2/11/2016

 

Βιογραφικό Σημείωμα Χάρη Αριστείδου

 

Ο Χρήστος Γιανναράς στο βιβλίο του «Τα καθ’  εαυτόν»,  εκδόσεις «ΙΚΑΡΟΣ», το οποίο έγραψε από υπερβολική «χριστιανική» «σεμνότητα»,  αρχίζει με τα εξής:  «ΕΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΒΙΒΛΙΟ αντί για carte de visite – άσεμνο εγχείρημα; Νομίζω στην κόψη του επισφαλούς, όπως κάθε εξομολόγηση. Για τα ουσιωδέστερα της ζωής ακροβατούμε ανάμεσα στο θαύμα και στην ευτέλεια. Ένα ελάχιστο ολίσθημα και περνάς ακαριαία από την αυταπαρνητική γυμνότητα στην ναρκισσιστική αυτοάμυνα». Και επειδή αισθάνεται την ανάγκη να δικαιολογηθεί συνεχίζει… «Το βιβλίο πάντως το θέλησαν οι Εκδόσεις «ΙΚΑΡΟΣ» για τη σειρά «προσωπο-γραφίες»…» Εν τούτο δηλαδή που λαλούμε στην κυπριακή διάλεκτο «τράβα με τζι’ ας κλαίω»,

 

Πριν λίγους μήνες και συγκεκριμένα στις 27 Ιουλίου 2016, ένας Ελαμίτης, ενοχλημένος από αυτά που έγραψα κατά των ακροδεξιών νεοναζιστών και ότι ένας τίμιος πολιτικός, όχι μόνο δεν πρέπει να αρπάζει χρήματα από την Πατρίδα… μισθούς… επιδόματα… αφορολόγητα… συντάξεις, αλλά πρέπει και να προσφέρει από τα χρήματά του στην Πατρίδα, με απεκάλεσε «εθνικό επαναστάτη του φέισμπουκ». Αντιπαρήλθα τον χαρακτηρισμό και του απάντησα με επιχειρήματα. Του απάντησε όμως επί του σχολίου του ο Δικηγόρος Παναγιώτης Κλεοβούλου ως εξής: «Παρεμβαίνω κάπως όψιμα (τώρα είδα το σχόλιο) αλλά πρέπει Μάριε Γεωργίου, μολονότι με τον Χάρη δεν συμφωνώ σε όλα, θα ήθελα να πω ετούτο: Είναι ιεροσυλία να αποκαλείς τον Χάρη επαναστάτη του φέις μπουκ, διότι ο Χάρης για τις ιδέες του μάτωσε και ματώνει και εδέχθη απόπειρα ανθρωποκτονίας και είναι έτοιμος να πεθάνει για αυτό που πιστεύει και τα έβαλε με τον υπόκοσμο που εμπορεύεται τα ναρκωτικά και με τους ρουφιάνους της αστυνομίας και με τη διεφθαρμένη αστυνομία. Ο Χάρης τολμά μόνος εκεί που η διμοιρία του ελάμ κωλώνει. Σεβασμός λοιπόν !»

 

Και όμως, επιτρέπεται να με αποκαλεί έτσι… αυτός και οποιοσδήποτε άλλος ελαμίτης… διότι ο άνθρωπος ίσως δεν γνωρίζει (αν δεν γνωρίζει…) για την δράση μου, αλλά απλώς διαβάζει τα κείμενα μου στο διαδίκτυο. Τα ΜΜΕ προσπάθησαν να αποκρύψουν ακόμα και την απόπειρα δολοφονίας που έγινε σε βάρος μου λόγω της δράσης μου, επειδή έγραψα τρία (3) βιβλία στα οποία αποκαλύπτω, αναδεικνύω και αποδεικνύω την διαπλοκή των δημοσιογράφων και των αφεντικών τους με τα άλλα οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα.

 

Για αυτό τον λόγο και επειδή όταν εξυπηρετείται και το Εθνικό Συμφέρον, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, αποφάσισα να παραμερίσω την οποιαδήποτε σεμνότητα με χαρακτηρίζει (αν με χαρακτηρίζει) και να δημοσιεύσω ένα περιληπτικό βιογραφικό «σημείωμα», διότι πολλοί Απατεώνες, οι οποίοι δεν προσφέρουν οτιδήποτε στην Πατρίδα, κρύβονται πίσω από το «μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου»  για να προσφέρουν όχι από το υστέρημά τους όπως δίδαξε ο Χριστός και κάνουν οι πραγματικοί Χριστιανοί, αλλά από το πλεόνασμα του περισσεύματος τους και ακόμα λιγότερα και από τον εν δέκατο το φαρισαϊκό.

 

Κατά συνέπεια αναθεωρώντας*¹ και αυτή την χριστιανική αρχή πιστεύω πλέον, ότι όταν κάνεις κάτι καλό και χρήσιμο για την Πατρίδα και την κοινωνία, δεν είναι άσχημο να το προβάλλεις προκειμένου το παράδειγμα σου να ακολουθήσουν και άλλοι.

 

Βιογραφικό σημείωμα Ιατρού Χάρη Αριστείδου ή πιο σωστά περιληπτική βιογραφική έκθεση

 

Ο πατέρας μου Τάκης κατάγεται από τον Άγιο Αθανάσιο Λεμεσού και η μητέρα μου Λουκία από τα προς το παρόν τουρκοκατεχόμενα Λιμνιά Αμμοχώστου.

 

Γεννήθηκα στις 15.3.1964 στην Αφρική όπου εργάζονταν τότε οι γονείς μου, ο πατέρας μου σαν γιατρός και η μάνα μου προϊστάμενη νοσοκόμα. Εκείνη την εποχή όποιος είχε γεννηθεί εκτός Κύπρου δεν υπηρετούσε στρατιωτική θητεία. Έγινα Κύπριος υπήκοος σε μικρή ηλικία επειδή ήθελα να υπηρετήσω την Πατρίδα. Πήγα λοιπόν εθελοντής στο στρατό σε ηλικία 17 χρονών και εθελοντικά στις Ειδικές Δυνάμεις (ΛΟΚ). Συγκεκριμένα λίγο πριν καταταχθώ στο στρατό ήλθε στο σπίτι μου ο Διοικητής της τετάρτης Ανωτέρας (η οποία τότε έδρευε στο κέντρο της Λεμεσού δίπλα από το κεντρικό ταχυδρομείο) ταγματάρχης ή αντισυνταγματάρχης Παπαϊωάννου Κωνσταντίνος, ξάδελφος της μάνας μου και μου είπε μεταξύ άλλων τα εξής: «Εμένα η οικογένεια σου με βοήθησε πολλές φορές, τώρα είναι η σειρά μου να βοηθήσω εγώ εσένα. Όταν θα καταταχθείς, θα σε ρωτήσουν σε ποιο όπλο θέλεις να υπηρετήσεις, θα τους πεις στο πεζικό. Απ’ εκεί αναλαμβάνω εγώ, θα σε στείλω αξιωματικό, θα σε φέρω στο γραφείο μου, κάθε μέρα η ώρα δύο το μεσημέρι, θα είσαι στο σπίτι σου». Του απάντησα «Εγώ θα πάω στα ΛΟΚ». «Εκεί δεν μπορώ να σε βοηθήσω» μου είπε «διότι για το ποιοι θα πάνε αξιωματικοί στα ΛΟΚ αποφασίζει η ΚΥΠ»…

 

Υπηρέτησα την στρατιωτική μου θητεία εικοσιέξι (26) μήνες (1981-1983) στα ΛΟΚ με τον τιμητικότερο βαθμό του απλού καταδρομέα. Με κάλεσαν αργότερα δύο φορές λόγω της ιατρικής μου ιδιότητας και με βάση κάποιο νόμο να με κάνουν τιμητικά αξιωματικό, αλλά και τις δύο φορές αρνήθηκα για δύο λόγους, πρώτον διότι δεν ήθελα να λερώσω τους ώμους μου με τις αστέρες του γλειψίματος*², και δεύτερον ως ένδειξη διαμαρτυρίας επειδή όταν υπηρετούσα την θητεία μου και κυριολεκτικά «πετούσα» *³, για ιδεολογικούς*⁴ λόγους δεν με έκαναν ούτε δεκανέα.  

 

Το 1987 (λόγω της κρίσης στο Αιγαίο) και ενώ ήμουν φοιτητής ακόμη, με κάλεσαν στην εφεδρεία στην οποία υπηρέτησα με υπερβάλλοντα ζήλο για πολλά χρόνια… Συγκεκριμένα κάποτε, μετά από μιαν, άσκηση ο λοχαγός τότε Χρήστου Χαράλαμπος ή ο επίσης λοχαγός τότε Αρέστης, άρχισε να διαβάζει τις ασκήσεις στις οποίες για χρόνια κάποιος έφεδρος είχε λάβει μέρος και διάβαζε … και διάβαζε.  Όταν έφθασε κάπου στη μέση είπα από μέσα μου τα εξής «ποιανού «μαλάκα» είναι αυτό;» και διάβαζε και διάβαζε… Όταν πλησίασε προς το τέλος άρχισα να θυμούμαι και όταν διαλύθηκε η κλάση πήγα στον έφεδρο ανθυπολοχαγό Χαραλαμπίδη (ιδιοκτήτη της γαλακτοβιομηχανίας) και του είπα «δώς μου το θκυο λεπτά». Αυτός, χωρίς να μου το δώσει απλώς απάντησε «Είναι το δικό σου». Τι είχε συμβεί.  Εγώ για χρόνια και χωρίς να γνωρίζω ότι καταγράφουν τις ασκήσεις συμμετείχα στις τετραήμερες ασκήσεις που με καλούσαν και προηγουμένως αν θυμάμαι καλά εξαήμερες.  Παρόλο ότι υπηρετούσα σαν γιατρός Μοίρας Καταδρομών, αντί να μένω την νύχτα στο μεγάλο αντίσκηνο, κάθε νύχτα συμμετείχα στην δύσκολη άσκηση που έκανε ένας διαφορετικός λόχος κρούσεως, ενώ την επόμενη μέρα για να δώσω το καλό παράδειγμα στους συναδέλφους μου πήγαινα χωρίς να μου ζητηθεί αγγαρείες. Ίσως να είναι εγωιστικό, μπορεί όμως να είναι αλήθεια. Ακούγοντας εκείνη την μέρα τον λοχαγό να διαβάζει και να διαβάζει και να διαβάζει τον αριθμό των ασκήσεων στις οποίες έλαβα μέρος, πιστεύω ότι ίσως έχω το πιο πλούσιο στρατιωτικό βιβλιάριο σε αριθμό σκληρών ασκήσεων πανελληνίως, από την εποχή που ο Ιωάννης Καποδίστρας συγκρότησε τον Ελληνικό Στρατό μετά την Αντιτουρκική Επανάσταση της Ελληνικής Φυλής το 1821.

 

Όταν τελείωσα το Γυμνάσιο επειδή δεν ήμουν σε θέση να περάσω τις εισαγωγικές εξετάσεις για ιατρική σε ελληνικά πανεπιστήμια, είχα όμως ένα καλό απολυτήριο κάπου 19,5 πήγα για σπουδές στην πρώην Δυτική Γερμανία. Κατά την διάρκεια της εκμάθησης της γερμανικής γλώσσας (1983) είχα στην τάξη μου ένα συμμαθητή, μεγαλύτερο σε ηλικία, ο οποίος ήταν πάντα μελαγχολικός. Τον πλησίασα και… τον ρώτησα τι είχε. «Είμαι Κούρδος αντικαθεστωτικός» μου είπε και θα δώσω για τρίτη φορά εξετάσεις, αν αποτύχω και τώρα θα με στείλουν στην τουρκία και εκεί θα με φυλακίσουν, σκέφτομαι να αυτοκτονήσω». Πήγα και ενημέρωσα σχετικά τον Γερμανό καθηγητή και ο Κούρδος πέρασε ή «πέρασε» τις εξετάσεις. Για την Ανθρωπιά που έδειξε ο Γερμανός αυτός, τον φιλοξένησα στην Κύπρο λίγα χρόνια μετά που τελείωσα τις σπουδές μου.

 

Μετά το τρίτο έτος των σπουδών μου, κέρδισα τιμητική υποτροφία του DAAD (Deutsche Akademische Austauschdienst) την οποία συνέχισα να παίρνω και μετά το πέρας των σπουδών μου όταν έκανα μεταπτυχιακά στις τροπικές νόσους, νόσους πλοίων, νόσους λιμανιών, AIDS, στο «Bernhard Nocht Institutür Tropenmedizin» του Αμβούργου. Η τιμητική υποτροφία ήταν 1000 μάρκα. Περνούσα με τα μισά περίπου χρήματα. Όταν τελείωσα τις σπουδές μου είχα συγκεντρώσει  ένα σεβαστό ποσό. «Τώρα», μου έλεγαν οι φίλοι μου, «θα κατεβάσεις μια BMW στη Κύπρο». «Και τι να την κάνω την BMW;» τους έλεγα. «Τώρα θα πραγματοποιήσω ένα όνειρο μου». Για εφτά μήνες, μέσα στο 1991-1993 και αποφεύγοντας τους μήνες του καλοκαιριού που είναι όλα ακριβώτερα, με ένα σακίδιο στους ώμους, αλώνισα κυριολεκτικά την ελεύθερη Ελλάδα για να δω αφενός και εκτός Κύπρου, τι είναι αυτό που με έμαθε από παιδί ο Τάκης Αριστείδου να  Λατρεύω και αφετέρου να προσπαθήσω να οργανώσω ένα Πανελλήνιο Αντικατοχικό Κίνημα από το Καστελλόριζο μέχρι την Κέρκυρα και από την Ζάκυνθο μέχρι το Τριεθνές του Έβρου.

 

Θυμάμαι ακόμα κάποιους Μητροπολίτες πως αντέδρασαν, ότι όλες οι Κυπριακές φοιτητικές παρατάξεις ήσαν πρόθυμες να συνεργαστούν με μιαν επιφύλαξη που είχε η φοιτητική παράταξη του ΑΚΕΛ όσον αφορά την συνεργασία της με το Δράσις ΚΕΣ το οποίο τότε είχε μεγάλα ποσοστά στον φοιτητικό χώρο. Από τους Κύπριους με είχαν αντιμετωπίσει φιλικότατα ο αείμνηστος Γιάγκος Σιβιτανίδης, ο αδελφός του Δημήτρη Συλλούρη και άλλοι, ενώ ο Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης με τον οποίο με έφερε σε επαφή ο αδελφός του Δημήτρη Συλλούρη με αντιμετώπισε με υπεροψία (άλλα του είπα τζιαι άλλα εκατάλαβε). Στο ίδιο διάστημα (1991-1993) όταν επέστρεφα στην Κύπρο εργαζόμουν στο ιατρείο του πατέρα μου Τάκη Αριστείδου.

 

Το 1993 έκανα την εξάσκησή μου στην παθολογία, στην αρχή στο παλαιό και στην συνέχεια μεταφερθήκαμε στο νέο Γενικό Νοσοκομείο Λεμεσού. Εκεί κυριολεκτικά πάλευα για τους ασθενείς μου (όπως οι ίδιοι μου το υπενθυμίζουν όταν συναντηθούμε), αλλά και για να διορθώσω τα κακώς έχοντα. Κάποτε ήλθε στο νοσοκομείο ο τότε «υπουργός» υγείας Μανώλης Χριστοφίδης, με τον Αρχίατρο Μαλλιώτη. Στη σύσκεψη που ακολούθησε τους ανέφερα ένα σωρό προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ασθενείς αλλά και άλλες λανθασμένες καταστάσεις… Ο Αρχίατρος εξεμάνει και σε κάποια στιγμή φώναξε «Εγώ είμαι Στρατηγός και εσείς στρατιώτες…». Τότε επενέβη ο γιατρός Σάββας Φράγκος και του είπε: «Ούτε είστε στρατηγός, ούτε είμαστε στρατιώτες, είμαστε συνάδελφοι…». «Συνάδελφοι θα γίνουμε όταν θα κάνετε ειδικότητα…» συνέχισε οργισμένος ο Αρχίατρος. Όπως όμως έμαθα αργότερα από τον δημοσιογράφο του «φιλελευθέρου» Κυριάκο Γιαννόπουλο, ο οποίος κάλυψε δημοσιογραφικά τα σκάνδαλα του, ούτε ο Αρχίατρος είχε ειδικότητα, ότι προηγουμένως ήταν γενικός γιατρός και επειδή σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις έβαλε χέρι σε ασθενείς του, τον φώναζαν «Βίλλη» και για να γλιτώσουν από αυτόν, τον έβαλαν στα γραφεία, όπου σιγά σιγά ανελίχθηκε και έγινε Αρχίατρος της «Κυπριακής» «Δημοκρατίας».

 

Μετά από μια καταγγελία που μου έκανε ο αρχηγός της λεγόμενης αστυνομίας των λεγόμενων αγγλικών βάσεων (αγγλοκατεχόμενων περιοχών) θέλησαν να με τιμωρήσουν μεταθέτωντάς με στην Πάφο. Αρνήθηκα να πάω, έστειλαν αστυνομικό στο νοσοκομείο, οπότε αναγκάστηκα να φύγω και άρχισα να δημοσιεύω στις εφημερίδες κάτω από τον τίτλο «Από το ημερολόγιο ενός γιατρού» «σκάνδαλο αριθμός ένα…», όλα εκείνα τα οποία προηγουμένως είχα αναφέρει στον «υπουργό» υγείας Μανώλη Χριστοφίδη και στον Αρχίατρο Μαλλιώτη, τα οποία είχαν εξοργίσει τον αρχίατρο. Κάποια μέρα μετά την δημοσίευση ενός σχετικού κειμένου μου, μου τηλεφώνησε ο δημοσιογράφος της «σημερινής» Γιάννης Ιωάννου και μου είπε τα εξής: «Πήγαινε στο νοσοκομείο να δεις τι γίνεται. Μετά το κείμενο σου, αφαιρούν το μολυσμένο χαλί από το πάτωμα». Πήγα πάνω και οφείλω να ομολογήσω ότι έκαναν καλή δουλειά.  Συνέχισα να γράφω… Ακολούθησαν τα γεγονότα με την βασίλισσα… και αργότερα συμπλήρωσα και την εξάσκησή μου στη χειρουργική, στο παιδοχειρουργικό τμήμα, κάτω από την επίβλεψη της εξαιρετικής παιδοχειρουργού Ελένης Θεοχάρους.

 

Τον πρώτο μου μισθό τον πρόσφερα για ενίσχυση του ελληνικού στρατού από την Θράκη μέχρι την Κύπρο, τον δεύτερο μου μισθό τον έδωσα στον Αγωνιστή Θεόφιλο Γεωργιάδη για να τον μεταβιβάσει στους Κούρδους Αγωνιστές της Ελευθερίας, ενώ ένα σημαντικό ποσό από τον τρίτο μου μισθό τον πρόσφερα για τους Αρμένιους του «Ναγκόρνο Καραμπάχ» (Αρτσάχ). Στη συνέχεια εργάστηκα και πάλιν στο ιατρείο του Τάκη Αριστείδου ενώ το 1995-1996 εργάστηκα προσφέρωντας δωρεάν τις υπηρεσίες μου στην παθολογική κλινική του καθηγητή Κατσιλάμπρου στο «Λαϊκό» νοσοκομείο και συγκεκριμένα στο υπερτασιολογικό ιατρείο των Παπαζάχου – Παπαδογιάννη και οι δύο υπέροχοι άνθρωποι, ο αείμνηστος όμως Γιώργος Παπαζάχος ήταν κάτι ιδιαίτερα μοναδικό. Στην συνέχεια πήγα στο πανεπιστήμιο της Βοστώνης στο υπερτασιολογικό ιατρείο της κυρίας Γαβρά. Γύρω στα μέσα του 1997 άνοιξα το δικό μου ιατρείο και στον χρόνο πήρα επιστολή από τον Δήμο Λεμεσού για να τους πληρώσω δημοτικά τέλη (επαγγελματικό φόρο και άδεια υποστατικού). Τους έγραψα ότι δεν εξασκώ επάγγελμα αλλά λειτούργημα και ότι δεν έχω υποστατικό αλλά ιατρείο, στο οποίο κάθε ασθενής τυγχάνει δωρεάν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Μου έστειλαν δεύτερη επιστολή και μου έλεγαν ότι μου κάνουν έκπτωση. Τους ξανάγραψα ότι «το θεωρώ γελοίο να σας γράφω ότι εξετάζω όλους τους ασθενείς μου δωρεάν χωρίς να εξετάζω ποιος είναι φτωχός και ποιος είναι πλούσιος και εσείς να θέλετε να μου κάνετε έκπτωση. Τίποτε δεν θα σας δώσω». Με απείλησαν με δικαστήριο, έκλεισα το ιατρείο μου και συνέχισα να γράφω τα βιβλία μου και να προσφέρω δωρεάν τις ιατρικές συμβουλές μου εκεί που μπορούσα να βοηθήσω. «Πέτυχαν τον σκοπό τους να σε κλείσουν» μου είπε η δημοσιογράφος Άννα Δημητρίου. Από τους ασθενείς μου, είτε στον δημόσιο, είτε στον ιδιωτικό τομέα, ούτε ζήτησα, ούτε δέχτηκα ποτέ χρήματα, διότι θεωρώ το εμπόριο ασθενούσης σαρκός ανηθικώτερο του εμπορίου λευκής σαρκός.

 

Το 1993 και ενώ βρισκόμουν σε απεργία πείνας και δίψας (ίσως η πρώτη απεργία δίψας παγκοσμίως) επειδή παρά τις διαβεβαιώσεις της Αστυνομίας (και συγκεκριμένα από έναν αξιωματικό ονόματι Παπαγεωργίου) με εξαπάτησαν και με συνέλαβαν για την κατάληψη του δημαρχείου Λεμεσού, ενώ ταυτόχρονα η Αστυνομία φρόντισε να εκδοθεί από το δικαστήριο προληπτικό ένταλμα κράτησης (!) με την δικαιολογία ότι ελεύθερος ήμουν πιο επικίνδυνος για την βασίλισσα της Αγγλίας παρά κρατούμενος. Με τις χειροπέδες που μου είχαν φορέσει έσπασα τον ανεμοθώρακα της βασιλικής ρολς ρόις την οποίαν έφεραν μέσα στον Κεντρικό Αστυνομικό Σταθμό Λεμεσού για να προστατέψουν!

 

Το 1994 έτυχε, συμπτωματικά δηλαδή, διότι «είμαστε όλοι πατριώτες», όπως έλεγαν κάποτε οι Πολιτικάντηδες, να είμαι ο πρώτος (ακολούθησαν και άλλοι) που αμφισβήτησα την νομιμότητα των λεγόμενων αγγλικών βάσεων, κάνοντας τον άγγλο Ψευδοδικαστή να κοκκινήσει και να φύγει από την πίσω πόρτα αφού προηγουμένως διέταξε την διήμερη κράτησή μου. Συνέχισα την απεργία πείνας και δίψας, καλοκαίρι σε ένα κελί χωρίς παράθυρο και μετά από πενήντα (50) ώρες αν θυμάμαι καλά, με μετάφεραν στο στρατιωτικό νοσοκομείο στο αγγλοκατεχόμενο Ακρωτήρι. Εκεί απευθυνόμενος σε έναν Άγγλο γιατρό του είπα, ότι αν επιχειρούσαν να μου χορηγήσουν ορό χωρίς την θέλησή μου θα τους κατάγγελλα σε Διεθνείς Οργανισμούς... Μετά από λίγο επέστρεψε ο ευγενέστατος αυτός γιατρός, ο οποίος αν δεν φορούσε την στολή του Άγγλου Κατακτητή θα ήθελα να τον είχα φίλο και μου είπε: «Ήλθε σήμα από το Υπουργείο Άμυνας της Αγγλίας να σε αφήσουμε να φύγεις για να μην πεθάνεις στα χέρια μας».

 

Υπήρξα ο στενότερος συνεργάτης του δολοφονηθέντος από εμπόρους ναρκωτικών – συνεργατών των Τουρκικών Μυστικών Υπηρεσιών, Αγωνιστή Θεόφιλου Γεωργιάδη, όταν οι άλλοι λιποτάκτησαν και τον εγκατέλειψαν, όπως ο Θεόφιλος τους κατηγορούσε και αυτούς και τους Συνδέσμους Καταδρομέων ότι ενδιαφέρονται μόνο για τις παρελάσεις, την προβολή και την επίδειξη και ότι αρνήθηκαν να τον ακολουθήσουν για πρακτική εξάσκηση στο Κουρδιστάν. «Εάν με άκουγε θα ήταν ακόμα ζωντανός», μου είπε ο Λάκης Πίγγουρας. Αχ ρε Θεόφιλε δεν άκουσες τον Λάκη...

 

Παρόμοιες νουθεσίες έκανε και σε μένα ο «βουλευτής» Παύλος Μυλωνάς, όταν από υποχρέωση (οι γονείς μας ήσαν πολύ καλοί φίλοι ενώ η μεγάλη αδελφή μου τον ψήφισε) με επισκέφθηκε στο νοσοκομείο μετά την απόπειρα δολοφονίας που έγινε σε βάρος μου. «Να φύγεις από το σπίτι σου… να φύγεις από την Κύπρο... να αρθρογραφείς με ψευδώνυμο… να πηγαίνεις σε διαφορετικά σημεία να στέλνεις τα κείμενά σου» κτλ, κτλ, ότι τον κτύπησαν και αυτόν οι Αναρχικοί, όταν μαζί με άλλους Δρασίτες... πήγαν να προστατέψουν κάποια «κοριτσάκια» που άκουγαν μια διάλεξη του Σεβαστιανού. Εγώ προσπαθούσα να συγκρατηθώ να μην γελάσω με αυτά που έλεγε για να μην τον προσβάλω, διότι ενώ με γνωρίζει από παιδί δεν κατάλαβε τίποτε. Δυσκολεύτηκα όμως να συγκρατηθώ όταν κάποιος ονόματι Κοζάκος που ήλθε μαζί του, φεύγοντας κούνησε το δάκτυλο, έσκυψε το σώμα του προς το κρεβάτι και μου είπε: «Άκουσες τι σου είπε;».

 

Το 1995 πριν από εικοσιένα χρόνια (21) λίγο μετά την αποφυλάκιση μου, με είχε καλέσει μαζί με άλλους ο εκδότης Χρήστος Ανδρέου για φαγητό σε μια παράγκα που έχει κάπου κοντά στην παραλία του Μαζωτού. Εκεί με σύστησε σε ένα νεαρό παιδί, τον Πανίκο Ελευθερίου από την Άσσια, συγγραφέα του βιβλίου «Εάλω η Κύπρος»,  ο οποίος δίνοντας μου το χέρι είπε: «Εσύ είσαι πιο σπουδαίος από τους Αγωνιστές της ΕΟΚΑ». Για μια στιγμή τα έχασα... νόμισα ότι με ειρωνευόταν... αυτός αντιλήφθηκε την αμηχανία μου και συνέχισε: «Ναι είσαι, διότι τότε ήσαν πολλοί, σήμερα είσαι μόνος σου».

 

Ασφαλέστατα και δεν είμαι πιο σπουδαίος από όσους Αγωνιστές της ΕΟΚΑ θυσιάσθηκαν. Το να είσαι όμως αντάρτης στα βουνά, γνωρίζεις ότι υπάρχει μια πιθανότητα να την γλιτώσεις. Υπάρχουν αντάρτες της ΕΟΚΑ που δεν αντιμετώπισαν ποτέ άγγλους στρατιώτες και δεν έριξαν ποτέ μια σφαίρα κατά του Εχθρού. Όταν όμως μένεις για εικοσιέξι (26) χρόνια στην Σταυραετού του Μαχαιρά στον Άγιο Αθανάσιο και αγωνίζεσαι συνειδητά κατά της Κατοχής (τουρκικής και αγγλικής) και της αποτροπής του Ξεπουλήματος της Πατρίδας, πολεμώντας τους Κλεφτοπολιτικάντηδες που κατάστρεψαν την Οικονομία της Πατρίδας, ενώ καλύπτουν τους εμπόρους ναρκωτικών που καταστρέφουν την νεολαία, τότε γνωρίζεις ότι οι πιθανότητες που έχεις να γλιτώσεις είναι σχεδόν μηδέν.

 

Στις 11 Αυγούστου του 1996 ηγούμενος άοπλων διαδηλωτών αιφνιδίασα τους άγγλους Κατακτητές και κατάφερα και έσπασα την κεντρική είσοδο και οδήγησα μέσω των αγγλοκατεχόμενων περιοχών Μας τους διαδηλωτές στις τουρκοκατεχόμενες περιοχές Μας στα κράσπεδα της Αμμοχώστου τους έφερα φάτσα με φάτσα με τους ένοπλους Ψευδοαστυνομικούς του κατοχικού καθεστώτος και στην συνέχεια με τους στρατιώτες του Κατακτητή οι οποίοι αιφνιδιάστηκαν στο συγκεκριμένο σημείο. Αφού μιλήσαμε στους διαδηλωτές, τόσον εγώ, όσον και ο δικηγόρος Πανίκος Κλεοβούλου, τους οδήγησα έξω χωρίς να ανοίξει μύτη, για να συνεχίσουμε για την Δερύνεια όπου ήταν ο κύριος όγκος των διαδηλωτών. Μιαν ημέρα πριν ήλθεν ο Ντίνος Ευθυμίου εκ μέρους της «Επιτροπής Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν» και μου είπε: «Χάρη μην πας αύριο στην Δερύνεια έχουμε πληροφορίες ότι είσαι στόχος». Πήγα. Εκεί έζησα όλο το μεγαλείο της Αυτοθυσίας του Ηρωομάρτυρα Τάσου Ισαάκ στην προσπάθειά του να σώσει έναν άλλο διαδηλωτή. Εδώ θα κάνω μιαν εξομολόγηση. Όταν με κάλεσε η Αστυνομία να δώσω κατάθεση είπα ψέματα, ότι την σκηνή της βάρβαρης εξόντωσης του Τάσου Ισαάκ την είδα από την τηλεόραση. Η αλήθεια όμως είναι ότι την είδα και την στιγμή που διαδραματιζόταν αλλά ντρεπόμουν που δεν μπόρεσα να πάω να τον βοηθήσω. Προσπάθησα πολλές φορές μαζί με τον Αγαθό Πατριώτη Σάββα Μιχαηλίδη και τον δημοσιογράφο Άλεξ Ευθυβούλου, ο οποίος προφανώς μυρίστηκε ψοφίμι και με ακολουθούσε επί ποδός (αλλά και βοηθούσε όμως. Τον είδα εγώ να σκύβει στο έδαφος να παίρνει πέτρες και να τις ρίχνει στους τούρκους). Ήταν όμως αδύνατο να προχωρήσουμε, οι πέτρες έρχονταν μελίσσι, οι τούρκοι ήλθαν προετοιμασμένοι με σφενδόνες και έριχναν τις πέτρες από μακριά. Τόσον εγώ όσον και ο Σάββας, δεν ξέρω για τον Άλεξ Ευθυβούλου,  κτυπηθήκαμε από πέτρες. Είχα γυρίσει προς τους «δικούς μας»  οι οποίοι βρίσκονταν εκατό (100) περίπου μέτρα πιο πίσω και τους φώναζα, τους παρακαλούσα... να κατέβουν και εκείνοι, να ανοίξουμε για να σπάσουμε το φράγμα των πετρών για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Τίποτα όμως.

 

Τελικά μια γενναία γυναίκα, υπάλληλος του Ο.Η.Ε η οποία θα έρεπε να τιμηθεί και στην συνέχεια ένας άλλος*⁵ πλησίασαν από πίσω με κίνδυνο της ζωής τους και πήραν τον Τάσο και τον έσυραν. Τον παραλάβαμε αλλά το δικό μας ασθενοφόρο αρνείτο να κατεβεί να τον βοηθήσει επειδή ήμασταν μέσα στη «νεκρή ζώνη». Τον μεταφέραμε στα χέρια. Μέσα στο ασθενοφόρο και μέχρι το νοσοκομείο ήταν ακόμα ζωντανός διότι του έβαλαν φλεβοκαθετήρα...

 

Το 1997 μετά την κατάρρευση των «τραπεζικών» «πυραμίδων» στην Αλβανία, ο λαός εκεί εξεγέρθηκε, κατέλαβε τα πάντα ακόμα και τα στρατόπεδα, εξοπλίστηκε και επικράτησε πλέον η Αναρχία. Πήγα με την οργάνωση «Γιατροί του Κόσμου» Κύπρου στην Βόρειο Ήπειρο. Χωρικοί έφεραν άλογα από το Αλύτρωτο για να περάσουμε τον Σαραντάπορο. Εγώ άρχισα να βγάζω τα παπούτσια μου για να περάσω με τα πόδια. Η Ελένη Θεοχάρους κάθισε σε ένα άλογο, αλλά κάπου στη μέση του ποταμού ζαλίστηκε, έπεσε πάνω στο λαιμό του ζώου και άρχισε να γλιστρά σιγά σιγά ολόκληρη προς το ποτάμι με το κεφάλι προς τα κάτω. Στην προσπάθειά της να κρατηθεί πάνω στο ζώο (τότε ήταν εύσωμη) έστριψε τον λαιμό και το κεφάλι του αλόγου λοξά προς τα πάνω. Το ζώο χλιμίντρισε, κοίταζε απορημένο, φοβισμένο, αλλά ταυτόχρονα και αγριεμένο και νόμιζες ότι από τα μάτια του έβγαιναν φλόγες. «Ρε εν νά ππέσει μες στον ποταμό, κάμε κάτι», μου είπε η Μαρία... Η σκηνή ήταν απίστευτα κωμική, όποτε μου έρχεται στο νου γελώ μόνος μου...Αφού επισκεφθήκαμε δύο πάμφτωχα χωριά καταλήξαμε στους Αγίους Σαράντα. Η Ελένη Θεοχάρους αποφάσισε να φύγουμε για να επιστρέψουμε με τα αναγκαία... φάρμακα... τρόφιμα ... εγώ αποφάσισα να μείνω. Η Ελένη επέμενε να φύγω διότι όπως έλεγε είχε πληροφορίες ότι θα με απήγαγαν για να ζητήσουν λύτρα. Το πρώτο βράδυ μας πήραν κάποιοι γιατροί των Αγίων Σαράντα σε ένα νοσοκομείο για παιδιά που έκτισε μια φιλανθρωπική οργάνωση του εξωτερικού. Πριν αποχωρήσουν οι Αλβανοί γιατροί ακούσαμε φωνές και ουρλιακτά. Ήταν ένας συρφετός Γύφτων που ερχόταν να λεηλατήσει το νοσοκομείο. Τους μίλησαν οι Αλβανοί γιατροί και τους απέτρεψαν. Το βράδυ μόλις ξαπλώσαμε και ενώ συζητούσαμε, ο παιδοχειρουργός Ανδρέας Νεοφύτου τράβηξε το σεντόνι με τα δυο χέρια προς τον λαιμό του και είπε: «Πάμε να φύουμε ρε, είσαι πελλός να μείνεις δα μέσα». Έμεινα. Από το νοσοκομείο των Αγίων Σαράντα μας έκλεψαν τα οξυγόνα που χρησιμοποιούσαμε για τις χειρουργικές επεμβάσεις, προκειμένου να ανοίξουν το θησαυροφυλάκιο μιας τράπεζας το οποίο σήκωσαν με γερανό ξηλώνοντας την στέγη.

 

Μια μέρα ενώ καθόμουνα στα σκαλοπατάκια του νοσοκομείου των Αγίων Σαράντα είδα τον δημοσιογράφο Κορνήλιο Χ’’Κώστα να έρχεται προς το μέρος μου. Του ζήτησα να μην γράψει ότι με είδε εκεί… Είχεν έλθει για να βγάλει φωτογραφίες και να φύγει. Ένα άλλο μεσημέρι ενώ πήγαινα για φαγητό με το σακίδιο στην πλάτη, είδα τον δημοσιογράφο Σπύρο Παπαγεωργίου να με φωτογραφίζει από μακριά. Κάποια βράδια έμεινα στο διαμέρισμα του διευθυντή της παθολογικής κλινικής Μήτσου Τζαφέρη. Για να μπούμε μέσα έπρεπε να ξεκλειδώσουμε τρεις (3) εξωτερικές πόρτες ενώ το διαμέρισμά του ήταν πιο μικρό από τα δικά μας στους προσφυγικούς συνοικισμούς. Ένα βράδυ όπως βλέπαμε δορυφορικά τηλεόραση και συγκεκριμένα κάποια επεισόδια που εκτυλίσσονταν κατά των Άγγλων στην Δεκέλεια της Κύπρου, ο Μήτσος Τζαφέρης κοιτάζοντας την οθόνη της τηλεόρασης με ένα απλανές βλέμμα μονολόγησε: «Έφυγαν όλοι, μείναμε μόνο εμείς οι τρελλοί». Εγώ χαμογέλασα, γύρισα, τον κοίταξα και του είπα: «Καλά κύριε Τζαφέρη εσείς που μείνατε μέσα είσαστε τρελλοί, εγώ που ήμουν έξω και μπήκα μέσα;» Έκπληκτος γύρισε με κοίταξε και κουνώντας το δάκτυλο μου είπε: «Εσύ είσαι δύο φορές τρελλός».

 

Μια μέρα  μου είπαν να ετοιμαστώ για να συνοδεύσω με πλοιάριο στην Κέρκυρα ένα άρρωστο κοριτσάκι το οποίο θα έφερναν από ένα ελληνικό χωριό μέχρι ενός σημείου με γαϊδούρι και από εκεί μέχρι τους Αγίους Σαράντα με αυτοκίνητο. Το κοριτσάκι ήλθε με οξεία κοιλία και η ζωή του κινδύνευε. Το «πλήρωμα» του πλοίου, δύο αδέλφια με εγκληματικό παρελθόν, εκ των οποίων ο ένας απέδρασε λόγω της εξέγερσης από τις φυλακές, αρνούνταν να αποπλεύσουν διότι όπως μου έλεγαν περίμεναν ακόμα έναν ασθενή. Εγώ όμως έβλεπα την κατάσταση του παιδιού να επιδεινώνεται από στιγμή σε στιγμή. Εάν δεν φύγουμε τώρα είπα στους δύο εγκληματίες το παιδάκι θα πεθάνει. Ο ένας εκ των δύο γύρισε απειλητικά προς το μέρος μου το καλασνίκοφ και είπε: «Θα σιωπήσεις;» Σιώπησα. Ήλθε και ο άλλος ασθενής. Απoπλεύσαμε. Πλησιάζοντας στην Κέρκυρα το παλληκάρι που με είχε απειλήσει με το καλασνίκωφ έτρεξε να κρυφτεί στο αμπάρι. Φθάνοντας στην Κέρκυρα, παρέδωσα το παιδί στο ασθενοφόρο που ήλθε να το παραλάβει και απευθυνόμενος στους λιμενικούς τους είπα: «Μέσα στο αμπάρι έχει κρυφτεί κάποιος Εγκληματίας ο οποίος με απείλησε με το καλασνίκοφ που έχει...»

 

Μετά από λίγες μέρες ξαναπεράσαμε τα «σύνορα» με προορισμό την Χειμάρρα. Μπαίνοντας στην Αλύτρωτη Βόρειο Ήπειρο Μας, με πλησίασε ένας νεαρός Χειμαρριώτης από αυτούς που ήλθαν να μας παραλάβουν, μου έδωσε το χέρι για χειραψία και ένα πιστόλι που έβγαλε κάτω από το πουκάμισο λέγοντας μου: «Κράτα το αυτό, ίσως σου χρειαστεί». Μπήκαμε σε ένα λεωφοριάκι με προορισμό την Χειμάρρα. Καθοδόν όμως έπρεπε να περάσουμε από ένα τουρκικό θύλακα που δημιούργησε σαν σφήνα ο Εμβέρ Χότζα μεταξύ των κατεχόμενων ελληνικών περιοχών, αλλοιώνοντας ταυτόχρονα δημογραφικά και την σύνθεση του πληθυσμού. Στον δρόμο έξω από το χωριό αυτό, νομίζω Μπόρσι λεγόταν, έστησαν οι τούρκοι οδόφραγμα. Σταματήσαμε αναγκαστικά. Είχαν στραμμένο κατά πάνω μας ένα τετράκαννο αντιαεροπορικό πυροβόλο. Εγώ μέσα από το λεωφοριάκι στόχευα με το πιστόλι μου τον χειριστή του σε περίπτωση που επιχειρούσε κάτι το απονενοημένο... Συνεχίσαμε για την Χειμάρρα. Εκεί μου έδωσαν καλασνίκοφ… Οι άλλοι έφυγαν αλλά και από τους ντόπιους οι νέοι που ήσαν στη Χειμάρρα ή επέστρεψαν από την Ελεύθερη Ελλάδα λόγω της έκρυθμης κατάστασης ήσαν ελάχιστοι... μετρημένοι... Έμεινα μαζί τους και οπλισμένος με καλασνίκοφ αρκετές βδομάδες, προκειμένου να τονώσω το αίσθημα ασφάλειας των Συνελλήνων και από αίσθημα ευγνωμοσύνης για τα όσα οι Χειμαρριώτες πρόσφεραν στη διάρκεια της Αντιτουρκικής Επανάστασης της Ελληνικής Φυλής το 1821. Πίστευα επίσης και προσπαθούσα να πείσω τον δάσκαλο Δημαλέξη, ότι μέσα σε εκείνο το χάος και την Αναρχία ήταν η καταλληλότερη στιγμή να επαναφέρουμε δυναμικά το Βορειοηπειρωτικό Ζήτημα…

 

Έχω λάβει μέρος σε αποστολές στο Αρτσάχ «Ναγκόρνο Καραμπάχ» ...  και σε ένα στρατόπεδο Κούρδων στην Συρία.

 

Μέχρι τους μεγάλους σεισμούς στην τουρκοκατεχόμενη Μικρασία Μας ήμουν μέλος της οργάνωσης «Γιάτροι του κόσμου», επιμένωντας να πληρώνω πάντα με δικά μου χρήματα τα δικά μου έξοδα, εκνευριζόντας την Ελένη Θεοχάρους η οποία μου έλεγε «Τι θα πουν οι άλλοι;» Μετά τους Θεόσταλτους και ευεργετικούς σεισμούς στην προς το παρόν τουρκοκατεχόμενη Μικρασία Μας τον Αύγουστο του 1999, η Ελένη Θεοχάρους για Πολιτικάντικους λόγους (επειδή π.χ. η εφημερίδα «Χαραυγή» την αποκαλούσε «εθνικίστρια») αποφάσισε να στείλει βοήθεια στους τούρκους. Διαφώνισα, αποχώρησα από την οργάνωση και επιχειρηματολογώντας μέσα από διάφορες ραδιοφωνικές εκπομπές λέγοντας π.χ.: «Όταν τα δύο τρίτα της ανθρωπότητας είναι μέσα στην φτώχια, την πείνα και τις αρρώστιες, θα πάμε να βοηθήσουμε αυτούς που θα μας σφάξουν αύριο;», πέτυχα τελικά να μην πάει ούτε ένας Κύπριος γιατρός μέλος του Παγκύπριου Ιατρικού Συλλόγου να βοηθήσει τους τούρκους.

 

Συμμετείχα όσον κανένας άλλος μη πρόσφυγας στην εκστρατεία Διαφώτισης και συμπαράστασης των γυναικών του οδοφράγματος που για χρόνια λάμβαναν χώρα τα Σαββατοκυρίακα, προσφέροντας ταυτόχρονα σε ξένους περιηγητές αλλά και ντόπιους τα βιβλία μου δωρεάν.

 

Ο Νίκος Αναστασιάδης ανησυχώντας για την δράση μου και γνωρίζοντας ότι στο πρόσωπο μου θα συναντούσε ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια όσον αφορά το Ομοσπονδιακό Ξεπούλημα της Κύπρου στον Αττίλα, όταν έφαγε τον Γιαννάκη Μάτση και ανέλαβε την ηγεσία του ΔΗ.ΣΥ, μια από τις πρώτες του κινήσεις ήταν να αποσπάσει από την ΜΜΑΔ γείτονά μου αστυνομικό και να τον διορίσει σωματοφύλακά του για να γνωρίζει ποιοι μπαινοβγαίνουν στα ιατρεία μας, ενώ ταυτόχρονα ο υπεύθυνος της ΣΕΚ Αγίου Αθανασίου (που είναι ακριβώς απέναντι από το σπίτι μου) και πρώην αστυνομικός κ. Παύλος, μου απεκάλυψε ότι αστυνομικοί της ΚΥΠ Λευκωσίας και του Γ.Σ.Π (Γραφείο Συλλογής Πληροφοριών)  έρχονταν και του ζητούσαν πληροφορίες για το που πάω, τι κάνω κτλ... Ταυτόχρονα ο τότε υπεύθυνος της ΚΥΠ Λεμεσού Τσουλόφτας ερχόταν και έλεγε του Τάκη Αριστείδου, ότι η Λευκωσία δεν είναι καθόλου ευχαριστημένη με αυτά που γράφει ο Χάρης (εναντίον του Γλαύκου Κληρίδη) όπως και ο Παντελής Κούρος είπε στον εκδότη Χρήστο Ανδρέου «Τι θέλει ο Χάρης να φκουν οι Κουμμουνιστές;»

 

Λίγη ώρα μετά που κατέθεσε την υποψηφιότητα του το 2013 στον έφορο εκλογών ο Νίκος Αναστασιάδης, πήγα και εγώ και κατέθεσα ένσταση στην υποψηφιότητά του την οποία ένσταση μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα μου «Ελληνική Δεξαμενή Σκέψης».

 

Έχω υποστεί διώξεις... συλλήψεις... κρατήσεις... σε κρατητήρια προσαγωγές στα δικαστήρια, φυλακίσεις και απειλές κατά της ζωής μου. Ήμουν ο πρώτος που συνελήφθει με ένταλμα έρευνας και σύλληψης από το καθεστώς Χριστόφια για κάποια φυλλάδια και βιβλία που μοίραζα δωρεάν.

 

Απεκάλυψα την αλήθεια όσον αφορά το παραμύθι που καλλιεργούσε ο Κληρίδης και οι σφογγοκωλάριοι του, ότι δήθεν ήταν πιλότος της RAF. Με ένα κείμενο μου που δημοσίευσα κάτω από τον τίτλο «Ελληνοχριστιανικά ιδανικά και ινδοκαμασουτριακά βιώματα» τον εξανάγκασα να παντρευτεί με χριστιανικό γάμο σε πολύ μεγάλη ηλικία, προκειμένου να μπορούσε να ξαναβάλει υποψηφιότητα το 1998. Ξεσκέπασα, αποκάλυψα και προειδοποίησα για πολλές Δολιότητες, Ατιμίες, Πανουργίες των Πολιτικάντηδων, όπως για το παραμύθι με το «Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα» (ΕΑΔ – ΕΑΧ) επί Κληρίδη και ότι ο Νίκος Αναστασιάδης ετοίμαζε κάποιαν Ατιμία (το Κούρεμα Καταθέσεων πλην συμπεθέρου) όταν έβαλε για πρώτον «υπουργό» Οικονομικών τον καμένο λόγω πολύ σφικτής «επαναπροσέγγισης» στα κατεχόμενα Μιχαλάκη Σαρρή. Προειδοποιούσα και κατάγγελλα με τα κείμενά μου την Διαπλοκή των Οργανωμένων Οικονομικών Συμφερόντων και την Διαφθορά στην πολιτική ζωή του τόπου. Π.χ πριν τις εκλογές του 2008 απεκάλυψα ότι σκόπιμα ο Νίκος Αναστασιάδης έβαλε σαν υποψήφιο του «Δημοκρατικού Συναγερμού» τον Γιαννάκη Κασουλίδη του «ναι» και όχι τον Ουράνιο Ιωαννίδη ή τον Γιαννάκη Μάτση του «Όχι» που μπορούσαν να εκλεγούν, για να χάσει ο Γιαννάκης Κασουλίδης, να εκλεγεί ο Δημήτρης Χριστόφιας, να τα κάμει όλα γέριμα (ναι έτσι ακριβώς τα έγραφα) για να μπορούσε το 2013 να εκλεγεί ο μισητός Νίκος Αναστασιάδης. Ταυτόχρονα προειδοποιούσα εγκαίρως με κείμενα μου τα οποία μοίραζα κατά χιλιάδες, ότι ο Δημήτρης Χριστόφιας θα καταστρέψει την Οικονομία και έχω πολλούς μάρτυρες που μπορούν να διαβεβαιώσουν όσους δεν πιστεύουν ότι ναι, προειδοποιούσα εγκαίρως όσον απίστευτο και αν ακούγεται.

 

Καταγγέλλω επίσης σε τρία (3) βιβλία μου, στο «Αν Αρνηθώ…», στο «Φάτε και Σκάστε»και στο «Διατάξτε κύριε Χατζημπερλουσκόνι», την διαπλοκή των δημοσιογράφων και των αφεντικών τους με τα άλλα Οργανωμένα Οικονομικά Συμφέροντα (Ο.Ο.Σ). Καταγγέλλω επίσης ότι τους εμπόρους ναρκωτικών τους προστατεύσουν αστυνομικοί και πολιτικοί Βαρώνοι των ναρκωτικών.

 

Για κάποιον ή κάποιους από τους πιο πάνω λόγους πραγματοποιήθηκε τελικά μετά από πολλές απειλές στις 25.5.2016 η δεύτερη ... αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας κατά της ζωής μου. Προηγήθηκε μια άλλη όταν ο έμπορος ναρκωτικών Αναιμικός προσπάθησε να εμβολίσει το αυτοκίνητό μου με το αυτοκίνητό του. (Έχω καταγράψει στο μαγνητοφωνάκι μου την συνομιλία που ακολούθησε). Όταν ανέφερα το γεγονός αυτό στον αστυνομικό που ήλθε στο νοσοκομείο να μου πάρει κατάθεση, μου είπε το εξής: «Επειδή απόψε γράψαμε πολλά θα ‘ρθουμε αύριο να μας δώσεις συμπληρωματική κατάθεση». Ακόμα θα έρθουν! Μεγάλη Βρωμιά στο ΤΑΕ Λεμεσού. Ο προϊστάμενος του τμήματος Σωτηριάδης προσπαθεί να καλύψει αυτούς που σύμφωνα με τον Ιατροδικαστή Πανίκο Σταυριανό θέλησαν να με σκοτώσουν, είτε διότι συνεργάζεται με εμπόρους ναρκωτικών (εάν είναι αυτοί που προσπάθησαν να με σκοτώσουν) και παίρνει προμήθεια, είτε διότι η δολοφονία μου εξυπηρετεί τα σχέδια του Νίκου Αναστασιάδη για την επανεκλογή του και το Ομοσπονδιακό… Ξεπούλημα της Κύπρου. Δεν είναι η πρώτη φορά που η Αστυνομία της «Κυπριακής» «Δημοκρατίας» συνεργάζεται σε δολοφονίες Αντιφρονούντων. Η οικογένεια Αναστασιάδη έχει παράδοση…

 

Έγραψα και εξέδωσα με δικά μου χρήματα σαράντα τρία (43) βιβλία εκ των οποίων τα δέκα (10) είναι ποιητικές συλλογές, χαρίζοντας μέχρι στιγμής δεκάδες χιλιάδες, ενώ ετοιμάζω άλλα εκατόν είκοσι (120) περίπου βιβλία εκ των οποίων δεκαπέντε (15) περίπου θα είναι ποιητικές συλλογές. Μέχρι στιγμής πλήρωσα μόνο για τυπογραφικά έξοδα και χωρίς να υπολογίσουμε τα υπόλοιπα έξοδα και τις χιλιάδες ώρες εργασίας*⁶, εκατόν είκοσι (120) χιλιάδες περίπου ευρώ, ενώ εισέπραξα πουλώντας κάποια, μόνο τριάντα (30) περίπου χιλιάδες ευρώ.

 

Αυτός ο Άγιος «βράχος» που λέγεται Ελλάδα, υπάρχει εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια. Εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι γεννήθηκαν, έζησαν και πέθαναν εδώ, ενώ εκατοντάδες εκατομμύρια ξένοι περιηγητές έχουν επισκεφθεί μέχρι σήμερα την Ελλάδα . Ακούγεται υπερβολικό ίσως όμως να είναι αληθινό. Ίσως κανένας άλλος άνθρωπος στον κόσμο μέχρι σήμερα δεν έχει γυρίσει, περπατήσει… την Ελλάδα όσον εγώ. Απόδειξη οι χάρτες μου που μοιάζουν με κεντήματα, οι άνθρωποι κοντά στους οποίους ενοικίασα δωμάτιο, διαμέρισμα ή σπίτι, οι δεκάδες χιλιάδες φωτογραφίες που έχω, αλλά και οι περιγραφές των διαδρομών στο μαγνητοφωνάκι μου στα πλαίσια της συγγραφής κάποιων άλλων ταξιδιωτικών, ιστορικών… βιβλίων και λευκωμάτων. Εάν ήθελα θα μπορούσα να ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου και να περάσω όλη την ζωή μου μέσα σε ένα Παράδεισο Εξαιρετικού Θεϊκού Κάλλους όπως είναι η Ελεύθερη Ελλάδα. Και όμως προτιμώ να είμαι εδώ να αγωνίζομαι και να παίζω συνειδητά την ζωή μου κορώνα γράμματα για την Αλύτρωτη Ελλάδα.

 

Κατά την διάρκεια των προσκυνημάτων μου τόσον στην Κύπρο όσον και σε άλλους Αγίους Τόπους των Ελλήνων, βρήκα και παρέδωσα διάφορα αρχαία αντικείμενα, όπως π.χ. μιαν νεολιθική αξίνα στην Κύπρο, ένα τεράστιο λίθινο «μαχαίρι» στην Χίο και ένα χάλκινο νόμισμα στο Μαθράκι, το οποίο αρκετές μέρες μετά που το παρέδωσα στην Κέρκυρα και όταν μου τηλεφώνησε η αρχαιολόγος για να βρεθούμε να υπογράψω ένα χαρτί που θα λέει ότι δεν διεκδικώ αποζημίωση «εύρετρα»,  σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις είναι της ελληνιστικής εποχής.

 

Πριν πολλά χρόνια και ενώ περπατούσα με πλησίασε ένα πυροσβέστης και μου είπε «... αγόρασα ένα οικόπεδο και θα αγωνίζομαι σε όλη μου την ζωή να το ξεχρεώσω, εσύ έχεις πολλά, σε πειράζει να μεταφέρουμε τον υποσταθμό της ηλεκτρικής που είναι κοντά στο δικό μου κοντά στο δικό σου;» «Όχι δεν με πειράζει» του είπα. Πήγα στην πολιτικό μηχανικό του δήμου και απ’ εκεί μαζί στον Δήμαρχο. «Αποκλείεται να δεχτεί ο Μάριος» (γαμπρός μου) είπε η Βέρα. «Εσείς κανονίστε τα και τον Μάριο άστε τον σε μένα» της απάντησα. Έχει άδικο άραγε ο Νίκος Αναστασιάδης όταν μιλά για «παράφρονα»;  Μέσα σε αυτή την «δημοκρατική»  Ζούγκλα που ζούμε, όπου επικρατεί «ο θάνατός σου η ζωή μου», μόνο ένας παράφρονας θα δεχόταν να μειωθεί η αξία του δικού του οικοπέδου για να ευεργετηθεί ένας άγνωστος πυροσβέστης.

 

Από την εποχή που ήμουν φοιτητής και από τα χρήματα της υποτροφίας μου μέχρι σήμερα, έχω προσφέρει για φιλανθρωπικούς λόγους από την Γερμανία μέχρι την Κύπρο και για παιδιά που πεινούν στην Αφρική, χιλιάδες ευρώ την ίδια στιγμή που η ηλικία του σπιτιού μου είναι διακοσίων (200) περίπου χρόνων το κατώι και εκατόν (100) περίπου χρονών το ανώι. Για το μεταχειρισμένο αυτοκίνητο που αγόρασα πρόσφατα πλήρωσα 1450 ευρώ. Με ρώτησε πριν αρκετά χρόνια μια γειτόνισσά μου, η Γαβριέλλα, τα εξής: «Έλα να σου πω κάτι, δεν είσαι γιατρός;». «Είμαι». «Γιατί έσσιεις τούτο το παλιαυτοκίνητο;» «Για δύο λόγους» «Να ακούσω». «Πρώτον για να μην προκαλώ τον φθόνο των άλλων και να τους κάνω δυστυχισμένους. Μακάρι να αισθάνονται ευτυχισμένοι επειδή έχουν καλύτερο αυτοκίνητο και δεύτερον για να μεν λέσιν όπως για τον Ματσάκη, ότι κάμνει τους αγώνες του μέσα που μαζεράτι». «Άκου να δεις άμαν θέλουν να πούσιν εν νά πούσιν» είπε η Γαβριέλλα. Θα συνεχίσω όμως να ζω (για όσο ζω...) έτσι, παρόλο που γνωρίζω, ότι σχεδόν όλοι οι Ρωμιοί εκτιμούν κάποιον ανάλογα με το σπίτι και το αυτοκίνητο που έχει, έστω και αν είναι σωματέμπορος.

 

Τα πιο πάνω πολύ περιληπτικά σαν απάντηση από έναν «επαναστάτη του φέισμπουκ» όπως με απεκάλεσε ένας ακροδεξιός νεοναζιστής του ΕΛΑΜ.

 

Τριάντα πέντε (35) χρόνια Εθνικών και Κοινωνικών αγώνων με παραδειγματική Ανιδιοτέλεια. Σε αυτά συμπεριλαμβάνω και τα δύο χρόνια της στρατιωτικής μου θητείας διότι εμένα δεν με επέλεξαν για τα ΛΟΚ, εγώ επέλεξα να υπηρετήσω στα ΛΟΚ και τα εφτά χρόνια των σπουδών μου... και της διαφώτισης στο Κυπριακό Ζήτημα, διακόπτοντας όταν χρειαζόταν ακόμη και τους Γερμανούς καθηγητές την ώρα της παράδοσης για να τους πω «ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ». Ταυτόχρονα απέδειξα ότι δεν σπούδασα ιατρική είτε για να αποκτήσω περιουσία και να κυκλοφορώ με αυτοκίνητα πολυτελείας είτε για την κοινωνική αναγνώριση…

 

Θέλω να ενημερώσω όσους ενδιαφέρονται για τις θέσεις μου, ότι για κάποιο χρονικό διάστημα δεν θα δημοσιεύω τα κείμενα μου εδώ στην «Ελληνική Δεξαμενή Σκέψης», αλλά αν είμαι καλά...  στο «φέισμπουκ» (προσωπικό βιβλίο).

 

 

Σημ.*¹:  Όπως την αναθεωρούν ακόμα και οι Χριστιανοί κληρικοί όταν πρόκειται να διεκδικήσουν μητροπολιτικό ή αρχιεπισκοπικό θρόνο και βγάζουν στον τελλάλη με αφίσες… και φυλλάδια τα προσόντα τους και την προσφορά τους ή όπως ακριβώς κάνει στα απομνημονεύματά του ο «σεμνός» «Χριστιανός» Μακρυγιάννης…

 

Σημ.*²: Η Ελένη Θεοχάρους πριν χρόνια, απευθυνόμενη στη συνεργάτιδα της Μαρία Σιακαλλή της είπε τα εξής: «Ο μόνος από τους φίλους μου που δεν μου ζήτησε ποτέ οτιδήποτε είναι ο Χάρης».

 

Σημ.*³: Συγκεκριμένα στην πιο εξαντλητική άσκηση που κάναμε κατά την διάρκεια της εξάσκησής μας στο ΚΕΜΚ μας έβαλαν να περνούμε συνεχώς τμήμα του στίβου μάχης (τρεις έλξεις, έρπειν, χειροβάδηση) και στο ενδιάμεσο τροχάδην. Κάπου στον τρίτο γύρο ο λοχίας Καϊμακλιώτης Σώζος (τώρα αστυνομικός) φώναξε «Μόνον ο Αριστείδου εκτελεί κανονικά έλξεις» (οι άλλοι προσπαθούσαν να φυλάξουν δυνάμεις). Κάπου στον όγδοο γύρο έμεινε ο πρώτος κάτω από το έρπειν, κάπου στον δέκατο γύρο φώναξε ο διμοιρίτης Παναγιώτης Λαγός: «Θα σταματήσουμε όταν πέσει ο Αριστείδου». Κάπου στον δεκατοπέμπτο γύρο είχαν πέσει όλοι και επειδή λόγω συνωστισμού ήταν πλέον αδύνατο να περάσω κάτω από το συρματόμπλεγμα του έρπειν, περνούσα από δίπλα. Στον εικοστό γύρο με σταμάτησε ο διμοιρίτης Παναγιώτης Λαγός λέγοντας μου:  «Αριστείδου πήγαινε στο θάλαμο να ξεκουραστείς, αύριο προτείνεσαι για 48ώρη τιμητική άδεια, οι υπόλοιποι τροχάδιν ένα γύρο του στρατοπέδου». Έφερα το χέρι μου στην κεφαλή για να χαιρετήσω στρατιωτικά και το δάκτυλο μου άγγιξε σε ένα τεταμένο αγγείο πάχους ενός δακτύλου στην κροταφική χώρα. Εκείνη την εποχή πίστευα ότι με «τρεις ασσιελιές»  θα μπορούσαμε να περάσουμε τον Πενταδάκτυλο και να τους σφάξουμε. Μας είχε πει και ο συνταγματάρχης των καταδρομών Γκούνης ότι θα είμασταν εμείς που θα ελευθερώναμε τον Πενταδάκτυλο και τον πίστεψα.

 

Σημ.*⁴: Τιμώντας την Θυσία του… Γρηγόρη Αυξεντίου… του Ευαγόρα Παλληκαρίδη… αλλά θεωρώντας και Ανήθικο να απεμπολήσω το κατοχυρωμένο από Διεθνείς Συμβάσεις Ιερό Δικαίωμα των Αυτοχθόνων για Αυτοδιάθεση, ήμουν, είμαι και θα παραμείνω μέχρι να ξεψυχήσω Αδιαλλάκτως Αδιάλλακτα Αδιάλλακτος Ενωτικός.

 

Σημ.*⁵:  Την ίδια ώρα κάποιοι άλλοι δειλοί νεαροί στρατιώτες του ΟΗΕ που μπορούσαν να βοηθήσουν, έκαναν αλυσίδα ο ένας πίσω από τον άλλον και με μια σφυρίχτρα έκαναν το τρενάκι.

 

Σημ.*⁶: Ο Τάκης Αριστείδου που με έβλεπε να εργάζομαι από τις τέσσερις το πρωί μέχρι τις τέσσερις το απόγευμα με αποκαλούσε «χαλκέντερο», ενώ ο Αντρίκκος, ένα παιδί με ειδικές ανάγκες μου είπε για τους καφενόβιους που συχνάζουν απέναντι από το σπίτι μου «Ρε, τούτοι πελλοί ρωτούσιν είντα που κάμνεις ούλλη μέρα τζιει μέσα τζιει».

 

 

 

 

Χάρης Αριστείδου

http://ellinikidexameniskepsis.blogspot.com

Τηλ. 99017040