Ακόμα κάποιες αποκαλύψεις; Ίσως. Ο ανταποκριτής του ΡΙΚ στην Μόσχα, μας είπε προψές, ότι το όνομα του ρωσσικού πυραύλου Ορέσνικ, σημαίνει αγριοφουντουκιά. Το πρώτο συνθετικό της λέξης ορέσνικ, είναι μάλλον η προομηρική μας λέξη όρος, που σημαίνει, όπως και σήμερα, όρος, βουνό. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με την << αγγλική >> λέξη forest. Το δεύτερο συνθετικό της λέξης, είναι επίσης η προομηρική μας λέξη όρος, ενώ το αγγλικό γράμμα f είναι συντομογραφία του προομηρικού μας ρήματος φύω, που σημαίνει, γεννώ, βγάζω, γεννώμαι, βγαίνω, φυτρώνω. Η προομηρική μας λέξη όρος, με την σειρά της, όπως και ΠΛΗΘΟΣ άλλων ΑΠΙΘΑΝΩΝ λέξεων, προέκυψε από την προομηρική μας λέξη ορθός, η οποία σημαίνει όρθιος, ευθύς. Εγραψα για ΑΠΙΘΑΝΕΣ λέξεις, διότι μεταξύ άλλων πολλών, ίσως ακόμα και οι λέξεις ορμάω, - ορμή, ( και κατά συνέπεια οι λέξεις όρνυμι, όρνεον, όρνις ), οροφή, όροφος, όρπηξ, όρχαμος, όρχατος, ορχέομαι, ορχηθμός, ορχηστήρ, όρχος, προέρχονται από την λέξη όρθιος, διότι για να ορμήσεις ( ορμάω - ορμή ) ή για να χορέψεις ( ορχηστήρ - ορχηστής - ορχηθμός ) πρέπει να σταθείς όρθιος. Επί της ουσίας έχουμε να κάνουμε με μία ρίζα - κλειδί, την - ορ -, η οποία ίσως προέκυψε από ένα παροτρυντικό επιφώνημα, ανάλογο του μεταγενέστερου << όρτσα τα πανιά >>, όπως είναι η μετοχή όρσας του όρνυμι.

 

... κή αποκάλυψη. Η ανθρώπινη γλώσσα στην σημερινή της περίπου μορφή, εξελίχθηκε πριν λίγες χιλιάδες χρόνια. Προηγουμένως οι άνθρωποι έβγαζαν κραυγές όπως τα ζώα και ειδικά τους μεγάλους πιθηκους. Μία σημαντική κραυγή, η οποία καθώρισε την εξέλιξη της ανθρώπινης γλώσσας, ήσαν τα ΕΠΙΦΩΝΗΜΑΤΑ, όπως τα επιφωνήματα πόνου, τα επιφωνήματα απλού φόβου, τα επιφωνήματα πανικού, τα επιφωνήματα αγάπης και τα επιφωνήματα μίσους. Σήμερα θα παρουσιάσω σε εσάς τους λίγους που διαθέτετε χρόνο για να διαβάσετε αυτά που γράφω, την κατά την άποψη μου εξέλιξη ενός επιφωνήματος πόνου σε λέξεις. Κατά την άποψη μου η προομηρική μας λέξη οδών ( δόντι ), είναι μία ΛΕΞΗ ΚΛΕΙΔΙ, μία ρίζα άλλων λέξεων. Η γραφή της με ωμέγα μάλλον δεν είναι τυχαία. Το ωμέγα συμβολίζει ένα παρατεταμένο ο...ο...ο...ο που εκφράζει το επιφώνημα πόνου. Για αυτό άλλωστε ονομάζεται ωμέγα, επειδή στα αρχαία χρόνια, στον προφορικό λόγο ήταν μία ριπή από όμικρον. Αυτό το επιφώνημα πόνου ο...ο...ο... εξελιχθηκε σταδιακά στην λέξη οδών. Από την προομηρική μας λέξη οδών, δημιουργήθηκε στο πέρασμα των αιώνων, η προομηρική μας λέξη οδύνη, η οποία σημαίνει μεταξύ άλλων, ο πόνος του σώματος. Ακόμα και σήμερα, παρά την εξέλιξη της οδοντιατρικής, τίποτε άλλο δεν προκαλεί τόσο συχνό πόνο στους περισσότερους ανθρώπους, όσον ο πόνος λόγω προβλημάτων σε 32 διαφορετικά δόντια. Στα αρχαία χρόνια η κακή υγιεινή του στόματος πρέπει να ήταν και ο βασικώτερος λόγος για το μειωμένο προσδώκιμο ζωής των ανθρώπων. Από την προομηρική μας λέξη οδύνη, προέκυψε η επίσης προομηρική μας λέξη οδύρομαι, η οποία σημαίνει θρηνώ, κλαίω. Από την προομηρική μας λέξη οδύρομαι προέκυψε η επίσης προομηρική μας λέξη οδύσσομαι, η οποία σημαίνει οργίζομαι, θυμώνω. Από την προομηρική μας λέξη οδύσσομαι, προέκυψε το προομηρικό όνομα του ήρωα Οδυσσέα, του οποίου το έδωσε ο παππούς του Αυτόλυκος, λόγω του δικού του βίου και της δικής του συμπεριφοράς και από το όνομα του Οδυσσέα, προέκυψε φυσικά το όνομα ενός αριστουργήματος του Ομήρου, η Οδύσσεια.

 ... είναι, δεν είναι προομηρικές. Η προομηρική λέξη για τα εξωτερικά γεννητικά όργανα, ήταν αιδοία, έστω και αν στην πάροδω του χρόνου, η λέξη ταυτήστηκε αποκλειστικά με το γυναικείο εξωτερικό όργανο. Η αρχαιοελληνική λέξη φαλλός, η οποία καθόλου τυχαία, σημαίνει το σε στύση εξωτερικό ανδρικό όργανο, προέκυψε μάλλον από την προομηρική μας λέξη φάλος. Οι φάλοι, σύμφωνα με το ΟΜΗΡΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ του Κώστα Παπαγεωργίου, << ήταν δύο ΑΥΛΟΙ από μέταλλο, στο μπροστινό μέρος της περικεφαλαίας, που προεξείχαν σαν κέρατα... >>. Η λέξη πέος, προέκυψε μάλλον από την προομηρική μας λέξη παις ( παιδί ). Στην προομηρική εποχή, παις, εσήμαινε ο υιός, αλλά και η θυγατέρα, αλλά αργότερα η λέξη παις χρησιμοποιήτο μόνο για τα αγόρια. Από την ίδια προομηρική μας λέξη παις, προέκυψε ίσως και η κυπριακή λέξη πελλός, ... πελλάρα, διότι τα παιδιά παίζουν και πελλαρίζουν. Η λέξη ψωλή, που και πάλιν σημαίνει το ανδρικό εξωτερικό γεννητικό όργανο, προέκυψε μάλλον, από την προομηρική μας λέξη τερπωλή ( από το τέρπω ) η οποία σημαίνει , ηδονή, ευχαρίστηση. Ψωλή λοιπόν, είναι το όργανο διά του οποίου επιτυγχάνεται η τερπωλή ( ηδονή, ευχαρίστηση ).... είναι, δεν είναι προομηρικές. Η προομηρική λέξη για τα εξωτερικά γεννητικά όργανα, ήταν αιδοία, έστω και αν στην πάροδω του χρόνου, η λέξη ταυτήστηκε αποκλειστικά με το γυναικείο εξωτερικό όργανο. Η αρχαιοελληνική λέξη φαλλός, η οποία καθόλου τυχαία, σημαίνει το σε στύση εξωτερικό ανδρικό όργανο, προέκυψε μάλλον από την προομηρική μας λέξη φάλος. Οι φάλοι, σύμφωνα με το ΟΜΗΡΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ του Κώστα Παπαγεωργίου, << ήταν δύο ΑΥΛΟΙ από μέταλλο, στο μπροστινό μέρος της περικεφαλαίας, που προεξείχαν σαν κέρατα... >>. Η λέξη πέος, προέκυψε μάλλον από την προομηρική μας λέξη παις ( παιδί ). Στην προομηρική εποχή, παις, εσήμαινε ο υιός, αλλά και η θυγατέρα, αλλά αργότερα η λέξη παις χρησιμοποιήτο μόνο για τα αγόρια. Από την ίδια προομηρική μας λέξη παις, προέκυψε ίσως και η κυπριακή λέξη πελλός, ... πελλάρα, διότι τα παιδιά παίζουν και πελλαρίζουν. Η λέξη ψωλή, που και πάλιν σημαίνει το ανδρικό εξωτερικό γεννητικό όργανο, προέκυψε μάλλον, από την προομηρική μας λέξη τερπωλή ( από το τέρπω ) η οποία σημαίνει , ηδονή, ευχαρίστηση. Ψωλή λοιπόν, είναι το όργανο διά του οποίου επιτυγχάνεται η τερπωλή ( ηδονή, ευχαρίστηση ).

 Ακόμα μία αποκαλύψη; Ίσως. Ετυμολογία της λέξης φαλλός. Η λέξη φαλλός, προέκυψε μάλλον από την προομηρική μας λέξη φάλος. Οι φάλοι ήσαν δύο αυλοί από μέταλλο , στο μπροστινό μέρος της περικεφαλαίας, που προεξείχαν σαν κέρατα.

 Ακόμα κάποιες αποκαλύψεις; Ίσως. Η κυπριακή λέξη λαμπρατζιά, προέρχεται ως γνωστό, από την προομηρική μας λέξη λαμπρόν. Η ρίζα όμως της προομηρικής λέξης λαμπρόν, όπως και του Ολύμπου της Κύπρου και της υπόλοιπης Ελλάδας, είναι το ακόμα αρχαιότερο λάμπω. Από την πανάρχαια λέξη λάμπω, προέκυψαν πλήθος άλλων λέξεων, ίσως ακόμα και οι λέξεις που περιέχουν την ρίζα -λυκ-, όπως π.χ. λύχνος, λυκάβας, λυκηγενής, αλλά και πολλές πόλεις, όπως π.χ. η Λύκτος η οποία βρισκόταν ανατολικά της Κνωσσού και κατά συνέπεια ξημέρωνε νωρίτερα, αλλά και ανατολικές περιοχές και πόλεις των Ελλήνων στην Μικρά Ασία ΜΑΣ, όπως η Λυκία, η Λυρνησσός κ.α. Από την ρίζα -λυκ-, ίσως προέκυψε ακόμα και ο λύκος, από τον οποίο κινδύνευαν τα πρόβατα τις πρώτες πρωινές ώρες, όταν τα έβγαζε ο βοσκός σπό το μαντρί του.Το δε ύψιλον της ρίζας -λυκ-, ίσως συμβολίζει το υπό, ένα δηλαδή μικρής έντασης φωτισμό ( σε αντίθεση με το λάμπω, για το οποίο γράμμα άλφα, ο Σωκράτης στον διάλογο του Πλάτωνα << Κρατύλος ή περί ορθότητος ονομάτων >>, εξηγεί ότι ο ονοματοθέτης με το γράμμα άλφα συμβολίζει το μέγα, όπως π.χ. Αλς η θάλασσα ) που προσφέρει ένα αναμμένο λυχνάρι ή που επικρατεί στο λυκαυγές, πριν καλά καλά λάμψει ο ήλιος ή στο λυκόφως, μετά που έχει δύσει ο ήλιος και λίγο πριν νυχτώσει. Παρεμπιπτόντως, μιας και περί φωτός και σκότους ο λόγος, η προομηρική μας λέξη νυξ, αρχίζει με το αρνητικό μόριο νυ, για κάποια λέξη, είτε αθησαύριστη στον Όμηρο, είτε την οποία δεν έχω εντοπίσει ακόμη. Μπορεί να γίνει όμως καλύτερα κατανοητό σε << ξένες >> λέξεις. Εάν αντικαταστήσεις στη << αγγλική >> λέξη light η οποία έχει επίσης την ελληνική ρίζα << λυκ >> ( όπως και η γερμανική Licht ) και η οποία σημαίνει φως, το αρνητικό μόριο νυ, γίνεται night ( όπως και η γερμανική Nacht ). Και αυτό μπορώ να αποδείξω, ότι ισχύει σε πολλές περιπτώσεις, ότι δηλαδή οι Βάρβαροι, υιοθέτησαν από τους Έλληνες ακόμα και το αρνητικό μόριο νυ. Αναφέρω χαρακτηριστικά κάποιες από τις πιο δυνατές, όσον αφορά την αρνητική σημασία τους, λέξεις της αγγλικής και της γερμανικής γλώσσας και οι οποίες μάλιστα δεν προέρχονται από την ελληνική γλώσσα μέσω της λατινικής. No, never, nein, nicht, niemals, nirgedwo. Από την πανάρχαια ελληνική λέξη λάμπω, οι βάρβαροι υιοθέτησαν μέσω της λατινικής μεταξύ άλλων τις λέξεις lamp και Lambe.