι και στην περίπτωση του Τάνταλου όπως και στις περιπτώσεις του Αγαμέμνωνα, του Ορέστη κ.α., ισχύουν οι δύο ορισμοί για το όνομα τότε (σήμερα παρωνύμιον – παρατσούκλι) που δίνει ο Σωκράτης. Στη σελίδα 77 του βιβλίου «Κρατύλος», ο Σωκράτης λέει τα εξής: «Επομένως το όνομα είναι όργανο που μας διδάσκει και καθορίζει την ουσία των όντων...», ενώ στη σελίδα 175 λέει τα εξής: «Φαίνεται λοιπόν ότι τούτο έχει δημιουργηθεί από ολόκληρο λόγο, που φανερώνει ότι το όνομα είναι το αποτέλεσμα της αναζήτησης. Ίσως το καταλάβεις καλύτερα με το λεγόμενο «ονομαστόν»^. εδώ δηλώνεται σαφώς ότι είναι «ον ου μάσμα εστίν» (αυτό από το οποίο προέρχεται).»

Αυτό σημαίνει ότι αυτά τα ονόματα που περιγράφουν είτε το χαρακτήρα τους είτε..., ότι δεν ήσαν τα «πραγματικά» (προγενέστερα) ονόματα που τους δόθηκαν μετά την γέννησή τους, αλλά μεταγενέστερα που απέκτησαν σαν παρωνύμια. Θέλω να το επαναλάβω. Εάν π.χ. αυτή η ετυμολογική σε σχέση με την Ιστορία ερμηνεία που δίνει ο Σωκράτης για το όνομα Αγαμέμνων είναι αληθινή, αυτό σημαίνει, ότι ο Αρχηγός των Αχαιών, πριν και τουλάχιστον στην αρχή της Τρωικής Εκστρατείας δεν ονομαζόταν Αγαμέμνων αλλά π.χ. Ατρεΐδης (γιος του Ατρέα δηλαδή).... και όταν επικράτησε το επίκτητο παρωνύμιον, εκτόπισε το «πραγματικό» (προγενέστερο).

Αναλυτικώτερην εργασία για τα ονόματα, τα επίθετα και τα παρωνύμια των ανθρώπων έκανα στο προηγούμενο βιβλίο μου «Ο Χαιρέκακος…» σελ. 19.

Εάν πεις σε κάποιον ακόμα και σήμερα, λίγους μήνες μετά την κλοπή του λειψάνου του Τάσσου Παπαδόπουλου, ότι το έκλεψε ο Αντώνης Προκοπίου, μπορεί να σου πει: «Ποιος Αντώνης Προκοπίου; Εν ο Αλ Καπόνε...» ή έστω «...εν ο Κίτας που το έκλεψε». Εάν πεις σε κάποιον, ότι τον γνωστό Θούριον τον έγραψε ο Αντώνης Κυριαζής, μπορεί να σου πει: «Ποιος Αντώνης Κυριαζής; Εν ο Ρήγας Φεραίος που τον έγραψε», έστω και αν ο Ρήγας σύμφωνα με τον Ιωάννη Φιλήμονα στο βιβλίο του «ΔΟΚΙΜΙΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΦΙΛΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ», εν Ναυπλία, 1834, σελ. 90, χρησιμοποιούσε το Ρήγας «Βελεστηνός» (Βελεστινλής) για να κρατήσει απόσταση από το αρχαίο φονικό... Εάν παρακολουθώντας μια ταινία πεις σε κάποιον νεώτερο, ότι «αυτή η ηθοποιός είναι η Ευγενία Καρπούζη», μπορεί να πεταχτεί άλλος και να σου πει: «Ποια Ευγενία Καρπούζη ρε; Τούτη εν η Τζένη Καρέζη».

Στην περίπτωση του Αλ Καπόνε, της Τζένης Καρέζης και άλλων, οι δημόσιες υπηρεσίες διέσωσαν εκτός από τα «καλλιτεχνικά» τους ονόματα και τα «πραγματικά» (προγενέστερα) τους ονόματα. Στην περίπτωση του Ρήγα του Βελεστινλή, του Κολοκοτρώνη και του Παπαφλέσσα, η Ιστορία διέσωσε και τα «πραγματικά» (προγενέστερα) τους ονόματα, κάτι που μέχρι στιγμής τουλάχιστον δεν συνέβη με τον Ορέστη, τον Αγαμέμνωνα και άλλους.

Κατά συνέπεια, γιατί το όνομα «Κινύρας» να θεωρείται φοινικικό και να μην προέρχεται από το προομηρικό ρήμα «κίνυμαι», που σημαίνει, τίθεμαι σε κίνηση, απέρχομαι, αναχωρώ και να έχει να κάνει με την μετοίκηση των Πρωτοελλήνων – Πρωτοαρκάδων, οι οποίοι ήλθαν στην Κύπρο και έσμιξαν ειρηνικά με τους Πρωτοέλληνες – Πρωτοκύπριους («Ετεοκύπριους»), δημιουργώντας μαζί με τα άλλα Πρωτοελληνικά Φύλα την Ελληνική Φυλή; Υπενθυμίζω, ότι ο φίλος του Αγαμέμνωνα Κινύρας, ήταν ο πρώτος ιερέας της (κυθηρόθεν Κύπριδος) Αφροδίτης και όχι της... Αστάρτης.

Το Μεταφυσικό γράμμα «νυ» (Ν).

Κάποιες από τις λέξεις που προκαλούν δέος σε πολλούς ανθρώπους, διαθέτουν σαν άτλαντα σπόνδυλο της ραχοκοκκαλιάς τους το γράμμα «νυ» (Ν), όπως π.χ. οι λέξεις «Νεκρός», «Μαντείον», «Ναός», «Νόσος»... Εάν από φιλολογικής (και όχι μόνο) απόψεως, τα σημαντικώτερα ίσως τμήματα του βιβλίου «Κρατύλος» είναι οι αναφορές στο γράμμα «ρω» (Ρ), από μεταφυσικής απόψεως, ένα από τα σημαντικώτερα γράμματα του Ελληνικού αλφαβήτου από όσα αναφέρει ο Σωκράτης, είναι το γράμμα «νυ» (Ν). Στη σελίδα 193 του βιβλίου «Κρατύλος» ο Σοφός Φιλόσοφος και Γλωσσολόγος Σωκράτης λέει τα εξής: «Και όταν παρατήρησε την προς τα μέσα κατεύθυνση της φωνής με το νι, ονόμασε με τούτο το «ένδον» και το «εντός», σαν να ήθελε με τα γράμματα να μιμηθεί τις ενέργειες...» Κατά συνέπεια το γράμμα «νυ» (Ν) δεν είναι τυχαίο στις λέξεις «ένδον», «εντός», «ενέργεια»... «energy», ίσως ακόμα και στα βαρβαρικά «in»... και τα παράγωγά τους που σημαίνουν «μέσα»...

Ποιες ενέργειες όμως ήθελε να μιμηθεί ο πανάρχαιος ονοματοδότης με το γράμμα «νυ» (Ν), τις υλικές ή τις ψυχικές; Και τις δύο. Το προομηρικό ρήμα «τρυπάω» σημαίνει τρυπώ. Τυχαία άραγε ο ονοματοδότης ονόμασε το εργαλείο, το οποίο χρησιμοποιεί κάποιος για να ανοίγει τρύπες «τρύπανον» και όχι π.χ. «τρύπαλον»; Για το τρυπάνι υπάρχει η επίσης προομηρική λέξη «τέρετρον», ίσως παλαιότερη από το «τρύπανον», στην οποία κυριαρχεί το «ρω» (Ρ) της κινήσεως.

Ρω της ροής των Έριδων του νοός. Οι ερινύες π.χ. από την άλλη, υποδηλώνουν μια κατάσταση στην οποία ο άνθρωπος αισθάνεται μιαν εσωτερική, ψυχική ενέργεια να τον κατατρέχει.

Ψυχική ενέργεια έχουμε επίσης στη λέξη «κίνητρον», η οποία προέρχεται ίσως από τις προομηρικές λέξεις «κινέω» που σημαίνει, θέτω σε κίνηση, κινώ και την λέξη «ροή». Ψυχική ενέργεια έχουμε επίσης στην προομηρική λέξη «όρνυμι» που σημαίνει κινώ, εξεγείρω, διεγείρω, κινούμαι, σηκώνομαι, σπεύδω. Αυτός ο συνδυασμός των γραμμάτων «ρω» (Ρ) και «νυ» (Ν) όπως στην λέξη «όρνυμι», που υποδηλώνει μιαν εσωτερική(Ν) κίνηση (Ρ), είναι χρησιμότατος και ίσως μπορεί να μας βοηθήσει στην ετυμολογία άλλων λέξεων, αλλά ακόμα ίσως και στην ερμηνεία άλλων γραμμάτων (την οποία ερμηνεία, είτε παρέλειψε να αναφέρει ο Σωκράτης, είτε δεν γνώριζε) τα οποία συμμετέχουν σε λέξεις όπου υπάρχει το –ρν- της εσωτερικής ροής.

Ένα χαρακτηριστικό λογοτεχνικό και ίσως γλωσσολογικό απόσπασμα στο βιβλίο «Κρατύλος», όπου φαίνεται η εσωτερική ενέργεια του «νυ» (Ν) σε σχέση με μιαν ερμηνεία της λέξης «ψυχή», υπάρχει στις σελίδες 110 και 112, όπου ο Σωκράτης λέει τα εξής: «Ως μεν τοίνυν εκ του παραχρήμα λέγειν, οίμαί τι τοιούτον νοείν τους την ψυχήν ονομάσαντας, ως τούτο άρα, όταν παρή τω σώματι, αίτιόν εστι του ζην αυτώ, την του αναπνείν δύναμην παρέχον και αναψύχον, άμα δε εκλείποντος του αναψύχοντος το σώμα απόλλυταί τε και τελευτά^. όθεν δη μοι δοκούσιν αυτό «ψυχήν» καλέσαι.»

«... με το νι, ονόμασε με τούτο το «ένδον» και το «εντός», σαν να ήθελε με τα γράμματα να μιμηθεί τις ενέργειες...» («Κρατύλος» σελ. 193). Είναι τυχαίο άραγε το γεγονός, ότι πολλές λέξεις που εκφράζουν συναισθήματα ή καταστάσεις που πηγάζουν από μέσα μας, ότι διαθέτουν και το γράμμα «νυ» (Ν);  

Τα παραδείγματα πολλά. Η προομηρική λέξη «νέμεσις» σημαίνει αγανάκτηση. Η προομηρική λέξη «ευφροσύνη» σημαίνει ευχαρίστηση, χαρά. Στην λέξη «ευφροσύνη» συμμετέχει εκτός από το γράμμα «νυ» (Ν) που υποδηλώνει την εσωτερική ενέργεια και το «ρω» (Ρ) της κίνησης, το «ρω» (Ρ) της ροής. Λέει για την λέξη αυτή στη σελίδα 171 ο Σοφός Σωκράτης: «Η «ευφροσύνη» δεν χρειάζεται ερμηνεία της ονομασίας της^. πασίδηλο ότι ονομάστηκε από το «ευ συμφέρεσθαι» (τη σωστή ταυτόχρονη κίνηση) της ψυχής με τα όντα». Σας λέει κάτι αυτό το μικρό απόσπασμα από το αρχαίο κείμενο; «παντί γαρ δήλον ότι από του ευ τοις πράγμασι την ψυχήν συμφέρεσθαι...». Μήπως απ’ εδώ πήραν οι Χριστιανοί αυτό που ψάλλουν στις εκκλησίες: «Τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών...»;

Η λέξη «νοιώθω» που λέμε σήμερα ίσως έχει να κάμει με τις προομηρικές λέξεις «νειόθι» που σημαίνει στο βάθος και «νειόθεν» που σημαίνει από το βάθος, εκ βάθους.

Το προομηρικό ρήμα «θρηνέω» σημαίνει μοιρολογώ θρηνώ. Η προομηρική λέξη «πνοιή» που σημαίνει πνοή, αναπνοή όπως και τα προομηρικά ρήματα «πνέω» που σημαίνει φυσώ και «πνήω» που σημαίνει κινούμαι, διαθέτουν το γράμμα «νυ» (Ν) της εσωτερικής ενέργειας. Στη σελίδα 171 του βιβλίου «Κρατύλος» ο Σωκράτη λέει τα εξής: «Το «τερπνόν» εξάλλου έχει ονομαστεί «έρψεως πνοή» (από την πνοή του μπαίνει μέσα) στην ψυχή, που σωστότερο θα ήταν να λέγεται «έρπνουν» αλλά με την πάροδο του χρόνου παρήχθη η λέξη «τερπνόν».»

Κατά ανάλογο τρόπο εάν «διαλύσει» κάποιος τη λέξη «νόσος» και την διαβάσει με την βοήθεια της ερμηνείας των γραμμάτων, όπως την παρουσιάζει ο Σωκράτης, δεν διαπιστώνει μιαν αρνητική σημασία στην λέξη αλλά την διαβάζει σαν «εσωτερική (νυ) αρμονική (όμικρον) κίνηση (σίγμα)», ίσως διότι επίσης με την πάροδο του χρόνου, η προομηρική λέξη «νούσος», που διέθετε ενσωματωμένο το αρνητικό μόριο «ου» εκφυλίστηκε σε «νόσος». Το ίδιο το γράμμα «ύψιλον» (Υ) στην λέξη «νούσος» ίσως σημαίνει «υπό»…

Επίσης η προομηρική λέξη «ανθρακιή» που σημαίνει ανθρακιά, σωρός από καιόμενους άνθρακες, διαθέτει το γράμμα «νυ» της εσωτερικής ενέργειας.

Εκτός από τα φανερά συναισθήματα, με το γράμμα «νυ» (Ν) εκφράζονται και καταστάσεις που αποκαλύπτουν την εσωτερική ενέργεια του «νυ» (Ν). Τέτοιες λέξεις είναι π.χ. η προομηρική λέξη «νωχελίη» που σημαίνει νωχέλεια, νωθρότητα και η λέξη «νωθής» που σημαίνει βραδύς, νωθρός. Η λέξη «νωθρός» ίσως προέκυψε από την προομηρική λέξη «νωθής». Η προομηρική λέξη «οκνείω» σημαίνει διστάζω, ενώ «όκνος» είναι η ραθυμία, νωθρότητα. Από την προομηρική αυτή λέξη βγαίνει η λέξη οκνηρός και ίσως η αρχαιοκυπριακή (αρχαιοελληνική δηλαδή) λέξη «ποκνιάζουμαι» (ίσως αποκνιάζομαι, προσπαθώ να αποβάλω τον όκνο). Η προομηρική λέξη «όκνος» που σημαίνει «ραθυμία», «νωθρότητα», μπορεί να ερμηνευτεί πολύ ωραία με τη βοήθεια της ερμηνείας των γραμμάτων που έδωσε ο Σωκράτης, εάν η υπόθεση μου για το γράμμα «κάππα» (Κ)  είναι ορθή. «Όκνος» είναι αυτή η πνευματική εσωτερική (νυ) κατάσταση, η οποία εμποδίζει (κάππα) την αρμονική (όμικρον) ροή (σίγμα).

Η προομηρική λέξη «ύπνος» διαθέτει επίσης το «νυ» (Ν) της εσωτερικής ενέργειας. Γνωρίζοντας την ερμηνεία των τριών τελευταίων γραμμάτων, του «νυ» (Ν), του «όμικρον» (Ο) και του «σίγμα» (Σ), (το οποίο όπως το γράμμα «ρω» (Ρ) φανερώνει κίνηση) θα μπορούσαμε να ερμηνεύσουμε τα τελευταία γράμματα της λέξης, το «...νος» δηλαδή, σαν εσωτερική αρμονική ροή και με την βοήθεια άλλων λέξεων να προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε συμπερασματικά την σημασία των δύο αρχικών γραμμάτων του «ύψιλον» (Υ) και του «πι» (Π), την οποία είτε δυστυχώς παρέλειψε να αναφέρει ο Σωκράτης, είτε απλώς δεν γνώριζε. Ίσως απλώς τα πρώτα δύο γράμματα της λέξης «ύπνος», να προέρχονται από την προομηρική πρόθεση «υπό»*, «ύπο» και «υπαί» που σημαίνει «υποκάτω», «κάτω» και να χαρακτηρίζουν μια χαμηλή εσωτερική ενέργεια, μιαν υπονοητική δραστηριότητα δηλαδή.

Το «νυ» (Ν) της εσωτερικής ενέργειας, υπάρχει επίσης στην προομηρική λέξη «θάνατος». Ο θεός Θάνατος είναι ο δίδυμος αδελφός του Ύπνου. 

Σημ.*: Από μία προκαταρκτική έρευνα μου για λέξεις που αρχίζουν (τουλάχιστον) με το γράμμα «ύψιλον» (Υ), έβγαλα το συμπέρασμα, ότι σε αρκετές περιπτώσεις, μόνο του το γράμμα «ύψιλον» (Υ), έχει την σημασία που έχουν οι προθέσεις «υπό» και «υπέρ», όπως π.χ. στις λέξεις «υιός» (ο υπό… του πατρός) και «ύπατος» (ο υπέρ… άλλων).

Η προομηρική λέξη «ανήρ» σημαίνει άνδρας, ανδρείος, σύζυγος κ.τ.λ. Η προομηρική λέξη «ανήρ», αποδίδει άριστα την σημασία της λέξης άνδρας και σύζυγος με βάση την ερμηνεία των γραμμάτων, όπως τα αναλύει ο Σωκράτης και φωτογραφίζει την γενετήσια πράξη. Λέει ο Σωκράτης: «Το άλφα πάλι το έβαλε στο «μέγα» και το ήτα στο «μήκος»...», «...με το νι, ονόμασε με τούτο το «ένδον» και το «εντός», σαν να ήθελε με τα γράμματα να μιμηθεί τις ενέργειες...» («Κρατύλος» σελ. 193), ενώ για το γράμμα «ρω» (Ρ), ο σοφός Σωκράτης λέει τα εξής: «Πρώτα απ’ όλα το γράμμα ρω μου φαίνεται σαν όργανο της κίνησης στο σύνολό της...» («Κρατύλος» σελ. 191). Η προομηρική λέξη «ανήρ» σημαίνει μεταξύ άλλων και ανδρείος. Η λέξη «ανδρείος» ίσως να προέρχεται από την προομηρική λέξη «ανήρ». Στη λέξη «ανδρείος», ο ονοματοθέτης πρόσθεσε το γράμμα «δέλτα» (Δ), για το οποίο λέει ο Σωκράτης: «Επειδή με το δέλτα η γλώσσα πιέζεται… φαίνεται ότι θεώρησε τη δύναμή τους χρήσιμη για τη δήλωση του «δεσμού…» («Κρατύλος», σελ. 193)

Στην προομηρική λέξη «μαινάς» και στο προομηρικό ρήμα «μαίνομαι» που σημαίνει κατέχομαι από μανία, μαίνομαι, αποκαλύπτεται το μεγαλείο της εσωτερικής ενέργειας του «νυ» (Ν), στην οποία μανία, στα αρχαιότατα χρόνια, όπως στην περίπτωση του παιδοκτόνου Ηρακλή (αλλά και μέχρι σήμερα σε κάποιους άλλους πολιτισμούς στην Αφρική) επιχειρήτο να αποδοθεί μια θεϊκή παρέμβαση στην ανθρώπινη συμπεριφορά, την οποία μέχρι σήμερα ακόμα και ο Χριστιανισμός υιοθετεί, αφού θεωρεί, ότι δεν πέφτει τρίχα από την κεφαλή μας χωρίς τη θέληση του Θεού. Στη σελίδα 171 του βιβλίου «Κρατύλος» ο Σωκράτης λέει τα εξής: «Ο «θυμός» πήρε το όνομα από τη «θύσιν» (μανία) και τον βρασμό της ψυχής...». Εδώ η λέξη «θυμός» έχει την προομηρική σημασία της λέξης που σημαίνει μεταξύ άλλων, η μανία, η οργή και ενισχύεται αυτό που αναφέραμε πιο πάνω, ότι οι αρχαίοι πρόγονοι μας, όπως και κάποιες πρωτόγονες φυλές σήμερα, πίστευαν ότι αυτές οι ψυχικές εκδηλώσεις όπως η μανία σε κάποιους ανθρώπους, εστέλλονταν από τους Θεούς. Όλα αυτά πάντα εάν και εφόσον φυσικά, η λέξη «θυμός» (μανία) προέρχεται από την λέξη θεός, όπως θα δούμε στη συνέχεια, όταν θα προβληματιστούμε για το γράμμα «θήτα» (Θ). Αυτή η εσωτερική ενέργεια του θεϊκού «νυ» (Ν) είναι ιδιαίτερα εμφανής στις προομηρικές λέξεις «μάντις», «μαντήιον» κ.τ.λ.

Στη σελίδα 155 του βιβλίου «Κρατύλος» ο Σοφός Σωκράτης λέει τα εξής: «Ανάμεσά τους το όνομα «τέχνη», να δούμε τι τέλος πάντων σημαίνει... Τούτο λοιπόν σημαίνει «έξιν νου» (κατοχή νου), με αφαίρεση του ταυ και παρεμβολή του ο μεταξύ του χι, και του νι και του νι και του ήτα».

Ο Σωκράτης πιστεύει ότι η έδρα αυτών των εσωτερικών ενεργειών που εκφράζονται με το γράμμα «νυ» (Ν) είναι ο νους και η ψυχή. Λέει σχετικά στη σελίδα 113 του βιβλίου «Κρατύλος»: «Τη σύνολη φύση του σώματος, για  να μπορεί τούτο να ζει και να κινείται, υπάρχει κάτι άλλο εκτός από την ψυχή που τη συγκρατεί και την κινεί; ...Και για τη φύση όλων των άλλων δεν πιστεύεις τον Αναξαγόρα, ότι ο νους και η ψυχή είναι τα στοιχεία που τη διακοσμούν και τη συγκρατούν;»

Μια βασική λέξη κλειδί, που φανερώνει και αφεαυτής, αλλά και ιδιαίτερα στα παράγωγα της την εσωτερική ενέργεια του γράμματος «νυ» (Ν), είναι η προομηρική λέξη «νόος» (και «νους») που σημαίνει μεταξύ άλλων, «το γέννημα της διανόησης, τη σκέψη δηλαδή», αλλά ακόμα και «ψυχή». Εάν «διαλύσουμε» την προομηρική αυτή λέξη «νόος» στα «έξ ων συνετέθει» τέσσερα γράμματα της και την ερμηνεύσουμε με βάση την ερμηνεία των γραμμάτων «νυ» (Ν), «όμικρο» (Ο), και «σίγμα» (Σ), όπως μας την παρέδωσε ο Σωκράτης, τότε η λέξη «νόος» κατά γράμμα σημαίνει «εσωτερική ενέργεια αρμονικότατης ροής».

Από τις προομηρικές λέξεις «νόος» και «νους» και το επίσης προομηρικό ρήμα «νοέω» που σημαίνει αντιλαμβάνομαι, παρατηρώ, καταλαβαίνω, σκέπτομαι, βάζω στο νου μου, έχω κατά νου μου, παράγονται πλήθος άλλων λέξεων όπως «νόημα», «νοήμων», ενώ η λέξη «νοερώς» σημαίνει ίσως ετυμολογικά, την ροή του νοός.

Το όνομα του συνετού Νέστωρα ίσως βγαίνει από τις προομηρικές λέξεις «νόος» και «ίστωρ» που σημαίνει γνώστης, κριτής, δικαστής και του δόθηκε σαν παρωνύμιον (παρατσούκλι) λόγω ακριβώς της σύνεσης του.

Στη σελίδα 133 του βιβλίου «Κρατύλος», ο Σωκράτης λέει για το όνομα της θεάς Αθηνάς τα εξής: «Αυτό είναι πιο δύσκολο, αγαπητέ μου. Πάντως φαίνεται ότι και οι αρχαίοι πίστευαν για την Αθηνά ό,τι και οι σύγχρονοι ειδικευμένοι στον Όμηρο. Οι πιο πολλοί από τούτους, δηλαδή, προσπαθώντας να ερμηνεύσουν τον ποιητή, λένε ότι αυτός παρουσιάζει την Αθηνά ως νου και διάνοια...» Η λέξη «διάνοια» ετυμολογικά βγαίνει από τις λέξεις «Δίας» και «νους». Η θεά της Σοφίας Αθηνά είναι γνωστό ότι μυθολογικά γεννήθηκε από το κεφάλι του Δία.

Απόγονος όμως μεγάλης Διάνοιας, δεν είναι μόνο η κόρη του Δία Αθηνά, αλλά και ο Δίας ο γιος του Κρόνου. Λέει σχετικά για τον Κρόνο ο Σωκράτης στη σελίδα 101 του βιβλίου «Κρατύλος», «…γιατί λογικό θα ήταν να είναι απόγονος κάποιας μεγάλης διάνοιας ο Δίας^. «κόρος» όμως δεν σημαίνει το παιδί αλλά το «καθαρό» και «ακήρατο» (αμόλυντο) στοιχείο του νου».

Εάν όμως το όνομα «Κρόνος» προέρχεται από τη λέξη «κόρος», τότε ίσως το όνομα Κρόνος σημαίνει (και) κάτι άλλο. Σύμφωνα με το «ομηρικό λεξικό» του Κώστα Παπαγεωργίου η προομηρική λέξη «κόρος» σημαίνει ο χορτασμός. Είναι γνωστό ότι ο θεός Κρόνος κατάπινε όλα τα παιδιά που του γεννούσε η σύζυγός του Ρέα. Ο Κρόνος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ίσως, σαν εκείνο το χρονικό «διάστημα» που επικρατούσε στο σύμπαν, μέχρι την μεγάλη έκρηξη, γνωστή σαν μπιγκ μπαν.

Εάν διαβάσουμε τις λέξεις «κόρος» και «Κρόνος» με την βοήθεια της ερμηνείας των γραμμάτων, όπως μας την παρέδωσε ο Σωκράτης, τότε, εάν είναι ορθή η υπόθεσή μου για το γράμμα «κάππα» (Κ), σημαίνει στην πρώτη περίπτωση αυτή την κατάσταση που εμποδίζει «κάππα» (Κ) την αρμονική «όμικρον» (Ο) ροή «ρω» (Ρ) … της Ρέας και στην δεύτερη, αυτή την κατάσταση του εμποδίζει την εσωτερική αρμονική ροή (των πραγμάτων). Ίσως είναι ανάλογα της λέξης «κηρ» που σημαίνει, ο όλεθρος, η καταστροφή, η μοίρα του θανάτου, η θεά του θανάτου προσωποποιημένη. Η λέξη «Κρόνος» ίσως προέκυψε από την λέξη «κηρ».

Κηρ → … κόρος … → Κρόνος

Στη σελίδα 169 του βιβλίου «Κρατύλος», ο Σωκράτης λέει τα εξής: «Και η «ανία» σημαίνει αυτό που εμποδίζει το «ιέναι» (την κίνηση)». Η προσωκρατική λέξη «ανία», η οποία ίσως προέκυψε από την ακόμα ίσως αρχαιότερη προομηρική λέξη «ανίη», σημαίνει μεταξύ άλλων βάρος, λύπη. Αυτή η λύπη και το βάρος στην ψυχή είναι χαρακτηριστικά της ανίας και έχουν σαν αποτέλεσμα την μειωμένη κινητικότητα του πάσχοντος. Για να υπάρχει μία σε μήκος-μάκρος (ήτα) αρμονική (όμικρο) κίνηση (ρω), ροή δηλαδή, πρέπει να λειτουργεί θετικά το εσωτερικό «νυ» (Ν).

Στη σελίδα 147 του βιβλίου «Κρατύλος», ο Σωκράτης λέει για την «φρόνηση» τα εξής: «Η «φρόνηση»^. γιατί αυτή είναι «φοράς» (της κίνησης) και «ρου νόησις»…» Η λέξη «φρόνησις», μάλλον προέρχεται από την προομηρική λέξη «φρόνις» (που σημαίνει φρόνηση, σύνεση) και το προομηρικό ρήμα «φρονέω» που σημαίνει μεταξύ άλλων διαλογίζομαι, σκέπτομαι. Το προομηρικό ρήμα «φρονέω» μάλλον προέρχεται από την προομηρική λέξη «φρην», που σημαίνει νους και λογικό. Στο προομηρικό ρήμα «φρονέω» υπάρχουν τα τρία χαρακτηριστικά γράμματα – ρον – που υποδηλώνουν μιαν αρμονική εσωτερική ροή. Μελετώντας τα όσα γράφει το «ομηρικό λεξικό» του Κώστα Παπαγεωργίου για την λέξη «φρην», δικαιούμαστε να υποθέσουμε τουλάχιστον, ότι οι λέξεις «διάφραγμα» και «νεφρά» προέρχονται από την προομηρική λέξη «φρην». Για την ειδικότερη σημασία του γράμματος «φι» (Φ), θα κάνουμε κάποιες υποθέσεις στο συμπλήρωμα του κώδικα…

Για την προομηρική λέξη «φρην», ο Κώστας Παπαγεωργίου γράφει στο «ομηρικό λεξικό» μεταξύ άλλων τα εξής: «… ο νους, το λογικό,… Η λέξη έχει πολλές έννοιες. Για τους αρχαίους είναι ο μυς που χωρίζει τη θωρακική κοιλότητα από την κοιλιακή, το διάφραγμα… Η λέξη όμως λαμβάνεται και με κάποια γενικότερη έννοια της έδρας της ψυχής…». Ο Κώστας Παπαγεωργίου στο «ομηρικό λεξικό» γράφει για την προομηρική λέξη «ψυχή» τα εξής: «ψυχή, η, αρχικά = η πνοή, η αναπνοή.»

Ο λόγος ίσως που οι αρχαίοι θεωρούσαν τις φρένες (διάφραγμα) σαν έδρα της ψυχής, είναι διότι πρόσεξαν ότι η «ψυχή» (πνοή, αναπνοή) του ανθρώπου, σχετίζεται με την κίνηση του διαφράγματος. Για αυτό κάποιες φορές όταν ο ασθενής δυσκολέυεται να αναπνεύσει, νομίζει ότι «εν να φκει η ψυσσιή του», τον βάζομαι να καθήσει με τους αντιβραχίονες του στα πλευρά της καρέκλας, για να ενισχύσουμε την πλευρική αναπνοή του.

«Φράζω» σημαίνει κάνω κάποιον να αντιληφθεί, αντιλαμβάνομαι, συλλογίζομαι, αναλογίζομαι, σκέφτομαι και προέρχεται μάλλον από τη λέξη «φρην», που σημαίνει μεταξύ άλλων, ο νους, το λογικό, εξού και η έκφραση «έχει σώας τας φρένας» ή εάν είναι φρενοβλαβής και του φρενοκομείου, όπως λέμε το τρελάδικο εδώ «στις αμμουδιές…» της Κύπρου και του Ομήρου, «έχει πρόβλημα με τας φρένας του».

Στη σημερινή ύστερη βιομηχανική εποχή… των αυτοκινήτων, λέγεται και διαφορετικά: «Έχει πρόβλημα με τα λάδια του». Ταυτοχρόνως, είμαστε για τα καλά πλέον στην εποχή των ηλεκτρονικών υπολογιστών, κατά συνέπεια δεν αποκλείεται να το ακούσουμε και σαν «έχει πρόβλημα με τον σκληρό του δίσκο» ή έστω:

Καθάρισε τα μυαλά σου Σταλινάκο

Αφαίρεσε τα κόκκινα τα chips

Καθάρισαν οι σταύλοι του Αυγεία

Στις χώρες που πατούσαν οι Ερυθροί…

Άλλες σημαντικές προομηρικές λέξεις, οι οποίες διαθέτουν το γράμμα «νυ» (Ν) της εσωτερικής ενέργειας και το γράμμα «ρω» (Ρ) της ροής, είναι οι προομηρικές λέξεις «όνειρον» και «όναρ» που σημαίνουν όνειρο. Το όνειρο είναι αυτό που ρέει μέσα μας. Τα γράμματα κλειδιά «ρω» (Ρ) και «νυ» (Ν), υποδηλώνουν την εσωτερική του μυαλού ή της ψυχής ροή.

Σημαντικές λέξεις που φέρουν το γράμμα «ρω» (Ρ) και «νυ» (Ν) είναι η «Αρνίς» (εορτή καθαρμού) και «Κάρνειος» (επίθετο του Απόλλωνος), οι οποίες φέρουν επιπλέον την σημαντική ρίζα «αρ» του προομηρικού ρήματος «άρδω», που σημαίνει μεταξύ άλλων, ραντίζω (όπως στον χριστιανικό αγιασμό) …

«… με το νι, ονόμασε με τούτο το «ένδον» και το «εντός»,…» λέει ο σοφός Σωκράτης («Κρατύλος», σελ. 193), όπως π.χ. οι προομηρικές λέξεις «νήδυια» που σημαίνει τα εντόσθια και «άντρον» που σημαίνει το σπήλαιο.

Ίσως ακόμα και η προομηρική λέξη «νεαρός» (ίσως από τις λέξεις νέος + ρέω → νεαρός = νέα ροή) που σημαίνει νεαρός, νέος, να έχει να κάνει με το εσωτερικό «νυ» (Ν).

Ρω της ζωής του δένδρου

Ρω και νυ της εσωτερικής ροής του δένδρου

Ρω και νυ της εκ των έσω ροής της ρητίνης

Ρω και νυ των Δρυάδων Νυμφών

Νυ των Αντριάδων Νυμφών

Νυ της Νύμφης του Θερμαϊκού

Νυ του Ναυπλίου, Νυμφαίου του Αιγαίου

πόλις Καλυψώ και Κίρκη της Ψυχής μου

Ρω και νυ της υπό μανδραγόρα καθεύδουσας ροής

Ρω της ροής και νυ της εσωτερικής ενέργειας του μανδραγόρα, του ναρκωτικού φυτού

Ρω και νυ της νάρκης

Ρω και νυ του ονείρου και ρω του άνευ νυ οράματος

Το Θεϊκό Θήτα

Αθηνά

Νους και Διάνοια

νόηση θεού

«α θεονόα»

«Θεονόη»

«Ηθηνόη»

«Αθηνάα»

«Αθηνά»

Παλλάδα Ελλάδας

Διάνοια

Νους Διός

Θεά της Σοφίας

Αθηνά.

Πριν πολλά χρόνια διάβασα ότι το γράμμα «όμικρον» (Ο), γράφεται όπως γράφεται, διότι τα χείλη μας όταν το προφέρουν σχηματίζουν κύκλο. Κατ’ ανάλογο τρόπο, ίσως και το γράμμα «θήτα» (Θ) να γράφεται όπως γράφεται, διότι εκτός του «κύκλου» που σχηματίζουν τα χείλη μας όταν το προφέρουν, η γλώσσα μας συμμετέχει τέμνοντας τον «κύκλο». Ξέρετε πόσο ωραία φαίνεται αν το δείτε στον καθρέφτη; Τρέξτε.

Στη σελίδα 105 του βιβλίου «Κρατύλος», ο Σοφός Σωκράτης λέει τα εξής: «Επομένως δεν είναι δίκαιο να αρχίσουμε από τους θεούς, εξετάζοντας πως σε κάποια στιγμή αποδόθηκε σ’ αυτούς σωστά η ονομασία «θεοί»; … Εγώ βέβαια υποψιάζομαι κάτι τέτοιο^. φαίνεται πως οι πρώτοι άνθρωποι που ήλθαν στην Ελλάδα πίστευαν μόνο στους θεούς αυτούς, στους οποίους ακόμη και σήμερα πολλοί βάρβαροι πιστεύουν, στον ήλιο, στη σελήνη, στη γη, στα άστρα και στον ουρανό. Και επειδή έβλεπαν ότι αυτά συνεχώς κινούνταν κι έτρεχαν, τα ονόμασαν, λόγω αυτής ακριβώς της φύσης του «θειν» (ταχείας κίνησης), θεούς^. όταν αργότερα λάτρεψαν άλλους θεούς, όλους ανεξαιρέτως πλέον τους ονόμασαν έτσι. Σου φαίνεται να λέω κάτι σωστό ή όχι;»

Η σημαντικότερη ίσως προομηρική λέξη που αρχίζει με το γράμμα «θήτα» (Θ), είναι η λέξη «θέω» που σημαίνει τρέχω. Από αυτή την λέξη προέρχεται ίσως η λέξη θεός. Ίσως να υπάρχουν ακόμα και σήμερα κάποιες πρωτόγονες φυλές, στις ζούγκλες της Αφρικής, του Αμαζονίου, της Ινδονησίας,… που όταν βλέπουν π.χ. αεροπλάνο να υπερίπταται με ταχύτητα πάνω από τα εδάφη τους, να γονατίζουν και να ακουμπουν το κεφάλι τους στο έδαφος, πιστεύοντας ότι κάποιος θεός περνά…

Εάν από την λέξη «θέω» που σημαίνει τρέχω, προέκυψε η λέξη θεός, έκτοτε το γράμμα «θήτα» (Θ) απέκτησε ίσως μιαν ιερή σημασία και είναι αποτύπωμα θεϊκής αναφοράς. Από την λέξη «θεός» κατάγονται εμφανέστατα αρκετές άλλες λέξεις, ενώ ακόμα περισσότερες λιγότερο ευδιακάκριτα. Εμφανέστατα κατάγονται π.χ. οι λέξεις: «θέαινα», η θεά, «θέιος, θείος» αυτός που ανήκει στο θεό, «θεουδής» που σημαίνει ο φοβούμενος το θεό, ο ευσεβής, «θεόφιν» ο θεός.

Πλήθος άλλων λέξεων προέρχονται, λιγότερο ευδιάκριτα, από την λέξη «θεός», όπως π.χ. ίσως οι πιο κάτω λέξεις: «Θεανώ». Η Θεανώ ήταν ιέρεια της θεάς Αθηνάς στο Ίλιο. Ο Σωκράτης μιλώντας στη σελίδα 133 του βιβλίου «Κρατύλος», για το όνομα της Θεάς Αθηνάς, λέει μεταξύ άλλων τα εξής: «… αφού λέει πως αυτή είναι «α θεονόα». …». Ίσως ήταν συνήθεια ακόμα και σε εκείνα τα πανάρχαια χρόνια, όταν κάποια γινόταν ιέρεια κάποιου θεού ή κάποιας θεάς, να αντικαθιστούσε το κοσμικό της όνομα, με κάποιο άλλο περισσότερο θεολογικό, όπως κάνουν μέχρι σήμερα κάποιοι λαϊκοί όταν ακολουθήσουν το μοναχικό βίο. Το κοσμικό όνομα π.χ. του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου του Γ΄, όταν τον έκλεισε ο πατέρας του σε τρυφερή παιδική ηλικία, λόγω φτώχειας, στο μοναστήρι του Κύκκου, ήταν Μιχαλάκης Μούσκος.

«Θεοκλύμενος», ο Θεοκλύμενος ήταν μάντης από την Υπερησία, το όνομα του ομοιάζει με τον Παράκλητο, όπως ονομάζουν οι Χριστιανοί το Άγιο Πνεύμα. «Θεστορίδης», Θεστορίδης ονομαζόταν ο μάντης Κάλχας. «Θέμις», το όνομα της θεότητας αυτής προέρχεται ίσως επίσης από την λέξη θεός, όπως ίσως και το όνομα της θαλάσσιας θεότητας «Θέτις». Μια από τις πενήντα Νηρηίδες ήταν η «Θόη», ενώ η «Θόωσα» ήταν μια από τις νύμφες. Από την λέξη θεός, ίσως προέκυψε και το όνομα «Θεσπρωτοί», λαός που κατοικούσε γύρω από τη Δωδώνη. «Θήβαι» ήταν πόλη στην Άνω Αίγυπτο.

Από τη λέξη θεός προέκυψαν ίσως και οι λέξεις «θέειον» ή «θήιον», το θείον, το θείαφι. «Θεειόω», θειαφίζω, καπνίζω με θεάφι. «Θέλγω», μαγεύω. «Θελκτήριον», μαγικόν μέσον, μαγεία, μαγικό κόσμημα. Η λέξη «θυμιατήρι» βγαίνει από την λέξη θυμίαμα, η λέξη «θυμίαμα» βγαίνει από το «θύον», δέντρο που το ξύλο του ήταν αρωματικό και το μεταχειρίζονταν σαν θυμίαμα. Η λέξη «θύον» ίσως βγαίνει από τη λέξη θεός. Άλλες λέξεις που βγαίνουν π.χ. από τη λέξη «θεός» είναι ίσως οι εξής: «Θύος», θυσία, προσφορά. «Θυοσκόος», ο θύτης, ο παρατηρητής θυσιών και αργότερα ο μάντης. «Θύσλα», τα ιερά σκεύη της λατρείας του Βάκχου. «Θύω», προσφέρω θυσίαν.

Από την σημαντικότατη λέξη «θέω» που σημαίνει τρέχω, ίσως βγαίνει και η προομηρική λέξη «θυμός» που σημαίνει η πνοή, η αναπνοή, η ψυχή. Η σημερινή λέξη θυμώνω προέκυψε από την αρχαιοελληνική λέξη «θυμός» που σημαίνει ψυχή. «Θοός» σημαίνει ταχύς, ενώ ο «Θοώτης» ήταν το όνομα (ίσως παρωνύμιον – παρατσούκλι) ενός αγγελιοφόρου Αχαιού στην υπηρεσία του Μενεσθέα. Η προομηρική λέξη «θύελλα» σύμφωνα με το «ομηρικό λεξικό» του Κώστα Παπαγεωργίου προέκυψε από το ρήμα «θύω», που σημαίνει μεταξύ άλλων ορμώ, κινούμαι ορμητικά, το οποίο όμως «θύω», ίσως βγαίνει με τη σειρά του, από το «θέω», όπως και πολλές άλλες λέξεις, όπως το τσακάλι που στην προομηρική εποχή ονομαζόταν «θώς».

Χαρακτηριστική είναι η λέξη «θηρ» που σημαίνει θηρίο. Τα δύο τελευταία γράμματα του, το «ήτα» (Η) και το «ρω» (Ρ), συμβολίζουν σύμφωνα με την ερμηνεία που δίνει ο Σωκράτης, το μήκος και την κίνηση και αν είναι ορθή η υπόθεσή μου για το γράμμα «θήτα» (Θ), την ταχύτητα. Θηρ είναι αυτό που κινείται, διανύοντας αποστάσεις με ταχύτητα.

Στις σελίδες 153 και 155 του βιβλίου «Κρατύλος», ο Σωκράτης λέει τα εξής: «… ενώ το «θήλυ», νομίζω πως πήρε το όνομά του από τη «θηλή», και η «θηλή», Ερμογένη, ονομάστηκε έτσι από το «τεθηλέναι» (κάνω κάτι να θάλλει), όπως όσα αρδεύονται; … Βεβαίως το «θάλλω» μου φαίνεται πως εικονίζει την ανάπτυξη των νέων, τη γρήγορη και απότομη. Αυτό ακριβώς έχει μιμηθεί ο ονοματοδότης, ενώνοντας το «θείν» (τρέχω) με το «άλλεσθαι»* (πηδώ). Δεν βλέπεις όμως ότι είναι σαν να παρεκκλίνω από την πορεία μου, μόλις συναντήσω κάτι βατό. Μας μένουν όμως πολλά από τα θεωρούμενα σπουδαία.» Αυτή η παρέκκλιση από την πορεία του, την οποία αναφέρει ο Σωκράτης, είναι ένδειξη ότι ο Σωκράτης γνώριζε την ετυμολογία πολλών άλλων λέξεων, τις οποίες δυστυχώς προσπερνά, προκειμένου να περιοριστεί στα «θεωρούμενα σπουδαία».

Σημ.*: Στην Κύπρο χρησιμοποιούμε την Προομηρική – Αρχαιοκυπριακή (Αρχαιοελληνική δηλαδή) λέξη «άλλομαι», την οποία αναφέρει ο Σωκράτης, στην έκφραση «γέλλεται (έλλεται) το μάτι μου».

Όσον αφορά την εξέλιξη των ουσιαστικών λέξεων του προαναφερθέντος αποσπάσματος, λακωνικά έχει ως εξής:

«θειν» + «άλλεσθαι» → «θάλλω» → «θηλή» → «θήλυ»

Σύμφωνα πάντα με το «ομηρικό λεξικό» του Κώστα Παπαγεωργίου, η προομηρική λέξη «θήλυς» σημαίνει θηλυκός και ταυτόχρονα και αυτό είναι πολύ σημαντικό, σημαίνει επίσης ασθενής, λεπτός. Ίσως από αυτή την διπλή, (θηλυκός, ασθενής) αρχαιότατη σημασία της λέξης «θήλυς» ονομάστηκε το γυναικείο φύλο ασθενές φύλο. Η εξήγηση είναι ίσως η εξής. Σύμφωνα με τον Σοφό Σωκράτη από τις λέξεις «θειν» και «άλλεσθαι» γεννήθηκε η λέξη «θάλλω», ενώ από την λέξη «θάλλω» γεννήθηκε εξελικτικά η λέξη «θήλυ». Ταυτόχρονα ο Σωκράτης μας λέει ότι «…το «θάλλω» μου φαίνεται πως εικονίζει την ανάπτυξη των νέων, …», η ουσιαστική σημασία όμως της προομηρικής λέξης «θάλλω», είναι, πρασινίζω, ανθώ, ενώ της επίσης προομηρικής λέξης «θάλος», η σημασία είναι νεαρός βλαστός. Κατά συνέπεια το γυναικείο φύλο «θήλυς», ονομάστηκε ίσως ασθενές φύλο, διότι οι νεαροί βλαστοί «θάλος» σε σχέση με τα γερά δέντρα είναι εύθραυστοι. Στην Κύπρο λέμε χαρακτηριστικά «η μουσκοκαρφκιά (γαρουφαλιά) επέταξε κορούες»*

Σημ.*:  Νομίζω είναι σημαντικό, ανάλογες εκφράσεις της κυπριακής (και όχι μόνο) τοπολαλιάς, να συγκεντρωθούν από κάποιαν ερευνητικήν ομάδα (π.χ. του Πανεπιστημίου Κύπρου…) και να καταγραφούν σε βιβλίο για να αναλυθούν μελλοντικά. Σχετικές πληροφορίες θα μπορούσαν να δώσουν οι ηλικιωμένοι, … οι μεγάλης ηλικίας φιλόλογοι που κατάγονται από αγροτικές περιοχές, οι οποίοι με τη βοήθεια των Κυπριακών λεξικών και διαβάζοντας τις λέξεις, θα μπορέσουν να ξαναθυμηθούν σχετικά ξεχασμένες εκφράσεις. Είναι Έγκλημα να επιτρέψουμε να χαθούνε μέσα σε δυο-τρεις γενεές, αυτά που κουβαλούμε σαν Φυλή εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Το εντυπωσιακό είναι, ότι κατ’ αντιστοιχία η προομηρική λέξη «ανδροτής», που σημαίνει ανδρισμός, η δύναμη, η ακμή, η ρώμη και η επίσης προομηρική λέξη «δένδρεον», που σημαίνει δένδρον, διαθέτουν την σημαντικώτατη ίσως κοινή ρίζα – νδρ – που θα μπορούσε να διαβαστεί με την βοήθεια της ερμηνείας των γραμμάτων που δίδει ο Σωκράτης σαν δέσμη (δύναμη) εσωτερικής ροής (ζωής).

Το θεϊκό «θήτα» (Θ) υπάρχει και στην προομηρική λέξη «παρθένος», που σημαίνει η κόρη, το κορίτσι, η κοπέλα που δεν ήρθε σε συνουσία με άνδρα. Φαίνεται ότι οι Άνθρωποι, ιδιαίτερα στα αρχαία χρόνια, είχαν σε ιδιαίτερη εκτίμηση τις παρθένες. Ακόμα και σήμερα οι ανθρωπόμορφοι τούρκοι, έστω και αν ζουν στο Kreuzberg του Βερολίνου, σκοτώνουν τις κόρες και τις αδελφές τους, όταν αυτές ενώ είναι ελεύθερες έχουν ερωτικό δεσμό.

Στη σελίδα 131 του βιβλίου «Κρατύλος», ο Σωκράτης λέει τα εξής: «Η Άρτεμις φαίνεται ότι πήρε το όνομά της από το «αρτεμές» (ακεραιότητα) και την κοσμιότητα του χαρακτήρα της, επειδή επιθυμούσε την παρθενία. Ίσως πάλι εκείνος που έδωσε την ονομασία ν’ αποκάλεσε τη θεά «αρετής ίστορα» (γνώστη της αρετής) ή ίσως ως τον «άροτον μισησάσης» (επειδή εναντιώθηκε στη γονιμότητα) του άνδρα προς τη γυναίκα. Γιατί κάτι από αυτά, ή και για όλα, έδωσε στη θεά το όνομα τούτο ο ονοματοδότης.»

Βλέπουμε ότι οι Έλληνες, εκατοντάδες χρόνια πριν γεννηθεί ο Χριστός, τιμούσαν την Παρθένον Αρτέμιδα. Στην Παρθένον Αρτέμιδα ήταν αφιερωμένο και το Ιερό Όρος, ο Άθως, (ίσως και η λέξη «Άθως» να προέρχεται από το «θέω») ο οποίος τότε ήταν άβατος για τους άνδρες. Η προομηρική λέξη «θέω» σημαίνει τρέχω. «Άθως» είναι το προομηρικό όνομα του προομηρικού Αγίου Όρους. «Άθως» ίσως σημαίνει άβατος.

Η λέξη «άβατος» σημαίνει μεταξύ άλλων αβέβηλος. Από το προομηρικό όνομα «Άθως» ή την ρίζα του, ίσως προέκυψαν οι λέξεις «αθώος», «αθωότης» κ.τ.λ.

Ρω της ροής της Παρθενίας της Αρτέμιδος

Αρετής Ίστορα

Παναγία Αρτέμιδα

Θεά του Άθωνα

τον άροτον μισήσασα

Καθαρή ακόμα και εκτός Καρθαίας Αρτέμιδα

Καθαρώτερη της Αποκαθαρμένης ενιαυσίως Ήρας.

Η Ιερή σημασία του γράμματος «θήτα» (Θ), υπάρχει ακόμα και σε φαινομενικά άσχετες λέξεις, όπως ίσως το «θέρος», που σημαίνει το καλοκαίρι, ο «θαργηλιών», έτσι ονόμαζαν οι αρχαίοι τον Μάϊο – Ιούνιο, (15 Μαΐου – 15 Ιουνίου) ενώ σήμερα αποκαλούμε τον Ιούνιο και θεριστή, διότι είναι ο μήνας που η θεά Γαία προσφέρει στον Έλληνα πλούσια τους καρπούς της. Τα «θρέπτρα» που σημαίνει σύμφωνα με το «ομηρικό λεξικό» του Κώστα Παπαγεωργίου, τα τροφεία, η αμοιβή των τέκνων προς τους γονείς για την ανατροφή τους. Η αμοιβή αυτή εκδηλωνόταν από τα τέκνα με την αγάπη και τη φροντίδα που έδειχναν για τους γονείς τους στα γεράματα. Άλλη λέξη είναι η λέξη «θνητός» που σημαίνει θνητός, ο αποθνήσκων. Στη σελίδα 107 του βιβλίου «Κρατύλος», λέει ο Σωκράτης για τους σοφούς θνητούς: «… δηλαδή κάθε άνθρωπο, θεϊκό όσο ζει και αφότου πεθάνει,…».

Επίσης πολλές φαινομενικά άσχετες λέξεις που διαθέτουν το γράμμα «θήτα» (Θ), έχουν να κάνουν με τη ταχύτητα, όπως ίσως το «θάρσος» που σημαίνει το θάρρος, η τόλμη. Η «θύελλα» που σημαίνει θύελλα, ανεμοστρόβιλος. Η «θύρη» που σημαίνει η θύρα. Η κρήνη Αρέθουσα στην Ιθάκη ίσως πήρε το όνομά της σε σχέση με την ταχύτητα της ροής του νερού που έβγαζε… Η λέξη «ρυθμός». Θήτα της ταχύτητας και ρω της ροής του ρυθμού.

Ο «αιθήρ». Λέει για τον αιθέρα στη σελίδα 143 του βιβλίου «Κρατύλος» ο Σωκράτης: «Για τον αιθέρα κάπως έτσι το εκλαμβάνω, επειδή δηλαδή «αεί θει» (τρέχει συνέχεια)…»

Από τους σημαντικότερους ίσως συνδυασμούς ελληνικών γραμμάτων, είναι ο συνδυασμός του «θήτα» (Θ), (θέω = τρέχω) και του «ρω» (Ρ) της κίνησης, της ροής.

Θήτα του θέω (τρέχω) και ρω της ροής του θάρσους

Θήτα του θέω (τρέχω) και ρω της κίνησης του θηράματος και του θηρευτή

Θήτα του θέω (τρέχω) και ρω της ροής του Παρθένιου ποταμού

Θήτα του θέω και ρω της ροής του αιθέρος

Θήτα του θέω και ρω της ροής του θρόου-θροΐσματος της Δωδωναίας λαλέουσας φηγούς

Ακόμα σημαντικότερος ίσως συνδυασμός ελληνικών γραμμάτων, είναι ο συνδυασμός του «θήτα» (Θ), (θέω=τρέχω) του «ρω» (Ρ) της κίνησης και του «νυ» (Ν) της εσωτερικής ενέργειας.

Ιθάκηνδε

Αποκρυπτογράφη της λέξης «Ιθάκη» μετά από 3200 περίπου χρόνια;

Η Αρχαιολογία, η ερμηνεία αρχαιοτάτων τοπωνυμίων και η ερμηνεία της Ελληνικής λεγόμενης Μυθολογίας, θα μπορούσε να βοηθηθεί τα μέγιστα με την αποσυναρμολόγηση των σχετικών λέξεων (ονομάτων) και την εκ νέου ανάγνωση της λέξης, με την βοήθεια της ερμηνείας των γραμμάτων όπως την παρουσιάζει ο Σωκράτης και την διέσωσε ο Πλάτωνας.

Στο βιβλίο «Κρατύλος», και ιδιαίτερα από την σελίδα 183 μέχρι το τέλος, ο Σωκράτης κάνει πολλές σχετικές αναφορές, τις οποίες θα ήταν χρήσιμο να έχουμε υπόψιν μας, όσοι ψάχνουμε να βρούμε έναν άγνωστο αρχαιολογικό χώρο, την χαμένη π.χ. πολιτεία της Ιθάκης…

Παραθέτουμε μερικές από αυτές τις σχετικές αναφορές του Σωκράτη. Στη σελίδα 85 του βιβλίου «Κρατύλος», ο Σωκράτης λέει τα εξής: «Κατά πάσα πιθανότητα, Ερμογένη, ο καθορισμός του ονόματος δεν είναι αμελητέα υπόθεση ούτε έργο ασήμαντων ανθρώπων ή των πρώτων τυχόντων. Ο Κρατύλος μάλιστα λέει την αλήθεια, όταν υποστηρίζει ότι τα ονόματα υπάρχουν για τα πράγματα εκ φύσεως και ότι δεν μπορεί ο καθένας να είναι δημιουργός ονομάτων αλλά μόνο εκείνος που αποβλέπει στο φυσικό όνομα κάθε πράγματος και που μπορεί να συνθέσει τη μορφή του με τα γράμματα και τις συλλαβές».

«Αν κάποιος θα μπορούσε ακριβώς αυτό να μιμηθεί, δηλαδή την ουσία του καθενός, με γράμματα και συλλαβές, δεν θα φανέρωνε τι είναι το καθένα;…» («Κρατύλος», σελ. 183).

«Είπαμε ότι ορθότητα του ονόματος είναι αυτή που φανερώνει τι είναι το πράγμα (την ουσία του πράγματος).» («Κρατύλος», σελ. 197).

«Λοιπόν συμφωνείς ότι το όνομα είναι είδος μίμησης του πράγματος;» («Κρατύλος» σελ. 201).

«…μπορούμε να ξεχωρίσουμε και τις δύο αυτές μιμήσεις, τις εικόνες και τα ονόματα, και να τις αποδώσουμε στα πράγματα των οποίων είναι μιμήσεις ή όχι;» («Κρατύλος» σελ. 203).

«Γιατί νομίζω ότι και το όνομα είναι μίμηση, όπως η ζωγραφική.» («Κρατύλος» σελ. 205).

«Τι κάνει τώρα αυτός που με γράμματα και συλλαβές μιμείται την ουσία των όντων; Σύμφωνα με την ίδια λογική, αν αποδώσει όλα όσα ταιριάζουν, θα είναι ωραία η εικόνα, - τούτο είναι το όνομα - …» («Κρατύλος» σελ. 207).

«…δεχόμαστε ότι, αν το όνομα πρόκειται να οριστεί σωστά, πρέπει να έχει τα γράμματα που του ταιριάζουν; … Του ταιριάζουν λοιπόν τα γράμματα που είναι όμοια με τα πράγματα;» («Κρατύλος» σελ. 211…213).

«Αλλά αν πρόκειται τα πρώτα ονόματα ν’ αποτελούν δηλώσεις πραγμάτων, μήπως ξέρεις κανέναν άλλο καλύτερο τρόπο για να τα κάνουμε να είναι δηλώσεις από το να τα κάνουμε όσο πιο όμοια με αυτά, τα οποία πρέπει να φανερώνουν;» («Κρατύλος» σελ. 213).

«Αν λοιπόν το όνομα είναι όμοιο με το πράγμα, είναι ανάγκη τα στοιχεία, από τα οποία κάποιος θα σχηματίσει τα πρωτότυπα ονόματα, να είναι από τη φύση τους όμοια με τα πράγματα;» («Κρατύλος» σελ. 215).

«Ομοίως και τα ονόματα ποτέ δεν θα ήταν όμοια με τίποτε, αν δεν προϋπήρχαν αυτά, από τα οποία σχηματίζονται τα ονόματα, και που έχουν κάποια ομοιότητα με τα πράγματα των οποίων μιμήσεις είναι τα ονόματα; Αυτά, από τα οποία πρέπει να σχηματιστούν τα ονόματα, δεν είναι τα γράμματα;» («Κρατύλος», σελ. 215).

Και ο Διάλογος συνεχίζεται με τον Κρατύλον να υιοθετεί έντονες θέσεις και τον Σωκράτην να τις αμφισβητεί… προειδοποιώντας ουσιαστικά στη σελίδα 221 του βιβλίου «Κρατύλος», ότι «αν κάποιος αναζητώντας να βρει τα όντα παρακολουθεί τα ονόματα, εξετάζοντας τι δηλώνει το καθένα, καταλαβαίνεις άραγε ότι δεν είναι μικρός ο κίνδυνος να εξαπατηθεί;»

Λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη αυτή την προειδοποίηση του Σωκράτη, ότι υπάρχει κίνδυνος να εξαπατηθούμε, αξίζει τουλάχιστον να προσπαθήσουμε για εκείνες τις περιπτώσεις, όπου π.χ. η αρχαιολογική σκαπάνη χρησιμοποιώντας όλους τους άλλους τρόπους φάνηκε αναποτελεσματική. Αναποτελεσματικές αρχαιολογικές έρευνες έχουμε εδώ και πολλά χρόνια στην περίπτωση της Ιθάκης του Οδυσσέα. Πέρυσι δύο αρχαιολόγοι ανακοίνωσαν ότι βρήκαν το ανάκτορο του Οδυσσέα στο Θιάκι (την σημερινήν Ιθάκη). Το Κ.Α.Σ. (Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο) μέχρι σήμερα σιωπά.

Ένας Γερμανός συνεργάτης του Σλήμαν (του ανθρώπου που έφερε στο φως την Τροία), ο Dorpfeld, θυσίασε πολλά χρόνια από την ζωή του κάνοντας αρχαιολογικές ανασκαφές, διαλέξεις και γράφοντας, προσπαθώντας να αποδείξει ότι η Ιθάκη του Οδυσσέα είναι η σημερινή Λευκάδα. Τα ευρήματα του Dorpfeld (ή κάποια από αυτά) εκτίθενται σήμερα στο πολύ μικρό αλλά και πολύ καλαίσθητο μουσείο της Πανέμορφης Λευκάδας, με την σχετικήν ενημερωτική πινακίδα όμως, να αναφέρει, ότι τα ευρύματα αυτά είναι της πρώιμης εποχής του χαλκού, ενώ ο Οδυσσέας έζησε στην ύστερην εποχή του χαλκού.

Έκτοτε, παρόλο που πέρασαν εκατό περίπου χρόνια από τις αρχαιολογικές ανασκαφές που έκανε με πρωτόγονα μέσα ο Dorpfeld, οι ανασκαφές δεν επαναλήφθηκαν στα σημεία που υπέδειξε αυτός, αλλά ούτε καν έγινε μια υποθαλάσσια αρχαιολογική ανασκαφή στον ούτως ή άλλως σημαντικότατο κόλπο του Βλυχού…

Και ενώ η αρχαιολογική σκαπάνη εργάζεται στο πανέμορφο Θιάκι (την σημερινή, τουλάχιστον, Ιθάκη) για να επιβεβαιωθεί η αποκάλυψη του ανακτόρου του Οδυσσέα (Μακάρι να επιβεβαιωθεί το συντομότερο), ας προσπαθήσουμε με την βοήθεια της ερμηνείας των γραμμάτων της λέξης «Ιθάκη», όπως τα αναλύει ο Σωκράτης, να δούμε κατά πόσο η Ιθάκη του Οδυσσέα θα μπορούσε να ήταν η ακόμα πιο πανέμορφη από το πανέμορφο Θιάκι, Λευκάδα.

Στη σελίδα 231 του βιβλίου «Κρατύλος», ο Σωκράτης λέει τα εξής: «Αν πραγματικά όσοι καθόρισαν τα ονόματα, τα καθόρισαν αφού σκέφτηκαν ότι όλα κινούνται και ρέουν…». Η λέξη (όνομα) Ιθάκη μπορεί να χαρακτηρίζει ένα θαλάσσιο πέρασμα, στην συγκεκριμένη περίπτωση, την διώρυγα μεταξύ της Λευκάδας και των απέναντι Ακαρνανικών ακτών. Η προομηρική λέξη «Ιθάκη» ίσως είναι συγγενική με τις επίσης προομηρικές λέξεις «ιθύ» που σημαίνει κατ’ ευθείαν και «ιθύς» που σημαίνει η κατ’ ευθείαν γραμμή πορεία… ίσως διότι δεν χρειαζόταν να κάνουν τον περίπλουν της νήσου. Την διώρυγα της Λευκάδας την άνοιξαν ή ίσως απλώς την διεύρυναν οι Κορίνθιοι, εκατοντάδες χρόνια μετά τον Τρωικό πόλεμο. Δεν αποκλείεται όμως το βάθος και το πλάτος του πορθμού (και εδώ «ρω» (Ρ) και εδώ «θήτα» (Θ)…) να ήταν αρκετό και την εποχή του Οδυσσέα και να ικανοποιούσε τις στοιχειώδεις ανάγκες, τουλάχιστον των ψαράδων της ευρύτερης περιοχής, οι οποίοι όπως και κάποιοι σήμερα, χρησιμοποιούσαν τα χωρίς καρίνα μονόξυλα, πριάρια.

Τα σημαντικότερα κατά την άποψη μου γράμματα της λέξης «Ιθάκη» είναι τα πρώτα δύο, το «γιώτα» (Ι) και το «θήτα» (Θ). Για το γράμμα «γιώτα» (Ι) λέει ο Σωκράτης στη σελίδα 193 του βιβλίου «Κρατύλος» τα εξής: «Το γιώτα χρησιμοποιεί για όλα τα λεπτά πράγματα, τα οποία θα μπορούσαν να περάσουν διά μέσου όλων των όντων. Γι’ αυτό και το «ιέναι» και το «ίεσθαι» (ρίχνομαι) τα μιμείται με το γιώτα^.». Το γιώτα στη λέξη Ιθάκη ίσως να συμβολίζει τον ίδιον τον στενό πορθμό της Λευκάδας. Το «θήτα» (Θ) στη λέξη Ιθάκη ίσως να εκπροσωπεί το ρήμα «θέω» που σημαίνει «τρέχω» και συμβολίζει το όφελος, (γρήγορη και ασφαλέστερη διακίνηση από τον πορθμό και κατά μήκος των ακαρνανικών ακτών, σε σχέση με το ταξίδι από την ανοικτή θάλασσα). Το γράμμα «κάππα» (Κ) ίσως να συμβολίζει τυχόν υφάλους και άλλα εμπόδια που υπήρχαν στο πορθμό ή στη διώρυγα πριν την διαπλάτυνση της από τους Κορινθίους και την κατά συνέπεια μειωμένη κίνηση της ταχύτητας των πλοιαρίων την ώρα της διέλευσής τους από την διώρυγα, ή απλώς όπως λέει στη σελίδα 151 του βιβλίου «Κρατύλος» ο Σωκράτης, να προστέθηκε απλώς λόγω της δύναμης του για λόγους ευφωνικούς, όπως προστέθηκε π.χ. στη λέξη «διαϊόν» για να γίνει η λέξη «δίκαιον». Όσον αφορά το «άλφα» (Α) και το «ήτα» (Η) της λέξης Ιθάκη, μπορεί να συμβολίζουν το πλάτος και το μήκος του θαλάσσιου περάσματος, αφού ο Σωκράτης στη σελίδα 193 του βιβλίου «Κρατύλος» λέει: «Το άλφα πάλι το έβαλε στο «μέγα» και το ήτα στο «μήκος»…»

Στη σελίδα 12 του βιβλίου του Πλάτωνα «ΦΙΛΗΒΟΣ», εκδόσεις «ΦΕΞΗ», Αθήνα 1911, «μετάφρασις» Κυρ. Ζαμπά, ο Σωκράτης λέει τα εξής: «Καλέ Πρώταρχε, αυτό το οποίον λέγω γίνεται σαφές με τα γράμματα, και πάρε το από αυτά τα οποία εδιδάχθης», ενώ λίγο πριν στις σελίδες 11 και 12 ο Σωκράτης λέει τα εξής: «Και οι μεν παλαιοί,… αυτήν την φήμην μας παρέδωκαν, ότι δηλαδή όσα λέγομεν ότι υπάρχουν πάντοτε συνίστανται από εν και πολλά… Επομένως πρέπει ημείς, αφού αυτά έχουν τοιαύτην διάταξιν πάντοτε, να δεχθώμεν μιαν μορφήν διά το καθέν, όταν το εξετάζωμεν. Διότι θα την εύρωμεν εντός του…».

Εάν η Λευκάδα είναι η Ιθάκη του Οδυσσέα, ίσως οφείλει το όνομά της σε αυτό το θαλάσσιο πέρασμα, διότι τα μικρά αρχαία πλεούμενα μπορούσαν να κινηθούν γρήγορα και ασφαλή διαμέσου αυτού του πορθμού ή αυτής της διώρυγας, αποφεύγοντας να κάνουν το γύρο του νησιού και να περάσουν από την συνήθως τρικυμιώδη περιοχή του Λευκάτα.

Ταυτόχρονα όμως η προομηρική λέξη «ίθμα» σημαίνει το ίχνος, το βάδισμα και γενικά η κίνηση. Από την λέξη «ίθμα» ίσως προέκυψε η λέξη ισθμός που σημαίνει στενή λωρίδα γης.

Στην Ραψωδία ξ*, ο πιστός χοιροβοσκός, ο καλός Εύμαιος ρωτά τον Οδυσσέα τα εξής: «…Πώς σε οδήγησαν οι ναύτες στην Ιθάκη; .. Γιατί δεν νομίζω ότι έφτασες εδώ πεζός». Εάν η αρχαία Ιθάκη ήταν το σημερινό Θιάκι στη «μέση» του πελάγους, αυτή η ερώτηση θα ήταν περιττή. Εάν όμως κάποιος πιστεύει ότι είναι δυνατόν εκείνη την ώρα ο καλός Εύμαιος να έκανε αστεία σε ένα ταλαιπωρημένο άνθρωπο, τότε δεν θα χρησιμοποιούσε την λέξη «πεζός» για το Θιάκι αλλά την λέξη «κολυμπώντας». Πεζός ίσως να μπορούσε κάποιος τότε, πριν την διάνοιξη ή την διαπλάτυνση της διώρυγας από τους Κορινθίους, να περάσει από την ηπειρωτικήν ακτή στην Λευκάδα.

Κατά συνέπεια οι λέξεις «ιθύ» που σημαίνει κατ’ ευθείαν και «ιθύς» που σημαίνει η κατ’ ευθείαν γραμμή πορεία… ίσως να ανάγονται στον ίδιο τον ισθμό της Ιθάκης (Λευκάδας).

Τρομερά ενδιαφέρουσα κατά την άποψή μου, είναι η επίσης προομηρική λέξη «ιθύω» που σημαίνει μεταξύ άλλων τρέχω κατ’ ευθείαν… διακαώς επιθυμώ, ποθώ, που χαρακτηρίζει απολύτως τον πόθο του Οδυσσέα να φθάσει στην Ιθάκη «μα ο Οδυσσέας και καπνό ποθεί να ιδεί απ’ αγνάντια να βγαίνει απ’ την πατρίδα του ψηλά κι ας ξεψυχίσει. α57».

Εάν όμως η προομηρική λέξη «ιθύω» που σημαίνει μεταξύ άλλων.. διακαώς επιθυμώ, έχει να κάνει με την ονομασία της Ιθάκης σε σχέση με τον πόθον του Οδυσσέα, αυτό σημαίνει ότι το όνομα «Ιθάκη» είναι ποιητικό, μεταγενέστερο των γεγονότων και δόθηκε από κάποιον ραψωδό μετά τους διακαείς πόθους και αγώνες του Οδυσσέα να επιστρέψει στην Πατρίδα του, όπως σύμφωνα με τον Σωκράτην («Κρατύλος» σελ. 97…99) προέκυψαν και τα ονόματα – παρωνύμια «Ορέστης», «Αγαμέμνων» κ.α. μετά από κάποια γεγονότα.

Σημ.*: Οδύσσεια, τόμος 4^ος, σελ. 73, εκδόσεις «Κάκτος», Πρώτη Έκδοση 1992.

Και αν ακόμα η υπόθεση μου για την ερμηνεία των γραμμάτων του ονόματος Ιθάκη αποδειχθεί λανθασμένη, αυτό δεν σημαίνει ότι και η μεθοδολογία είναι λανθασμένη και ότι δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε άλλες περιπτώσεις. Ο Σωκράτης μπορεί να μας βοηθήσει να «αποκρυπτογραφήσουμε», να «ανακαλύψουμε» και να αποκαλύψουμε αρχαιολογικούς χώρους, και χαμένες έννοιες και γνώσεις που υπάρχουν στα ονόματα της Ελληνικής «Μυθολογίας» και όχι μόνο…

«Λάβδα» (Λ) ακόμα ένα γράμμα της κίνησης (της άλης)

«Λάβδα» (Λ) της γαλής (γάτας)… της πάρδαλις (λεοπάρδαλης)…

και του άρκαλου (ασβού) της Κρήτης

Σε μια από τις σημαντικότερες, κατά την άποψή μου σελίδες του βιβλίου «Κρατύλος», εκδόσεις «ΚΑΚΤΟΣ», Αθήνα, πρώτη έκδοση 1994, στη σελίδα 193, ο Σωκράτης λέει για το γράμμα «λάβδα» (Λ) τα εξής: «Παρατηρώντας το γλίστρημα της γλώσσας στο λάμδα, το χρησιμοποίησε για να ονομάσει το «λείον» και το ίδιο το «ολισθαίνειν» και το «λιπαρόν» και το «κολλώδες» και όλα τα παρόμοια.», ενώ στη σελίδα 215 λέει τα εξής: «… το λάμδα ταιριάζει με το λείο και το μαλακό…» και στις σελίδες 129 και 131 δίνωντας ένα παράδειγμα λέει τα εξής: «Η Λητώ επίσης πήρε το όνομά της από την πραότητα της, με το να είναι «εθελήμων» (ευήκοος, δεκτική) σε ότι της ζητάμε. Το όνομα της πάλι ίσως να οφείλεται στην ονομασία που της δίνουν οι ξένοι, καθώς πολλοί την ονομάζουν «Ληθώ». Και φαίνεται πως τη λένε έτσι όσοι της δίνουν την ονομασία τούτη λόγω του όχι σκληρού αλλά ήρεμου και «λείου» (ομαλού, μαλακού) «ήθους» (χαρακτήρα) της. Το γράμμα «λάβδα» (Λ) όμως, δεν υπάρχει μόνο στο όνομα της γνωστής για την πραότητα της Λητούς* αλλά και στη λέξη «θήλυς», σε αντίθεση με το «σκληρό» γράμμα «ρω» (Ρ)  που υπάρχει στις λέξεις «Άρης»… «άρρεν», «ανήρ» και «ανδρεία»…

Όσον αφορά την σκληρότητα του «ρω» (Ρ), λέει ο Σωκράτης στις σελίδες 215 και 217 τα εξής: «… νομίζεις πως σωστά λέμε ότι το γράμμα ρω ταιριάζει στην κίνηση, τη μετατόπιση και τη σκληρότητα, ή όχι; … Και ότι το λάμδα ταιριάζει με το λείο και το μαλακό και όσα λέγαμε τώρα; … Ξέρεις λοιπόν ότι για το ίδιο πράγμα εμείς έχουμε τη λέξη «σκληρότης» ενώ οι Ερετριείς «σκληροτήρ»; …», ενώ λίγο πιο κάτω ο Σωκράτης συνεχίζει: «Και όταν προστίθεται το λάμδα; Δεν δηλώνει το αντίθετο της σκληρότητας;» Και ο Κρατύλος του δίνει μια εύλογη απάντηση: «Ίσως, Σωκράτη, δεν έχει προστεθεί σωστά^. όπως αυτά που έλεγες προηγουμένως στον Ερμογένη, ότι αφαιρούμε και προσθέτουμε γράμματα, όπου χρειάζεται. Και μου φαινόσουν ότι μιλάς σωστά. Έτσι εδώ ίσως τώρα πρέπει να λέμε* το ρω αντί του λάμδα».

Σημ.*: Σε αυτό το σημείο του βιβλίου «Κρατύλος», εκδόσεις «Κάκτος», υπάρχει στην απόδοση του αρχαίου κειμένου στη δημοτική γλώσσα ένα λάθος, γράφει: «… πρέπει να λέμε το λάμδα αντί του ρω.», που δεν ταιριάζει ούτε με το νόημα αλλά ούτε με το αρχαίο κείμενο που είναι «… αντί του λάβδα ρω δει λέγειν».

Εάν όμως η υπόθεση που έχω αναπτύξει στο σχετικό κεφάλαιο για το γράμμα «κάππα» (Κ), ότι είναι τροχοπέδη της κίνησης… αλλά και μιας κατάστασης, είναι ορθή, ίσως στη λέξη σκληρότητα, η σημασία του γράμματος «λάβδα» (Λ), εξουδετερώνεται από τη δύναμη του κάππα.

Σημ.*: Συμπτωματικά ίσως, από το αντίστοιχο του ελληνικού γράμματος «λάβδα» (Λ), αρχίζει και η ομόηχη περίπου αγγλική λέξη «love» (λάβ) αλλά και η γερμανική «Liebe», που σημαίνουν αγάπη… και πραότητα.

Στη σελίδα 89 του βιβλίου «Κρατύλος», ο Σωκράτης λέει τα εξής: «Χαλκίδα τ' ονομάζουν οι θεοί και Κύμινδι οι άνθρωποι θεωρείς αμελητέα γνώση το πόσο σωστότερη είναι η ονομασία «Χαλκίς» από το «Κύμινδις» για το ίδιο όρνεο;» …

Στη σελίδα 175 του βιβλίου «Κρατύλος», ο Σωκράτης λέει τα εξής: «… το όνομα είναι το αποτέλεσμα της αναζήτησης. Ίσως το καταλάβεις καλύτερα με το λεγόμενο «ονομαστον»^. εδώ δηλώνεται σαφώς ότι είναι «ον ου μάσμα εστίν» (αυτό από το οποίο προέρχεται).

Εάν υπάρχει κάτι, για το οποίο θα μπορούσε να θεωρηθεί το όνομα «χαλκίς» πιο ορθό από το όνομα «κύμινδις», είναι ότι ίσως το όνομα «χαλκίς» προέρχεται από την λέξη «αλκί» (και «αλκή») που σημαίνει μεταξύ άλλων αγριότητα, ορμή για τη μάχη, που είναι βασικό χαρακτηριστικό των αρπακτικών πουλιών. Τόσο η λέξη «χαλκίς» (όπως ίσως και το πουλί «αλκυών») όσο και οι λέξεις «αλκί» και «αλκή», ίσως προέρχονται από την σημαντικότατη λέξη (και ρίζα άλλων λέξεων) «άλη» που σημαίνει, πλάνη, περιπλάνηση, ενισχυμένες με τη δύναμη του κάππα.

Αναφερόμενος στη λέξη «αλήθεια», ο Σωκράτης λέει στη σελίδα 175 του βιβλίου «Κρατύλος», μεταξύ άλλων τα εξής: «… έχει ονομαστεί η θεϊκή κίνηση του όντος, επειδή είναι «θεία άλη» (θεϊκή περιπλάνηση).»

Αναφερόμενος όμως στον ήλιο, ο Σωκράτης λέει στη σελίδα 139 τα εξής: «… οι Δωριείς τον ονομάζουν «άλιον». «Άλιος» θα μπορούσε να είναι για τo «αλίζειν» (επειδή συγκεντρώνει) στον ίδιο χώρο ανθρώπους από τη στιγμή που ανατέλλει, θα μπορούσε όμως να είναι και επειδή «αεί ειλείν ιών» (συνεχώς κινείται περιστρεφόμενος) γύρω από τη γη^. επίσης επειδή χρωματίζει τα γεννήματα της γης καθώς περιστρέφεται…» Οι αρχαίοι προγόνοι μας βλέποντας τον ήλιο να «ανατέλλει» π.χ. από την θάλασσα και να «σηκώνεται», πίστευαν ότι ο ήλιος κινείται. Κατά συνέπεια λόγω αυτής της ιδιότητας που απέδιδαν στον ήλιο, ίσως και το όνομα ήλιος ή «άλιος» να προέρχεται επίσης από την σημαντικότατη λέξη (και ρίζα άλλων λέξεων) «άλη» που σημαίνει πλάνη, περιπλάνηση, ενώ το προομηρικό ρήμα «αλάομαι»* σημαίνει μεταξύ άλλων περιστρέφομαι. Από την προομηρική λέξη «πλανάομαι» που σημαίνει μεταξύ άλλων περιπλανώμαι, γεννήθηκε ίσως η λέξη πλανήτης. Για την γη οι πρόγονοι μας πίστευαν ότι ήταν ακίνητη και για αυτό  ίσως η αντίστοιχη προομηρική λέξη «γαία» αρχίζει από το γράμμα «γάμμα» (Γ) διότι, την «… συγκρατεί η δύναμη του γάμμα…» («Κρατύλος» σελ. 193).

Σημ.*: Από το προομηρικό ρήμα «αλάομαι», ίσως προέκυψε η κυπριακή λέξη «αλάι», που χρησιμοποιούμε για τους στρούθους, (έτσι λέμε τους σπουργίτες στην Κύπρο, προφανώς από την προομηρική λέξη «στρουθός» που είναι ο σπουργίτης), όταν πολλοί μαζί περιστρέφονται (φτεροκοπούν) γύρω από ένα φίδι, που αναρριχάται σε κάποιο τοίχο πλησιάζοντας τις φωλιές τους.

Τα γράμματα της λέξης «ήλιος» σύμφωνα με τον Σωκράτην σημαίνουν τα εξής: «… το ήτα στο «μήκος»,…» («Κρατύλος» σελ. 193), ενώ λίγο πριν, για το «λάβδα» (Λ) λέει τα εξής: «Παρατηρώντας το γλίστρημα της γλώσσας στο λάμδα, το χρησιμοποίησε για να ονομάσει… και το ίδιο το «ολισθαίνειν…» και την άλη του άλιου – ηλίου, ενώ ακόμα πιο μπροστά ο Σωκράτης λέει για το «γιώτα» (Ι) τα εξής: «Το γιώτα χρησιμοποιεί για όλα τα λεπτά πράγματα, τα οποία θα μπορούσαν να περάσουν διά μέσου όλων των όντων…» Με αυτή την ερμηνεία του γιώτα έχουμε μια τέλεια περιγραφή της δράσης των ακτίνων του «θεού» ήλιου, οι οποίες δεν θα μπορούσαν να αναπαρασταθούν «ιερογλυφικά» καλύτερα, με κανένα άλλο γράμμα παρά από το «γιώτα» (Ι). Για το γράμμα «όμικρον» (Ο), λέει στις σελίδες 159 και 161 ο Σωκράτης τα εξής: «… Δημιουργήθηκε από την αρμονία και την έκταση του ο.», ενώ για το γράμμα «σίγμα» (Σ), ο Κρατύλος λέει στο ομώνυμο βιβλίο σελ. 217, ότι φανερώνει κίνηση.

Η λέξη ήλιος, με βάση την ερμηνεία των γραμμάτων όπως την παρουσιάζει ο Σωκράτης, σημαίνει, αυτός ο οποίος σε μεγάλη απόσταση (Η) κινείται (Λ), και ρίχνει τις ακτίνες του παντού (Ι), στην αρμονική (Ο) κίνηση του (Σ).

Αυτός ο οποίος σε (από) μεγάλη απόσταση   (Η)

       κινείται     (Λ)

                            και ρίχνει τις ακτίνες του παντού     (Ι)

                                                        στην αρμονική     (Ο)

                                                             κίνησή του      (Σ)

Βασικώτατο γράμμα της λέξης «ήλιος» ή «άλιος», όπως και της λέξης «λυσιτελούν» είναι το «λάβδα» (Λ). Στη σελίδα 163 του βιβλίου «Κρατύλος», ο Σωκράτης λέει για το «λυσιτελούν» τα εξής, τα οποία ταιριάζουν και για τον «άλιον» ήλιο, εφόσον οι πρόγονοί μας πίστευαν ότι ο ήλιος κινείται: «… σημαίνει ότι δεν επιτρέπει στα πράγματα ν’ ακινητούν, επειδή είναι το ταχύτερο μέρος του όντος, ούτε επιτρέπει στην κίνηση να λάβει τέλος ή να σταματήσει ή να πάψει να υπάρχει, αλλά κάθε φορά «λύει» (ελευθερώνει) την κίνηση, όταν κάτι πάει να τη σταματήσει, αποδίδοντας τη συνεχή και αθάνατη. Γι’ αυτό, νομίζω, επονόμασε το αγαθό «λυσιτελούν», για να ονομάσει «λυσιτελούν» το «λύον το τέλος» (αυτό που εμποδίζει τη λήξη της κίνησης).»

Τα πρώτα δύο γράμματα της λέξης «ηέλιος» που σημαίνει ήλιος, ίσως προέρχονται από το «ήεν». Το «ήεν» ανήκει στο προομηρικό «ειμί» που μεταξύ άλλων σημαίνει «υπάρχω». Είναι γνωστό, ότι χωρίς τον ήλιο δεν μπορεί να υπάρξει ανθρώπινη… ζωή στη γη και για αυτό τον λόγο άλλωστε τον θεοποίησαν.

Από την λέξη «ηέλιος» που σημαίνει «ήλιος», ίσως βγαίνει και η λέξη Ελλάς. Στη σελίδα 191 του βιβλίου «Κρατύλος», ο Σωκράτης λέει: «Στο παρελθόν δεν χρησιμοποιούσαμε το ήτα αλλά το ε». Αυτό σημαίνει ότι ίσως η «αρχική» λέξη ήταν «έλιος», η οποία στην εξέλιξη ή εκφυλισμό της έγινε «ηέλιος» και αργότερα «ήλιος».

Από τη λέξη «(η)έλιος» που σημαίνει «ήλιος», ίσως προέκυψαν και οι λέξεις «Ελλοί», «Σελλοί», «Πελασγοί» (Πρωτοελληνική Φυλή) και στην εξέλιξη της γλώσσας Έλληνες, δια της προσθήκης της λέξεως «λάας» που σημαίνει «πέτρα», από την όποια λέξη «λάας» προέκυψε η λέξη «λαός», «λεωφόρος»*… μια και η λέξη «λάας» σχετίζεται με την μυθολογική καταγωγή των Ελλήνων.

Σημ.*: Η λέξη «λεωφόρος» προέκυψε από την προομηρική λέξη «λαοφόρος» (λαός + φέρω). Ίσως η λέξη «Ελλάς» να προέκυψε από την λέξη «Αλλάς» που σημαίνει λαοί της θάλασσας.

Σύμφωνα με το «ομηρικό λεξικό» του Κώστα Παπαγεωργίου, οι Σελλοί ήσαν ιερατικό γένος στη Δωδώνη της Ηπείρου. Αναφέρεται ότι είχαν το χάρισμα να επικοινωνούν με τον Δία και να χρησμοδοτούν. Λόγω της ιδιότητας τους αυτής, εάν το όνομα «Σελλοί» προέρχεται από τη λέξη «(η)έλιος» που είναι ο ήλιος, ίσως να χαρακτήριζε το φωτισμένο για τους απλούς ανθρώπους της εποχής, ιερατικό γένος της Δωδώνης.

Η άποψη αυτή ίσως να ενισχύεται, εάν οι προομηρικές λέξεις «σέλας» που σημαίνει λάμψη και «σελήνη» που είναι το φεγγάρι, προέρχονται από την λέξη «ηέλιος» που είναι ο ήλιος. Το αρχικό γράμμα «σίγμα» (Σ) της λέξης «σέλας» και της λέξης «σελήνη», ίσως να υποδηλώνει την ροή του φωτός… εφόσον το γράμμα «σίγμα» (Σ) σύμφωνα με τον Κρατύλον  φανερώνει κίνηση («Κρατύλος» σελ. 217)

Στις σελίδες 139 και 141 του βιβλίου «Κρατύλος», υπάρχει ο εξής εντυπωσιακός διάλογος μεταξύ του Ερμογένη και του Σωκράτη:

«ΕΡΜ. Και η «σελήνη»;

ΣΩ. Τούτο το όνομα φαίνεται πως στενοχωρεί τον Αναξαγόρα.

ΕΡΜ. Δηλαδή;

ΣΩ. Φαίνεται πως αποκαλύπτει ότι εκείνο που πρόσφατα είπε αυτός είναι παλαιότερη θεωρία, ότι δηλαδή η σελήνη παίρνει το φως της από τον ήλιο.

ΕΡΜ. Πώς δηλαδή;

ΣΩ. Αν δεν κάνω λάθος, «σέλας» και «φως» σημαίνουν το ίδιο.

ΕΡΜ. Ναι.

ΣΩ. Νέο και παλαιό πάντοτε είναι το φως γύρω από τη σελήνη, αν οι Αναξαγόρειοι έχουν δίκιο^. γιατί ο ήλιος, περιστρεφόμενος κυκλικά γύρω από αυτή, της ρίχνει πάντοτε νέο φως, ενώ υπάρχει και το παλαιό από τον προηγούμενο μήνα.

ΕΡΜ. Βέβαια.

ΣΩ. Πολλοί μάλιστα την ονομάζουν «Σελαναία».

ΕΡΜ. Ναι.

ΣΩ. Επειδή «σέλας νέον» και «ένον έχει αεί» (φως νέο και παλαιό έχει πάντοτε) «Σελαενονεοάεια» θα ήταν πιο σωστό να ονομαζόταν^. αλλά κατά σύντμηση ονομάστηκε «Σελαναία»*.

ΕΡΜ. Μεγαλοφάνταστο όνομα Σωκράτη…»

Σημ.*: Υπάρχει όμως ενδεχόμενο η λέξη «σελήνη» («σελαναία») απλώς να σημαίνει φωτισμένη γη, διότι το πανάρχαιο προομηρικό όνομα της, δεν της δόθηκε από ανθρώπους που είχαν τις γνώσεις π.χ. του Αναξαγόρα αλλά, από πρωτόγονους μάλλον ανθρώπους.

Σύμφωνα με το «ομηρικό λεξικό» του Κώστα Παπαγεωργίου, Σελλοί και Ελλοί ονομάζονταν οι πανάρχαιοι κάτοικοι της κοιλάδας της Ηπείρου στη Δωδώνη, η οποία από αυτούς ονομαζόταν Ελλοπία.

Μια άλλη πιθανότητα για την προέλευση του ονόματός τους, που έχει (αν έχει) να κάνει με τον (η)έλιο – ήλιο και κατά συνέπεια με το φως, είναι η γειτνίαση της Ελλοπίας στα δυτικά ή βορειοδυτικά με την Χαονία, (ίσως έχει ιδιαίτερη σημασία η αντιδιαστολή των ονομάτων Ελλοπία – Χαονία), αλλά και με την περιοχή της Αχερουσίας λίμνης, εισόδου στο σκοτεινό κάτω κόσμο του Άδη, στην περιοχή της οποίας, ακόμα και πριν λίγες δεκαετίες, πριν την καταστροφική αποξήρανση της για γεωργικούς* λόγους,

Σημ.*: Είναι η σημερινή γόνιμη πεδιάδα του Φαναρίου.

επικρατούσε, λόγω της εξάτμισης προφανώς, ένα νεφελώδες – σκοτεινό τοπίο και γι’ αυτό θεωρήθηκε κατά πάσα πιθανότητα από τους αρχαίους προγόνους μας σαν η είσοδος για τον κάτω κόσμο.

Οι Σελλοί ονομάζονται και Ελλοί. Το γράμμα «σίγμα» (Σ) σύμφωνα με τον Κρατύλον («Κρατύλος» σελ. 217) φανερώνει κίνηση και ίσως να υποδηλώνει απλώς τη μετακίνηση των Πρωτοελληνικών Φύλων. Σύμφωνα πάντα με το «ομηρικό λεξικό», οι Σελλοί «ως προς την καταγωγή τους θεωρούνται απόγονοι των Πελασγών», κατοίκων της «Ελλάς γαίας», Ελλοπίας.

Όλες αυτές οι ονομασίες «Ελλοί», «Σελλοί», «Ελλοπία», ίσως προέκυψαν από το Πρωτοελληνικό Φύλο των Πελασγών. Σύμφωνα με το «ομηρικό λεξικό» του Κώστα Παπαγεωργίου «… στους Πελασγούς αποδιδόταν η ίδρυση του ιερού στη Δωδώνη». Ίσως η ρίζα «-ελ» να σημαίνει λόγω του ιερού της Δωδώνης, φωτεινοί ή φωτισμένοι. Ίσως το όνομα «Πελασγός» να προέρχεται από το ρήμα «πελάζω» που σημαίνει μεταξύ άλλων, πλησιάζω, προσεγγίζω και να έχει να κάνει με την μετακίνηση των αρχαίων Πρωτοελληνικών Φύλων. Αυτή την μετακίνηση των Πρωτοελληνικών Φύλων, ίσως συμβολίζουν και τα γράμματα «σίγμα» (Σ) και «ρω» (Ρ) στις λέξεις «Πελασγός» (άλλοσπως «Πελαργός») που υποδηλώνουν κίνηση.

Σύμφωνα με το «ομηρικό λεξικό», οι Πελασγοί «… κατοικούσαν αρχικά στη Δωδώνη της Ηπείρου, έπειτα σε Θεσσαλία…». Ίσως λόγω αυτής της μετοίκησης τους στη Θεσσαλία, να προέκυψε το όνομα Ελλάδα για την επικράτεια του Αχιλλέα στη Θεσσαλία. 

Το «ομηρικό λεξικό» του Κώστα Παπαγεωργίου γράφει για την λέξη «Ελλάς», μεταξύ άλλων τα εξής: «Η Βόρεια Ελλάδα, καθόσον περιλαμβάνει μάλιστα και τη Θεσσαλία.» Στη σελίδα 167 του βιβλίου «Κρατύλος», ο Σωκράτης λέει τα εξής: «… Γνωρίζεις πως οι πρόγονοί μας χρησιμοποιούσαν πολύ το γιώτα… Σήμερα λοιπόν αντί του γιώτα είναι σε χρήση το ήτα ή το ε…». Ενώ στην σελίδα 169 ο Σωκράτης λέει: «… αν στη θέση του ε βάλεις το γιώτα, όπως στα παλιά χρόνια…». Ίσως η λέξη «Ελλάς» προέρχεται από την προομηρική λέξη «ιλλάς» που σημαίνει σχοινί από πλεγμένους ιμάντες. Ίσως το σχοινί να συμβόλιζε το όλο, την Βόρεια Ελλάδα, ενώ οι ιμάντες το μερικό, το κάθε ξεχωριστό τμήμα του όλου, που κατηκείτο από ξεχωριστά Πρωτοελληνικά Φύλα. Ίσως το σχοινί (ιλλάς) και οι ιμάντες ξεχωριστά, να συμβόλιζαν μιαν αμφικτυονία, μια συμπολιτεία, μια Πρωτοελληνική Ομοσπονδία.

Από τη λέξη «ηέλιος» που σημαίνει «ήλιος», παράγονται και άλλες λέξεις όπως ίσως, και οι εξής: «Ήλεκτρον», το κεχριμπάρι, ίσως λόγω της λάμψης του («λάμψη» προομηρικά «σέλας»). «Ήλεκτρος» το κράμα από χρυσό και άργυρο. «Ηλέκτωρ» που σημαίνει λαμπρός. «Ηλύσιον πεδίον», τόπος φανταστικός και ωραίος… όπως επίσης ίσως και οι λέξεις «ελαίη» που σημαίνει ελιά, όπως και το προϊόν της, το «έλαιον» - λάδι, το οποίο στο λυχνάρι μας προσφέρει σέλας και φάος, δηλαδή φως.

Από την λέξη «ηέλιος» που σημαίνει «ήλιος», ίσως προέρχονται και τα ονόματα «Ελένη» και «Έλλη», τα οποία σήμερα αντιστοιχούν περίπου με το όνομα «Φωτεινή», όπως και το αρσενικό όνομα «Έλενος» αντιστοιχεί ίσως με το σημερινό «Φωτεινός». Ίσως έχει ιδιαίτερη σημασία, ότι ο γιός του Πρίαμου και της Εκάβης, Έλενος, ήταν περίφημος μάντης. Ο θεός της μαντικής ήταν ο θεός του φωτός Απόλλωνας. Από την λέξη «ηέλιος» που σημαίνει «ήλιος», ίσως προέκυψε και το όνομά του αφιερωμένου στο θεό του φωτός και της μαντικής Απόλλωνα, μαντείου των Δελφών.

ηέλιος (ήλιος – πηγή ζωής) → … δελφύς (μήτρα – πηγή ζωής) → Δελφοί

Στη σελίδα 193 του βιβλίου «Κρατύλος», ο Σωκράτης λέει για το γράμμα «δέλτα» (Δ) τα εξής: «… θεώρησε τη δύναμή τους χρήσιμη για τη δήλωση του «δεσμού»…». Κατά συνέπεια η λέξη «Δελφοί», όπως ερμηνεύει τη σημασία των γραμμάτων ο Σωκράτης και σύμφωνα με όσα αναφέραμε προηγουμένως για τη ρίζα «ελ», ίσως σημαίνει Δέσμη (Δ) Φωτός (Ε) Φοίβου (Φ) που διεισδύει (Λ) αρμονικά (Ο) παντού (Ι). Ίσως το μεγάλο λαξευμένο Έψιλον που βρίσκεται στους Δελφούς να συμβολίζει τον θεό του Φωτός Απόλλωνα.

«Δελφύς», σημαίνει μήτρα, εξού και η λέξη αδελφός, ομομήτριος δηλαδή. Κατά συνέπεια εκτός από την ερμηνεία των γραμμάτων της λέξης Δελφοί όπως τα αναλύσαμε, η λέξη Δελφοί ίσως να σημαίνει μήτρα (πηγή) γνώσεων, (κάτι σαν τις σημερινές δεξαμενές σκέψεων) οι οποίοι Δελφοί με τους χρησμούς τους, επηρέαζαν τότε τις πολιτικές εξελίξεις. Το «ξύλινον τείχος» που έσωσε την Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη… από τους βαρβάρους, δεν ήταν έμπνευση του Θεμιστοκλή αλλά χρησμός της Πυθίας.

Σύμφωνα με το «ομηρικό λεξικό» του Κώστα Παπαγεωργίου, το αρχαιότερο όνομα της πόλης των Δελφών ήταν Πυθώ και Πυθών. Ο Απόλλωνας ονομάστηκε Πύθιος, η ιέρεια του Πυθία…

Η λέξη «Πυθώ» και «Πυθία» ίσως βγαίνει από το «πεύθομαι» που σημαίνει πληροφορούμαι, μανθάνω, ακούω. Ο Απόλλωνας όμως ήταν εκτός από θεός της μαντικής και θεός του Φωτός, ο θεός Ήλιος. Ίσως το όνομα «Πυθώ», «Πυθία»… και «Πύθιος» να προέκυψε από το θεϊκό (φωτεινότατον) πυρ. Ο Σωκράτης στο βιβλίο του Πλάτωνα «Φίληβος», εκδόσεις «Φέξη», 1911, μετάφραση Κυρ. Ζαμπά, σελ. 11, λέει τα εξής: «Η δωρεά των θεών εις τους ανθρώπους, καθώς τουλάχιστον εγώ το θεωρώ (βέβαιον), ερρίφθη από κάποιον μέρος των θεών δια μέσου κανενός προμηθέως μαζί με κάποιον φωτεινότατον πυρ».

Στη σελίδα 141 του βιβλίου «Κρατύλος», ο Σωκράτης λέει για την λέξη «πύρ» τα εξής: «Το «πύρ» με δυσκολεύει… Κοίταξε όμως ποια μέθοδο εισήγαγα για όλα τούτα που με δυσκολεύουν… Γνωρίζω ότι πολλά ονόματα οι Έλληνες, κυρίως όσοι βρίσκονται υπό την κυριαρχία των βαρβάρων, τα έχουν πάρει από τους βαρβάρους.» και συνεχίζει ο Σωκράτης στη σελίδα 143: «Πρόσεχε λοιπόν μήπως και το όνομα τούτο, το «πύρ», είναι βαρβαρικό…».

Ο Σωκράτης όμως εκείνη την εποχή, μάλλον δεν διέθετε ανάλογο πολλαπλασιαστή ισχύος και αποκωδικοποιητή της Ελληνικής Γλώσσας, όπως το «ομηρικό λεξικό», για να κοιτάξει π.χ. ποιες λέξεις προηγούνται και ποιες έπονται της λέξης «πυρ».

Η προομηρική λέξη «πυρ» ίσως δεν είναι βαρβαρική, ίσως προέρχεται από την προομηρική λέξη «πύργος» που σημαίνει πύργος, τοίχος αλλά και σώμα (ανθρώπων) σε πυκνή παράταξη όπως και η ιδιαίτερη λέξη «πυργηδόν». Η φωτιά (το πυρ) είναι αποδεκτό ότι προχωρεί σε «πυκνή παράταξη». Μέχρι σήμερα χρησιμοποιούμε την φράση «... έζωσαν οι φλόγες…». Η λέξη «έζωσαν» ίσως προέρχεται από το προομηρικό ρήμα «ζώννυμι», που σημαίνει ζώνω, ζώνομαι. Στη σελίδα 167 του βιβλίου «Κρατύλος», ο Σωκράτης λέει τα εξής: «... Γνωρίζεις πως οι πρόγονοί μας χρησιμοποιούσαν πολύ... το δέλτα... Σήμερα λοιπόν... είναι σε χρήση ... αντί του δέλτα το ζήτα...». Κατά συνέπεια το γράμμα «ζήτα» (Ζ) της προομηρικής λέξης «ζώννυμι», είτε προέκυψε... είτε συμβολίζει τη δύναμη του γράμματος «δέλτα» (Δ), για το οποίο ο Σωκράτης στη σελίδα 193 του βιβλίου «Κρατύλος», λέει τα εξής: «Επειδή με το δέλτα η γλώσσα πιέζεται..., φαίνεται ότι θεώρησε τη δύναμή τους χρήσιμη για τη δήλωση του «δεσμού»...». Η δύναμη του δεσμού είναι εμφανής στην πρόταση «... τον έζωσαν οι φλόγες...», όπως είναι επίσης εμφανής και στην προομηρική λέξη «πυργηδόν» που σημαίνει σε πυκνή παράταξη. Ενισχυτικό της κίνησης του πυρός είναι και το γράμμα «ρω» (Ρ) της ροής (κίνησης), το οποίο υπάρχει και σε αντίστοιχες «ξένες» λέξεις, κάποιες εκ των οποίων ίσως προέρχονται από το «πυρ», όπως π.χ. «fire» στα αγγλικά ή «feuer» στα γερμανικά. Φυσικά η αντίθετη λογική υπόθεση, είναι ότι και η λέξη «πύργος» είναι μιξοβάρβαρη λέξη. Η λέξη πύργος, είναι όμως μάλλον ελληνικότατη και προέρχεται από την πρόθεση υπέρ* και την λέξη «γαία». Πύργος είναι το υπέργειον, αυτό που βρίσκεται πάνω από την επιφάνεια της γης. Από τους πύργους οι αμυνόμενοι έριχναν προς τους επιτιθέμενους οτιδήποτε είχαν στη διάθεση τους, από πέτρες και πυρακτωμένα βέλη στο πυρό (σιτάρι), για να προκαλέσουν πυρκαγιά και να αποτρέψουν την επίθεση, μέχρι και καυτό λάδι δια των καταχυστρών.

Σημ.*: Είναι γνωστό ότι από την ελληνική πρόθεση «υπέρ» (και υπείρ) προέκυψε το λατινικό «super», το οποίο υιοθέτησαν και άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες. Όταν πριν λίγα χρόνια κάποιοι εδώ στη Κύπρο ονόμασαν τα καταστήματα τους υπεραγορές, αυτό φάνηκε παράξενο σε αρκετούς που είχαν μάθει λίγα μόλις χρόνια πριν, τη λέξη «supermarket». Από την ελληνική λέξη «υπέρ», μάλλον προέκυψε και το γερμανικό «ϋber».

Ίσως όμως η λέξη «πυρ», την οποία ο Σωκράτης πιθανολογεί σαν βαρβαρική, να προέρχεται απλώς από την προομηρική λέξη «σπινθήρ», σαν αποτέλεσμα αυτού.

Από την προομηρική λέξη «ηέλιος» που σημαίνει «ήλιος», ίσως βγαίνει και το πρώτο συνθετικό της προομηρικής λέξης «ελπίς» που σημαίνει «ελπίδα». Το δεύτερο συνθετικό ίσως προέκυψε από την λέξη «πίδαξ» που σημαίνει «πηγή». Κατά συνέπεια η κυριολεκτική σημασία της λέξης «ελπίς», ίσως είναι πηγή φωτός. Όταν η Πανδώρα παρήκουσε τις εντολές και άνοιξε τον απαγορευμένο πίθον ξεχύθηκαν όλα τα κακά, ενώ μέσα στο πιθάρι – πηγή παρέμεινε μόνο η ελπίδα. Από αυτή την κυριολεκτική σημασία της λέξης «ελπίς» (πηγή φωτός) ίσως προέκυψε και η «σημερινή» έκφραση «δεν έσβησε η ελπίδα του».

Στη σελίδα 167 του βιβλίου «Κρατύλος», ο Σωκράτης λέει τα εξής: «Γνωρίζεις πως οι πρόγονοί μας χρησιμοποιούσαν πολύ το γιώτα..., πράγμα που κάνουν εξίσου οι γυναίκες*, που διασώζουν σήμερα την αρχαία γλώσσα. Σήμερα λοιπόν αντί του γιώτα είναι σε χρήση το ήτα ή το ε..., σαν τάχα μεγαλοπρεπέστερα... Για παράδειγμα, οι πιο αρχαίοι έλεγαν την ημέρα «ιμέρα», άλλοι «εμέρα», ενώ οι τωρινοί «ημέρα»...

Σημ.*: Τι εννοεί ο Σωκράτης μιλώντας για «γυναίκες που διασώζουν σήμερα την αρχαία γλώσσα»; Τα παιδιά της Κύπρου π.χ. σήμερα στα σχολεία, την ώρα του μαθήματος μιλάνε με τους δασκαλούς τους στην πανελλήνια δημοτική. Την ώρα του διαλείμματος .... όμως, η ψυχή τους αντιστέκεται και ξεδιπλώνει την Αρχέγονη Προομηρική Τοπολαλιά και τους ακούς να φωνάζουν: «Λάμνε*^α τζιει ρε να μεν σε δέρω» και ο άλλος του απαντά: «Εν κοττάς*^β ρε»…

Μέχρι πριν λίγα χρόνια το ποσοστό των μαθητριών στην Κύπρο που τελείωναν το λύκειο, ήταν μικρότερο από το ποσοστό των μαθητών και στις αγροτικές περιοχές ακόμα μικρότερο. Όσον λιγότερο μορφώνονταν κάποιοι, τόσο λιγότερο παραμορφωνόταν το φυσιολογικό πηγαίο γλωσσικό τους πεδίο. Κατά συνέπεια και την εποχή του Σωκράτη αλλά και μέχρι πρόσφατα στην Κύπρο... και αλλού, οι λιγότερο γραμματισμένες γυναίκες, αντιστέκονταν στην παραμόρφωση της Προομηρικής Τοπολαλιάς.

Σημ.*^α: Αυτό το «λάμνε», προέρχεται μάλλον από το προομηρικό ρήμα «ελάω», που σημαίνει μεταξύ άλλων, ωθώ, κινώ, σύρω.

Σημ.*^β: Τα παιδιά του δημοτικού σχολείου ίσως διασώζουν κάποιες προομηρικές λέξεις, όπως ίσως το «κοττάς», τις οποίες οι μεγαλύτεροι για εύλογους λόγους αποφεύγουν να χρησιμοποιήσουν. Αυτό το «κοττάς» ίσως προέρχεται έστω και με αλλοιωμένη σημασία, από το προομηρικό ρήμα «κοτέω», που σημαίνει κατέχομαι από οργή, ενώ «κότος» είναι η μνησικακία, οργή, έχθρα εναντίον κάποιου. Στην υπόλοιπη Ελλάδα διατηρήθηκε ίσως σε δύο άλλες ανάλογες λέξεις, επίσης με αλλοιωμένη σημασία, τα «κότσια» και η «αποκοτιά». Λέμε ότι, αυτός έχει ή δεν έχει τα κότσια. Από αυτές τις ήδη μεταλλαγμένες σε σημασία εκφράσεις «Δεν έχει τα κότσια» ή «εν κοττά», ίσως προέκυψε με εκφυλισμένη σημασία η «τουρκική» λέξη «κιοτής» που σημαίνει δειλός. Αυτή την «τουρκική» λέξη την πήραμε ίσως σαν αντιδάνειο και κάναμε εκφράσεις όπως, «κοττούν τα πόθκια του», που χρησιμοποιούμε για κάποιον, όταν από το φόβο τρέμουν τα πόδια του. Από την λέξη «κότος» προέκυψε η επίσης προομηρική λέξη «ζάκοτος» που σημαίνει οργίλος, μανιώδης. Το πρώτο συνθετικό «ζα-» σημαίνει λίαν, πολύ, όπως λέμε σήμερα τον πολύ πλούσιο «ζάμπλουτο». Κατά συνέπεια το όνομα «Ζαγόρι» (Ζαγοροχώρια), ίσως δεν προέρχεται από σλαβικές λέξεις που σημαίνουν «πίσω από το βουνό», αλλά είναι Ελληνικότατο και σημαίνει «πολλά βουνά». Αυτό σημαίνει, ότι ίσως οι Σλάβοι πήραν από τους Έλληνες την ελληνική προομηρική λέξη «όρος», που σημαίνει βουνό. 

...Γνωρίζεις ότι μόνο το αρχαίο όνομα φανερώνει τη σκέψη του ονοματοθέτη; Επειδή το φως ερχόταν από το σκοτάδι, στους ανθρώπους που ήταν χαρούμενοι και «ιμείρουσιν» (το ποθούσαν), για τον λόγο τούτο την ονόμασαν «ιμέρα».»

Με βάση αυτά που λέει ο Σωκράτης, ότι δηλαδή οι πρόγονοι μας και μάλιστα οι πρόγονοι του, στην αρχαία ακόμα και για τον Σωκράτη γλώσσα, χρησιμοποιούσαν πολύ το γράμμα «γιώτα» (Ι), το οποίο στην εποχή του αντικαταστάθηκε σε κάποιο βαθμό από το γράμμα «ήτα» (Η) ή το γράμμα «έψιλον» (Ε), αλλά και ότι η λέξη «ημέρα» (σε σχέση με το φως που ερχόταν από το σκοτάδι στους ανθρώπους) προέρχεται από το προομηρικό ρήμα «ιμείρω» που σημαίνει επιθυμώ, ποθώ, το οποίο γράφεται με «γιώτα» (Ι), είναι λογικό να υποθέσει κάποιος ότι η αρχαιότερη γραφή του ηέλιου-ήλιου ήταν με «γιώτα» (Ι) σαν «ίλιος». Κανένα άλλο γράμμα δεν μπορεί να απεικονίσει καλύτερα τις ακτίνες του ήλιου από το «ιερογλυφικό» «γιώτα» (Ι).

Ίσως μάλιστα η λέξη «Ίλιον» (Τροία) να προέρχεται από τη λέξη «ήλιος» (ίλιος). Θεός προστάτης των Όμαιμων, Ομόγλωσσων, Ομότροπων και Ομόθρησκων Πρωτοελλήνων Τρώων, κατά την διάρκεια εκείνου του Εμφυλίου Πολέμου με τους Αχαιούς ή Δαναούς ή Αργείους  Πρωτοέλληνες, ήταν ο Θεός του Φωτός, ο Θεός Ήλιος Απόλλωνας.

Κάποιες ενδείξεις που συνηγορούν ίσως, ότι η λέξη «ηέλιος-ήλιος» σε αρχαιότερη της μορφή ήταν ίσως «ηίλιος», είναι ότι από τις ελάχιστες λέξεις, όλες και όλες δεκαεφτά που αρχίζουν από «ήι» στο «ομηρικό λεξικό» του Κώστα Παπαγεωργίου, τρεις, οι λέξεις «ήιξα», «ήισσον» και «ηίχθη» προέρχονται από το ρήμα «αΐσσω» που σημαίνει μεταξύ άλλων κινούμαι γρήγορα και με αυτή την σημασία χαρακτηρίζονται κάποιες μετακινήσεις των θεών, όπως π.χ. «ήιξεν επί χθόνα Αθήνη» = ορμησε, έτρεξε στη γη η Αθηνά.

Μια άλλη ένδειξη, και η πιο σημαντική ίσως, που συνηγορεί υπέρ της υπόθεσης μας, είναι ότι για δύο άλλες λέξεις, από τις δεκαεφτά που αρχίζουν στο «ομηρικό λεξικό» από «ήι», (οι λέξεις «ήιε» και «ήιος») ο Κώστας Παπαγεωργίου σημειώνει τα εξής: «ήιος, επιθ., μόνον η κλητική ήιε^. μερικοί ανάγουν σε κάποιο θέμα που έχει την έννοια του ακοντίζειν, ώστε = ακοντιστής (επίθετο του Απόλλωνα) Ο365, Υ152.» Από αυτό το επίθετο του θεού Απόλλωνα όμως, του Φοίβου, του θεού Ήλιου, ίσως προέκυψε η λέξη «ήλιος».

... ήιος → … ηίλιος → ηέλιος → ηήλιος → ήλιος

Ίσως κανένα άλλο εργαλείο δεν μπορεί να απεικονίσει καλύτερα από το ακόντιο, τις ακτίνες του ήλιου. Η ίδια η λέξη «ήιος» μπορεί να διαβαστεί αναλυτικά, με την βοήθεια της ερμηνείας των γραμμάτων, όπως την ανέλυσε ο Σωκράτης και την διέσωσε ο Πλάτωνας ως εξής:

Η         «...έβαλε... το ήτα στο «μήκος», ...» («Κρατύλος» σελ. 193)

Ι           «Το γιώτα χρησιμοποιεί για όλα τα λεπτά πράγματα, τα οποία θα μπορούσαν να περάσουν δια μέσου όλων των όντων...» («Κρατύλος» σελ. 193)

Ο         «Στο «γογγύλο» (στρογγυλό), επειδή χρειαζόταν το ο, αυτό πιο πολύ χρησιμοποίησε...» («Κρατύλος» σελ. 193)

Σ          «…το ρω και το σίγμα τυχαίνει να είναι όμοια ή όχι;» («Κρατύλος» σελ. 217)

Το επίθετο του Απόλλωνα «ήιος» που σημαίνει ακοντιστής, ταιριάζει κατά την άποψη μου άριστα και για την περιγραφή του ήλιου. Το γράμμα «ήτα» (Η) συμβολίζει την απόσταση που διανύουν οι ακτίνες του ήλιου για να φθάσουν στη γη. Το «ιερογλυφικό» γράμμα γιώτα (Ι) συμβολίζει τις ίδιες τις ακτίνες. Το «ιερογλυφικό» γράμμα όμικρον (Ο) συμβολίζει τον δίσκο του ήλιου και το γράμμα «σίγμα» (Σ) την υποτιθέμενη κίνηση του ήλιου.

Η ίδια η λέξη «ήιος» που σημαίνει «ακοντιστής» ίσως προέκυψε από τη λέξη «ιός» που σημαίνει βέλος, το οποίο στον πληθυντικό είναι «ιοί» και «ιά».

Η λέξη «ιά» ακουστικά μοιάζει με την κραυγή που αφήνει κάποιος όταν κτυπηθεί π.χ. από βέλος. Ίσως στην εντελώς πρωτόγονη «ιερογλυφική» γραφή, το βέλος ή ο κυνηγός να απεικονίζονταν απλώς από ένα βέλος «γιώτα» (Ι) και ο ήλιος π.χ. από ένα «όμικρον» (Ο).

Η προομηρική λέξη «ιαχή» σημαίνει κραυγή, βοή. Το γράμμα «χι» (Χ) της λέξης «ιαχή», ίσως εκφράζει τον φόβο και την αγωνία του απειλούμενου. Ο ήχος «χ…χ...χ» είναι ένας κοινός ήχος, που αφήνουν πολλά ζώα και πουλιά, όπως γάτες, χήνες... χελώνες,  όταν θεωρούν ότι απειλούνται. Ίσως δεν είναι τυχαίο που οι λέξεις «χήνα» (προομηρικά «χην») και «χελώνα», ότι αρχίζουν από το γράμμα «χι» (Χ).

Όταν είμασταν μικροί και πηγαίναμε στο κατεχόμενο σήμερα από τον τουρκικόν επιδρομικόν στρατό χωριό μας, τα Λιμνιά Αμμοχώστου, οι θείοι μας, παίζοντας μαζί μας, για να μας πειράξουν, να μας κάνουν να φοβηθούμε και να γελάσουν, μας έλεγαν «έρχεται ο χολλός». Ο χολλός στην παιδική φαντασία μας ήταν ένα απειλητικό Τέρας... που ήρθε στο χωριό μας αργότερα το 1974. Η λέξη «χολλός» ίσως γεννήθηκε στη Προομηρική γη του Τεύκρου, από το προομηρικό ρήμα «χολόω», που σημαίνει εξοργίζω, εξοργίζομαι, θυμώνω και τη λέξη «χόλος» που σημαίνει η οργή, ο θυμός. Είναι εντυπωσιακό ίσως, ότι και η λέξη αυτή αρχίζει από τον απειλητικό ήχο «χ...χ...» ο οποίος καταγράφεται με το ομόηχο γράμμα «χι» (Χ).

Αυτό το απειλητικό γράμμα «χι» (Χ) «ελλοχέυει» και στην προομηρική λέξη «λόχος» που σημαίνει «ενέδρα».

Ίσως οι προομηρικές λέξεις «ιαίνω», που σημαίνει μεταξύ άλλων ανακουφίζω, «ιάομαι», που σημαίνει γιατρεύω, «ιάπτω», που σημαίνει μεταξύ άλλων ρίπτω, πληγώνω, βλάπτω, «ιαύω», που σημαίνει μεταξύ άλλων αναπαύομαι..., προέρχονται από την λέξη «ιά» που σημαίνει «βέλη».

Η δε προομηρική λέξη «ιάλλω», που σημαίνει μεταξύ άλλων εκτοξεύω, ίσως περιέχει εκτός από την λέξη «ιά» και την σημαντικότατη λέξη-ρίζα «άλη», που σημαίνει πλάνη, περιπλάνηση και χαρακτηρίζει την κίνηση του βέλους.

Στη σελίδα 127 του βιβλίου «Κρατύλος», λέει ο Σωκράτης για τον Απόλλωνα τα εξής: «... δεν υπάρχει άλλο όνομα το οποίο, ενώ είναι μόνο ένα, να ένωσε τέσσερις ιδιότητες που έχει αυτός ο θεός, ώστε να τις περιέχει όλες και να δηλώνει κατά ορισμένο τρόπο τη μουσική, τη μαντική, την ιατρική και την τοξευτική.»

Η λέξη «ιατρός» ίσως προέρχεται επίσης από την προομηρική λέξη «ιά», που σημαίνει τα βέλη και συμβολίζει τον τοξότη θεό της Υγείας Απόλλωνα. 

Η λέξη Δήλος όπου γεννήθηκε ο Θεός του Φωτός Απόλλωνας, περιέχει, επίσης την σημαντική ρίζα «ηλ», που ίσως προέρχεται από την λέξη «ηέλιος –ήλιος» του Φοίβου Απόλλωνα.

Καθαίρων Θεός

«… ο απολούων τε και απολύων των τοιούτων κακών…»

«Απολούων»

«Άπλουν»

«Αειβάλλων»

Απόλλων

«…άλφα σημαίνει πολλαχού το ομού…»

«… ενταύθα την ομού πόλησιν…»

Λάβδα του «…πολεί άμα πάντα»

Λάβδα του «…ομοπολών αυτά πάντα»

Λάβδα του «Ομοπολών»

Λάβδα του Απόλλωνα

Λάβδα του «απλού, αεί βάλλοντος, απολούοντος, ομοπολούντος»

Η προομηρική λέξη «λάας» σημαίνει «πέτρα», ενώ «λάιγξ» είναι το «χαλίκι». Η λέξη «λάιγξ» ίσως προέρχεται από την λέξη «λάας», όπως και το χαλίκι από τη μεγαλύτερη πέτρα. Η μετατροπή του δεύτερου «άλφα» (Α) της λέξης «λάας», σε «γιώτα» (Ι) της λέξης «λάιγξ», ίσως συμβολίζει την διαφορά στο μέγεθος. Λέει σχετικά στη σελίδα 193 του βιβλίου «Κρατύλος» ο Σωκράτης: «Το άλφα πάλι το έβαλε στο «μέγα»…», ενώ λίγο πιο πριν στην ίδια σελίδα, λέει για το γράμμα «γιώτα» (Ι): «Το γιώτα χρησιμοποιεί για όλα τα λεπτά πράγματα…»

Οι λέξεις «λίθος», «λιθάς», «λιθάρι», «χαλίκι» και ο κυπριακός «χόγλακος», ίσως προέρχονται από την λέξη «λάας».

Η πανάρχαια λέξη «Λάρισα» σημαίνει (και) «Ακρόπολη». Ίσως προέρχεται από το «λάας αείρω», σηκώνω τείχη.

Σύμφωνα με την μυθολογική εξιστόρηση της καταγωγής των Ελλήνων, μετά τον Κατακλυσμό και μετά από οδηγίες του Δία, (ή της Θέμιδος…) κάθε πέτρα (λάας) που έριχνε πίσω του ο Δευκαλίωνας γινόταν άνδρας και κάθε πέτρα (λάας) που έριχνε η Πύρρα γινόταν γυναίκα. Ίσως λόγω αυτού του μύθου να προέκυψε από την προομηρική λέξη «λάας», που σημαίνει «πέτρα», η προομηρική λέξη «λαός», που σημαίνει «το πλήθος», «ο λαός», «οι άνθρωποι». Ίσως από την λέξη «λαός», να προέκυψε το ρήμα «αλάομαι» που σημαίνει μεταξύ άλλων «περιπλανώμαι» και η λέξη «Πελασγοί» που είναι η ονομασία για ένα πανάρχαιο Πρωτοελληνικό Φύλο. Το «ομηρικό λεξικό» αναφέρει για τους Λέλεγες μεταξύ άλλων τα εξής: «… Κατ’ άλλους είναι γένος καταγόμενο από τους Πελασγούς». Ίσως και η λέξη «Λέλεγες» να βγαίνει από την λέξη «Πελασγός», όπως ίσως και οι λέξεις «Σελλοί» ή «Ελλοί» και «Ελλάς», ίσως από το Ηέλιος + Λάας, που είναι μια ορθή ονομασία για τους φωτεινούς ή φωτισμένους Έλληνες. Ίσως η λέξη «λαός» να γράφεται όπως γράφεται, διότι υποδηλώνει την μετακίνηση των Πρωτοελλήνων Πελασγών και στην συνέχεια γενικά των Ελληνικών Λαών. Το γράμμα «λάβδα» (Λ) στη λέξη «λαός» δείχνει κίνηση (μετακίνηση), το γράμμα «άλφα» (Α), το μέγεθος της διαδρομής και το γράμμα «όμικρον» (Ο), την αρμονική (ειρηνική) ροή «σίγμα» (Σ) των Πελασγών – Πελαργών κ.α.

Σημαντική είναι ίσως η παρατήρηση, ότι αρκετά ονόματα λαών* αρχίζουν από τα γράμματα «Λα» (όπως η λέξη «λαός»), Λαπίθαι, Λακεδαιμόνιοι, Λαιστρυγόνες, αλλά και πλήθος ονομάτων, Λαέρτης, Λαοδάμας, Λαοδίκη, Λαοθόη, Λαομέδων… και ένα από τα σημαντικότερα ο Λαόγονος. Σημαντικό διότι ήταν γιος του Ονήτορα ιερέα του Δία. Ο Δίας είχεν εξηγήσει στον Δευκαλίωνα, πως θα αυξανόταν ο πληθυσμός της γης μετά τον κατακλυσμό. Το αντίστοιχο ίσως σήμερα όνομα για το «Λαόγονος», είναι ίσως το «Πετρίδης». Ίσως τα ονόματα «Πέτρος», «Πετρίδης», «Πετρόπουλος» κ.τ.λ. είναι γλωσσικά υπολείμματα που έχουν την καταγωγή τους από τα αντίστοιχα αρχαιοελληνικά ονόματα και το μύθο του Δευκαλίωνα.

Σημ.*: Και κατά συνέπεια και χωριών… όπως π.χ. Λάπηθος.

Η ονομασία του νησιού «Λέσβος», ίσως προέρχεται επίσης από τους κατοίκους της «Λέλεγες» και την λέξη «λαός». Η προομηρική λέξη «λέσχη», που σημαίνει τόπος συναθροίσεως για συζήτηση επαιτών και γενικά αργόσχολων, ίσως προέρχεται επίσης από την λέξη «λαός», ενώ η προομηρική λέξη «λαοφόρος», όπως και η σημερινή «λεωφόρος» προέρχεται μάλλον σίγουρα από το «λαός» και «φέρω».

Η λέξη «λάας» με μικρό σημαίνει «πέτρα». «Λάας» με κεφαλαίο ήταν πόλη στον Λακωνικό κόλπο. Εξηγήσαμε πως σύμφωνα με το μύθο του Δευκαλίωνα, από την λέξη «λάας» που σημαίνει πέτρα, προέκυψε η λέξη «λαός» που σημαίνει «λαός», «άνθρωποι». Εις «ανάμνησην» ίσως αυτού του γεγονότος και επειδή οι πόλεις κατοικούνται από λαό-ανθρώπους ονομάστηκε «Λάας», όπως συγκεκριμένη περιοχή (σήμερα και χωριό) στην χερσόνησο των Μεθάνων, ονομάζεται Τακτικούπολη επειδή εκεί στρατοπεύδεσε για κάποιο διάστημα ο Φιλέλληνας Φαβιέρος με το υπό την διοίκηση του τακτικό σώμα.

Ίσως και η ονομασία της αρχαιότατης πόλης του Άργους προέκυψε από τους Πελασγούς – Πελαργούς (ο Πατέρας της Επιστήμης της Γεωγραφίας Στράβωνας, το ονομάζει «Άργος Πελασγικόν») όπως και η ονομασία της Ακρόπολης του Λάρισας. Ίσως όμως η ονομασία Άργος*, να προέρχεται από το «άνευ ροής γη». Παρόλο που δύο ιστορικώτατοι χείμαρροι, ο Ίναχος και ο Ερασίνος ρέουν κοντά στην πόλη, είτε ο Παυσανίας ο Περιηγητής (και Πατέρας της Αρχαιολογικής… Περιήγησης), είτε ο Στράβωνας ο Γεωγράφος), αναφέρουν ότι η περιοχή είχε πρόβλημα νερού (προφανώς κάποιους μήνες του χρόνου). Στο δεύτερο τόμο του βιβλίου του «Επιτομή της Ιστορίας της αναγεννηθείσης Ελλάδος», ο Αγωνιστής του 1821 Αμβρόσιος Φραντζής, γράφει σχετικά με την περιοχή του Άργους στις σελ. 224 και 225 τα εξής: «Εις την εποχήν εκείνην δύω ανοικονόμητα δεινά εμάστιζον τους Έλληνας… β΄.δε, η στέρησις του ύδατος^. ώστε από το τόσον ύδωρ το οποίον εξήρχετο καθώς και σήμερον φαίνεται διά του οποίου αλέθουν τόσοι μύλοι, τότε με τας φούκτας το εσύναζον δια να πίωσιν».

Σημ.*: Υπάρχει επίσης ενδεχόμενο το όνομα «Άργος» να προέκυψε από την λέξη «άρουρα» που σημαίνει η καλλιεργημένη γη, το χωράφι, το έδαφος και γενικά η γη. Η λέξη «άρουρα» ίσως προέκυψε από το «άρδω» που σημαίνει αρδεύω, ποτίζω και την λέξη «ούρος» που σημαίνει μεταξύ άλλων το αυλάκι. Η λέξη «άρουρα» (γη) ουσιαστικά ίσως σημαίνει αρδευτικό αυλάκι. Η γη (άρουρα) στα αρχαία χρόνια είχεν ιδιαίτερη σημασία κυρίως για γεωργικούς λόγους. Από την λέξη «άρουρα» ίσως προέκυψε η επίσης προομηρική λέξη «άροτρον»…

Ένας από τους βασικούς λόγους της μετακίνησης των λαών στα αρχαία χρόνια, ήταν η αναζήτηση νέων πηγών πόσιμου νερού. Δεν είναι τυχαία η ύπαρξη καλλιρόων κρηνών στα περισσότερα πανέμορφα χωριά της Ελλάδας μας. Το νερό ήταν βασική προϋπόθεση, που θα εξυπηρετούσε στοιχειώδεις ανάγκες, για την ανάπτυξη ενός οικισμού.

Από την άλλη, όχι πολύ μακρυά από το Άργος και τις εκβολές του Ίναχου και του Ερασίνου είναι τα Πυράμια, η παραλία όπου αποβιβάστηκε ο Αίγυπτος, όταν επέστρεψε από την εκείθεν του Αιγαίου χώραν (Αίγυπτο) στην Πελοπόννησο. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι αποκαλούσαν τον Νείλον «Αρ». Ίσως να έχει σχέση με το προομηρικόν «άρδω», που σημαίνει μεταξύ άλλων «αρδεύω». Για το γράμμα «άλφα» (Α) ο Σωκράτης λέει στη σελίδα 193 του βιβλίου «Κρατύλος» τα εξής: «Το άλφα πάλι το έβαλε στο «μέγα»…» και για το γράμμα «ρω» (Ρ), λέει μεταξύ άλλων στη σελίδα 191 τα εξής: «Πρώτα απ’ όλα το γράμμα ρω μου φαίνεται σαν όργανο της κίνησης…». Ο ποταμός Νείλος αναφέρεται με αυτό το όνομα από αρχαιοτάτων χρόνων. Η κύρια πηγή του είναι η λίμνη Βικτώρια στο εσωτερικό της Αφρικής. Το όνομα «Νείλος» θα μπορούσε με τη βοήθεια της ερμηνείας των γραμμάτων, όπως τα εξήγησε ο Σωκράτης, να σημαίνει: «Αυτός ο οποίος (πηγάζει) από το εσωτερικό και ρίχνεται (στη θάλασσα) κυλώντας σε αρμονική ροή.»

(Ν):      «…ονόμασε με τούτο το «ένδον και το εντός», σαν να ήθελε με τα γράμματα να μιμηθεί τις ενέργειες» («Κρατύλος» σελ. 193).

(Ε):      «… αν στη θέση του ε βάλεις το γιώτα, όπως στα παλιά χρόνια.» («Κρατύλος» σελ. 169). Ίσως στα αρχαιότερα χρόνια ήταν Νίιλος, όπως π.χ. το «δέον» ήταν «διϊόν».

(Ι):       «Το γιώτα χρησιμοποιεί για όλα τα λεπτά πράγματα, … Γι’ αυτό και το «ιέναι» και το «ίεσθαι» (ρίχνομαι) τα μιμείται με το γιώτα^.» («Κρατύλος» σελ. 193).

(Λ):      «Και ότι το λάμδα ταιριάζει με το λείο και το μαλακό…» («Κρατύλος» σελ. 215) «… το χρησιμοποίησε για να ονομάσει … το ίδιο το «ολισθαίνειν»…» («Κρατύλος» σελ. 193).

(Ο):      «…Δημιουργήθηκε από την αρμονία και την έκταση του ο.» («Κρατύλος» σελ. 159… 161).

(Σ):      «Γιατί όμως, επειδή το ρω και το σίγμα τυχαίνει να είναι όμοια ή όχι;»… «Ίσως στο ότι φανερώνουν κίνηση» («Κρατύλος» σελ. 217).

Από τις σημαντικότερες λέξεις που διαθέτουν το γράμμα «λάβδα» (Λ) της κίνησης, είναι το «ολισθαίνειν». Ίσως για αυτό το τονίζει ιδιαίτερα ο Σωκράτης στη σελίδα 193 του βιβλίου «Κρατύλος». Ίσως όμως απλώς το αναγάγει στο γλίστρημα της γλώσσας που αναφέρει προηγουμένως λέγοντας: «Παρατηρώντας το γλίστρημα της γλώσσας στο λάμδα, το χρησιμοποίησε για να ονομάσει το «λείον» και το ίδιο το «ολισθαίνειν»…»

Το προομηρικό ρήμα «ολισθάνω» σημαίνει «γλιστρώ» και διαθέτει το γράμμα «λάβδα» (Λ), όπως και το μεταγενέστερο «γλιστρώ». Διαθέτει επίσης το γράμμα «θήτα» (Θ) της ταχύτητας (της επιταχυνόμενης ροής), αντί όμως του «ρω» (Ρ) της ροής, όπως το γλιστρώ, διαθέτει το ανάλογο «σίγμα» (Σ) που φανερώνει κίνηση. Ίσως το προομηρικό ρήμα «ολισθάνω» να είναι όσον αφορά το γράμμα «λάβδα» (Λ) που διαθέτει, μια λέξη κλειδί, που θα μπορούσε να μας βοηθήσει στην ερμηνεία άλλων λέξεων και μυθολογικών ονομάτων που διαθέτουν το γράμμα «λάβδα» (Λ), αλλά ίσως και επιπλέον ακόμα, διεισδύοντας σε αυτές τις λέξεις, οδηγηθούμε και στην ερμηνεία άλλων γραμμάτων, των οποίων την σημασία δεν αναφέρει ο Σωκράτης. Η ίδια η λέξη «ολισθάνω», ίσως προέρχεται από την λέξη «λείος» που σημαίνει λείος, ομαλός, επίπεδος, διότι κατά κανόνα, τα λεία, τα ομαλά και τα επίπεδα είναι πιο ολισθηρά από τα ανώμαλα και τα ανισόπεδα.

Η λέξη «έλος» ίσως προέρχεται από το ολισθάνω. Το λάβδα του ολισθάνω υπάρχει στις λέξεις βάλτος, τέλμα, λάσπη. Η λέξη «λάσπη» ίσως προέρχεται από τις προομηρικές λέξης «έλος» και «πηγή» ή «λάας» και «πηγή».

Η λέξη «Λέρνα» (όπου και ο μύθος της Λερναίας Ύδρας*)

Σημ.*: ΄Ύδρος σημαίνει νερόφιδο.

ίσως προέρχεται επίσης από την λέξη έλος, της οποίας Λέρνας πολλά έλη (βαλτωμένα νερά) διοχέτευσε στη θάλασσα ο Μέγιστος Υδραυλικός Ηρακλής. Μου έλεγε ένας ευγενικός υπέργηρος που μένει κοντά στη Νέα Κίο, ο κύριος Τρουλινός, ότι αφού ο πατέρας του αγόρασε ένα κομμάτι γης σε αυτή την ευρύτερη περιοχή της Λέρνας, θυμόταν ότι αρκετές φορές, όταν ο πατέρας του επιχειρούσε να κλείσει ένα «μάτι», από το οποίο ανάβλυζε νερό μέσα στο χωράφι του, πεταγόταν από άλλο σημείο του χωραφιού, άλλο «μάτι». Ίσως αυτή την αποξηραντική προσπάθεια του Ηρακλή συμβόλιζε ο μύθος της Λερναίας Ύδρας. Ίσως μάλιστα και αυτό να σημαίνουν τα τελευταία τρία γράμματα της λέξης Λέρνα. Το έλος (Λε) δηλαδή… με ροή (Ρ) εσωτερική (Ν) μεγάλη (Α). Η προομηρική λέξη «έλος» ίσως προέκυψε από την λέξη «ιλύς» που σημαίνει ο βόρβορος, η λάσπη, ο βούρκος. Σύμφωνα με τον Σωκράτη στη σελ. 167 του βιβλίου «Κρατύλος»: «… οι πρόγονοί μας χρησιμοποιούσαν πολύ το γιώτα… Σήμερα λοιπόν αντί του γιώτα είναι σε χρήση το ήτα ή το ε…».

Στη σελίδα 217 του βιβλίου «Κρατύλος», ο Σωκράτης ρωτά: «Και όταν προστίθεται το λάμδα; Δεν δηλώνει το αντίθετο της σκληρότητας;» Η προομηρική λέξη «λιαρός» σημαίνει μεταξύ άλλων μαλακός, ενώ το μαλακό λάβδα υπάρχει στο μαλακό έλος, στο μαλακό τέλμα, στο μαλακό βάλτο, στη μαλακή λάσπη, αλλά και στην ίδια την προομηρική λέξη «μαλακός» που σημαίνει μαλακός, τρυφερός, ήπιος, γλυκός. Το μαλακό λάβδα υπάρχει και στην προομηρική λέξη «μειλίχιος» που σημαίνει μαλακός και γλυκύς (και αυτό με λάβδα).

Η λέξη «σωλήν» (σωλήνας) διαθέτει το σίγμα της κίνησης και τα λάβδα και νυ της λείας εσωτερικής επιφάνειας, με ενδιάμεσο το ήτα του μήκους.

Η προομηρική λέξη «μοχλός» και το ρήμα «μοχλέω» που σημαίνει κινώ με μοχλό, ίσως προέκυψαν από το ρήμα «μοχθέω» που σημαίνει κουράζομαι, ταλαιπωρούμαι, δια της προσθέσως του μαλακού «λάβδα» (Λ). Ο μοχλός είναι εργαλείο που χρησιμοποιούμε για να μετακινήσουμε ένα αντικείμενο με λιγότερο μόχθο.

Η προομηρική λέξη «πελώριον» ίσως προέκυψε από την προομηρική λέξη «πέλωρ», που σημαίνει «τέρας». Η λέξη «τεράστιος», όπως στην έκφραση π.χ. «τεραστίων διαστάσεων…», ίσως προέκυψε από την προομηρική λέξη «τέρας», που σημαίνει μεταξύ άλλων «θαύμα» και κατά συνέπεια θαυμαστό.

Η προομηρική λέξη «πέταλον» που σημαίνει φύλλο, ίσως προέρχεται από το προομηρικό «πέτομαι» που σημαίνει «πετώ» και την επίσης προομηρική λέξη «άλη». Παρακολουθώντας οι Πρόγονοι μας Πρωτοέλληνες, τα φύλλα να πέφτουν από ψηλά στο έδαφος, θα πρόσεξαν αρκετές φορές, τι ωραίες «πτήσεις» (ελιγμούς), κάνουν, μέχρι να προσγειωθούν στο έδαφος.

Η προομηρική λέξη «παλλακίς» που σημαίνει ερωμένη, έχει επίσης ίσως την ρίζα «άλη» που σημαίνει πλάνη, περιπλάνηση. Είναι λέξη που παλαιοκοινωνικά, είναι αντίστοιχη της μάλλον μεταγενέστερης λέξης «πρόστυχη» που βγαίνει από το «η προς την τύχη ρέπουσα». Στην λέξη «πεταλούδα» υπάρχει ίσως επίσης η ρίζα «άλη»…

Η προομηρική λέξη «ραδαλόν» που σημαίνει ευκίνητο, ίσως διαθέτει επίσης την λέξη – ρίζα «άλη». Από την συνώνυμη της, επίσης προομηρική λέξη «ροδανός», που σημαίνει ευλύγιστος, λεπτός, ίσως προέκυψε η λέξη ρόδα, της οποίας η συνώνυμη λέξη τροχός, ίσως προέκυψε από το «τροχάω» που σημαίνει τρέχω.

Η λέξη «Σκύλη», η μυθική Σκύλλα της Οδύσσειας που άρπαζε και καταβρόχθιζε τους ναύτες των πλοίων που περνούσαν, ίσως βγαίνει από τα «σκύλα» που σημαίνει «λάφυρα» ή από το «σκύλλω» που σημαίνει σπαράσσω, ξεσχίζω (ίσως όμως συνέβη το αντίθετο, το «σκύλλω» και τα «σκύλα» να προέκυψαν από την προομηρική λέξη «Σκύλη»). Το αντίπαλον δέος η «Χάρυβδις», ίσως προέρχεται από τις λέξεις «χάος» και «έρεβος».

Η «τουρκική» λέξη «λουφές» που σημαίνει «μισθός», ίσως προέρχεται από την αρχαιοελληνική λέξη «οβολός». Την συναντούμε στα απομνημονεύματα των Ελλήνων Εθνικιστών που έλαβαν μέρος στην Αντιτουρκική Επανάσταση της Ελληνικής Φυλής του 1821, σαν «λουφέ», «λιοφέ», «ολοφέ». Ίσως εκφυλίστηκε σταδιακά ως εξής:

Οβολός → … ολοφές → … λιοφές → … λουφές

όπως εκφυλίστηκε π.χ. η ονομασία ενός φαραγγιού στη Κρήτη και από φαράγγι της Οσίας Μαρίας έγινε σταδιακά φαράγγι της Σαμαριάς.

Οσία Μαρία → Σία Μαρία → Σα Μαρία → Σαμαριά

Στο ημερολόγιο του Δημητρίου Χρηστίδου «ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΔΙΑΤΡΙΒΗΣ ΜΑΣ» (15-27 Μαρτίου 1826) υπάρχει επιστολή του Μεχμέτ Ρεσίτ Πασά (γνωστού σαν «Κιουταχή», λόγω προϋπηρεσίας του στην Μικράν Ασία) που λέει μεταξύ άλλων τα εξής: «Διά την ξενούρα οπού γράφεις, και δύο χιλ. ασκέρι να ημπορέσης να μάσης, τον ολοφέ τους έχουν να τον πάρουν από τεμένα…». Δεν αποκλείεται όμως η «τουρκική» λέξη «λουφές» να βγαίνει από την «τουρκική» λέξη «λούφα»* και να προέκυψε στους αιώνες της Μαύρης συμβίωσης, όταν χωρίς να εργάζονται, έτρωγαν από τους κόπους μας και μας φορολογούσαν, διότι μας έκαναν το χατίρι*,

Σημ.*: Ίσως και αυτή η «τουρκική» λέξη προέρχεται από τα προομηρικά ρήματα «χατέω» και «χατίζω», που σημαίνουν, «επιθυμώ», «ποθώ», «έχω ανάγκη».

να χρησιμοποιούν τα δόντια τους, για να τρώνε από το πικρό υστέρημα της Αφόρητης Σκλαβιάς. Γράφει σχετικά με αυτό ο Αγωνιστής του 1821 Ιωάννης Φιλήμονας στο βιβλίο του «ΔΟΚΙΜΙΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΦΙΛΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ», «ΕΝ ΝΑΥΠΛΙΑ», 1834, σελ. 24: «Εμβαίνων εις την Σατραπείαν του ένας Πασσάς, εσιτίζετο μ’ όλην την δαψίλειαν από τας Κοινότητας κατά τους σταθμούς, μέχρις ου έφθανεν εις την Καθέδραν. Διά τον κόπον τούτον του τρώγειν εφιλοδωρείτο και με μιαν ποσότητα χρηματικήν, λεγομένην Ντις* κιρασί* (Ενοίκιον οδόντων)».

Σημ.*: Η «τουρκική» λέξη «Ντις» ίσως βγαίνει από την ελληνική λέξη δόντι.

Σημ.*: Η «τουρκική» λέξη «κιρασί» ίσως βγαίνει από την ελληνική λέξη κερνώ.

Σημ.*: Ίσως η «τουρκική» λέξη «λούφα» προέκυψε από την προομηρική λέξη «λωφάω», που σημαίνει «ησυχάζω».

Μια εξήγηση για το γεγονός ότι υπάρχουν πολλές αρχαίες και μάλιστα προομηρικές λέξεις στην τουρκική γλώσσα είναι η εξής: Όταν οι Κτηνώδεις τούρκοι κατελάμβαναν τις Ελληνικές πόλεις, κάποιοι λόγιοι… της εποχής που κατάφερναν να ξεφύγουν από τις σφαγές, διορίζονταν στην τουρκική «κυβερνητική» μηχανή και ανελάμβαναν να διεκπεραιώνουν τις γραφειοκρατικές εργασίες, τις οποίες οι Βάρβαροι τούρκοι, φαινομενικά απαξίωναν, ουσιαστικά όμως αδυνατούσαν, λόγω του χαμηλού μορφωτικού και πνευματικού τους επιπέδου να αναλάβουν. Πολλοί Ελληνικής καταγωγής λόγιοι… για να μπορέσουν να διεκπεραιώσουν τις εργασίες τους, αναγκάστηκαν να καλύψουν τα κενά της πρωτόγονης τουρκικής γλώσσας, εισαγάγοντας ελληνικές λέξεις από την Ελληνική Γλώσσα, την Μάνα του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού… Γράφει για αυτό το φαινόμενο ο Αμερικάνος Γενικός Πρόξενος στην Σμύρνη George Horton, στο βιβλίο του «Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ», εκδόσεις βιβλιοπωλείου της «Εστίας», Αθήνα, 1993, σελ. 36-37.

«Δεν νομίζω πως θα έρθει ποτέ καιρός που τα λόγια του Gladstone, ενός από τους πιο σοφούς πολιτικούς άνδρες της Αγγλίας, δεν θα θεωρούνται άξια ιδιαίτερης προσοχής. Τα γεγονότα που ακολούθησαν το θάνατό του, επαλήθευσαν απόλυτα τον ακόλουθο χαρακτηρισμό που έδωσε για τους Τούρκους:

«Ας μου επιτραπεί να σκιαγραφήσω συνοπτικά και με αδρές γραμμές τι ήταν στο παρελθόν η τουρκική φυλή και τι είναι σήμερα. Το πρόβλημα δεν είναι ο ίδιος ο μουσουλμανισμός, αλλά ο μουσουλμανισμός σε συνδυασμό με τον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα μιας φυλής. Δεν πρόκειται για τους πράους μουσουλμάνους της Ινδίας, τους ιπποτικούς Σαλαδίνους της Συρίας ή τους πολιτισμένους Μαυριτανούς της Ισπανίας. Από τη μαύρη μέρα που πρωτομπήκαν στην Ευρώπη, οι Τούρκοι αποδείχτηκαν στο σύνολό τους ο πλέον αντί-ανθρωπιστικός τύπος της ανθρωπότητας. Οπουδήποτε κι αν πήγαν, μια φαρδιά κηλίδα αίματος ακολούθησε το πέρασμά τους. Όπου απλώθηκε η κυριαρχία τους, εξαφανίστηκε ο πολιτισμός. Αντιπροσωπεύουν παντού την κυβέρνηση της βίας, σε αντίθεση με την κυβέρνηση του δικαίου. Όμως, μια κυβέρνηση βίας δεν μπορεί να συντηρηθεί στην εξουσία χωρίς τη βοήθεια των ανθρώπων της διανόησης. Έτσι, φαινόμενο σπάνιο στην παγκόσμια ιστορία, μέσα από την αγριότητα, τη σκληρότητα και τη λεηλασία, ξεπήδησε και αναπτύχθηκε ένα είδος ανοχής. Μεγάλο μέρος της χριστιανικής ζωής αφέθηκε με περιφρόνηση στην τύχη του και μία ομάδα Ελλήνων προσελκύσθηκε στην Κωνσταντινούπολη, συμπληρώνοντας ως ένα σημείο τις αδυναμίες του τουρκικού Ισλάμ τον τομέα της διανόησης».

Αξίζει, κάποιος ερευνητής που γνωρίζει την τουρκική γλώσσα, ή έστω κάποιος άλλος με τη βοήθεια ενός ελληνοτουρκικού λεξικού, του «ομηρικού λεξικού» και άλλων, να βρει τι ποσοστό των «τουρκικών» λέξεων προέρχονται από την Ελληνική γλώσσα.

Στη Κύπρο χρησιμοποιούμε για το «περιστέρι» και την λέξη «πεζούνι». Στη γαλλική γλώσσα όπως και στην αγγλική είναι «pigeon»… Η λέξη πεζούνι ίσως είναι γλωσσικό αντιδάνειο, κατάλοιπο της Φράγκικης κατοχής της Κύπρου. αρχαία ελληνικά και την προομηρική λέξη «πέλεια» και «πελειάς» που είναι το «αγριοπερίστερο». Παρατηρούμε ότι και σε αυτές τις λέξεις υπάρχει η ρίζα «ελ» που ίσως προέρχεται από την λέξη «ηέλιος – ήλιος» και ίσως σημαίνει φως.

Ίσως ονομάστηκαν «πελειαί» διότι φώλιαζαν και στα φυλλώματα της Δωδωναίας Δρυός και από το πέταγμα τους μπορούσαν οι μάντεις να κάνουν τις προβλέψεις τους. Ίσως για αυτό τον λόγο η λέξη «πελειά» διαθέτει την ρίζα «ελ», η οποία ίσως έχει την έννοια του φωτίζω.

Διάβασα σε κάποιο βιβλίο, νομίζω στο εξαιρετικό του Lyall Watson με τίτλο «Υπέρφυση», ότι τα περιστέρια έχουν την ιδιότητα και αν ακόμα τους κλείσεις τα μάτια να μπορούν να βρουν τη φωλιά τους από απόσταση, διότι διαθέτουν στα πόδια τους ένα ιδιαίτερο σύστημα προσανατολισμού, που στηρίζεται στα μαγνητικά πεδία. Εάν αληθεύει, ίσως λόγω αυτού του χαρίσματος τους, απέκτησαν την τιμητική ρίζα «ελ».

Η κυπριακή λέξη «αληντζαύρα» που σημαίνει γουστέρα, ίσως διαθέτει εκτός από το δεύτερο συνθετικό, (την λέξη «σαύρα») και την προομηρική λέξη – ρίζα «άλη», που σημαίνει πλάνη, περιπλάνηση.

Η κυπριακή λέξη «αλακάτιν», που σημαίνει μαγγανοπήγαδο, ίσως προέκυψε από την προομηρική λέξη «ηλακάτη», που είναι η «ρόκα». Ίσως και στις δύο λέξεις υπάρχει η σημαντική λέξη και ρίζα άλλων λέξεων «άλη», που σημαίνει πλάνη, περιπλάνηση. Για τα γράμματα αυτά λέει ο Σωκράτης: «Το άλφα πάλι το έβαλε στο «μέγα» και το ήτα στο «μήκος», …» («Κρατύλος» σελ. 193) και λίγο πριν: «…λάμδα, …το χρησιμοποίησε για να ονομάσει… το ίδιο το «ολισθαίνειν»…» («Κρατύλος» σελ. 193)

Άκουσα από τον Τάκην Αριστείδου, ότι κάποιοι βοσκοί στην Κύπρο ονομάζουν την προβιά (δέρμα) του προβάτου «μηλλοτή»* (μηλωτή). Ίσως προέρχεται από την προομηρική λέξη «μήλον», που σημαίνει μεταξύ άλλων «πρόβατο». Από την ίδιαν αυτή προομηρική λέξη «μήλον», ίσως προέκυψε και το «μαλλίν».

Κοντά στο όμορφο χωριό Πλάτρες είναι οι Καταρράκτες του «μηλλομέρι». Ίσως κάποτε υπήρχε εκεί μαντρί ή ήταν μέρος που ποθούσαν*¹ και έρχονταν τα πρόβατα*² ή άλλα ζώα για να ξεδιψάσουν.

Σημ.*¹: Η προομηρική λέξη «ίμερος» σημαίνει σφοδρή επιθυμία, πόθος.

Σημ.*²: Η προομηρική λέξη «μήλον», εκτός από το «μήλο» σημαίνει και «το μικρό κτήνος, το πρόβατο, η γίδα και άλλοτε, ιδίως στον πληθ., το ποίμνιο, το κοπάδι.»

Η έκφραση «πηγαίνει… λάου λάου» που σημαίνει αργά, προσεκτικά, ίσως βγαίνει από το προομηρικό ρήμα «λάω» που σημαίνει «βλέπω». Ίσως έμμεσα από εδώ προέκυψε και η κυπριακή λέξη «λαοτζιοιμάται», αλλά και η ίδια η προομηρική λέξη «λαγωός», εάν ο λαγός κοιμάται όπως το κουνέλι με ανοικτά μάτια, ίσως διότι δεν διαθέτει βλέφαρα.

Η Κυπριακή λέξη «πελλός», όπως και η αντίστοιχη πανελλήνια «τρελλός», ίσως βγαίνει από το ελλέβορον, το οποίο δινόταν για την θεραπεία της μανίας, της παραφροσύνης.

Το «τρελλέ» ίσως προέκυψε από τα γράμματα «τρ» της τροφής και την ελλέβορο βοτάνη και σημαίνει, αυτός που τρέφεται με ελλέβορο βοτάνη. Ίσως απ’ εδώ προέκυψε και η έκφραση «δεν μασάμε τρέλλα».

Το «πελλέ» ίσως προέκυψε από το γράμμα «πι» της λέξης «πίνω» και την ελλέβορο βοτάνη και αντιστηχεί με την ελλεβοροποσία.

πίε ελλέβορον → πελλέ

Η λέξη «ελλέβορο» περιέχει επίσης την ρίζα «ελ», που προέρχεται ίσως από την λέξη «ηέλιος» - ήλιος και σημαίνει ίσως φως… Εάν αυτό είναι ορθό, ίσως έχει να κάνει με το γεγονός, ότι το βοτάνι αυτό, φώτιζε τους πάσχοντες να «δούνε» (βρουν) την υγεία τους, είτε ίσως διότι στη συμπεριφορά των πασχόντων, οι άλλοι άνθρωποι έβλεπαν μιαν θεϊκή παρέμβαση, είτε για άλλους λόγους, όπως π.χ., οι σήμερα καθ’ όλα πνευματικά υγιείς επιληπτικοί, σε αρκετές περιπτώσεις πριν την εκδήλωση των σπασμών αισθάνονται μιαν αύρα.

Μέχρι πριν λίγα χρόνια, όταν δεν υπήρχαν οι κατάλληλες φαρμακευτικές αγωγές, πολλοί επιληπτικοί (οι οποίοι ονομάζονταν και σεληνιασμένοι) πάθαιναν, λόγω σπασμών, βλάβες στον εγκέφαλο, με αποτέλεσμα να συμπεριφέρονται και να αντιμετωπίζονται όπως τα ψυχικά πάσχοντα άτομα. Ενέπνεαν δε στην αμαθέστατη κοινωνία κάποιον ιδιαίτερο δέος και φόβο.

Λάβδα του προομηρικού οβελού, του οβελία, της σούβλας.

Σημ.*: Από όσους ηλικιωμένους ρώτησα εγώ στον Άγιον Αθανάσιο, μεταξύ των οποίων και ένας πρώην αγροφύλακας, κανένας δεν γνώριζε την λέξη «μηλλοτή (μηλωτή). Ίσως σε κάποιες άλλες περιοχές… Σίγουρο όμως είναι, ότι σχεδόν όλοι οι Κύπριοι γνωρίζουν και χρησιμοποιούν τις λέξεις «μήλλα» (ζωικό λίπος) και «μηλλομένα» (οτιδήποτε δεν πρέπει να τρώνε οι Χριστιανοί κατά την περίοδο των νηστειών). Λιγότερο συχνά πλέον χρησιμοποιείται η λέξη «μηλλαρωτός» για κάποιον που είναι παχουλός. Οι λέξεις αυτές «μήλλα», «μηλλομένα», «μηλλαρωτός»… ίσως προέκυψαν από την προομηρική λέξη «μήλον», η οποία εκτός από πρόβατο, σημαίνει… και μικρό κτήνος. Κατ’ ανάλογο τρόπο ίσως προέκυψε από την προομηρική λέξη «πίαρ» που σημαίνει, το λίπος, το πάχος, η λέξη «πύαρ» που σημαίνει «πρωτόγαλα», διότι το πρωτόγαλα είναι πιο παχύρευστο.

Η λέξη «σούβλα», ίσως προέρχεται από την προομηρική λέξη «οβελός», που σημαίνει σουβλί, σούβλα. Η λέξη ίσως προέκυψε ως εξής:

οβελός → subula (Λατ.) → σούβλα.

Εάν πέσει στην αυλή σου ένα σπουργιτάκι που δεν μπορεί να πετάξει ή βρίσκεται πάνω σε κάποιο δέντρο ένα άλλο που κάνει τα πρώτα του φτερουγίσματα και δυσκολεύεται να πετάξει, η μάνα του για να το προειδοποιήσει από τον επερχόμενο «κίνδυνο» (όταν αντιληφθεί την παρουσία μας), αρχίζει να τιτιβίζει μανιωδώς, καταδίδοντας το άθελά της. Οι άλλοι σπουργίτες πλησιάζουν για να δουν τι συμβαίνει, παρακολουθώντας αμέτοχοι, διότι ο κίνδυνος δεν τους αφορά. Εάν όμως κάποιος σπουργίτης, αντιληφθεί ότι ένα φίδι αναρριχάται σε κάποιο τοίχο όπου υπάρχουν φωλιές, τότε ειδοποιεί και δεκάδες σπουργίτες αρχίζουν να κάνουν «αλάϊ». Πλησιάζουν το φίδι και τιτιβίζοντας και φτεροκοπώντας δίπλα του, προσπαθούν να το πανικοβάλουν και να το απομακρύνουν από τις φωλιές τους, διότι ο συναγερμός είναι γενικός. Η κυπριακή λέξη «αλάϊ» ίσως περιέχει την σημαντικότατη λέξη-ρίζα «άλη», που σημαίνει πλάνη, περιπλάνηση και προέρχεται από το προομηρικό ρήμα «αλάομαι», που σημαίνει περιστρέφομαι περιπλανώμαι.

Υπάρχει μικρότερη πιθανότητα, αυτό το «αλάϊ» των στρούθων*,

Σημ.*: Έτσι λέμε τους σπουργίτες στη Κύπρο και η λέξη προέρχεται από την προομηρική λέξη «στρουθός» που σημαίνει στρουθίο, σπουργίτης.

να προέρχεται από την «αγγλική» (ή κάποια λατινική…) λέξη «alarm», που σημαίνει κίνδυνος, η οποία όμως λέξη «alarm», ίσως προέρχεται από την προομηρική λέξη «αλέγω» που σημαίνει μεταξύ άλλων «προσέχω το νου σε κάτι».

Μεταγενέστερες λέξεις όπως π.χ. «αλώνι», «αλανιάρης», ίσως διαθέτουν τη ρίζα «άλη» που σημαίνει πλάνη, περιπλάνηση.

Λάβδα της Ομιλίας

Λάβδα της γλώσσας, που γλυστρά (ολισθαίνει) στη στοματική κοιλότητα, πλάθωντας λέξεις

Λάβδα της λαλέουσας γλώσσας

Λάβδα της λαλιάς και του αλαλαγμού

Ρω της ροής του νερού που ολισθαίνει στη χολέτρα.

Λάβδα του λίνου-λιναριού… και νήματος της μοίρας

Λάβδα των Κλωθών Μοιρών

Λάβδα της Γλυκύθυμης Γλώσσας

Λάβδα των Ελλήνων

Λάβδα του πέλας και του τήλε

Λάβδα των Πελασγών και των Τηλεβόων

Λάβδα των ελεόθρεπτων και κατά συνέπεια ανιπτόποδων Σελλών

Λάβδα της Ελένης που γλίστρησε στην Σπάρτη

Λάβδα του ολέθρου της Τροίας

Λάβδα του Έλενου που ξεγλίστρησε από το Ίλιον

Λάβδα του ελέους

Λάβδα της λήθης

Αίλινον

Λάβδα της Λητούς, του Απόλλωνος, της Δήλου

Λάβδα των Πόλων της Καρθαίας στη Κέα

Λάβδα του ψαλλομένου λίνου

Λάβδα του Λίνου και του ληνού

εκ του οποίου κυλά οίνος

Λυγρά Σήματα

Λάβδα του Βελλερεφόντη, υιου του Γλαύκου

Νικητή των Ανίερων Σολύμων

Τυφλού και χωλού στο Αλήιο πεδίο

Κομιστή λυγρών σημάτων

Λάβδα

Λάβδα του Ταντάλου

Λάβδα του χωλού

Λάβδα του μοχλού του Αρχιμήδη

Λάβδα της λίμνης και της Λιμνώρειας

Λάβδα του Νείλου που κυλά

Λάβδα του χελιού που ολισθαίνει

Λάβδα του πλεούμενου που κυλά εντός της θαλάσσης

Βλώσκω

Λάβδα του μήλου

Λάβδα του πολύμηλου Ορχομενού

Λάβδα του μαλλιού του μήλου

Λάβδα της μηλωτής των βοσκών της Κύπρου

Λάβδα της Ελλάδος

Λερναία Ύδρα

Ρω της ροής του Χερσαίου Δράκωντα

Λάβδα του Έλους, του βάλτου, του τέλματος

Ρω της ροής της Ύδρας, Δράκωντα του νερού

Λάβδα του νερόφιδου που ολισθαίνει στο έλος της Λέρνας

Λάβδα της Λερναίας Ύδρας

Ρω του Δρακοκτόνου Ηρακλή

Λάβδα της ολισθηρότητας της Δόξας

Κάππα που εμποδίζει την ολισθηρότητα του Κλέους του Ηρακλή

Λάθος

Λάβδα του κλέφτη που ξεγλιστρά

Λάβδα του λαοπλάνου πολιτικάντη

Λάβδα του ληστή της κάλπης

Λάβδα της λήθης του λαού

Λάβδα της λησμονημένης Ελευθερίας.

Ελπίδα

Ε(ψιλον) και Λάβδα του Φωτός

Παλλάδα

Λάβδα της «άλης» του «πάλλω»

Ρω της ροής του χορού

Ρω της ροής «της εν τοις όπλοις ορχήσεως»

Θεά Παλλάδα

«Κρατύλος» σελ. 132 και πρώτη γραμμή σελ. 134

«νουν τε και διάνοιαν πεποιηκέναι»

«α θεονόα»

«Θεονόη»

«Ηθονόη»

«Αθηνάα»

Αθηνά

Το «ιώτα» (Ι) του πανταχού παρόντος και τα πάντα πληρούντος Θεού - Δία

Ένα από τα γράμματα του Ελληνικού αλφαβήτου, που λόγω της ερμηνείας της σημασίας του από τον Σωκράτη, βοηθά μέχρι σήμερα στην αναλυτική ανάγνωση των λέξεων που το διαθέτουν είναι το «γιώτα» (Ι). Στην σελίδα 193 του βιβλίου «Κρατύλος», λέει για το σημαντικότατο αυτό γράμμα ο Σωκράτης: «Το γιώτα χρησιμοποιεί για όλα τα λεπτά πράγματα, τα οποία θα μπορούσαν να περάσουν δια μέσου όλων των όντων. Γι’ αυτό και το «ιέναι» και το «ίεσθαι» (ρίχνομαι) τα μιμείται με το γιώτα…» .

Την αποκορύφωση του μεγαλείου της σημασίας του γράμματος «γιώτα» (Ι), την συναντούμε στο όνομα «Δίας», όνομα του Πατέρα Θεών και ανθρώπων και προσωποποίηση του ίδιου του Θεού των Ελλήνων Φιλοσόφων, που συμβολίζει τον πανταχού παρόντα και τα πάντα πληρούντα Θεό, γέννημα – θρέμμα της Ελληνικής Σοφίας (Διά-νοιας).

Στη σελίδα 175 του βιβλίου «Κρατύλος», ο Σωκράτης λέει τα εξής: «… «όν» … αν προσθέσουμε το ι^. δηλαδή σημαίνει «ιόν» (κινούμενο)…». Ενώ ο Αριστοτέλης αναφέρεται στο «Πρώτο Κινούν».

Στις σελίδες 149 και 151 του βιβλίου «Κρατύλος», ο Σοφός Σωκράτης αναφερόμενος στο θεό λέει τα εξής: «Όσοι… υποστηρίζουν την κίνηση του σύμπαντος, αντιλαμβάνονται το μεγαλύτερο μέρος του όχι διαφορετικό από κάτι κινούμενο. Μέσα από το σύμπαν τούτο υπάρχει κάτι που το διατρέχει, το οποίο είναι αιτία να δημιουργηθούν όσα δημιουργούνται. Τούτο είναι… πολύ ταχύ, ώστε η σχέση του με τα άλλα σώματα να τα κάνει να φαίνονται σταματημένα. Καθώς λοιπόν κηδεμονεύει όλα τα υπόλοιπα «διαϊόν» (περνώντας ανάμεσά τους) … και κάποιος είπε πως σωστό είναι να τ' ονομάσουμε εξαιτίας τούτων «Δία».»

Ενώ στη σελίδα 169 του βιβλίου «Κρατύλος» ο Σωκράτης λέει τα εξής: «… πρώτα απ’ όλα το «δέον» … αν χρησιμοποιήσεις, αντί για το σύγχρονο, το αρχαίο όνομα, που φυσικά αποδόθηκε πολύ ορθότερα από το τωρινό. Τούτο θα βρίσκεται σε συμφωνία με τις προγενέστερες λέξεις που σημαίνουν το αγαθό, αν στη θέση του ε βάλεις το γιώτα, όπως στα παλιά χρόνια. Τότε θα έχουμε «διϊόν» και όχι «δέον» για το αγαθό…». Το Πρώτον Αγαθό* θεωρείται ο Θεός…

Σημ.*: Η λέξη «Αγαθός» ίσως προέρχεται από την προομηρική λέξη «ηγάθεος» που σημαίνει «ιερός», «θείος», ενώ σύμφωνα με τον Τάκη Αριστείδου, η λέξη «Αγαθός» προέρχεται από το «άγαν θέειν» και σημαίνει το «ταχύτατον κινούμενο», τον Θεό δηλαδή.

Αντίστοιχη λέξη, ίσως και προγενέστερη της προσωποποίησης του Θεού… Δία, είναι η πανάρχαια λέξη «Ιερός» και τα παράγωγά της. Σύμφωνα με το «ομηρικό λεξικό» του Κώστα Παπαγεωργίου: «ιερός… = ταχύς, ευκίνητος Π409^. «ιερώ ενί δίφρω», ρ464, όπου ιερός=θεός, πρβλ. Ρ458.». Βλέπομε ότι η λέξη «ιερός» είναι αντίστοιχη της λέξης θεός, η οποία λέξη θεός προέκυψε ίσως από το προομηρικό ρήμα «θέω» που σημαίνει τρέχω και στο οποίο έχουμε ήδη αναφερθεί όταν γράψαμε για το θεϊκό (ταχύτατο) γράμμα θήτα (Θ). Υπενθυμίζω απλώς κάποια από αυτά που αναφέρει ο Σοφός Σωκράτης στη σελίδα 105 του βιβλίου «Κρατύλος»: «… Και επειδή έβλεπαν ότι αυτά συνεχώς κινούνταν κι έτρεχαν, τα ονόμασαν, λόγω αυτής ακριβώς της φύσης του «θείν» (ταχείας κίνησης), θεούς^.…»

Εάν αναλύσουμε την λέξη «θεός» με την βοήθεια του κώδικα της ερμηνείας των γραμμάτων που έδωσε ο Σωκράτης, χωρίς να παραβλέψουμε, ότι στα ακόμα πιο αρχαία χρόνια «… οι πρόγονοί μας χρησιμοποιούσαν πολύ το γιώτα…» αντί του γράμματος «έψιλον» (Ε), («Κρατύλος» σελ. 167) τότε η λέξη «θεός», προέκυψε από την λέξη «θιός» (θιόν) και σημαίνει αυτό το οποίο τρέχει (Θ) και διεισδύει παντού (Ι) με αρμονική (Ο) κίνηση (Σ). Εάν με τον ίδιο τρόπο αναλύσουμε και την λέξη «ιερός», τότε η λέξη αυτή αποκωδικοποιείται ως εξής: «Αυτό το οποίο περνά ταχύτατα με αρμονική ροή δια μέσου όλων των όντων». Άλλωσπως: «Αυτό το οποίο είναι πανταχού παρόν και τα πάντα πληρούν», ο Θεός δηλαδή.

Η προαναφερθείσα λέξη «ταχύτατα» προκύπτει από το προομηρικό ρήμα «ρώομαι» που σημαίνει κινούμαι ταχέως. Η λέξη «ιερός» ίσως δεν διαθέτει απλώς το γράμμα «ρω» (Ρ) της ροής, αλλά τα τρία τελευταία γράμματα «-ρος», ίσως προέρχονται από την ίδια τη λέξη «ροή» ή το ρήμα «ρώομαι». Ίσως μια αρχαιότερη μορφή της λέξη «ιερό» να ήταν «ιερόη» από την οποία εξέλιπε το γράμμα «ήτα» (Η). Πάντως στο «ομηρικό λεξικό» του Κώστα Παπαγεωργίου υπάρχουν ανάλογες λέξεις (ίσως προγενέστερες) χωρίς το γράμμα «έψιλον» (Ε). «Ιρά», «ιρεύς», «ιρόν».

Στη σελίδα 125 του βιβλίου «Κρατύλος», ο Σωκράτης μιλώντας για την Θεά Ήρα λέει τα εξής: «Η Ήρα (ονομάστηκε έτσι) επειδή είναι «ερατή» (αξιαγάπητη), για το οποίο, όπως λέγεται, ο Δίας την αγάπησε και την πήρε. Ίσως όμως ο νομοθέτης, ως μελετητής των μετεώρων, ονόμασε «Ήρα» τον «αέρα», βάζοντας την αρχή της λέξης στο τέλος. Θα το καταλάβεις, αν πεις πολλές (φορές)* το όνομα Ήρα.».

Σημ.*: Από κάποιαν αβλεψίαν ή λόγω τυπογραφικού λάθους, απουσιάζει η λέξη «φορές» από το κείμενο που απέδωσαν στην πανελλήνια δημοτική γλώσσα.

Όσον αφορά την ετυμολογία του ονόματος «Ήρα», διαφωνώ με αυτό που ισχυρίζεται ο Σωκράτης. Απεναντίας εάν εφαρμόσουμε τον «Κώδικα» που δίνει ο Σωκράτης» και αντικαταστήσουμε το γράμμα «ήτα» (Η) του ονόματος Ήρα, με το γράμμα «ιώτα» (Ι) («Γνωρίζεις πως οι πρόγονοί μας χρησιμοποιούσαν πολύ το γιώτα… Σήμερα λοιπόν αντί του γιώτα είναι σε χρήση το ήτα…» Σωκράτης, «Κρατύλος» σελ. 167) τότε θα έχουμε για την θεά το όνομα «Ίρα». Σύμφωνα με το «ομηρικό λεξικό» του Κώστα Παπαγεωργίου η προομηρική λέξη «ιρά» σημαίνει τα ιερά, τα αφιερωμένα σε θεό, ενώ η λέξη «ιερός» σημαίνει «ταχύς», «ευκίνητος», «Θεός».

Όσον αφορά την λέξη «αέρα» στην οποίαν αναφέρεται ο Σωκράτης, ίσως και αυτή η λέξη σε αρχαιότερη της μορφή γραφόταν με το γράμμα «ιώτα» (Ι) που διεισδύει και ρέει παντού.

… αΐρ → αήρ → αέρας

Κατά συνέπεια το όνομα της Θεάς Ήρας εάν προέκυψε από την λέξη «αέρας», ίσως προέκυψε ως εξής:

… αΐρ → αήρ → αήρ…αήρ … αΉρ → Ήρα

Στη σελίδα 136 του βιβλίου «Κρατύλος», ο Σωκράτης λέει τα εξής «και η γε Ίρις από του είρειν έοικεν κεκλημένη, ότι άγγελος ην». Το οποίο, η φιλολογική ομάδα του «Κάκτου» έχει αποδώσει στην πανελλήνια δημοτική ως εξής: «Επίσης η Ίρις φαίνεται να ονομάζεται έτσι από το «είρειν», καθώς ήταν αγγελιαφόρος». Σε αυτήν εδώ την περίπτωση, ίσως δεν έχει ετυμολογίσει σωστά το όνομα ο Σωκράτης. Σύμφωνα με το «ομηρικό λεξικό», η θεά Ίρις ήταν από τις δευτερεύουσες θεότητες του Ολύμπου… Εκτελούσε χρέη αγγελιαφόρου των θεών και ιδίως του Δία και της Ήρας.

Η θεά Ίρις αν και δευτερεύουσα θεότητα, σαν Άγγελος (Αγγελιαφόρος δηλαδή) Θεού, μπορούσε να σταλεί και να διεισδύσει παντού. Κατά συνέπεια, ίσως το όνομά της να προέρχεται από την προομηρική λέξη «ιερός-η» που σημαίνει «ταχύς», «ευκίνητος», «θεός» ή ακόμα ίσως προέρχεται από την άλλη ανάλογη μορφή της λέξης «ιρά», ιρεύς», «ιρόν»…

Ανάλογης σημασίας είναι και το όνομα «Ίρος». Σύμφωνα με το «ομηρικό λεξικό» του Κώστα Παπαγεωργίου, ο Ίρος ήταν ένας ζητιάνος από την Ιθάκη ο οποίος εκτελούσε χρέη αγγελιαφόρου.

Σε πλήθος άλλων λέξεων φαίνεται η σημασία του «ιώτα» (Ι), όπως την δίνει στη σελίδα 193 του βιβλίου «Κρατύλος»* ο Σωκράτης.

Σημ.*: ΚΡΑΤΥΛΟΣ (ή περί ορθότητος ονομάτων), εκδόσεις «ΚΑΚΤΟΣ», πρώτη έκδοση 1994, Αθήνα.

Μερικές από αυτές τις λέξεις είναι οι εξής: «Ιχώρ», σύμφωνα με το «ομηρικό λεξικό» σημαίνει το αίμα των θεών, ο αιθέριος χυμός που ρέει στις φλέβες των θεών. «Ιψ» είναι το σκουλήκι που κατατρώγει τα κέρατα των ζώων και τα ξύλα και τα κάνει, έτσι, εύθραυστα. «Ιχθύς» είναι το ψάρι… Το ψάρι μπορεί να κινηθεί (σχεδόν) παντού μέσα στην θάλασσα. Πριν οι Ρωμαίοι Κατακτητές της Ελλάδας Μας γίνουν Χριστιανοί και επιβάλλουν δια της Πνευματικής… Τρομοκρατίας τον Χριστιανισμό στους Έλληνες, κλείνοντας την Ακαδημία του Πλάτωνα… κάποιοι άλλοι βάρβαροι Ρωμαίοι κατεδίωξαν τους Χριστιανούς. Ένα από τα μυστικά σύμβολα αυτών των Χριστιανών ήταν το ψάρι και η αντίστοιχη λέξη «ΙΧΘΥΣ», η οποία σημαίνει «Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ». Τόσο η λέξη «ΙΧΘΥΣ» όσο και η αναλυτική ερμηνεία των γραμμάτων είναι Ελληνική. Αυτό σημαίνει ότι ο εμπνευστής και ερμηνευτής του συμβόλου αυτού, είτε ήταν Ελληνικής καταγωγής σκλάβος των Ρωμαίων στην Ρώμη… είτε ήταν πολύ καλός γνώστης της Ελληνικής Γλώσσας.

Το πιθανότερο ενδεχόμενο είναι, ο εμπνευστής και ερμηνευτής του συμβόλου αυτού, να μην είχε οτιδήποτε άλλο σχετικό υπόψη του. Εάν όμως ήταν άριστος γνώστης της Ελληνικής Γλώσσας, υπάρχει ένα πολύ μικρό ενδεχόμενο, σαν πράξη πνευματικής αντίστασης στην ρωμαϊκή βαρβαρότητα, από την λέξη «ιθύς» που σημαίνει «η κατ’ ευθείαν γραμμή πορεία» και το όνομα «Χριστός» να επαναδημιούργησε την λέξη «ΙΧΘΥΣ» με την γνωστή σημασία, την οποία ενισχύει η κατ’ ευθείαν γραμμή προς τον Χριστόν πορεία.

Ίσως όμως το χριστιανικό όνομα «ΙΧΘΥΣ» να προέκυψε από το ρήμα «ιθύω» που σημαίνει διακαώς επιθυμώ, ποθώ, διά προσθήκης του γράμματος «χι» (Χ) της λέξης «Χριστός» και κατά συνέπεια «ΙΧΘΥΣ» να σημαίνει, διακαώς επιθυμώ, ποθώ Χριστόν, πάντα σαν μια πράξη πνευματικής αντίστασης στην ρωμαϊκή Βαρβαρότητα.

Η προομηρική λέξη «ιός» που σημαίνει «βέλος», ίσως να προέκυψε από το «ίημι» που σημαίνει μεταξύ άλλων στέλλω, αποστέλλω, χτυπώ με βλήμα.

Ποιος μπορεί να είναι απολύτως σίγουρος κατά πόσον οι πρωτόγονοι άνθρωποι «ανακάλυψαν», δημιούργησαν πρώτα την γλώσσα ή π.χ. τα … βέλη; Μέχρι σχετικά πρόσφατα, πολλοί άνθρωποι πίστευαν ότι τα ζώα δεν έχουν λογική αλλά ένστικτον και ότι δεν χρησιμοποιούν εργαλεία. Τώρα γνωρίζομε ότι οι Χιμπαντζήδες, τα πλησιέστερα προς τον άνθρωπο θηλαστικά, χρησιμοποιούν εργαλεία για περισσότερες από δέκα ανάγκες τους. Με μια πέτρα π.χ. σπάζουν του καρπούς των δέντρων, ενώ με ένα ξυλαράκι βγάζουν τους τερμίτες από την φωλιά τους για να τους φάνε… Για τα πουλιά π.χ. λέμε επίσης ότι δεν χρησιμοποιούν εργαλεία, ενώ η αλήθεια είναι, ότι χρησιμοποιώντας το ράμφος τους σαν εργαλείο κτίζουν τις φωλιές τους. 

Στο «ομηρικό λεξικό» του Κώστα Παπαγεωργίου διαβάζουμε τα εξής: «Ιάρδανος, Ιαρδάνης, ο 1. (γ292): Ποταμός στην Κρήτη, 2 (Η135): Μικρός ποταμός στην Ήλιδα». Εκτός όμως από την Ήλιδα και την Κρήτη, ποταμός με παρόμοιο όνομα υπάρχει και στην πατρίδα των Αιγαιοκρητών Φιλισταίων*.

Σημ.*: Το όνομα Φιλισταίος ίσως προέκυψε από τις προομηρικές λέξεις «φιλέω», που σημαίνει μεταξύ άλλων αγαπώ και «ιστίον» που σημαίνει το ιστίον, το πανί, το άρμενο. Ο ναυτικός στην προομηρική μας γλώσσα ονομαζόταν «φιλήρετμος».

Φιλισταίοι  →Phalestines → Παλαιστήνιοι

Υπάρχει επίσης και χώρα με το όνομα Ιορδανία. Το όνομα των ποταμών, ίσως προέκυψε από τη λέξη «άρδω», που σημαίνει βρέχω, ραντίζω ή από την λέξη «αρδεύω» που σημαίνει ποτίζω. Τα ονόματα «Ιάρδανος», «Ιαρδάνης» και «Ιορδάνης» με το γράμμα «ιώτα» (Ι) μπροστά, ίσως να υποδηλώνουν μικρά ποτάμια, των οποίων το νερό χρησιμοποιείτο για να αρδεύεται μια κοιλάδα ή μια πεδιάδα… Κάποια ορεινά χωριά στην Ελλάδα, κοντά στα οποία ρέουν γραφικά ποταμάκια, ονομάζονται «Νεράϊδα», προφανώς από το νερό που ρέει στην περιοχή τους. Η ουσιαστική σημασία της λέξης «νεράϊδα» (το ξωτικό), ίσως προέκυψε από τις Νηρηίδες Νύμφες της θάλασσας ή τις Νηιάδες, Θεότητες των τρεχούμενων νερών. Αυτό το χαρακτηριστικό «Νη» όπως Νηρηίδες ή «Νυ» όπως Νύμφες, το συναντούμε και σε αρκετά τοπωνύμια του νησιώτικου (και εδώ «νη…») βασιλείου του Οδυσσέα, όπως π.χ. «Νήιον», «Νήριτον» αλλά και «Νήρικος», όπως και σε πλήθος άλλων λέξεων που έχουν να κάνουν με το υγρό στοιχείο και ειδικότερα με την θάλασσα, όπως π.χ. η προομηρική λέξη «νηύς»* που σημαίνει το πολεμικό κυρίως πλοίο ή η λέξη «νήχω» που σημαίνει πλέω, κολυμπώ. Ίσως αυτό το γράμμα «νυ» να έχει την σημασία αυτού που λέει ο Σωκράτης στη σελίδα 193 του βιβλίου «Κρατύλος»: «… με το νι, ονόμασε με τούτο το «ένδον» και το «εντός», …». Μέχρι σήμερα όταν βρισκόμαστε στη θάλασσα λέμε: «Είμαι μέσα στη θάλασσα».


Συνέχεια εδώ